Białka osocza
Albumina od dawna jest krytykowana jako ważny element oceny odżywiania ze względu na jej brak specyficzności i długi okres półtrwania (około 20 dni). Albumina jest syntetyzowana i katabolizowana w wątrobie. Normalny zakres dla albuminy w surowicy to 3,5-5 g / dl. Poziomy tego białka trzewnego mogą spaść w przypadku ostrego urazu i choroby, ponieważ wątroba zmienia priorytety syntezy białek z białek trzewnych na białka reagujące ostrej fazy. Synteza również spada wraz z niewydolnością lub niewydolnością wątroby. Utrata albuminy przez nerki może wystąpić w przypadku zespołu nerczycowego; enteropatie mogą powodować straty przez przewód pokarmowy. Ogólnoustrojowe zapalenie nie tylko zmniejsza syntezę albuminy, ale może także nasilać jej degradację i sprzyjać przezwłoskowemu przeciekowi albuminy. Przeładowanie płynami osłabia albuminę w surowicy, podczas gdy odwodnienie lub dożylny wlew albuminy może czasowo podnieść poziom albuminy.
Pomimo wielu czynników, które mogą wypaczać interpretację pooperacyjnej albuminy w odniesieniu do stanu odżywienia, w kilku badaniach stwierdzono, że białko to jest doskonałym predyktorem wyników chirurgicznych, gdy ocenia się je przed operacją. Gibbs i współpracownicy opublikowali największe prospektywne badanie z udziałem 54 215 pacjentów poddanych poważnym operacjom niekardiochirurgicznym. Albuminy surowicy przedoperacyjnej oceniano w odniesieniu do zachorowalności i śmiertelności w okresie 30 dni po operacji. W porównaniu z dziewięcioma innymi zmiennymi ryzyka albuminę w surowicy uznano za najsilniejszy czynnik prognostyczny wyników chirurgicznych, z odwrotną zależnością między zachorowalnością a śmiertelnością pooperacyjną w porównaniu z przedoperacyjnymi stężeniami albuminy w surowicy. Nowsze badanie potwierdziło te wyniki i dodało dowody na to, że albuminy przedoperacyjne można znaleźć w około 75% dokumentacji medycznej pacjentów poddawanych planowej operacji. W badaniach tych nie określono, czy hipoalbuminemia jest spowodowana niedożywieniem czy zaawansowaną chorobą. Wydaje się jednak, że albumina surowicy przedoperacyjna, choć często dostępna, jest niewykorzystanym prognostycznym wskaźnikiem wyników chirurgicznych.
Prealbumina, nazywana również transtyretyną, jest białkiem transportującym hormon tarczycy. Jest syntetyzowany w wątrobie i częściowo katabolizowany przez nerki. Prawidłowe stężenia prealbuminy w surowicy wahają się od 16 do 40 mg / dl; wartości < 16 mg / dl są związane z niedożywieniem. Poziomy mogą być podwyższone w przypadku dysfunkcji nerek, terapii kortykosteroidami lub odwodnienia, podczas gdy stres fizjologiczny, infekcja, zaburzenia czynności wątroby i nadmierne nawodnienie mogą obniżać poziom prealbumin.
Okres półtrwania prealbuminy (dwa do trzech dni) jest znacznie krótszy niż albuminy, co czyni ją bardziej korzystnym markerem ostrej zmiany w stanie odżywienia. Podstawowa prealbumina jest przydatna jako część wstępnej oceny żywieniowej, jeśli planowane jest rutynowe monitorowanie z NS. Jednak ten test może być droższy niż test na albuminy i może nie być dostępny we wszystkich instytucjach.
Jeśli prealbumina jest używana do monitorowania ostrych zmian stanu odżywienia pacjentów Po otrzymaniu NS rozsądnym celem byłoby zwiększenie prealbuminy o 3-5 mg / dl / tydzień, aż wartości znajdą się w normalnych granicach. Cel ten byłby ważny tylko przy braku innych czynników, które mogą wpływać na prealbuminę. Na przykład jednym z częstych wpływów, o którym wspomniano wcześniej, jest stres fizjologiczny, który występuje w przypadku uszkodzenia tkanki lub infekcji. Sugerowano, że odczynniki ostrej fazy, takie jak białko C-reaktywne, mogą być stosowane w wykrywaniu i leczeniu zakażeń pooperacyjnych. Ten niespecyficzny marker zapalenia i infekcji może wzrosnąć nawet tysiąckrotnie we wczesnej fazie ostrej odpowiedzi. Podwyższone stężenie białka C-reaktywnego (> 10 mg / dl) sugeruje stres fizjologiczny, który wymaga ciągłej syntezy reagentów ostrej fazy w wątrobie i opóźnia produkcję markerów rehabilitacji żywieniowej, takich jak prealbumina . Dopóki ta reakcja stresowa nie ustąpi, praktycy mogą nie zauważyć poprawy poziomów prealbuminy, bez względu na ilość dostarczanych składników odżywczych. W tej chwili nie zaleca się rutynowych pomiarów białka C-reaktywnego; badanie może być kosztowne, a jego rola w ocenie pooperacyjnego stanu zapalnego nie została określona. Konieczne są dalsze badania.
Transferryna była również stosowana jako wskaźnik stanu odżywienia. Ten reagent ostrej fazy jest białkiem transportującym żelazo; normalne stężenia wahają się od 200 do 360 mg / dl. Transferryna ma stosunkowo długi okres półtrwania (8-10 dni) i wpływa na nią kilka czynników, w tym choroba wątroby, stan płynów, stres i choroby. Poziomy obniżają się w przypadku poważnego niedożywienia, ale ten marker jest niewiarygodny w ocenie łagodnego niedożywienia, a jego odpowiedź na interwencję żywieniową jest nieprzewidywalna.Transferyny nie badano tak szeroko jak albuminy i prealbuminy w odniesieniu do stanu odżywienia, a test może być kosztowny. Z tych powodów zmienna ta jest rzadziej stosowana w rutynowych ocenach żywieniowych przeprowadzanych w oddziałach intensywnej opieki medycznej.