Behandeling
Hoewel er geen studies zijn die specifiek kijken naar de behandeling van plantarisletsel, is er vroege literatuur over ” niet-specifiek ”tennisbeen heeft verklaard dat eenvoudige conservatieve behandeling effectief is, en dat blijvende invaliditeit zelden het gevolg is.21 Dit idee wordt weerspiegeld in recentere artikelen die het erover eens zijn dat conservatieve therapie effectief is.8,12 De enige studie die is uitgevoerd over de behandeling van niet-specifieke spanningen van de posterieure kuitmusculatuur die deze beweringen kunnen ondersteunen, was een retrospectieve studie uitgevoerd door Millar in 1979.22 Deze studie werd uitgevoerd op een reeks van 720 patiëntcasussen, over een periode van 12 jaar. De behandelingsroutine omvatte pijnverlichting door het gebruik van cryotherapie en passief rekken, gevolgd door een periode van 5 minuten met ultrageluidtherapie. De behandeling ging over in versterkingsoefeningen voor de antagonisten en later de agonisten en quadricepsoefeningen. Als effectief beschouwd, zoals blijkt uit een herhaling van de aandoening bij slechts 0,7% van de patiënten. Omdat het een retrospectieve studie was, werd er geen controlegroep gebruikt en werd geen ander behandelregime overwogen. Er werd ook geen rekening gehouden met de omvang van de spierblessure of de graad van de traan. Er is dus een gebrek aan bewijs dat clinici leidt over de meest effectieve vorm van behandeling.
Om het ontbreken van literatuur over het onderwerp te verhelpen, kan de arts zich wenden tot de literatuur over de behandeling van spierblessures in het algemeen om een evidence-based behandelprotocol op te stellen. Bij het bestuderen van de literatuur over de behandeling van spierblessures is het echter verrassend dat de huidige behandelingsprincipes van beschadigde skeletspieren geen stevige wetenschappelijke basis hebben. Er zijn slechts enkele klinische onderzoeken naar de behandeling van spierletsel, en daarom zijn de huidige behandelingsprincipes voornamelijk gebaseerd op experimentele studies of empirisch bewijs.23 Zelfs de basisbehandeling van acuut letsel met gebruikmaking van het rust-, ijs-, compressie- en elevatieprincipe ( RICE) -protocol ontbreekt aan wetenschappelijk onderzoek. In feite zijn er geen gerandomiseerde klinische onderzoeken om de effectiviteit van het RICE-principe bij de behandeling van weke delen letsel aan te tonen.24 Recente vorderingen in de behandelingsbenaderingen zijn dus grotendeels afkomstig van onderzoeken die wetenschappelijke basisprincipes hebben gecorreleerd met klinische observatie. onderverdeeld in zijn histologische componenten, moet de behandeling van spierletsel in de acute fase het voorkomen van verdere schade omvatten, het beheersen van de ontstekingscascade en het beperken van pijn om vroege mobilisatie te bevorderen. Later wordt juist herstel en regeneratie van zowel spierweefsel als zijn bindweefselcomponenten de focus van de behandeling, aangezien overmatige fibrose-littekenweefselvorming een van de belangrijkste factoren is die de spiergenezing kunnen vertragen.26 Daarna, versterking, proprioceptieve revalidatie, en bij atleten wordt sportspecifieke revalidatie van het grootste belang.
De onmiddellijke behandeling van spierblessures omvat het RICE-protocol (rust, ijs, compressie, elevatie). Hoewel, zoals eerder vermeld, geen direct bewijs bestaat voor dit protocol, is er wetenschappelijk bewijs voor de geschiktheid van de verschillende componenten van het concept.23 In termen van de rustcomponent is een korte periode van immobilisatie nodig om het lichaam in staat te stellen om nieuw granulatieweefsel te voorzien van de benodigde treksterkte om de krachten te weerstaan die worden gegenereerd door spiersamentrekkingen.27,28,29 De positie van immobilisatie is ook een belangrijke factor die de genezing kan beïnvloeden. Twee studies van Jarvinen die het effect van immobilisatiepositie op de trekeigenschappen van spieren bestudeerden, ontdekten dat bij immobilisatie in een verkorte versus een verlengde positie de verkorte positie resulteerde in een kortere rustlengte, een verminderde kracht tot falen, een verminderde energieabsorptie capaciteit en een groter gewichtsverlies van de spier-peeseenheden.30,31 Aanvullende literatuur toont aan dat vroege mobilisatie belangrijk is voor genezing in termen van het creëren van een snellere en intensievere capillaire ingroei, betere regeneratie van de spiervezels, meer parallelle oriëntatie van de regenererende myovezels, en een sneller herstel van biomechanische kracht.27,32,33,34 Daarom wordt aanbevolen om een korte periode van immobilisatie toe te staan (voor de eerste 1–3 dagen, afhankelijk van de ernst van het letsel) met het genezende weefsel wordt in een iets verlengde (of tenminste neutrale) positie geplaatst. In termen van de wetenschappelijke behandeling van een plantaris-blessure, zou dit betekenen dat de enkel in een neutrale of licht dorsaalflexibele positie wordt geplaatst terwijl de knie in een gestrekte positie wordt gehouden. Dit kan eenvoudig worden bereikt door een stevige plakband (leukoplasttape) op een zodanige manier aan te brengen dat plantairflexie van het enkelgat-articulatie wordt voorkomen. Ook bij ernstig letsel kan het gebruik van krukken worden overwogen.Na deze periode kan een progressie van activiteit worden gestart waarbij de snelheid sterk afhangt van de pijnniveaus en de mate van letsel.
Tijdens de immobilisatieperiode kunnen de andere componenten van het RICE-protocol worden gebruikt, waaronder ijs (cryotherapie), compressie en hoogte. Zoals eerder vermeld, bestaat er wetenschappelijk bewijs voor de geschiktheid van elk onderdeel met betrekking tot het vermogen om bloedingen in de gewonde plek te minimaliseren en om pijn te verminderen.35,36,37
Ondanks het gebrek aan directe menselijke bewijs dat het gebruik van NSAIDs voor spierblessures vrij goed experimenteel is gedocumenteerd.38,39,40,41,42 Het lijkt erop dat, hoewel langdurig gebruik schadelijk kan zijn voor de regenererende skeletspier40, kortdurend gebruik effectief kan zijn bij afnemende ontsteking38, zonder nadelige effecten op het genezingsproces of de resulterende kracht van de geregenereerde spier.38,39,41 Kortetermijngebruik van NSAIDs na spierletsel kan dus gerechtvaardigd zijn. Hetzelfde kan echter niet gezegd worden voor het gebruik van glucocorticoïden, aangezien is aangetoond dat het gebruik ervan de spierregeneratie vertraagt, evenals de eliminatie van het hematoom en necrotisch weefsel vertraagt, waardoor genezing wordt belemmerd.38,43
de eerste 3-5 dagen van immobilisatie (opnieuw is dit afhankelijk van de omvang van de verwonding), kan een geleidelijke progressie van passieve, actieve en tegengestelde bewegingen beginnen om ervoor te zorgen dat dit gebeurt binnen de grenzen van de weefseltolerantie. Progressief strekken van de spier, evenals passieve manuele therapieën zoals Active Release Techniques®, Instrument ondersteunde mobilisatie van weke delen of myofaciale release kunnen gunstig zijn om het rijpende litteken uit te zetten tijdens een fase waarin het nog plastisch is, maar al heeft de benodigde kracht om een functioneel invalide terugtrekking van de spierstronken te voorkomen. Deze therapieën kunnen ook effectief zijn vanwege het feit dat de groei en herschikking van collageenvezels kan worden gestimuleerd door vroege trekbelasting van spieren, pezen en ligament.44 Eveneens is bekend dat uitwendige uitrekking of mechanische belasting de expressie van groeifactoren die gunstig zijn voor spierregeneratie en herstel.45 Progressieve versterking van isometrische, naar isotone, naar isokinetische training op basis van pijntolerantie, evenals proprioceptieve en sportspecifieke revalidatie zijn ook sleutelcomponenten bij een goede revalidatie van spierletsel.
De literatuur ondersteunt overweldigend conservatieve behandeling als voldoende om niet-specifieke oorzaken van een tennisbeen op de juiste manier te behandelen.5,8,9,12,13,21,22 Deze consensus weerspiegelt de huidige behandelconcepten met betrekking tot algemeen spierletsel, die suggereren dat een uiterste voorzichtigheid te betrachten bij het overwegen van een chirurgische ingreep voor de behandeling van spierblessures.23 Anekdotisch blijkt dat een correct uitgevoerde non-o Peratieve behandeling geeft in vrijwel alle gevallen van spierblessure een goed resultaat.23 Specifiek met betrekking tot plantarisletsel als oorzaak van een tennisbeen, wordt het klinisch als minder ernstig beschouwd dan dat van een gastrocnemiusblessure. In feite wordt de plantarispees gewoonlijk geoogst als een autotransplantaat voor ligament- en peesreconstructies door orthopedisch chirurgen, waardoor het vermogen wordt aangetoond om ondanks de afwezigheid te blijven functioneren.9 Toch kan, ongeacht de relatief goedaardige aard van plantarisletsel, de situatie ontstaan waarin chirurgische ingreep is noodzakelijk vanwege een breuk van de plantaris of gastrocnemius. Chirurgische behandeling (fasciotomie) is geïndiceerd in situaties waarin een geassocieerd posterieur compartimentsyndroom de evolutie van de tekenen en symptomen heeft gecompliceerd vanwege de zwelling en hematoomvorming die gepaard gaat met een breuk of scheur.8, 9