© 2010 -19 Dr Gwen Dewar, wszelkie prawa zastrzeżone
Pozwalające rodzicielstwo wydaje się być podejściem do dyscypliny „bez dyscypliny”.
Czy to szkodzi dzieciom?
Grozisz zniszczeniem cywilizacji?
Badania sugerują, że permisywizm nie jest najlepszym podejściem do rodzicielstwa – przynajmniej nie w miejscach takich jak Stany Zjednoczone.
Ale mimo że rodzice, którzy pozwalają ich dzieci zakłócają życie innych ludzi, nie jest jasne, czy każdy oznaczony jako „pobłażliwy” wyrządza swoim dzieciom – lub swoim sąsiadom – krzywdę.
Jak można się spodziewać, zależy to od jak definiujesz „pobłażliwy”.
Bycie ciepłym i wrażliwym emocjonalnie na dzieci nie oznacza, że jesteś „pobłażliwy”, a na pewno nie czyni cię złym rodzicem.
Wręcz przeciwnie, badania łączą wrażliwe, wrażliwe rodzicielstwo z bezpiecznymi przywiązaniami i mniejszą liczbą problemów z zachowaniem.
Oficjalna, psychologiczna definicja przyzwolenia dotyczy kontroli rodzicielskiej. Czy rodzice są zbyt pobłażliwi? Jakie kryteria muszą spełnić rodzice, aby otrzymać etykietę ” permisywne? ”
Oto przegląd permisywnego rodzicielstwa: jak badacze to definiują, jak badacze go sprawdzają i co tak naprawdę mówią badania ab pozbyć się skutków pobłażliwego rodzicielstwa.
Jak wyjaśnię poniżej, musimy uważać na malowanie wszelkich form permisywizmu szerokim pędzlem. Jest prawdopodobne, że niektóre formy permisywizmu nie powodują żadnych poważnych szkód i mogą przynieść korzyści dzieci w wielkim stylu.
Definicja podręcznikowa
Zezwolenie na rodzicielstwo, czasami nazywane „pobłażliwym rodzicielstwem”, to styl wychowywania dzieci, który ma dwie kluczowe cechy:
- bycie opiekuńczym i ciepłym (co jest dobre dla dzieci) oraz
- niechęć do narzucania ograniczeń (co jest problematyczne).
Ta definicja wywodzi się z prac Diane Baumrind, Eleanor Maccoby i Johna Martina, badaczy, którzy opracowali system klasyfikacji rodziców na podstawie sposobu, w jaki próbują kontrolować zachowanie swoich dzieci. Według tych badaczy,
- Autorytarni rodzice żądają pewnego rodzaju ślepego, niekwestionowanego posłuszeństwa
- Autorytatywni rodzice żądają dojrzałego, odpowiedzialnego zachowania od swoich dzieci, ale także zdziwienie i krytyczne myślenie
- Pozwoleni rodzice – nazywani także „pobłażliwymi” rodzicami – odrzucają całe pojęcie trzymania swoich dzieci pod kontrolą
Ponieważ Baumrind zauważa, że permisywni rodzice mają pewne podobieństwa z autorytatywnymi rodzicami. Oba typy rodziców wspierają emocjonalnie i reagują na potrzeby i życzenia swoich dzieci – co jest dobrą rzeczą. Oba typy konsultują się z dziećmi w sprawie decyzji politycznych, co też może być dobre.
Ale w przeciwieństwie do autorytatywnych rodziców, liberalni rodzice nie są wymagający. Nie przypisują swoim dzieciom wielu obowiązków i nie zachęcają ich do przestrzegania narzuconych przez dorosłych standardów zachowania. Zamiast tego pozwalają – na ile to możliwe – dzieciom na regulowanie się.
Pozwalający rodzicom nie prezentują się jako autorytety lub wzorce do naśladowania. Mogą używać rozumu lub manipulacji, aby uzyskać to, czego chcą. Ale unikają używania jawnej władzy (Baumrind 1966).
Czwarty styl rodzicielski – rodzicielstwo „niezaangażowane” – jest trochę jak rodzicielstwo przyzwolenia, ponieważ rodzice nie narzucają standardów postępowania. Ale na tym podobieństwo się kończy . Pobłażliwi rodzice są ciepli i opiekuńczy.
Niezaangażowani rodzice są oderwani od przywiązania i emocjonalnie (Maccoby i Martin 1983).
Konsekwencje permisywizmu
Czy styl rodzicielski ma to znaczenie? Na to wygląda. Z pewnością badania wykazały istotne powiązania między określonymi stylami rodzicielstwa a wynikami dzieci.
Na przykład dzieciom wychowywanym przez przyzwalających rodziców radzi się lepiej niż dzieciom, które mają niezaangażowanych rodziców. Mają również wysokie poczucie własnej wartości i mogą być bardziej zaradni niż dzieci wychowywane przez niezaangażowanych lub autorytarnych rodziców (np. Turkel i Tezer 2008; Rothrauff i wsp. 2009; Lamborn i wsp. 1991).
Istnieje również wiele badań potwierdzających pogląd, że „pobłażliwe” dzieci są mniej zdyscyplinowane i ja są bardziej odpowiedzialni niż dzieci z autorytatywnych rodzin.
Na przykład, kiedy Jessica Piotrowski i jej koledzy (2013) zbadali reprezentatywną w skali kraju próbę ponad 1000 młodych amerykańskich dzieci (w wieku 2-8 lat), ocenili dzieci za deficyty w samoregulacji, ten pakiet umiejętności, który pozwala dzieciom kontrolować swoje impulsy, pozostać skupionym, zarządzać swoim nastrojem i realizować plany.
Jakie zmienne – demograficzne lub społeczne – były najbardziej skorelowane z samoregulacją?
Zdecydowanie najpotężniejszym predyktorem problemów było permisywne rodzicielstwo – tj.mając rodzica, który zgodził się ze stwierdzeniami typu:
„Ignoruję złe zachowanie mojego dziecka”
i
„Poddaję się dziecku, kiedy on / ona wywołuje zamieszanie. ”
Takie korelacje nie są dowodem na przyczynowość, ale wyniki są zgodne z innymi badaniami:
- W W badaniu podłużnym, w którym uczestniczyło 281 amerykańskich dzieci w wieku od 9 lat, naukowcy odkryli, że dzieci z przyzwalającymi rodzicami z czasem zwiększały poziom agresji. Te dzieci z najlepszymi wynikami miały autorytatywnych (ale nie autorytarnych) rodziców (Underwood i in. 2009).
- Inne badania wykazały powiązania między permisywnym rodzicielstwem a zwiększonym spożyciem alkoholu wśród nastolatków ( np. Weiss i Schwartz 1996; Reimuller i wsp. 2011; Lamborn i wsp. 1991), a także wyższe wskaźniki wykroczeń szkolnych i niższe poziomy osiągnięć w nauce (Lamborn i wsp. 1991).
- Permissive rodzicielstwo wiąże się z wyższymi wskaźnikami BMI w dzieciństwie i niższymi poziomami aktywności (Sleddens i in. 2011).
- Niedawne badanie brytyjskich dzieci w wieku 10-11 podaje linki między pobłażliwością a nadmiernym korzystaniem z telewizji. Dzieci z przyzwalającymi rodzicami były pięciokrotnie bardziej narażone na oglądanie telewizji przez ponad 4 godziny dziennie (Jago i in. 2011).
Jest więc pewien wzorzec. Ale są wyjątki.
Na przykład nie jest jasne, że pobłażliwość jest zawsze gorsza od autorytatywnego rodzicielstwa. W kilku badaniach przeprowadzonych w Hiszpanii i Ameryce Łacińskiej nie stwierdzono różnic między nastolatkami wychowywanymi przez przyzwalających lub autorytatywnych rodziców (np. Garcia i Gracia 2009).
A pobłażliwe, pobłażliwe rodzicielstwo nie zawsze wiąże się z dobrym zdrowiem emocjonalnym.
Badanie palestyńskich Arabów wykazało, że chłopcy, których rodzice są tolerancyjni, częściej cierpią z powodu niskiej samooceny, lęk i depresja (Drairy 2004) Podobnie, badanie śledzące amerykańskie dzieci przez ponad 10 lat wykazało, że niektóre dzieci – przedszkolaki, które były zahamowane behawioralnie – były bardziej narażone na lęk i depresję, jeśli były wychowywane przez przyzwalających rodziców (Williams et al 2009).
Dlaczego różne badania podają sprzeczne wyniki?
Może się zdarzyć, że style rodzicielskie mają różne skutki w zależności od lokalnej kultury (Chao 1994).
Ale to prawdopodobnie również kwestia metodologii. Podczas gdy większość badaczy cytuje definicję przyzwalającego rodzicielstwa Baumrinda, istnieje wiele sposobów mierzenia pobłażliwości. I, jak wyjaśniam w innym miejscu, różne miary mogą prowadzić do różnych wyników.
Jak więc naukowcy mierzą permisywne rodzicielstwo? A jakie jest najbardziej niezawodne i użyteczne podejście?
Czy jesteś przyzwalający?
Łatwo powiedzieć, że permisywne rodzicielstwo nie jest „wymagające”. Ale co to naprawdę oznacza? „Wymagający” to termin subiektywny. Jest niejasny. Dlatego badacze potrzebują zestawu obiektywnych kryteriów, aby zdiagnozować styl rodzica.
Bardzo często oznacza to użycie kwestionariuszy. Ludzie proszeni są o wskazanie, w jakim stopniu zgadzają się lub nie (w skali od 1 do 4) z serią stwierdzeń, takich jak
„Ignoruję złe zachowanie mojego dziecka”
” Poddaję się mojemu dziecku, gdy wywołuje jakieś zamieszanie ”
„ Przekupuję swoje dziecko nagrodami, aby skłonić go do spełnienia moich życzeń ”
Odpowiedzi są sumowane . Rodzic, który uzyska właściwy wynik, jest oznaczony jako „pobłażliwy”.
To całkiem proste, ale jest pewien haczyk: badacze nie zawsze zadają te same pytania, a precyzyjne sformułowanie pytań może się różnić w ważnych
Weźmy na przykład hiszpańskie badania – badania pokazujące, że dzieci z „pobłażliwymi” rodzicami dobrze się rozwijają.
Te badania polegały na narzędziach przesiewowych, które zazwyczaj nie są używane w krajach anglojęzycznych i robi to dużą różnicę. W badaniach hiszpańskich zwykle klasyfikowano rodziców jako „pobłażliwych” (a nie autorytatywnych), jeśli nie są oni wysoce dyrektywni lub apodyktyczni. Aby zobaczyć, co ja znaczy, rozważ to stwierdzenie:
„Moi rodzice dają mi pewne prace do wykonania i nie pozwolą mi robić nic innego, dopóki ich nie skończą”.
Jeśli nastolatek nie zgadza się z tym stwierdzeniem, że „jest to podstawa (w badaniach hiszpańskich) do zaklasyfikowania jego rodziców jako pobłażliwych.
Ale jest to mierzenie czegoś innego niż ignorowanie złego zachowania lub„ poddawanie się ”dziecku, które tworzy zamieszanie. To mierzy, jak dominujący jest rodzic.
Jeśli pozwolisz swojemu dziecku na autonomię w planowaniu własnych zadań, czy to naprawdę dyskwalifikuje Cię z bycia „autorytatywnym”? Nie sądzę, żeby tak było – nie, jeśli zostaniesz sprawdzony z elementami testowymi zwykle używanymi w krajach anglojęzycznych.
Na poparcie tego pomysłu Alfonso Osorio i Marta Gonzalez-Camara (2016) porównali ostatnio te metody bezpośrednio: te same nastolatki korzystające z obu narzędzi przesiewowych.
Wyniki?Dzieci, których rodzice zostali sklasyfikowani jako „pobłażliwi” (przy użyciu pozycji testowych z poprzednich badań hiszpańskich) zostały przeklasyfikowane jako „autorytatywne” (przy użyciu pozycji testowych z typowych badań anglojęzycznych).
Tak więc, używając różnych narzędzi do badań przesiewowych, naukowcy w efekcie bardzo różnie definiują „liberalne” rodzicielstwo. Czy jedna definicja jest lepsza od drugiej? Nie całkiem. Nie ma znaczenia, jak nazywamy ludzi – nie tak długo, jak rozumiemy nawzajem definicje.
Myślę, że ważnym wnioskiem ze wszystkich badań jest to, że „ignorowanie złego zachowania” jest generalnie powiązane z nieoptymalnymi wynikami dziecka. Natomiast bycie bardzo kontrolującym lub apodyktycznym – jak naleganie, by nastolatek wykonywał każde zadanie w określonej kolejności – nie jest związane z najlepszymi wynikami dziecka. W rzeczywistości – jak zauważyłem w innym artykule – prawdopodobnie szkodliwe.
I warto zauważyć: nawet stwierdzenie typu „Ignoruję złe zachowanie mojego dziecka” jest niejasne i subiektywne. O jakim złym zachowaniu mówimy? Bicie i gryzienie? Zostawiasz skarpetki na podłodze? Demontaż starej zabawki? Przeciwstawić się stereotypom płci?
W obronie permisywizmu
Kiedy czytam oryginalny model Baumrind – zaproponowany w latach 60. XX wieku – uderzyło mnie, jak umiarkowanie brzmią jej pobłażliwi rodzice. To ironia losu, ponieważ jej celem było obalenie twierdzeń liberalnych ideologów, a jej argumenty są przekonujące.
Jednak pobłażliwi rodzice Baumrind nie brzmią jak ludzie, którzy rutynowo pozwalają swoim dzieciom uciec od aspołecznych zachowanie – w każdym razie nie zachowanie, które uważam za niepożądane, takie jak celowe chamstwo lub pogwałcenie praw i uczuć innych ludzi.
Zamiast tego pobłażliwi rodzice Baumrinda brzmią bardziej jak radykalni demokraci. Ludzi, którzy uważają, że rodzice i dzieci powinni mieć równą władzę.
Czy ten radykalny egalitaryzm jest rzeczywiście gorszy od autorytatywnego rodzicielstwa? Zastanawiam się, czy dowody przeciwko permisywnemu rodzicielstwu są rzeczywiście dowodem przeciwko stosunkowo skrajnemu typowi permisywizmu typu „wszystko idzie”.
Na przykład rozważmy rodzinę, w której oczekuje się, że dzieci będą uprzejme i pomocne, ale dużo swobody, jeśli chodzi o inne rzeczy, takie jak porządek w ich prywatnych przestrzeniach, rodzaje przekąsek, które jedzą lub ich układy przed snem.
Te domy mogą wydawać się bardzo liberalne dla kontrolowania rodziców. Ale dzieciom nie daje się wolnego panowania. Otrzymują autonomię w kilku kluczowych obszarach. Czy dzieciom będzie to gorzej?
Możliwe, jeśli dzieci będą konsekwentnie dokonywać złych wyborów. Na przykład dzieci mogą zjeść zbyt wiele ubogich w składniki odżywcze i energetyzujących smakołyków (Hennessy i wsp. 2012). Albo nie spać zbyt późno w nocy.
Ale jeśli dzieci będą podejmować głównie odpowiedzialne decyzje, mogą ponieść niewielkie lub żadne koszty związane z okazjonalnymi upadkami i nauczyły się ważnych lekcji z życia na temat samoregulacji.
Ponadto wydaje się prawdopodobne, że pewne rodzaje pobłażliwości dają dzieciom wyraźną przewagę.
Sugerują to międzynarodowe badania przeprowadzone przez Fernando Garcia i jego współpracowników. Młodzież, która uzyskała ocenę jako najlepiej dostosowana – i najbardziej wspierająca wartości prospołeczne – to ci, których rodzice odrzucili karanie i karcenie jako sposób dyscyplinowania dzieci (Garcia i in. 2019).
I jak argumentowałem w innym miejscu, dzieci są bardziej skłonne do rozwijania się jako innowacyjne, kreatywne, krytyczne myśliciele, kiedy pozwalamy im eksperymentować i majsterkować. Jeśli chcesz wychować naukowca, pozwól dziecku zadawać nietypowe pytania, brudzić się i brać rzeczy osobno.
Zanim więc potępimy tolerancyjne rodzicielstwo, musimy zapytać: „Pozwalający na co?” Gdy dzieci się starzeją, muszą korzystać z coraz większej autonomii. Jeśli to zignorujemy, możemy rozwoju i zmusić ich do postrzegania naszego autorytetu jako nielegalnego. Więcej na ten temat możesz przeczytać w moim artykule „Dlaczego dzieci się buntują”.
Dodatkowe informacje
Ogólne informacje o Baumrind „Cztery style rodzicielskie, zobacz mój artykuł„ Style rodzicielskie: przewodnik dla naukowców ”.
Więcej informacji na temat przyzwalających rodziców można znaleźć w tych artykułach:
- Badania konfliktu: czy pobłażliwość jest kiedykolwiek czymś dobrym?
- Czy dzisiejsi pobłażliwi rodzice są zbyt ekstremalni, aby pasować do oryginalnego modelu liberalnego rodzicielstwa?
Copyright © 2006-2020 by Gwen Dewar, Ph.D .; wszelkie prawa zastrzeżone.
Tylko do celów edukacyjnych. Jeśli podejrzewasz, że masz problem zdrowotny, skontaktuj się z lekarzem.
Referencje : Permissive Parenting
Baumrind D. 1966. Wpływ autorytatywnej kontroli rodzicielskiej na zachowanie dziecka. Rozwój dziecka, 37 (4), 887-907.
Baumrind D. 1991. Wpływ stylu rodzicielstwa na temat kompetencji nastolatków i używania substancji psychoaktywnych. Journal of Early Adolescence 11 (1): 56-95.
Chao RK. 1994. Poza kontrolą rodzicielską i autorytarnym stylem rodzicielskim: rozumienie chińskiego rodzicielstwa poprzez pojęcie kulturowe treningu.Child Dev. 65 (4): 1111-9.
Dwairy M. 2004. Style rodzicielskie i zdrowie psychiczne nastolatków palestyńsko-arabskich w Izraelu. Transcult Psychiatry. 41 (2): 233-52.
Garcia F i Gracia E. 2009. Czy zawsze autorytatywny jest optymalnym stylem rodzicielskim? Dowody z hiszpańskich rodzin. Adolescence 44 (173): 101-131.
Garcia F, Serra E, Garcia OF, Martinez I, Cruise E. 2019. Trzeci wschodzący etap obecnego społeczeństwa cyfrowego? Optymalne style rodzicielstwa w Hiszpanii, Stanach Zjednoczonych, Niemczech i Brazylii. Int J Environ Res Public Health. 16 (13). pii: E2333
Hennessy E, Hughes SO, Goldberg JP, Hyatt RR, Economos CD. 2012. Zezwolenie rodziców na karmienie wiąże się ze wzrostem spożycia żywności o niskiej zawartości składników odżywczych wśród amerykańskich dzieci mieszkających na terenach wiejskich. J Acad Nutr Diet 112 (1): 142-8.
Jago R, Davison KK, Thompson JL, Page AS, Brockman R, Fox KR. 2011. Rodzicielskie ograniczenie siedzącego trybu życia, rodzicielski styl matki i oglądanie telewizji wśród dzieci w wieku od 10 do 11 lat. Pediatria. 22 sierpnia 2011.
Lamborn SD, Mants NS, Steinberg L i Dornbusch SM. 1991. Wzorce kompetencji i dostosowania wśród nastolatków z rodzin autorytarnych, autorytarnych, pobłażliwych i zaniedbujących. Rozwój dziecka 62: 1049-1065.
Osorio A i González-Cámara M. 2016. Testowanie rzekomej wyższości pobłażliwego stylu rodzicielskiego wśród hiszpańskiej młodzieży. Psicothema. 28 (4): 414-420.
Piotrowski JT, Lapierre MA i Linebarger DL. 2013. Badanie korelacji samoregulacji we wczesnym dzieciństwie na reprezentatywnej próbie anglojęzycznych rodzin amerykańskich. J Child Fam Stud. 22 (3): 423-436.
Reimuller A, Hussong A, Ennett ST. 2011. Wpływ komunikatu specyficznego dla alkoholu na spożycie alkoholu przez młodzież i jego konsekwencje. Nauka o zapobieganiu. 11 czerwca 2011 DOI: 10.1007 / s11121-011-0227-4
Rothrauff TC, Cooney TM i An JS. 2009. Pamiętane style rodzicielskie i adaptacja w średnim i późnym wieku dorosłym. J Gerontol B Psychol Sci Soc Sci. 64 (1): 137-46.
Sleddens EF, Gerards SM, Thijs C, de Vries NK i Kremers SP. 2011. Ogólne rodzicielstwo, nadwaga w dzieciństwie i zachowania wywołujące otyłość: przegląd. International Journal of Pediatric Obesity 6 (2-2): e12-27.
Türkel YD, Tezer E. 2008. Style rodzicielskie i wyuczona zaradność tureckich nastolatków. Adolescencja. 43 (169): 143-52.
Underwood MK, Beron KJ, Rosen LH.2009. Ciągłość i zmiana agresji społecznej i fizycznej od średniego dzieciństwa do wczesnego okresu dojrzewania. Aggress Behav. 2009 wrzesień-październik; 35 (5): 357-75.
Weiss LH i Schwarz JC. 1996. Związek między typami rodzicielskimi a osobowością starszych nastolatków, osiągnięciami w nauce, przystosowaniem i używaniem substancji. Rozwój dziecka 67 (5): 2101-2114.
Williams LR, Degnan KA, Perez-Edgar KE , Henderson HA, Rubin KH, Pine DS, Steinberg L, Fox NA, 2009. Wpływ zahamowania behawioralnego i stylu rodzicielskiego na internalizowanie i eksternalizację problemów od wczesnego dzieciństwa do okresu dojrzewania, J Abnorm Child Psychol. 37 (8): 1063-75.
Treść ostatnio modyfikowana 9/2019