Tekst jedenastej poprawki zabrania sądom federalnym rozpatrywania pewnych spraw sądowych przeciwko stanom. Poprawka została również zinterpretowana w ten sposób, że sądy stanowe nie muszą rozpatrywać pewnych spraw przeciwko państwu, jeżeli są one oparte na prawie federalnym. Podczas debaty nad ratyfikacją Konstytucji pojawiły się kontrowersje co do jednego przepisu Artykułu III, który zezwalał sądom federalnym na rozpoznawanie sporów „między” państwem a obywatelami innego stanu, obywatelami lub podmiotami obcego państwa. Antyfederaliści (którzy generalnie sprzeciwiał się Konstytucji) obawiali się, że przepis ten umożliwi jednostkom pozywanie stanów do sądu federalnego. Kilku prominentnych federalistów (którzy generalnie opowiadali się za Konstytucją) zapewniło swoich krytyków, że Artykuł III nie będzie interpretowany jako zezwalający na pozywanie państwa bez jego zgody. Jednak niektórzy inni federaliści zgodzili się, że Artykuł III zezwala na procesy przeciwko stanom, argumentując, że tylko sądy federalne pociągałyby stany do odpowiedzialności.
Wkrótce po ratyfikacji jednostki oparły się na tej klauzuli w artykule III, aby pozwać kilka w Sądzie Najwyższym. Jednym z tych pozwów był Chisholm przeciwko Gruzji (1793), w którym obywatel Karoliny Południowej (Chisholm) pozwał Gruzję za niespłacone długi. poniesione podczas wojny o niepodległość. Georgia twierdziła, że sądy federalne nie mogą rozpatrywać pozwów przeciwko stanom i odmówiły stawienia się przed Sądem Najwyższym. W 1793 r. Sąd Najwyższy stosunkiem głosów cztery do jednego orzekł, że pozew Chisholma przeciwko Gruzji może zostać wniesiony do sądu federalnego. Trybunał oparł się częściowo na tekście Artykułu III, wyjaśniając, że „pomiędzy” obejmuje pozwy „złożone przez” i „przeciwko” państwu.
W czasie, gdy podjęto decyzję w sprawie Chisholm, toczyło się kilka innych spraw przeciwko innym stanom w 1793 r., w tym Vassall przeciwko Massachusetts, w którym brytyjski poddany (William Vassall) pozwał Massachusetts za złamanie traktatu pokojowego poprzez konfiskatę jego mienia. Zaalarmowany decyzją Sądu Najwyższego w Chisholm, senator Caleb Strong z Massachusetts szybko zaproponował poprawka, która ostatecznie stała się jedenastą poprawką. Zgodnie z ratyfikacją, poprawka stanowi: „Władza sądownicza Stanów Zjednoczonych nie może być interpretowana jako obejmująca jakiekolwiek sprawy prawne lub słuszne, wszczęte lub ścigane przeciwko jednemu ze Stanów Zjednoczonych przez obywateli innego państwa Stan lub przez obywateli lub poddanych jakiegokolwiek obcego państwa ”. Po jej ratyfikacji toczące się procesy przeciwko państwom były generalnie odrzucane.
W niektórych wczesnych interpretacjach poprawki nie czytano szeroko. W sprawie Cohens przeciwko Wirginii (1821), Trybunał odrzucił zaskarżenie jego jurysdykcji do ponownego rozpatrzenia decyzji sądu stanowego w sprawie karnej, w której Virginia oskarżyła dwóch braci z Wirginii za przestępstwo sprzedaży losów na loterię. Cohenowie bronili się na tej podstawie, że statut federalny zezwalał na loterię i sprzedaż losów. Trybunał po pierwsze doszedł do wniosku, że „zgodnie z pierwotnym stanem konstytucji jurysdykcja odwoławcza tego Trybunału we wszystkich sprawach wynikających z konstytucji, ustaw lub traktatów Stanów Zjednoczonych nie została zatrzymana ze względu na okoliczność, że państwo było stroną. ” Wracając do jedenastej poprawki, Trybunał zauważył, że pozwany, który wnosi o odwołanie się od decyzji niekorzystnej „nie wszczyna ani nie wnosi pozwu przeciwko państwu”. Ponadto Trybunał stwierdził, że poprawka w żadnym wypadku nie miałaby zastosowania, ponieważ Cohenowie byli obywatelami Wirginii, a zatem ich odwołanie przeciwko Wirginii nie zostało złożone „przez obywatela innego stanu, obywatela lub poddanego jakiegokolwiek obcego państwa”.
W swojej decyzji z 1890 r. w sprawie Hans przeciwko Luizjanie, Sąd Najwyższy szeroko zinterpretował immunitet jedenastej poprawki, aby zakazać procesów przeciwko państwu nie tylko obywatelom innego stanu, ale także własnym obywatelom, a także sprawy wynikające z prawa federalnego. Zasadniczo wypierał się przeciwnego języka w Cohens. Hans Court położył nacisk na szybkość, z jaką poprawka została przyjęta i zasugerował, że Chisholm popełnił błąd, utrzymując jurysdykcję na podstawie pierwotnej konstytucji, co nie mogło pozwy przeciwko stanom.
W miarę jak Kongres w XX wieku coraz częściej uchwalał przepisy regulacyjne mające zastosowanie do stanów, pojawiły się pytania o to, czy ustawy federalne mogą być egzekwowane ponownie. inst stanach poprzez pozwy w sądzie federalnym. W sprawie Fitzpatrick v. Bitzer (1976), Trybunał stwierdził, że Kongres może skierować stany do sądu federalnego na mocy przepisów uchwalonych na mocy czternastej poprawki, aby zadośćuczynić dyskryminacyjnym działaniom państwa. W sprawie Pennsylvania przeciwko Union Gas Co. (1989) pięciu sędziów zagłosowało za zezwoleniem Kongresowi na poddanie stanów do pozwu na mocy ustawy o superfunduszach, uchwalonej na mocy art. I prawa Kongresu do regulowania handlu międzystanowego. Nie było jednak opinii większości.
Trybunał szybko zmienił zdanie w tej kwestii.W sprawie Seminole Tribe przeciwko Florydzie (1996), Trybunał wydał opinię większości dla pięciu sędziów, uznając, że Kongres nie ma uprawnień do poddawania stanów do pozwu, gdy ustanawiał prawo na podstawie swoich uprawnień wynikających z Artykułu I Klauzuli Handlowej. Od czasu plemienia Seminole Trybunał potwierdził to twierdzenie i w większości ograniczył zdolność Kongresu do poddawania stanów w sądzie federalnym, chyba że Kongres działa zgodnie ze swoimi uprawnieniami do egzekwowania czternastej poprawki (częściowo na podstawie teorii, że została przyjęta) po jedenastej poprawce) lub w przypadku niektórych kwestii związanych z upadłością.
Decyzje Sądu Najwyższego przyznają państwom immunitet od pozwów, które wydają się wykraczać poza warunki jedenastej poprawki. Na przykład, jak zauważono, pozwy osób przeciwko własnemu państwu zostały wykluczone; pozwy innych państw również podlegają zakazowi. Trybunał orzekł ponadto, że stany korzystają z immunitetu w sądzie stanowym od spraw na podstawie prawa federalnego. Alden przeciwko Maine (1999). Co więcej, państwa mogą „wyrażać zgodę” na pozwy, które nowelizacja wydaje się być przedawnione. Decyzje te sugerują, że Trybunał może uznać immunitet suwerenny państwa – przywilej prawny, na podstawie którego nie można pozywać rządu stanowego, przynajmniej przed jego własnymi sądami, bez swoją zgodę – jako podstawowy „postulat” konstytucji – założenie odzwierciedlone, ale nie w pełni ujęte w słowach jedenastej poprawki.
Co najmniej trzy inne podejścia zyskały poparcie. Po pierwsze, niektórzy twierdzą, że jedenasta poprawka powinna być stosowana zgodnie z prostym dosłownym odczytaniem jej tekstu, aby zakazać pozwów przeciwko państwom ze strony obywateli spoza stanu oraz cudzoziemców lub poddanych (ale tylko przez te strony), nawet jeśli ich roszczenie opiera się na prawie federalnym. Inni argumentowali, że język jedenastej poprawki wskazuje na „partyjną” głowę jurysdykcji, a zatem nie należy go rozumieć jako uniemożliwiającego sądom federalnym rozpatrywanie spraw przeciwko państwu przez obywateli innego stanu, jeżeli roszczenie wynika z prawa federalnego. Wciąż trzeci pogląd dotyczy jedenastej poprawki jako skierowanej do sądów, zakazującej im interpretowania przyznanych im uprawnień jurysdykcyjnych na mocy Artykułu III w celu zniesienia immunitetu w ramach prawa zwyczajowego państwa, ale pozwalającej Kongresowi na uchylenie takiego immunitetu, jeśli wyraźnie wyrazi zamiar poddania państw pozwowi. (W towarzyszących komentarzach przedstawiono dalsze poglądy naukowe.)
Podczas gdy stany nadal korzystają z szerokiego immunitetu suwerennego państwa, w pewnych okolicznościach Sąd Najwyższy zezwala na procesy przeciwko funkcjonariuszom stanu, łagodząc w ten sposób efekt immunitetu suwerennego. W szczególności, Trybunał nie czyta Poprawki w celu wykluczenia procesów przeciwko urzędnikom stanowym, którzy starają się o nakazy sądowe, aby zapobiec przyszłym naruszeniom prawa federalnego. Ponadto pozwy innych stanów oraz Stany Zjednoczone w celu egzekwowania prawa federalnego są również dozwolone. Jedenasta Poprawka jest zatem ważną częścią, ale tylko częścią sieci doktryn konstytucyjnych, które kształtują charakter środków prawnych przeciwko państwom i ich urzędnikom za domniemane naruszenia prawa.