Biecht
Indien mogelijk moet een ernstig zieke persoon alles doen wat hij kan om eerst tot de sacramentele biecht te gaan. De ontvangst van de andere sacramenten is niet noodzakelijkerwijs afhankelijk van de sacramentele belijdenis, maar een geldige belijdenis verzekert dat de ziel de juiste neiging heeft om de zalving van de zieke en laatste communie te ontvangen. Het bereidt de ziel ook voor om de aflaat van de Apostolische Pardon te ontvangen, vooral als er geen priester aanwezig is op het moment dat de persoon overlijdt.
Er zijn veel manieren waarop een zieke om een sacramentele biecht kan verzoeken . Als hij goed genoeg is om te reizen, kan hij op een van de geplande tijden in zijn parochie biechten. Als hij tegelijkertijd de zalving van de zieken wil ontvangen, kan hij een afspraak maken met een priester om de laatste sacramenten te ontvangen. Als hij aan huis gebonden is, kan hij of iemand die namens hem handelt, een priester vragen om langs te komen voor biecht.
Soms kan het moeilijk zijn om een drukbezette priester ervan te overtuigen een zieke patiënt te bezoeken, vooral wanneer de priester gewoonlijk geen aalmoezenier in een ziekenhuis heeft. Ik raad de zieke of zijn verzorgers aan om een ziekenhuispastoraat of plaatselijke parochies te blijven verzoeken een priester te sturen. Verlies de moed niet, accepteer geen nee als antwoord, en accepteer geen niet-priesterlijke afgevaardigden – zoals diakenen of buitengewone dienaren van de heilige communie – wanneer sacramenten nodig zijn die alleen een priester kan aanbieden (biecht, zalving van de zieken).
Ziekenzalving
Omdat ik niet eerder ziekenzalving had ontvangen, ontdekte ik tot mijn verbazing dat de viering van dit sacrament in zijn volle vorm, namelijk de voorkeur als een zieke persoon niet in direct gevaar van de dood verkeert, is een liturgie en niet alleen een zalving met olie. Naast de zalving omvat het een boetedoening (tenzij deze werd voorafgegaan door een sacramentele belijdenis), voorlezing uit de Schrift, een een korte preek, een litanie en een handoplegging. Deze liturgie kan worden gevierd voor slechts één zieke persoon of voor een groep zieken, en kan worden gevierd tijdens een mis (CCC 1517). Dit sacrament is er één van versterking, vrede en moed om de moeilijkheden te overwinnen die gepaard gaan met de toestand van een ernstige ziekte of de kwetsbaarheid van ouderdom. Deze genade is een gave van de Heilige Geest, die het vertrouwen en het geloof in God hernieuwt en kracht geeft tegen de verleidingen van de boze, de verleiding tot ontmoediging en angst bij het aangezicht van de dood ”(CCC 1520).
Eeuwenlang werd de zalving van de zieken gewoonlijk gegeven aan degenen die onmiddellijk met de dood bedreigd werden, en daarom werd het extreme zalving (laatste zalving) genoemd. Na het Tweede Vaticaans Concilie moedigde de Kerk de ontvangst van het avondmaal aan zo snel aangezien een van de gelovigen in gevaar dreigt te komen door ziekte of ouderdom ”, en, wanneer dit het geval is,“ is de geschikte tijd voor hem om dit sacrament te ontvangen zeker al aangebroken ”(Sacram Unctionem Infirmorum). / p>
Laatste communie
Idealiter zou het laatste sacrament dat een katholiek ontvangt de eucharistie moeten zijn, die fungeert als viaticum (Latijn, “voorziening voor een reis”).
Communie in het lichaam en bloed van Christus, ontvangen op dit moment van “overgaan” naar de Vader, heeft een bijzondere betekenis en belang. Het is het zaad van het eeuwige leven en de kracht van de opstanding, volgens de woorden van de Heer: “Hij die mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, heeft het eeuwige leven, en Ik zal hem op de laatste dag opwekken.” Het sacrament van Christus, eens dood en nu verrezen, de eucharistie is hier het sacrament van het overgaan van dood in leven, van deze wereld naar de Vader (CCC 1524).
De communie kan door de priester aan een zieke worden gegeven na de viering van de biecht en de zalving van de zieke. Het kan ook bij latere gelegenheden aan de zieke worden gebracht door een diaken of een buitengewone predikant. ontvangen, kan de communie ook bij hen worden gebracht om hen te versterken in hun taken voor de zieke.
Wie kan de laatste riten ontvangen?
Het Wetboek van Canoniek Recht bepaalt dat de laatste riten kunnen worden gegeven aan elke katholiek die geneigd is ze te ontvangen. Ze kunnen ook worden gegeven aan gedoopte niet-katholieken die geen minister van hun eigen gemeenschap kunnen benaderen en die er spontaan om vragen, op voorwaarde dat ze het katholieke geloof tonen met betrekking tot deze sacramenten en worden op de juiste manier geplaatst ”(canon 844). Als een zieke niet gedoopt is, kan hij om de doop verzoeken, die fungeert als “de poort naar de sacramenten” (849). De canonieke wet voegt ook toe: “De zalving van de zieken mag niet worden verleend aan degenen die hardnekkig volharden in een duidelijk ernstige zonde ”(1007).
Alle laatste sacramenten zijn herhaalbaar. Een zieke kan om een bekentenis verzoeken wanneer hij redelijkerwijs gelooft dat hij die nodig heeft.Hij kan verzoeken dat de communie bij hem wordt gebracht, hetzij dagelijks, hetzij wekelijks; als hij aan huis gebonden is, dient hij gewoonlijk de middelen van de parochie te respecteren bij het uitdelen van de communie aan degenen die de mis niet kunnen bijwonen. Ziekenzalving kan opnieuw worden gegeven als een ziekte verergert of als een patiënt terugvalt nadat hij zijn gezondheid heeft hersteld.
De evangelische waarde van de laatste riten
Je weet nooit wanneer katholiek zijn in een openbare ruimte een kans biedt om van je geloof te getuigen. Toen ik op het punt stond te worden weggereden voor een operatie, wendde ik me tot een katholieke vriendin die me naar het ziekenhuis vergezelde en haar vroeg om tijdens de operatie een Rozenkrans voor Goddelijke Barmhartigheid voor me te bidden. Ze stemde meteen toe.
Plots vroeg een van de verpleegsters die me klaarstonden voor een operatie: “Bent u katholiek?” Ik antwoordde: “Ja. Mocht er iets met mij gebeuren, bel dan een priester. ” De verpleegster antwoordde: “Wil je een weesgegroet bidden voordat we gaan?” Ik stemde toe, en we baden allemaal samen een Weesgegroet.
Later bedacht ik dat het gebed ongetwijfeld door de hele afdeling werd gehoord door andere patiënten die die dag op een operatie werden voorbereid en door hun verzorgers. ook zij werden getroost toen ze die aanroeping aan de Heilige Moeder hoorden en haar vroegen om voor ons, zondaars, nu en in het uur van onze dood te bidden.