Het is een van de weinige intro-gitaarriffs die mensen aan het gillen en schreeuwen en doen schudden tot op de dansvloer. Wild Cherrys “Play That Funky Music” bevat alle essentiële muzikale ingrediënten om laat het feest beginnen – een geweldige riff, funky negende akkoorden, in-the-pocket drums, precieze hoorns, een eenvoudige monster-basbodem, vereiste koebel uit de jaren 70, scat-pratende zang en een onmiskenbaar meezingkoor dat de draak weet te steken op zichzelf met een insiders we zijn in op de grap knipoog.
Een mix van de Ohio Players “Fire”, Stevie Wonders “Superstition” en heel veel Oost-Ohio / Pittsburgh, PA wit boy grease, Play ThatFunky Music is in wezen geschreven uit pure wanhoop. Wild Cherry was een rockcoverband van het hoogste niveau tijdens hun tweede incarnatie in 1975, en speelde het circuit in de regio Ohio en Pennsylvania, met hun eigen originelen in de mix. Bandleider / oprichter Rob Parissi, die zich zorgen maakte over de toestroom van discomuziek die de clubscene overnam en de clubscene overnam, realiseerde zich dat er een verandering of op zijn minst een aanpassing nodig was.
“We waren een rockband en discomuziek kwam binnen, “vertelde hij Harry Connick Jr. in een optreden in Connicks tv-show Harry in 2017.” Rockclubs gingen dicht en discos gingen open. En we waren een hardwerkende band die vier, vijf, zes avonden per week speelde. ”
Tijdens een pauze bij het vaste optreden van de band zei Parissi tegen de band dat hij ze niet meer kon boeken tenzij ze dans muziek op hun set. “Ik heb de jongens eindelijk verteld hoe zit het als Led Zeppelin Thats The Way I Like It (KC & The Sunshine Band) deed? Dus ik liep naar buiten en schreef het precies op wat er met ons aan de hand was. Ik had de eerste twee verzen en refrein geschreven tegen de tijd dat we het podium betraden. En ik schreef het laatste couplet in de auto op weg naar huis. ”
In een diepgaand en uitgebreid Facebook-interview met Danny Gochnour (gitarist van Joe Grushecky en The Houserockers uit Pittsburgh) over de jaren 70 De muziekscene van Pittsburgh onthulde ritmegitarist Bryan Bassett de belangrijkste details van de slimme hybride van rock, funk en disco van het nummer.
“Play That Funky Music is behoorlijk autobiografisch en quiteliteraal. Clubwerk werd schaars als je speelde geen dansmuziek, dus we besloten om te veranderen. Iemand zei dat echt tegen ons – speel die funky muziek, witte jongen – insinuerend dat als we dat niet deden, we waarschijnlijk niet veel langer zouden werken. Ik herinner me dat het gebeurde tijdens de 2001 Club in het centrum van Pittsburgh, die was veranderd in een grote disco. We speelden nog steeds Kiss, Led Zeppelin en Fogat. Iemand kwam naar onze drummer Ron toe en zei, je kunt maar beter die funkymusische blanke jongen spelen. Hij vertelde dat aan Rob in de kleedkamer en Ik geloof dat Rob toen met het schrijven van dat nummer begon. ”
Bassett w verantwoordelijk voor de iconische openingsriff van het nummer, een pentatonische blues-gebaseerde octaafrun die zijn inspiratie haalt uit de toenmalige disco- en funksongs, versmolten met een vleugje Zeppelins “How Many More Times.” “We wisselden van stijl naar funk, en we emuleerden The Commodores. Ik bedacht mijn riff. Ik was de single-note funk-lijnman en Rob was de akkoordspeler. Rob is een uitstekende gitarist en dat is hij die de solo speelt. in het nummer. ”
De volledige versie van het nummer moduleert slim tegen het einde van de funk-standaardtoets van E tot en met G voor een pauze van acht maten voordat Parissi zijn best doet Sly Stone” neemt je mee hoger nu, “verheft het nummer tot de toonsoort A, waar het vervaagt, de band baant zich een weg van de dansvloer de muziekgeschiedenis in.
In een video op zijn YouTube-pagina vertelde Parissi voor een Nederlandse PBS-zender de moeilijkheden die labelbestuurders, vrienden en familieleden hadden met de uitdrukking blanke jongen, die, slimme fans en trivia-liefhebbers zullen opmerken, niet in het nummer zit le.
“Ik nam het mee naar elk platenlabel en kwam in de buurt, maar in de buurt. Iedereen maakte zich zorgen over dat blanke jongensgedoe. Zelfs mijn vader toen ik het voor hem voor het eerst speelde. Hij haalde de naald van de plaat en zei: oh nee, dat kan je niet. Je moet het eruit halen. Ik zei nee, als je dat eruit haalt, gaat de plaat kapot. Dat is het nummer. ”
Parissi won zijn strijd en de tekst bleef intact en is nu een gedenkwaardige slogan. Het nummer werd uitgebracht in 1976 en bestormde snel de hitlijsten . Het nummer sloeg zo snel. Na vier of vijf weken dook het richting nummer één. ”
Bassett herinnert zich hoe het nummer werd opgepikt door het platenlabel. “We waren dat nummer aan het opnemen in Cleveland en financierden de sessie toen een manager van Sweet City Records naar de studio kwam op zoek naar nieuwe acts.Ze waren een dochteronderneming van Epic Records en hij nam dat nummer mee naar New York en ze tekenden ons. “
” We waren nog in het clubcircuit toen dat nummer de radio trof en je kunt je voorstellen hoe opgewonden we waren. Het bleef maar stijgen in de hitlijsten en we begonnen grotere shows te spelen, het was echt fantastisch. We hebben concerten gegeven met zowat elke grote R & B-act van de dag. Binnen een jaar speelden we arenas . ”
” Play That Funky Music “was een Top 10 hit in de Billboard charts in 1976 en leidde tot een American Music Award, twee Grammy-nominaties en de band verscheen in de Grammy-uitzending. Parissi nam zijn ouders mee naar het evenement. Onnodig te zeggen dat zijn ouders verbaasd waren over het succes van het nummer en het aantal sterren op de stoelen in de buurt. “Ringo Starr is hier, Steve Allen daar, Henry Mancini, Beach Boys,” zei hij tegen de Nederlandse PBS. “En daar zijn mijn mama en papa! Hij was zo blij dat we de ‘blanke jongen’ niet uit de plaat hadden gehaald! ”
Met helderder luchten in het verschiet voor de toekomst van de band, gingen Parissi en de band terug naar de studio. Hun vervolgalbum vloog echter niet in brand bij het publiek en drie jaar later was de muziek van de band in wezen voorbij.
Tenzij je natuurlijk het feit meetelt dat “Play That FunkyMusic” nog steeds het vereiste setlist-materiaal is voor talloze coverbands, in films en commercials verschijnt en Parissi een bootlading aan brievenbusgeld maakte toen Vanilla Ice het nummer in 1989 sampelde zonder enige eer te geven, wat leidt tot een onontdekte schikking.
Parissi blijft muziek maken op zijn eigen voorwaarden. Nu gevestigd in Florida, heeft hij verschillende vlotte jazzalbums uitgebracht. Basset is nu lid van Foghat. Wild Cherry reformed voor één show in Mingo Junction, Ohio, de geboorteplaats van Parissi in 2014, waarbij de opbrengst ten goede kwam aan een door Parissi opgericht schenkingsfonds voor studenten van Mingo. Drummer Ron Beitle stierf in 2017.
Parissi heeft nog steeds een gevoel van humor over het veroveren van de top van de hitlijsten met een discosong. “In 41 jaar sinds dat nummer goud werd, ben ik nog steeds blank!” zei hij tegen Connick.
Terugkijkend op de avond krabbelde hij de directe bevelen neer van een rusteloos publiek dat gewoon wilde dansen. Hij zei: “Als ik had geweten hoe groot het nummer zou worden, zou ik zijn gebleven en 700 meer nummers! ”
Met speciale dank aan Danny Gochnour en Bryan Bassett voor het uitgebreide interview