Zakon Grobu Świętego

Historia Zakonu Jeździeckiego Świętego Grobu w Jerozolimie przebiega podobnie i równolegle do historii zakonników Kanonicy Regularni Grobu Świętego, zakon kontynuowany po tym, jak Kanonicy Regularni przestali istnieć pod koniec XV wieku (z wyjątkiem ich żeńskiego odpowiednika, Kanoniczek Regularnych Grobu Świętego).

Tło h3>

Ta sekcja wymaga dodatkowych cytatów do weryfikacji. Pomóż ulepszyć ten artykuł, dodając cytaty do wiarygodnych źródeł. Materiały niezamierzone mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Znajdź źródła: „Zakon Grobu Świętego” – aktualności · gazety · książki · naukowiec · JSTOR (luty 2020 r.) (Dowiedz się, jak i kiedy usunąć ten szablon wiadomości)

Pielgrzymki do Ziemi Świętej były powszechną, choć ryzykowną praktyką od okresu krótko po ukrzyżowaniu Jezusa do średniowiecza. Liczne szczegółowe komentarze przetrwały jako dowód tego wczesnego chrześcijaństwa. Chociaż było wiele miejsc, które pobożni odwiedzali podczas swoich podróży, jednym z najbardziej cenionych był Kościół Grobu Świętego, zbudowany po raz pierwszy przez Konstantyna Wielkiego w IV wieku naszej ery.

W epoce ekspansji islamskiej Cesarz Karol Wielki (ok. 742–814) wysłał dwie ambasady do kalifa Bagdadu z prośbą o protektorat Franków nad Ziemią Świętą. Epicka pieśń geste opowiada o jego legendarnych przygodach na Morzu Śródziemnym i pielgrzymce do Jerozolimy.

Ze względu na swoją charakterystyczną cechę subinfeudacji, w feudalizmie powszechną praktyką rycerzy dowódców było nadawanie rycerstwa swoim najlepszym żołnierzom. którzy z kolei mieli prawo nadawać innym tytuł szlachecki po uzyskaniu dowództwa. Tradycja głosi, że na długo przed wyprawami krzyżowymi w kościele Grobu Świętego godnym mężom została nadana forma rycerstwa. W każdym razie w XI wieku, przed wyprawami krzyżowymi, założono „milites sancti Petri”, aby chronić chrześcijan i chrześcijańskie tereny na Zachodzie.

Prześladowania chrześcijan w Ziemi Świętej nasiliły się. Relacje z chrześcijańskimi władcami były jeszcze bardziej napięte, kiedy kalif Al-Hakim bi-Amr Allah nakazał zniszczenie Kościoła Grobu Świętego w 1009 roku.

CrusadesEdit

Krucjaty zbiegły się w czasie z odnowionym w Europie troską o miejsca święte, z Kościołem Grobu Świętego jako jednym z najważniejszych miejsc. Według nieudokumentowanej tradycji Girolamo Gabrielli z włoskiej rodziny Gabrielli, który był przywódcą 1000 rycerzy z Gubbio w Umbrii podczas pierwszej krucjaty, był pierwszym krzyżowcem, który wszedł do kościoła Grobu Świętego po zajęciu Jerozolimy w 1099 roku.

Królestwo Jerozolimy (1099–1291) Edytuj

Po zdobyciu Jerozolimy pod koniec pierwszej krucjaty w 1099 r. powołano Kanoników Regularnych Grobu Świętego, z kościoła. Ludzi odpowiedzialnych za zabezpieczenie jej obrony i jej wspólnotę kanoników nazywano Milites Sancti Sepulcri. Razem kanony i mility stanowiły część struktury, która przekształciła się w nowoczesny Zakon Jeździecki Świętego Grobu w Jerozolimie. Baldwin I, pierwszy król Jerozolimy, położył podwaliny pod królestwo i ustanowił jego główne instytucje na wzór normańsko-francuskiego jako scentralizowane państwo feudalne. Sporządził też pierwszą konstytucję zakonu w 1103 r., Wzorowaną na kapitule kanoników, którą założył w Antwerpii przed wyjazdem, na mocy której łaciński patriarcha Jerozolimy (który zastąpił patriarchę greckiego prawosławia) mianował rycerzy w Jerozolimie na bezpośrednia służba korony, podobnie jak organizacja trzeciego rzędu. Przyjmując regułę św. Augustyna, uznaną w 1113 r. Bullą papieską papieża Paschalisa II, z dołączonymi Milites Sancti Sepulcri, jest uważana za jeden z najstarszych zakonów rycerskich. Wskazania sugerują, że Hugues de Payens (ok.1070–1136) był jednym z Milites Santi Sepulcri podczas swojego drugiego pobytu w Jerozolimie w latach 1114–16, zanim został mianowany „Magister Militum Templi”, ustanawiając Rycerzy Templariuszy.

Między ok. 1119-c. 1125, Gerard (łac. Girardus), przeor Grobu Świętego, wraz z patriarchą Warmundem Jerozolimy, napisali ważny list do Diego Gelmíreza, arcybiskupa Santiago de Compostela, powołując się na nieurodzaj i zagrożenie ze strony wrogów; zażądali żywności, pieniędzy i pomocy wojskowej, aby utrzymać Królestwo Jerozolimy. Gerard konsekwentnie uczestniczył między innymi w soborze w Nablusie 16 stycznia 1120 r. W nim kanony 20–21 dotyczą duchownych. Kanon 20 mówi, że duchowny nie powinien być uznawany za winnego, jeśli bierze broń w samoobronie, ale nie może chwycić za broń z żadnego innego powodu ani zachowywać się jak rycerz. To był ważny problem dla państw krzyżowców; duchownym generalnie nie wolno było uczestniczyć w działaniach wojennych na mocy prawa europejskiego, ale krzyżowcy potrzebowali całej siły roboczej, jaką mogli znaleźć, a zaledwie rok wcześniej Antiochia była broniona przez łacińskiego patriarchę Antiochii po bitwie pod Ager Sanguinis, jednej z nieszczęść o których mowa we wstępie do kanonów. Kanon 21 mówi, że mnich lub kanonik regularny, który apostatuje, powinien albo powrócić do swego zakonu, albo udać się na wygnanie.

W 1122 roku papież Kalikst II wydał bullę ustanawiającą świecką wspólnotę religijną z określonymi obowiązkami w obronie Kościoła Powszechna, strzeż Jerozolimy, strzeż Bazyliki Grobu Świętego i pielgrzymów oraz walcz w obronie chrześcijaństwa.

W sumie w wyniku tych potrzeb militarnych powstało pięć głównych wspólnot rycerskich w Królestwie Jerozolimskim od końca XI do początku XII wieku: Rycerze Szpitalnicy (Zakon Świętego Jana) (około 1099), Rycerze Grobu Świętego (około 1099), Templariusze (około 1118), Rycerze św. Łazarza (1123) i Rycerze Szpitala Najświętszej Marii Panny z Jerozolimy (Krzyżacy) (1190).

Dzisiaj

• Zakon Rycerzy Templariusz już nie istnieje (poza jego następcą w Portugalii – Zakonem Chrystusa),
• Zakon o f Święci Maurycy i Łazarz są uznawani za następców średniowiecznego Zakonu św. Łazarza,
• następca Zakonu Krzyżackiego jest czysto religijnym zakonem Kościoła katolickiego,
• ale oba Zakon Maltański i Zakon Grobu Świętego są nadal zakonami rycerskimi uznanymi przez Stolicę Apostolską.

Pactum Warmundi, ustanawiające w 1123 r. sojusz Królestwa Jerozolimy z Republiką Wenecja, została później podpisana przez patriarchę Warmunda i przeora Grobu Świętego Gerarda wraz z arcybiskupem Ehremarem z Cezarei, biskupem Bernardem z Nazaretu, biskupem Aschetinusem z Betlejem, biskupem Rogerem z biskupa Lyddy, Guildinem opatem Matki Bożej Jozafat, Przeor Aicard z Templum Domini, przeor Arnold z Góry Syjon, William Buris i kanclerz Pagan. Oprócz Williama i Pagana żadne świeckie władze nie były świadkami traktatu, co może wskazywać, że sprzymierzeni Wenecjanie uważali Jerozolimę za lenno papieskie.

Tymczasem poza Ziemią Świętą, w Hiszpanii, podczas rekonkwistów, zakony wojskowe zbudowały swoje własne klasztory, które służyły również jako twierdze obronne, choć poza tym domy były zgodne z założeniami klasztornymi. Typowym przykładem tego typu klasztoru jest Calatrava la Nueva, siedziba Zakonu Calatrava, założona przez opata Fitero, Raymonda, na polecenie króla Kastylii Sancho III, w celu ochrony obszaru przywróconego islamskim władcom. Inne zakony, takie jak Zakon Santiago, Rycerze Templariuszy i Święty Grobowiec, poświęcały wiele swoich wysiłków, aby chronić pielgrzymów na Camino de Santiago i opiekować się nimi. Co więcej, podczas oblężenia Bayonne w październiku 1131 r., Trzy lata przed śmiercią, król Aragonii Alfonso I, nie mając dzieci, przekazał swoje królestwo trzem autonomicznym zakonom religijnym z siedzibą w Ziemi Świętej i politycznie w dużej mierze niezależnym – Templariuszom, Rycerze Szpitalnicy i Rycerze Grobu Świętego – których wpływy, jak można było oczekiwać, znoszą się nawzajem. Testament bardzo zdziwił historyków, którzy odczytali go jako dziwaczny gest skrajnej pobożności nietypowy dla Alfonsa, który skutecznie zniweczył dzieło jego życia. Elena Lourie (1975) zasugerowała zamiast tego, że była to próba Alfonsa zneutralizowania papiestwa. zainteresowanie sporną sukcesją – Aragon był lennem papiestwa od 1068 roku – i odeprzeć swojego pasierba, Alfonsa VII z Kastylii, ponieważ papiestwo byłoby zobowiązane naciskać na warunki tak pobożnego testamentu.

15 lipca 1149 r. w Ziemi Świętej konsekrowano po odbudowie kościół Grobu Świętego w Jerozolimie.

Przysięgi krucjaty oznaczały, że nawet jeśli dana osoba nie była w stanie samodzielnie odbyć podróży do Grobu Świętego, czasami zabierano tam jego płaszcz, jak to było w przypadku króla Henryka Young of England (1155–1183). Robert the Bruce i James Douglas, Lord of Douglas, poprosili nawet o zabranie ich serc po śmierci do Grobu Świętego.

Pragnę, aby tak jak ja wypadłem z tego świata, abyście wzięli moją hartę z mego ciała, otulili je i wzięli z mojego skarbu, jak uznacie za wystarczający do tego przedsięwzięcia, zarówno dla siebie, jak i dla suchych towarzystwo, które weźmiesz ze sobą, i przedstaw moje serce do świętego grobu, gdzie jako nasz Lorde laye, przekonaj się, że moje ciało nie może tam przybyć.

Poza tym pielgrzymki i tworzenie rycerzy, a nawet koronacje odbywały się przy Grobie Pańskim. Na krótko przed śmiercią w 1185 r. Baldwin IV nakazał swojemu bratankowi, Baldwinowi V, formalne noszenie korony w kościele św. oly Sepulcher.

Oficjalne przybycie Braci Mniejszych Franciszkanów do Syrii datuje się od bulli papieskiej skierowanej przez papieża Grzegorza IX do duchowieństwa Ziemi Świętej w 1230 r., wzywającej ich do powitania Braci Mniejszych i do pozwólcie im głosić wiernym i prowadzić własne oratoria i cmentarze. Podczas dziesięcioletniego rozejmu z 1229 roku zawartego między królem Fryderykiem Sycylii a sułtanem Al-Kamilem franciszkanie otrzymali pozwolenie na wjazd do Jerozolimy, ale byli także pierwszymi ofiarami gwałtownej inwazji Chwarezmian w 1244 roku.

Kustodia franciszkańska Ziemi Świętej (1291–1489) Edytuj

Ostateczny upadek Królestwa Jerozolimy do muzułmanów w 1291 r. nie wstrzymali pielgrzymek do grobu Chrystusa ani zwyczaju otrzymywania tam rycerstwa, a kiedy Kustodia Ziemi Świętej została powierzona Zakonowi Franciszkanów, kontynuowali ten pobożny zwyczaj i nadali zakonowi jego pierwszy wielki mistrzem po śmierci ostatniego króla Jerozolimy.

Bracia szybko odzyskali posiadanie swojego klasztoru na górze Syjon w Jerozolimie. Turcy tolerowali cześć oddaną grobowi Chrystusa i czerpali dochody z podatków nakładanych na pielgrzymów. W 1342 r. W bulli Gratiam agimus papież Klemens VI oficjalnie powierzył franciszkanom opiekę nad Ziemią Świętą; jedynie przywrócenie łacińskiego patriarchatu Jerozolimy przez Piusa IX w 1847 r. wyparło franciszkanów.

Wraz z pojawieniem się w średniowieczu kodeksu postępowania rycerskiego nadanie rycerstwa odbyło się również przy Grobie Pańskim. . Od 1291 do 1847 r. Franciszkański kustosz góry Sion był jedynym autorytetem reprezentującym Stolicę Apostolską w Ziemi Świętej.

Udokumentowane od 1335 r., Kustodia Franciszkańska zapisywała kandydatów na Rycerzy Grobu Świętego w ceremoniach. często wymieniany w trasach pielgrzymek. Pielgrzymi uznani za godnych otrzymali ten zaszczyt podczas uroczystej ceremonii starożytnego rycerstwa. Jednak w ówczesnym ceremonii przyjęcia rola duchowieństwa ograniczała się do benedictio militis, dubbingowanie mieczem było zarezerwowane dla zawodowego rycerza, gdyż noszenie miecza było nie do pogodzenia z charakterem kapłańskim i zastrzeżone. do poprzednich rycerzy.

W 1346 roku król Valdemar IV Dania udała się z pielgrzymką do Jerozolimy i została rycerzem Grobu Świętego. Zwiększyło to prestiż Valdemara, który miał trudności z efektywnym rządzeniem swoim królestwem. Św. Brygida Szwedzka, jedna z przyszłych patronek Europy, wraz z synami pielgrzymowała do Ziemi Świętej w latach 1371–1373. Najstarszy, Karl, zmarł przed Neapolem, ale rycerzem Grobu Świętego został Birger Ulfsson, a następnie Hugo von Montfort (1395) i następni.

Książę Albert IV Austrii został rycerzem w 1400 r., a następnie jego brat Ernest (1414 r.) i władca Kalmar Eryk Pomorski (1420 r.), a później cesarz rzymski Fryderyk III (1436 r.) ), w towarzystwie Georga von Ehingena i wielu innych szlachciców rycerskich; później byli hrabia Otton II z Mosbach-Neumarkt (1460), landgrab Wilhelm III z Turyngii (1461) i Heinrich Reuß von Plauen (1461), który był również wielkim mistrzem Porządek.

O znaczeniu pielgrzymek świadczą różne obchody rycerskie. Kościół Grobu Świętego w Görlitz w Saksonii został zbudowany przez Georga Emmericha, który został pasowany na rycerza w 1465 r. W szczególności Grobowiec Święty, Emmerich, choć burmistrz i bogaty kupiec, nie był ani monarchą, ani szlachcicem. Eberhard I z Wirtembergii, pasowany na rycerza razem z Christophem I z Bad en w 1468 r. wybrał palmę jako swój osobisty symbol, w tym w herbie (heraldyki) swojego herbu. Inni budowali budynki kościelne w swoich rodzinnych miastach, takie jak kaplica w Pratteln w Szwajcarii autorstwa Hansa Bernharda von Eptingena (tytuł szlachecki 1460) i Jeruzalemkerk w Brugii w Belgii, zbudowana przez Anselma Adornesa (tytuł szlachecki w 1470). Ten ostatni stoi do dziś, wzorowany na kościele Grobu Świętego, a dziś ozdobiony herbem zakonu.

Część majątku rycerzy we Włoszech została przeniesiona do nowo powstałego Zakonu Matki Bożej Betlejem w 1459 roku, ale połączenie okazało się niepowodzeniem. Zakon Matki Bożej Betlejemskiej został zniesiony niemal natychmiast po jego założeniu, a zakony, których dobra przekazał mu papież, zostały przywrócone.

Wyrazy uznania kontynuowano: hrabiowie Enno I i Edzard I z Fryzja Wschodnia (1489), następnie elektor Fryderyk III Saksonii (1493), który otrzymał papieskie odznaczenie Złotą Różą, wraz z księciem Krystofem Mocnym, księciem Bawarii, a następnie Fryderykiem II Legnickim (1507) oraz inni.

Franciscan Grand MagistryEdit

Od 1480 do 1495 roku Jan Pruski, Kawaler Grobu Świętego, pełnił funkcję zarządcy klasztoru i regularnie wykonywał akt pochwały. Często zdarzało się, że w tej uroczystości asystował zagraniczny Rycerz obecny w tłumie pielgrzymów. Jednak bez innej pomocy zamiast kawalera musiał występować przełożona, chociaż taki sposób postępowania uznano za nieprawidłowy.

Mniej więcej w tym czasie przełożona klasztoru przyjęła tytuł Wielkiego Mistrza Rycerze, tytuł potwierdzony różnymi papieskimi dyplomami.

Kiedy Kanonicy Regularni Grobu Świętego zostali zniesieni w 1489 roku, papież Innocenty VIII próbował połączyć Rycerzy Grobu Świętego w Rycerzy Szpitalników, ale to nie powiodło się.

Franciszkańska prowincja Ziemi Świętej nadal istniała, której siedzibą była Akka. Na terytorium łacińskiego patriarchatu Jerozolimy, przywróconego w 1847 r., Franciszkanie nadal mają 24 klasztory i 15 parafii.

Wielka Magisterium Papieskie (1496–1847) Edytuj

W 1496 roku papież Aleksander VI przywrócił Rycerzom Grobu Świętego niezależność, zorganizowaną jako Zakon. Zadekretował, że Rycerze nie będą już rządzeni przez Kustodię Ziemi Świętej, ale że najwyższe stanowisko Zakonu zostanie odtąd podniesione do rangi Wielkiego Mistrza, zachowując ten tytuł dla siebie i swoich następców.

Przywilej dubbingowania Rycerzy Grobu Świętego był wielokrotnie potwierdzany przez Stolicę Apostolską; przez papieża Leona X 4 maja 1515 r., papieża Klemensa VII w 1527 r. i papieża Piusa IV 1 sierpnia 1561 r.

Przywileje zakonu, zapisane przez jego opiekuna w 1553 r. i zatwierdzone przez kolejnych papieży, zawarte uprawnienia do:

• Legitymizacja bękartów
• Zmiana imienia nadanego na chrzcie
• Ułaskawienie więźniów, których mogli spotkać w drodze na szafot
• Posiadać dobra należące do Kościoła, mimo że byli ludźmi świeckimi
• Zwolnić z podatków
• Odciąć człowieka od szubienicy i nakazać mu chrześcijański pogrzeb
• Noś brokatową jedwabną odzież
• Wjedź do kościoła na koniu
• Walcz z niewiernymi

We Francji król Henryk IV Francji zakupił francuskie posiadłości i włączył je do swojego nowo utworzonego Zakonu Matki Bożej z Góry Karmel, formalnie założonego przez papieża Pawła V za pośrednictwem bulla Romanus Pontificus 16 lutego 1608 r. i rozszerzyła się poprzez Militantium ordinum z dnia 26 lutego 1608 r., wraz z posiadłościami innych zakonów, które najwyraźniej zostały uznane za wymarłe i zniesione, co wskazuje na zmniejszoną aktywność regionalną.

Niemniej jednak, dubbing i przywileje cieszyły się ciągłym potwierdzeniem przez papieża Aleksandra VII 3 sierpnia 1665 r., papieża Benedykta XIII 3 marca 1727 r. i papieża Benedykta XIV (1675–1758), który zatwierdził wszystkie, z wyjątkiem ostatniego, przywileje zakonu, a także stwierdził, że powinien mieć pierwszeństwo przed wszystkimi zakonami z wyjątkiem Zakonu Złotego Runa.

Rycerze Grobu Świętego nazywani w tej epoce to Hieronymus von Dorne (około 1634) i François-René de Chateaubriand (1806).

Przywrócenie th e Łaciński Patriarchat Jerozolimy (1847) Edytuj

Pius IX ponownie ustanowił łaciński Patriarchat Jerozolimy w 1847 roku i zreorganizował Zakon Grobu Świętego jako Milites Sancti Sepulcri, gdzie wielkim mistrzem zakonu miał być łaciński patriarcha Jerozolimy, a zakon na pewien czas przestał być papieskim zakonem. Początkowo Suwerenny Zakon Wojskowy Malty sprzeciwił się tej decyzji i rościł sobie prawa do jego spuścizny, prawdopodobnie na podstawie decyzji papieskiej z 1489 r. Jednak w 1868 r. Został nazwany Equestris Ordo Sancti Sepulcri Hierosolymitani (Zakon Konny Grobu Świętego Jerozolimy).

Papież Pius X ponownie przyjął tytuł wielkiego mistrza papiestwa w 1907 r., ale w 1928 r. został ponownie zrzeczony przez papieża Piusa XI na rzecz patriarchy Jerozolimy i na pewien czas zakon ponownie ustał być zakonem papieskim.

W 1932 roku Pius XI zatwierdził nową konstytucję i zezwolił na inwestyturę w miejscach pochodzenia, a nie tylko w Jerozolimie.

Ochrona Stolicy Apostolskiej (od 1945) Edytuj

W 1945 roku papież Pius XII ponownie przekazał zakon pod zwierzchnictwo, patronat i ochronę Stolicy Apostolskiej, aw 1949 roku zatwierdził nowa konstytucja zakonu, która przewidywała, że wielkim mistrzem będzie kardynał Kurii Rzymskiej, a L atin Patriarcha Jerozolimy być Wielkim Przeorem Zakonu. W 1962 roku ponownie zreformowano Konstytucję Zakonu i zakon został uznany za osobę prawną w prawie kanonicznym.

Obecna Konstytucja Zakonu została zatwierdzona przez Papieża Pawła VI w 1977 roku i utrzymuje te ustalenia . Status Zakonu został dodatkowo wzmocniony przez Papieża Jana Pawła II w 1996 r., Kiedy to oprócz kanonicznej osobowości prawnej nadano mu cywilną osobowość prawną w Państwie Watykańskim, gdzie ma swoją siedzibę. Zmiana Konstytucji Zakonu została zatwierdzona przez Papieża Jana Pawła II jednocześnie z koncesją na watykańską osobowość prawną dla tego zakonu.