Główne punkty badania są następujące:
Cheko, małe jezioro położone na Syberii w pobliżu epicentrum eksplozji Tunguskiej z 1908 roku, może wypełnić krater pozostawiony po uderzeniu fragmentu kosmicznego ciała. Aby potwierdzić lub odrzucić tę hipotezę, zbadano rdzenie osadów z dna jeziora. Rdzeń o długości 175 cm (69 cali), zebrany w pobliżu środka jeziora, składa się z górnego ok. 1 metra grubości (39 in) sekwencja osadów jeziornych nakładających się na grubszy materiał chaotyczny. 210Pb i 137Cs wskazują, że przejście od dolnej do górnej sekwencji nastąpiło blisko czasu zdarzenia tunguskiego. Analiza pyłku ujawnia, że szczątki roślin wodnych są obfite w górnej sekwencji po 1908 r. ale są nieobecne w dolnej części rdzenia sprzed 1908 r. Wyniki te, w tym organiczne dane C, N i δ13C, sugerują, że jezioro Cheko powstało w czasie zdarzenia tunguskiego. Zespoły Pollena potwierdzają obecność dwóch różnych jednostek, powyżej i poniżej poziomu ~ 100 cm (ryc. 4). Górny odcinek o długości 100 cm, oprócz pyłków drzew leśnych tajgi, takich jak Abies, Betula, Juniperus, Larix, Pinus, Picea i Populus, zawiera liczne szczątki hydrofitów, czyli prawdopodobnie roślin wodnych zdeponowane w warunkach jeziornych podobnych do panujących obecnie. Są to zarówno rośliny wolno pływające, jak i rośliny ukorzenione, rosnące zwykle w wodzie do głębokości 3–4 metrów (Callitriche, Hottonia, Lemna, Hydrocharis, Myriophyllum, Nuphar, Nymphaea, Potamogeton, Sagittaria). Z kolei jednostka dolna (poniżej ~ 100 cm) zawiera obfity pyłek drzew leśnych, ale nie ma hydrofitów, co sugeruje, że nie było wówczas jeziora, tylko las tajgi rosnący na podmokłym podłożu (ryc. 5). Pyłki i mikrowęgiel wykazują postępującą redukcję w lesie tajgi, od dołu rdzenia w górę. Spadek ten mógł być spowodowany pożarami (dwa lokalne epizody poniżej ~ 100 cm), następnie przez TE i powstanie jeziora (między 100 a 90 cm), a następnie przez kolejne pożary (jeden lokalny pożar w górnych 40 cm ).
W 2017 roku nowe badania rosyjskich naukowców wskazały na odrzucenie teorii, że jezioro Cheko zostało stworzone przez wydarzenie w Tunguskiej. Na podstawie badań gleby ustalili, że jezioro ma 280 lat lub nawet znacznie więcej; w każdym razie wyraźnie starsze niż wydarzenie w Tunguskiej. Analizując gleby z dna jeziora Cheko, zidentyfikowali warstwę skażenia radionuklidami z połowy XX wieku w Nowej Ziemi. Głębokość tej warstwy dawała średnią roczną szybkość sedymentacji od 3,6 do 4,6 mm rocznie. Te wartości sedymentacji są mniejsze niż połowa 1 cm / rok obliczonych przez Gasperiniego i in. w swojej publikacji z 2009 roku na temat analizy rdzenia, które pobrali z jeziora Cheko w 1999 roku. Rosyjscy naukowcy w 2017 roku policzyli co najmniej 280 takich rocznych warfów w próbce rdzeniowej o długości 1260 mm wyciągniętej z dna jeziora, reprezentującej wiek jezioro, które byłoby starsze niż wydarzenie w Tunguskiej.
Ponadto istnieją problemy z fizyką zderzeń: jest mało prawdopodobne, aby kamienny meteoryt w odpowiednim zakresie rozmiarów miałby wytrzymałość mechaniczną niezbędną do przetrwania nietkniętego przejścia atmosferycznego , a mimo to zachować wystarczająco dużą prędkość, aby wykopać krater tej wielkości po dotarciu do ziemi.
Hipotezy geofizyczneEdytuj
Chociaż naukowcy są zgodni co do tego, że eksplozja Tunguska została mała asteroida, jest kilku dysydentów. Astrofizyk Wolfgang Kundt zaproponował, że zdarzenie Tunguska zostało spowodowane uwolnieniem, a następnie eksplozją 10 milionów ton gazu ziemnego ze skorupy ziemskiej. Podstawową ideą jest to, że gaz ziemny wyciekł ze skorupy, a następnie osiągnął równowagę -wysokość gęstości w atmosferze; stamtąd dryfował z wiatrem, w rodzaju knota, który ostatecznie znalazł źródło zapłonu, takie jak błyskawica. Po zapaleniu gazu ogień rozprzestrzenił się wzdłuż knota, a następnie w dół do źródła wyciek w ziemi, w wyniku którego nastąpiła eksplozja.
Podobną hipotezę verneshota zaproponowano również jako możliwą przyczynę zdarzenia w Tunguskiej. Inne badania potwierdziły geofizyczny mechanizm zdarzenia.