Jim Abbott (Polski)

Leworęczny miotacz Jim Abbott jest prawdopodobnie najbardziej znanym sportowcem ze znaczną niepełnosprawnością era. Urodzony ze zdeformowaną prawą ręką Abbott był już bohaterem narodowym przed podpisaniem profesjonalnego kontraktu z California Angels w 1988 roku. Jako drugi miotacz na Uniwersytecie Michigan w 1987 roku został uznany za najlepszego sportowca-amatora i najlepszego amatorskiego gracza w baseball naród i został pierwszym miotaczem USA, który pokonał reprezentację Kuby na Kubie od 25 lat. Jako junior zdobył złoty medal jako członek olimpijskiej drużyny baseballowej Stanów Zjednoczonych w 1988 roku, zwieńczając swoją karierę amatora pokonując Japonię w ostatnim meczu w Seulu w Korei Południowej. W swoim pierwszym sezonie w profesjonalnym baseballu zdobył miejsce w początkowej rotacji rywalizujących o proporczyki Angels bez ingerencji w sezon w niższej lidze i ugruntował swoją pozycję jako czołowy miotacz pierwszej ligi.

Prawo Abbotta ramię kończy się mniej więcej tam, gdzie powinien być jego nadgarstek. Nie ma prawej ręki, tylko luźny płat skóry na końcu niedorozwiniętego ramienia. Poza tym był potężnym 6-stopowym 3 200-funtowym u szczytu kariery, którego budowa ciała mogłaby służyć za wzór idealnego gracza w baseball.

Abbott, który przeszedł na emeryturę w 1999 roku, miał prawo Rękawica polowego handlarza przysunęła się do kieszeni na końcu jego zgiętego prawego ramienia. Pod koniec swojej dostawy zręcznie wsunął lewą rękę w rękawicę i był gotowy do zagrania piłki. Po złapaniu piłki trzymał rękawicę na piersi w zagięciu prawej ręki i wyciągał piłkę lewą ręką, gotowy do kolejnego rzutu. Obserwatorzy niezmiennie dziwili się, jak płynnie i skutecznie potrafił złapać i rzucić piłkę jedną ręką.

Rodzice Jima Abbotta byli jeszcze nastolatkami, kiedy urodził się we Flint w stanie Michigan, 19 września 1967 roku. Posiadanie dziecka w tak młodym wieku było wystarczająco trudne, zwłaszcza w przypadku dziecka z niepełnosprawnością, ale Mike i Kathy Abbott postanowili uczynić życie ich syna jak najbardziej normalnym. Mike Abbott sprzedawał samochody i pracował jako pakowacz mięsa, a Kathy chodziła na kursy w domu, wychowując Jima. W końcu oboje rodzice ukończyli college i udali się do kariery, Mike na stanowisku kierowniczym, a Kathy jako nauczycielka, a później prawniczka. Rodzice Jima zawsze zachęcali go do próbowania różnych rzeczy i pomagali mu nabrać pewności siebie. „Zdecydowaliśmy, że jeśli Jim będzie chciał pozwolić mu spróbować” – powiedział Mike Abbott w wywiadzie dla USA Today w 1998 roku. „Pomogłem w kilku rzeczach. Ale w końcu to wszystko Jim. Musiało być. ”1

Jim zaczął interesować się sportem już w młodym wieku. Rodzice, próbując skłonić go do uprawiania sportu, który nie był zależny od jego rąk, kupili mu piłkę nożną. Ale Jim tak naprawdę nie lubił piłki nożnej. W końcu co drugi dzieciak z sąsiedztwa grał w baseball, więc właśnie tego chciał. Jak na ironię, to młodszy brat Jima, Chad, został piłkarzem.

Więc Jim Abbott zaczął rozwijać niezwykłą koordynację ręka-oko, która pozwalała mu robić jedną ręką to, co inni robili dwoma. Godzinami rzucał gumową piłką o ceglaną ścianę i łapał ją przy odbiciu. Jego ojciec pomógł mu rozwinąć technikę posługiwania się przełącznikiem rękawicy, która pozwoliła Jimowi rzucać i łapać piłkę tą samą ręką. Przez lata kontynuował to ćwiczenie, zbliżając się coraz bardziej do ściany i sprawiając, że rękawice zmieniały się coraz szybciej.

Kiedy Jim rozpoczął naukę w szkole, został wyposażony w mechaniczną dłoń wykonaną z włókna szklanego i metalu. Ale nienawidził protezy, którą nazywał „haczykiem”, ponieważ przestraszyła niektórych jego kolegów z klasy i wprawiła go w zakłopotanie. W końcu rodzice przestali go zmuszać.

W wieku 11 lat Jim dołączył do drużyny Małej Ligi i rzucił bez trafienia w pierwszym meczu, w którym rzucił. Pomimo jego wczesnego sukcesu, większość ludzi sądziła, że konkurencja wkrótce go ominie. W rzeczywistości na każdym kroku, począwszy od Little League, słyszał że jego dni gry prawdopodobnie skończyłyby się na tym poziomie. Ale na każdym nowym poziomie Jim udowadniał, że jego wątpiący nie mieli racji. Kiedy poszedł do liceum we Flint Central, jego nowy trener wątpił, że Jim byłby w stanie odpowiednio bronić swojej pozycji. Ale Jim faktycznie wystawił wystarczająco dobrze, aby zagrać pierwszą bazę i boisko, gdy nie rzucał.

Nawet jego uderzenia były wyjątkowe. Jim odbił się z lewej strony, owijając lewą ręką wokół pałki i kikuta prawej ręki Był w stanie wygenerować niezwykłą moc, strzelając do siedmiu homerów i uderzając doskonałą .4 27 lat jako senior. Na kopcu tego roku wygrał dziesięć meczów i przegrał trzy z niewiarygodnie niskim ERA 0,76 i średnio ponad dwa strikeouty na rundę.

Jim był również rezerwowym rozgrywającym Flint Central do końca swojego seniorskiego rok, kiedy zaczął trzy ostatnie mecze, przechodząc przez 600 jardów i sześć przyłożeń.Ponadto był graczem drużyny, średnio 37,5 jardów na rzut jako senior. Jego pierwsza ogólnokrajowa ekspozycja miała miejsce, gdy jego osiągnięcia w piłce nożnej w liceum zostały zaprezentowane w programie NBC The NFL Today przed grą.

Abbott został wybrany przez Toronto Blue Jays poza liceum w 36. i ostatniej rundzie draftu. ale odrzucił ich ofertę bonusową w wysokości 50 000 $, aby uczęszczać na pobliski Uniwersytet Michigan. Pomimo dużej oferty ligowej i jego osiągnięć w szkole średniej, uczelnie z najlepszymi programami baseballowymi nie rekrutowały go zbytnio. Wciąż istniały pewne zastrzeżenia co do jego niepełnosprawności, a sam Abbott przyznał, że początkowo miał pewne wątpliwości co do jego umiejętności gry w baseball w collegeu. Ale szybko się rozproszyli. Jako student pierwszego roku został uznany przez Philadelphia Sportswriters Association za najbardziej odważnego sportowca w 1986 roku po tym, jak opublikował rekord sześciu zwycięstw przeciwko dwóm porażkom. Sezon nie był jednak pozbawiony skrępowania. Po swoim pierwszym meczu w collegeu skromny młody strzelec był przerażony i doznał niemiłosiernego zranienia ze strony kolegów z drużyny, gdy prasa trzymała autobus drużyny przez godzinę, aby przeprowadzić z nim wywiad.

Przez następne dwa sezony Jim kontynuował. rozwijać się jako miotacz i zaczął poważnie myśleć o karierze w zawodowym baseballu. W 1987 r. Wywalczył Wolverines na pierwsze miejsce w tabeli Big Ten Eastern Division, a następnie do mistrzostw konferencji i rzucił wyzwanie w turnieju NCAA. W sezonie wygrał 11 meczów z trzema porażkami. Następnie zdobył miejsce w amerykańskiej amatorskiej drużynie baseballowej Team USA, a podczas rozgrzewki rzucił swoje trzy trafienia w całym meczu przeciwko osławionej drużynie kubańskiej na oczach 50000 widzów. W Igrzyskach Panamerykańskich nie tylko niósł flagę dla delegacji USA, ale także wygrał dwa mecze, nie rezygnując z zasłużonego biegu, gdy Team USA zdobyła srebrny medal. W ciągu roku jego wysiłki przyniosły mu nagrodę Sullivan Award, która została wybrana przez płotki Grega Fostera i gwiazdę koszykówki Davida Robinsona jako wybitnego sportowca amatora w kraju. Następnie pokonał przyszłe gwiazdy wielkiej ligi, Jacka McDowella, Robina Venturę i Kena Griffeya Jr., zdobywając upragnioną nagrodę Golden Spikes, przyznawaną najlepszemu amatorowi baseballu.

Abbott miał kolejny udany sezon w Michigan w 1988, stając się pierwszym bejsbolistą, który kiedykolwiek otrzymał tytuł Gracza Konferencyjnego Big Ten Roku. Następnie poprowadził amerykańską drużynę olimpijską do zwycięstwa nad Japonią, wykonując 5: 3 całego meczu, co nadal uważa za swój największy dreszczyk emocji w sporcie.

Po swoim triumfie olimpijskim Abbott postanowił zrezygnować z ostatniego roku kwalifikowalności uczelni do wejścia w szeregi zawodowe. Został wybrany przez California Angels jako ósmy wybór w pierwszej rundzie amatorskiego draftu i wynegocjował premię 207 000 $. Jak to się działo za każdym razem, gdy Jim awansował na inny poziom w sporcie, sceptycy wychodzili z stolarki, aby zapytać, czy gracz z jedną ręką może grać na następnym poziomie. Znane, stare pytania dotyczące jego zdolności do obrony swojej pozycji powróciły.

Na buntach i powolnych rolkach Abbott często nie miał czasu na ustawienie piłki rękawicą i wykonanie transferu. Dlatego zwykle wyrzucał rękawiczkę i polne bułeczki gołymi rękami. W szkole średniej jeden z trenerów przeciwnika nakazał kiedyś buntować się pierwszym ośmiu pałkarzom. Po tym, jak pierwszy dotarł do bazy, Jim zakończył grę w chorągiewki, wycofując kolejnych siedmiu z rzędu. Oczywiście musiał zdać ten sam test na studiach, a wielcy liderzy również spróbowaliby tego. Ale po raz kolejny Abbott odpowiedział z doskonałą koordynacją i szybkim refleksem.

Edycja Aniołów z 1989 roku, do której dołączył Abbott jako debiutant, była utalentowanym zespołem – prawowitymi pretendentami do proporczyków. Zajęli czwarte miejsce w Kansas City w 1988 roku i mieli solidną kadrę, która została wzmocniona przez przejęcie poza sezonem asa weterana Berta Blylevena, który miał już na swoim koncie ponad 250 zwycięstw w mistrzostwach ligowych. Nie wydawało się prawdopodobne, aby surowy, 21-letni debiutant mógł złamać rotację.

Do tego czasu tylko 15 graczy zadebiutowało w głównych ligach od czasu powstania amatora. w 1965 roku. Jeszcze mniej z nich odniosło sukcesy, a większość szybko odeszła w zapomnienie. Wszyscy zakładali, że Abbott zostanie wyrzucony na farmę, aby zdobyć potrzebne doświadczenie, ale wyciągnął drużynę z wiosennego treningu i przeszedł do startowej rotacji. Kontuzje innych członków rotacji, tak samo jak jego własny występ, pozwoliły Abbottowi znaleźć się w składzie pierwszego dnia, ale wciąż było wiele drugich domysłów. Wielu uważało, że utrzymanie Abbott było bardziej związane z public relations niż wystawieniem najlepszego składu.

To prawda, że Abbott była medialną sensacją. Jego pierwszy wiosenny występ miał miejsce w „meczu klasy B”, który musiał zostać przeniesiony z pola treningowego na główny stadion, aby pomieścić tłum kibiców i przedstawicieli mediów.„Robię to od 5 roku życia. Teraz jest to tak naturalne, jak wiązanie butów” – powiedział dziennikarzom, pozostawiając im kontemplację złożoności związania butów jedną ręką.2

Podobnie jak na początku każdej nowej fazy w jego karierze, pierwszy start sezonu regularnego Abbotta był ważnym wydarzeniem. Media, w tym cztery ekipy telewizyjne z Japonii, zebrały się na stadionie Anaheim z pełnymi siłami podczas wielkiego debiutu. Jim przetrwał mniej niż pięć innings i zgarnął swoją pierwszą poważną porażkę w lidze, ale pozostawił go do owacji na stojąco ze strony ogromnej publiczności. Baseball America uplasował swój debiut na drugim miejscu po przełamaniu bariery kolorów przez Jackiego Robinsona pod względem historycznym. > Po kolejnej porażce Abbott pokonał Baltimore Orioles w swoim trzecim starcie i ustatkował się, aby przez resztę sezonu grać dobrze w baseball. Zakończył rok 12 zwycięstwami z taką samą liczbą porażek. Tuzin zwycięstw było największymi wygranymi w lidze przez miotacza w jego pierwszych sezonach zawodowych od dawna zapomniany Ernie Wingard wygrał 13 w 1924 roku dla starego St. Louis Browns, zanim zniknął w zapomnieniu.

Anioły zakończyły sezon 1989 na trzecim miejscu, a Abbott został wybrany debiutantem klubu. Został również uznany za najbardziej inspirującego gracza przez oddział Amerykańskiego Stowarzyszenia Pisarzy Baseballowych w Anaheim.

Zręczne radzenie sobie z ciągłą presją publiczną mogło być jednak jego najbardziej imponującym osiągnięciem. Przystojny i elokwentny, niezliczoną ilość razy udzielał wywiadów głównym sieciom i publikacjom. Odrzucił powtarzające się oferty książek i otrzymał mnóstwo poczty – w tym osobisty telegram od Nolana Ryana przed pierwszym startem. Galeria sław Ernie Banks i Bobby Doerr poprosili o autograf, a zwycięzca 363 partii Warren Spahn nazwał go swoim bohaterem. Jim studiował komunikację w collegeu i był lepiej przygotowany niż większość 21-letnich debiutantów, by poradzić sobie z zauroczeniem. Jego dojrzałość i współpraca z prasą i publicznością zapewniły mu legion lojalnych zwolenników i naturalnie stał się inspirującym wzorem do naśladowania dla dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności.

Pozostały jednak pytania dotyczące jego zdolności. Abbott miał problemy z utrzymaniem biegaczy na bazie, a jego pole było słabe. Był drugim najłatwiejszym miotaczem w lidze, przeciwko któremu można było kraść i miał raczej niski procent boiska. Jak sam przyznaje, przegapił wiele sztuk, które powinien był zagrać.

Abbott przeżył rozczarowujący sezon 1990 w drugim roku, zestawiając rekord 10-14 wygranych-przegranych. W 1991 roku miał fatalny start, ponosząc cztery straty z rzędu, aby rozpocząć sezon po niezbyt imponującym wiosennym występie. Wezwania do jego degradacji do nieletnich podświetliły linie telefoniczne do sportowych talk show, ale klub utknął obok niego i udało mu się skręcić za róg.

W rzeczywistości skończył się przełomową kampanią. Chociaż Aniołowie zniknęli po All-Star Game, Abbott wygrał jedenaście meczów po przerwie, aby zakończyć kampanię w 1991 roku z wynikiem 18-11 wygrana-przegrana i skąpy średnią 2,89 zdobytą w biegu. W głosowaniu na American League Cy Young Award, najbardziej prestiżowe wyróżnienie na boisku w lidze, zajął trzecie miejsce, a Roger Clemens z Red Sox po raz trzeci zdobył trofeum. Rekord Abbott z 1991 roku jest jeszcze bardziej imponujący, jeśli weźmie się pod uwagę brak wsparcia dla biegaczy zapewnianego przez hity Angels. Zgodnie z koncepcją oceny wyników miotaczy opracowaną przez znanego statysta baseballowego i autora Billa Jamesa, Abbott prowadził amerykańską Ligę w „ciężkich stratach” z ośmioma.

Kolejnym punktem kulminacyjnym doskonałej kampanii Abbott w 1991 r. potrójnie uderzył w lukę w wiosennym konkursie treningowym przeciwko San Francisco Giants. Ponieważ Anioły były w lidze amerykańskiej, gdzie używa się wyznaczonego pałkarza, Abbott nie zdążył odbijać w sezonie zasadniczym. w mundurze pierwszej ligi, a miotacz doprowadzał kolegów z drużyny do szaleństwa, rozmawiając o tym.

W grudniu 1991 roku Jim ożenił się z Daną Douty, która dorastała w okolicy Anaheim. Co powinno być bardzo satysfakcjonującym poza sezonem dla młody Jim Abbott został zniszczony przez antagonistyczne negocjacje płacowe, ale ostatecznie podpisał roczny kontrakt na 1,85 miliona dolarów, co uczyniło go najlepiej opłacanym czwartoklasistą w historii baseballu w tamtym czasie.

1992 sezon był kolejnym niezapomnianym dla niego, ale z niewłaściwych powodów. The Angels wygrali tylko 72 mecze i zajęli piąte miejsce w siedmioosobowej American League Western Division. Pomimo dobrych wyników przez cały rok, Abbott odnotował ponury rekord 7-15 wygranych-przegranych. Ale jego lśniąca 2,77 ERA była dokładniejszym wskaźnikiem jakości jego wysiłków. Przez całą swoją karierę Abbott rutynowo cierpiał z powodu słabego wsparcia w biegach, ale w 1992 roku Aniołowie wsparli go najniższym wynikiem w Lidze Amerykańskiej od czasu przyjęcia zasady wyznaczonego strzelca w 1973 roku.

Jakby tego było mało, w grudniu 1992 roku Abbott został zamieniony na New York Yankees na trzech kandydatów z niższej ligi, kiedy Aniołowie nie mogli podpisać z nim długoterminowej umowy. Jankesi, którzy nie brali udziału w rozgrywkach posezonowych od ponad dziesięciu lat, byli spragnieni proporczyka na sezon 1993. Podpisali kontrakt z Wade Boggsem i Jimmy Key jako wolnymi agentami oraz przejęli Paula O’Neilla i Abbotta w handlu i wyglądali na solidnego kandydata. Abbott i agent Scott Boras, którzy w październiku odrzucili czteroletnią ofertę Angels na 4 miliony dolarów na sezon, natychmiast napotkali problemy z negocjowaniem kontraktu z Yankees. Skończyło się na arbitrażu, w którym oferta 2,35 miliona dolarów Yankees pokonała wniosek firmy Abbott o wartości 3,5 miliona dolarów. Negatywne argumenty Jankesów zdezorientowały i zdenerwowały młodego rzucającego. „Dlaczego wymienili się na mnie, skoro tak myślą?” – zastanawiał się. To był wczesny znak, że wrażliwy miotacz może mieć ciężkie chwile w Bronksie. Mimo to Abbott próbował objąć miasto i drużynę. Ale cały jego pobyt w Nowym Jorku był frustrujący, a jego występy były przeciętne.

Jednym z nielicznych jasnych punktów było zwycięstwo 4 września 1993 roku nad Indianami z Cleveland bez trafienia w samym środku zaciętego wyścigu z chorągiewkami. Nie-trafiony katapultował Abbotta z powrotem w krajowe centrum uwagi i po raz kolejny koncentruje się na wyjątkowych osiągnięciach baseballisty występującego i wyjątkowo dobrego jedną ręką.

Ale nieco ponad tydzień po jego niezatartym klejnocie, właściciel Yankees, George Steinbrenner, publicznie ostrzelał Abbotta za nie wykonując swoją pracę, kwestionując nawet odwagę miotacza. Wybuch Steinbrennera, z jego drużyną tylko półtorej gry na pierwszym miejscu, wydawał się odebrać klubowi serce i powalili do domu na drugie miejsce, siedem meczów za Toronto Abbott zakończył z rekordem 11 w ins przeciwko 14 przegranych.

Drugi sezon Abbotta w Nowym Jorku zaczął się równie burzliwie jak pierwszy. Jeszcze przed rozpoczęciem wiosennych treningów „Szef” obwiniał kiepskie wyniki Abbotta w 1993 r. Za jego działalność charytatywną i częste wizyty z niepełnosprawnymi dziećmi. „Jim Abbott musi poświęcić 100 procent swojej uwagi baseballowi!” – zażądał Steinbrenner.3 Abbott, który został wybrany do prestiżowej nagrody „Free Spirit Award” za swoją pracę z dziećmi, był oszołomiony i faktycznie musiał bronić swoich wysiłków charytatywnych. Do kolejnej konfrontacji doszło, gdy Jankesi wymyślili dla niego nową rękawicę klapą, która miała ukryć jego chwyt na piłce przed wzrokiem trenera przeciwnika z pierwszej bazy. Teoria była taka, że Abbott przechylał swoje boisko, ponieważ nie był w stanie wyskoczyć z rękawicy jak inni miotacze. Jim rozgrzał się z nową rękawicę przed swoim drugim startem sezonu, ale nie mógł poczuć się komfortowo z nowym urządzeniem i odmówił użycia go w grze.

Sezon 1994 zakończył się w połowie sierpnia, kiedy gracze kontynuowali strajk. Ostateczny wynik Abbotta w skróconym sezonie to dziewięć zwycięstw i osiem porażek. 23 grudnia Yankees postanowili nie składać oferty na sezon 1995 i został wolnym agentem. Oczekiwano, że podpisze z Aniołami, którzy tylko nazwany Marcel Lachemann, Jims f avorite pitching coach, jako ich menadżer. Ale Chicago White Sox przedstawił lepszą ofertę.

Abbott dobrze prezentował się w Chicago, ale Sox sprzedał go Aniołom, kiedy wcześnie odpadli z wyścigu Central Division. Aniołowie, którzy byli w samym środku rasy Western Division, powitali Jima z powrotem z otwartymi ramionami. Wygrał pięć meczów i cztery przegrał dla Kalifornii, ale zespół wypadł krótko w walce o tytuł dywizji. Dla obu drużyn łącznie jego wygrany-przegrany rekord wynosił 11-8, a średni wynik wyniósł 3,70, co oznacza znaczną poprawę w porównaniu z jego występem w Nowym Jorku.

Przed sezonem 1996 Jim podpisał nową trzy- rok związał się z Aniołami i zgłosił się na wiosenny zestaw treningowy na wielki sezon. Jednak ustanowił fatalny rekord 2: 18 wygranych-przegranych, któremu towarzyszyła przerażająca średnia uzyskana w biegu 7,48. Nie pomogła nawet podróż do Vancouver w połowie sezonu, pierwsza drugorzędna akcja ligowa w jego karierze. Jego słabe wyniki utrzymały się następnej wiosny, a Aniołowie go wypuścili, pochłaniając ostatnie dwa lata jego kontraktu o wartości 7,8 miliona dolarów.

Po baseballu w wieku 29 lat Jim Abbott wrócił do domu, aby spędzić czas z żoną i nową córeczkę, i poświęcić więcej czasu swoim licznym działaniom charytatywnym.

Po spędzeniu całego sezonu 1997 Abbott podjął próbę powrotu z White Sox. Wracał do pracy w systemie Sox dla Hickory, Winston-Salem, Birmingham i Calgary, zanim pod koniec sezonu rozpoczął próbną wizytę w Chicago. Z White Sox wygrał wszystkie pięć swoich startów, a poza sezonem otrzymał nagrodę Tony Conigliaro, która jest przyznawana corocznie graczowi, który najlepiej pokonuje przeszkody i nadal radzi sobie z przeciwnościami losu.

Cud Jednak powrót nie był kontynuowany.White Sox nie byli przekonani, że odrodzenie Abbotta było prawdziwe i nie podpisali go ponownie na sezon 1999. Podpisał kontrakt z Milwaukee Brewers, ale został wypuszczony w lipcu z wynikiem 2-8 wygrana-przegrana i 6,91 zdobytej średniej rundy. Jednak zapewnił ostateczny heroizm. Odkąd Milwaukee był w Lidze Narodowej, gdzie wyznaczony pałkarz nie jest zatrudniony, Abbott miał okazję odbijać, a 15 czerwca 1999 r. Wyłożył pierwszą bazę trafioną jednoręcznym pałkarzem w głównych ligach w ponad 50 lat odkąd jednoręki zapolowy Pete Grey grał w St. Louis Browns w 1945 roku.

Natychmiast po zwolnieniu z gry przez Milwaukee Jim ogłosił, że wycofuje się z baseballu. Obecnie ma dwoje dzieci i mieszka w Kalifornii. Jest poszukiwany jako mówca motywacyjny i nadal jest mocno zaangażowany w organizacje charytatywne dla dzieci. Jest związany z Amigos de los Ninos, kalifornijską organizacją pomagającą grupom opiekującym się dziećmi, dwukrotnie uhonorowany tytułem Zawodnika Roku March of Dimes oraz nagrodą Free Spirit Award przyznawaną przez Freedom Forum za swoją działalność charytatywną. Nadal jest bardzo zaangażowany w sprawy dzieci niepełnosprawnych i nadal występuje w różnych organizacjach charytatywnych. W 2004 roku został wprowadzony do Michigan Sports Hall of Fame.

Co stało się z obiecującą karierą Jima Abbotta? Jak miotacz, który był uważany za najlepszego zawodnika leworęcznego w lidze w 1993 roku, mógł przeżyć sześć lat później w wieku 31 lat? Najpopularniejszym wyjaśnieniem jest to, że przeciwnik był w stanie odczytać jego podania, ponieważ nie mógł osłonić piłki swoją rękawicą. Podobnie biegacze bazowi byli w stanie to wykorzystać, ponieważ nie mógł ukryć swojego ruchu z pierwszej bazy. Inni eksperci utrzymywali, że został wykluczony z ligi.

Jednak Abbott odmówił obwiniania swojej niepełnosprawności. Utrzymywał, że problem polegał na tym, że jego fastball zaczął tracić prędkość dość wcześnie w jego karierze i była to zbyt duża korekta, aby przejść od mocy do finezji. We wcześniejszych latach jego fastball konsekwentnie zbliżał się do 95 mil na godzinę, ale pod koniec kariery osiągał około 85 do 90 mil na godzinę.

Jim Abbott wygrał 87 meczów i przegrał 108 ze średnią wypracowaną 4,25. Miał jednak taki sam wpływ, jak każdy gracz, który grał w tę grę, dając nadzieję tysiącom osób niepełnosprawnych. Kiedyś oszacował, że miał przynajmniej jedno zaplanowane spotkanie z niepełnosprawnym dzieckiem podczas każdej serii podróży w jego karierze.

„Zsumowane moje doświadczenia sprawiają, że czuję się, jakbym miał karierę w galerii sław – powiedział Abbott, ogłaszając wycofanie się z gry.

Ostatnia aktualizacja: 18 stycznia 2017 r.

Ten artykuł jest adaptacją profilu Jima Abbotta w Rick Swaine, „Beating The Breaks: Major League Ballplayers Who Overcover Disabilities ”(McFarland & Co., 2004). Zaktualizowana wersja pojawiła się również w „Pokonywaniu przeciwności: Nagroda Tonyego Conigliaro” (SABR, 2017), pod redakcją Billa Nowlina i Claytona Trutora.

Źródła

Książki

Bernotas, Bob, Nothing to Prove: the Jim Abbott Story (New York: Kodansha American, 1995).

Gutman, Bill, Jim Abbott Star Pitcher (Nowy Jork: Gray Castle Press, Inc., 1992).

Online

CBS Sportsline, 31 marca 1997 r., „Weteran Lefthander Jim Abbott wydany przez Angels”. cbs.sportsline.com/mlb, (data dostępu nieznana)

Seguine, Jim, „Jim Abbott powraca do baseballu”. Michigan dzisiaj, lato 1999, umich.edu/~newsinfo/MT/99/Sum99/mtl0j99, (06.09.02)

Rolfe, John, „Jim Dandy”, turnerlearning.com/efts/ bball / jimdandy.htm, (06.09.2002)

„Jim Abbott: Career Notes”, espn.go.com/mlb/profiles/notes/4038.html, (02.10.2002 )

Platforma głośników: z udziałem najlepszych głośników Keynote, speak.com/speakers/jimabbott.html, (03.10.06)

Uwagi