Jim Abbott

Linkshandige werper Jim Abbott is waarschijnlijk de meest gevierde atleet met een ernstige handicap van zijn tijdperk. Abbott, geboren met een misvormde rechterarm, was al een nationale held voordat hij in 1988 een profcontract tekende bij de California Angels. Als tweedejaars werper voor de University of Michigan in 1987 werd hij uitgeroepen tot de beste amateuratleet en de beste amateur-honkbalspeler in de natie, en werd de eerste Amerikaanse werper die het Cubaanse nationale team in Cuba in 25 jaar versloeg. Als junior behaalde hij een gouden medaille als lid van het Amerikaanse Olympische honkbalteam van 1988, waarmee hij zijn amateurcarrière bekroonde door Japan te verslaan in de laatste wedstrijd in Seoul, Zuid-Korea. In zijn eerste seizoen in het professionele honkbal won hij een plek in de startrotatie van de wimpelstrijdende Angels zonder een inning van kruiden in de minor league en vestigde hij zich als een topflight major-league pitcher.

Abbotts rechts arm eindigt ongeveer waar zijn pols zou moeten zijn. Hij heeft geen rechterhand, alleen een losse huidflap aan het uiteinde van zijn onderontwikkelde arm. Anders was hij in zijn beste jaren een stevige 1,85 meter lange ponder, wiens lichaamsbouw model had kunnen staan voor de ideale honkbalspeler.

Abbott, die in 1999 met pensioen ging, gooide met een rechterhand. handers veldershandschoen zakte over het uiteinde van zijn stompe rechterarm. Aan het einde van zijn levering, zou hij behendig zijn linkerhand in de handschoen laten glijden en klaar zijn om de bal te fielden. Nadat hij de bal had gevangen, wiegde hij de handschoen tegen zijn borst in de kromming van zijn rechterarm en pakte de bal met zijn linkerhand, klaar om nog een worp te maken. Waarnemers waren altijd verbaasd over hoe soepel en efficiënt hij de bal met één hand kon vangen en gooien.

De ouders van Jim Abbott waren nog tieners toen hij op 19 september 1967 in Flint, Michigan werd geboren. op zon jonge leeftijd was al moeilijk genoeg, vooral een kind met een handicap, maar Mike en Kathy Abbott besloten het leven van hun zoon zo normaal mogelijk te maken. Mike Abbott verkocht autos en werkte als vleesverpakker en Kathy volgde thuis cursussen terwijl ze Jim opvoedde. Uiteindelijk maakten beide ouders de universiteit af en gingen door naar een succesvolle carrière, Mike in management en Kathy als lerares en later advocaat. Jims ouders moedigden hem altijd aan om dingen te proberen en hielpen hem zelfvertrouwen te krijgen. “We besloten dat als Jim het hem wilde laten proberen,” zei Mike Abbott in een USA Today-interview in 1998. “Ik hielp met een aantal dingen. Maar uiteindelijk was het allemaal Jim. Het moest zo zijn. ”1

Jim begon al op jonge leeftijd interesse in sport te tonen. Zijn ouders probeerden hem in de richting van een sport te duwen die niet afhankelijk was van het gebruik van zijn handen, en kochten een voetbal voor hem. Maar Jim hield niet echt van voetbal. Tenslotte speelde elk ander kind in de buurt honkbal, dus dat was wat hij wilde doen. Ironisch genoeg was het Jims jongere broer, Chad, die voetballer werd.

Dus begon Jim Abbott de opmerkelijke hand-oogcoördinatie te ontwikkelen die hem in staat zou stellen om met één hand te doen wat anderen deden met twee. Urenlang gooide hij een rubberen bal tegen een bakstenen muur en ving hem op bij de terugslag. Zijn vader hielp hem de techniek te ontwikkelen voor het hanteren van zijn handschoen-handschakelaar, waardoor Jim de bal met dezelfde hand kon gooien en vangen. In de loop der jaren ging hij door met deze oefening, waarbij hij steeds dichter bij de muur kwam en de overgang van de handschoen steeds sneller maakte.

Toen Jim naar school ging, kreeg hij een mechanische hand gemaakt van glasvezel en metaal. Maar hij haatte de prothese, die hij een haak noemde, omdat hij sommige van zijn klasgenoten bang maakte en hem zelfbewust maakte. Uiteindelijk lieten zijn ouders hem hem niet meer dragen.

Op 11-jarige leeftijd Jim voegde zich bij een Little League-team en gooide een no-hitter in de eerste wedstrijd die hij gooide. Ondanks zijn vroege succes dachten de meeste mensen dat de concurrentie hem snel voorbij zou gaan. Sterker nog, bij elke stap, vanaf Little League, bleef hij horen dat zijn speeldagen waarschijnlijk op dat niveau zouden eindigen. Maar op elk nieuw niveau bewees Jim dat zijn twijfelaars ongelijk hadden. Toen hij naar de middelbare school ging in Flint Central, betwijfelde zijn nieuwe coach dat Jim zijn positie voldoende zou kunnen verdedigen. goed genoeg om het eerste honk en het outfield te spelen als hij niet gooide.

Zelfs zijn slagwerk was uitzonderlijk. Jim sloeg vanaf de linkerkant en sloeg zijn linkerhand om de knuppel en de stomp van zijn rechterarm Hij was in staat om opmerkelijke kracht te genereren, zeven homeruns te schieten en een uitstekende .4 te slaan 27 als senior. Op de heuvel dat jaar won hij tien wedstrijden en verloor er drie met een ongelooflijk lage ERA van 0,76 en had gemiddeld meer dan twee strikeouts per gooide inning.

Jim was ook de back-up quarterback voor Flint Central tot het einde van zijn senior jaar toen hij de laatste drie spelen begon, die voor 600 yards en zes touchdowns overging.Bovendien was hij de punter van het team, met een gemiddelde van 37,5 yards per trap als senior. Zijn eerste nationale bekendheid kwam toen zijn prestaties op de middelbare school te zien waren op NBCs The NFL Today pregame show.

Abbott werd door de Toronto Blue Jays uit de middelbare school opgeroepen in de 36e en laatste ronde van de draft, maar weigerden hun bonusaanbod van $ 50.000 om de nabijgelegen universiteit van Michigan bij te wonen. Ondanks het Major League-aanbod en zijn middelbare schoolprestaties, rekruteerden hogescholen met tophonkbalprogrammas hem niet zwaar. Er waren nog steeds enkele bedenkingen bij zijn handicap, en Abbott gaf zelf toe dat hij aanvankelijk twijfels had over zijn vermogen om universiteitshonkbal te spelen. Maar ze werden snel verdreven. Als eerstejaars werd hij door de Philadelphia Sportswriters Association in 1986 uitgeroepen tot meest moedige atleet na een record van zes overwinningen tegen twee nederlagen. Het seizoen verliep echter niet zonder schaamte. Na zijn eerste wedstrijd op de universiteit was de bescheiden jonge werper gekrenkt en leed hij aan een meedogenloze scheerbeurt van zijn teamgenoten toen de pers de teambus een uur lang ophield om hem te interviewen.

De volgende twee seizoenen ging Jim verder om zich te ontwikkelen als werper en serieus na te denken over een carrière in het professionele honkbal. In 1987 gooide hij de Wolverines naar de eerste plaats in het Big Ten Eastern Division-klassement en vervolgens naar het conferentiekampioenschap en gooide een shutout in het NCAA-toernooi. Voor het seizoen won hij 11 wedstrijden tegen drie nederlagen. Hij verdiende toen een plek in het Amerikaanse nationale amateur-honkbalteam, Team USA, en gooide tijdens de warming-up tour zijn drie-hit complete overwinning tegen het geroemde Cubaanse team voor 50.000 toeschouwers. In de Pan American Games droeg hij niet alleen de vlag voor de Amerikaanse delegatie, maar won hij ook twee wedstrijden zonder een verdiende run op te geven toen Team USA een zilveren medaille veroverde. Voor het hele jaar leverden zijn inspanningen hem de Sullivan Award op, omdat hij werd verkozen boven hordeloper Greg Foster en basketbalster David Robinson als de uitstekende amateuratleet van het land. Vervolgens versloeg hij toekomstige Major League-sterren Jack McDowell, Robin Ventura en Ken Griffey Jr. voor de felbegeerde Golden Spikes Award, uitgereikt aan de beste amateur-honkbalspeler.

Abbott had opnieuw een prima seizoen in Michigan in 1988 en werd de eerste honkbalspeler die ooit werd uitgeroepen tot Big Ten Conference Player of the Year. Vervolgens gooide hij het Amerikaanse Olympische team naar de overwinning op Japan met een 5-3 complete wedstrijd, die hij nog steeds beschouwt als zijn grootste sensatie in de sport.

Na zijn Olympische triomf besloot Abbott af te zien van zijn laatste jaar. van de geschiktheid van de universiteit om de professionele rangen te betreden. Hij werd door de California Angels geselecteerd met de achtste keuze in de eerste ronde van het amateurontwerp en onderhandelde over een bonus van $ 207.000. Zoals altijd gebeurde wanneer Jim naar een ander niveau in de sport ging, kwamen sceptici uit het houtwerk om zich af te vragen of een speler met één arm op het volgende niveau zou kunnen presteren. De bekende oude vragen over zijn vermogen om zijn positie te verdedigen kwamen weer boven water.

Op stootslagen en langzame rollers had Abbott vaak geen tijd om de bal met zijn handschoen te fielden en de transfer te maken. Dus gooide hij meestal de handschoen weg en stootte hij met blote handen af. Op de middelbare school gaf een coach van de tegenstander ooit opdracht om de eerste acht slagmensen te stoten. Nadat de eerste het honk had bereikt, sloot Jim het gorsduel af door de volgende zeven op rij uit te schakelen. Natuurlijk moest hij dezelfde test halen op de universiteit en de hoofdklassers zouden het ook proberen. Maar nogmaals, Abbott antwoordde met geweldige coördinatie en snelle reflexen.

De 1989-editie van de Angels waar Abbott als nieuweling lid van werd, was een getalenteerd team – legitieme pennant-kanshebbers. Ze waren in 1988 als vierde geëindigd in Kansas City en hadden een solide pitchingstaf die werd versterkt door de verwerving buiten het seizoen van veteraan Bert Blyleven, die al meer dan 250 Major League-overwinningen op zijn naam had staan. Het leek niet waarschijnlijk dat een rauwe, 21-jarige rookie de rotatie kon doorbreken.

Tot die tijd hadden slechts 15 spelers hun professionele debuut gemaakt in de grote competities sinds de oprichting van de amateur. ontwerp in 1965. Nog minder genoten van een succesvolle carrière, terwijl het meest snel in de vergetelheid raakte. Iedereen nam aan dat Abbott zou worden uitbesteed om de nodige ervaring op te doen, maar hij haalde het team uit de voorjaarstraining en schoof in de startrotatie. Door verwondingen aan andere leden van de rotatie, evenals zijn eigen prestaties, kon Abbott de selectie voor de openingsdag halen, maar er was nog steeds veel twijfel. Velen vonden dat Abbotts retentie meer te maken had met public relations dan met het opstellen van de beste selectie.

Het is waar dat Abbott een mediasensatie was. Zijn eerste voorjaarsoptreden was in een “B-game” die van een oefenveld naar het hoofdstadion moest worden verplaatst om plaats te bieden aan de menigte fans en mediavertegenwoordigers. Tijdens de persconferentie na de wedstrijd besprak Abbott geduldig zijn pitching / fielding-beweging.”Ik doe dit al sinds ik 5 jaar oud was. Nu is het net zo natuurlijk als het strikken van mijn schoenen”, zei hij tegen de verslaggevers, en liet ze nadenken over de complexiteit van het knopen van je schoenen met één hand.2

Zoals bij het begin van elke nieuwe fase in zijn carrière, was Abbotts eerste reguliere seizoenstart een groot evenement. De media, waaronder vier televisieploegen uit Japan, kwamen volledig samen in Anaheim Stadium voor het grote debuut. Jim duurde minder dan vijf innings en behaalde zijn eerste Major League-verlies, maar liet zich over aan een staande ovatie van de enorme menigte. Baseball America plaatste zijn debuut op de tweede plaats na het doorbreken van de kleurenbarrière door Jackie Robinson in termen van historische betekenis.

Na nog een nederlaag versloeg Abbott de Baltimore Orioles in zijn derde start en vestigde zich om de rest van het seizoen goed honkbal te gooien. Hij sloot het jaar af met 12 overwinningen tegen hetzelfde aantal verliezen. De twaalf overwinningen waren de meeste overwinningen in de Major League door een werper in zijn eerste profseizoen s De lang vergeten Ernie Wingard won er in 1924 13 voor de oude St. Louis Browns voordat hij in de vergetelheid raakte.

The Angels eindigden het seizoen 1989 op de derde plaats en Abbott werd verkozen tot Rookie of the Year van de club. Hij werd ook uitgeroepen tot de meest inspirerende speler door de Anaheim-afdeling van de Baseball Writers Association of America.

Abbotts behendige omgang met de constante publieke druk was misschien wel zijn meest indrukwekkende prestatie. Knap en welbespraakt, hij werd talloze keren geïnterviewd door de grote netwerken en publicaties. Hij wees herhaalde boekaanbiedingen af en ontving tonnen post – inclusief een persoonlijk telegram van Nolan Ryan voordat hij voor het eerst begon. Hall of Famers Ernie Banks en Bobby Doerr vroegen om zijn handtekening, en 363-game-winnaar Warren Spahn noemde hem zijn held. Jim studeerde communicatie op de universiteit en was beter voorbereid dan de meeste 21-jarige rookies om met de verliefdheid om te gaan. Zijn volwassenheid en samenwerking met de pers en het publiek leverde hem een legioen loyale supporters op en hij werd natuurlijk een inspirerend rolmodel voor kinderen met allerlei soorten handicaps.

Er bleven echter vragen over zijn bekwaamheid. Abbott had moeite met het vasthouden van lopers op de honken en zijn veldwerk was zwak. Hij was de op een na gemakkelijkste werper in de competitie om tegen te stelen en hij had een vrij laag veldpercentage. Naar eigen zeggen miste hij veel toneelstukken die hij had moeten maken.

Abbott beleefde een teleurstellend tweede seizoen in 1990, met een record van 10-14 gewonnen-verloren. Hij kende een vreselijke start in 1991 en leed vier opeenvolgende nederlagen om het seizoen te beginnen na een niet-indrukwekkende voorjaarsprestatie. Oproepen voor zijn degradatie naar de minderjarigen verlichtten de telefoonlijnen naar de sporttalkshows, maar de club bleef bij hem en hij slaagde erin de hoek om te slaan.

In feite kreeg hij uiteindelijk een doorbraakcampagne. Hoewel de Angels vervaagden na de All-Star Game, won Abbott elf wedstrijden na de pauze om de campagne van 1991 af te sluiten met een 18-11 gewonnen-verloren punt en een gierig 2.89 verdiend run-gemiddelde. Bij de stemming voor de American League Cy Young Award, de meest prestigieuze pitching-eer in de competitie, werd hij derde toen Roger Clemens van de Red Sox voor de derde keer de trofee veroverde. Abbotts record uit 1991 is zelfs nog indrukwekkender als rekening wordt gehouden met het gebrek aan loopondersteuning van de Angels-hitters. Volgens een concept voor het beoordelen van werperprestaties, ontwikkeld door de bekende honkbalstatisticus en auteur Bill James, leidde Abbott de American League met “zware verliezen” met acht.

Een ander hoogtepunt van Abbotts uitstekende campagne in 1991 was een 375 voet triple reed hij in het gat in een voorjaarstraining tegen de San Francisco Giants. Aangezien de Angels in de American League zaten waar de designated hitter wordt gebruikt, kwam Abbott niet aan slag tijdens de reguliere competitie. De triple was zijn eerste hit in een Major League-uniform en de werper maakte zijn teamgenoten gek toen ze erover praatten.

In december 1991 trouwde Jim met Dana Douty, die was opgegroeid in Anaheim en omgeving. Wat een zeer bevredigend laagseizoen had moeten zijn voor De jonge Jim Abbott werd ontsierd door vijandige salarisonderhandelingen, maar hij tekende uiteindelijk een contract voor een jaar voor $ 1,85 miljoen, waarmee hij op dat moment de best betaalde vierdejaars werper in de honkbalgeschiedenis was.

De 1992 seizoen was weer een gedenkwaardige voor hem, maar om de verkeerde redenen. De Angels wonnen slechts 72 wedstrijden en eindigden als vijfde in de uit zeven teams bestaande American League Western Division. Ondanks dat hij het hele jaar goed gooide, plaatste Abbott een somber 7-15 gewonnen-verloren record. Maar zijn sprankelende ERA van 2,77 was een meer accurate indicator van de kwaliteit van zijn inspanningen. Gedurende zijn carrière leed Abbott routinematig aan een slechte run-ondersteuning, maar in 1992 steunden de Angels hem met het laagste run-support-cijfer in de American League sinds de goedkeuring van de aangewezen-hitter-regel in 1973.

Als klap op de vuurpijl werd Abbott in december 1992 geruild naar de New York Yankees voor drie kandidaten uit de minor league, toen de Angels hem niet konden tekenen voor een langetermijnovereenkomst. De Yankees, die al meer dan een decennium niet hadden deelgenomen aan een postseason-wedstrijd, hadden honger naar een wimpel voor het seizoen 1993. Ze hadden Wade Boggs en Jimmy Key gecontracteerd als vrije agenten en hadden Paul O’Neill en Abbott in ruil voor hun aankopen verworven en zagen eruit als een solide kanshebber. Abbott en agent Scott Boras, die in oktober een vierjarig bod van $ 4 miljoen per seizoen van de Angels hadden afgewezen, kwamen onmiddellijk in de problemen bij het onderhandelen over een contract met de Yankees. Ze kwamen terecht in arbitrage, waar het bod van de Yankees van $ 2,35 miljoen het verzoek van Abbott van $ 3,5 miljoen versloeg. De negatieve argumenten van de Yankees brachten de jonge werper in de war en maakten hem van streek. “Waarom hebben ze voor mij geruild als ze dat denken?” vroeg hij zich af. Het was een vroeg teken dat de gevoelige werper het misschien moeilijk zou hebben in de Bronx. Niettemin probeerde Abbott de stad en het team te omarmen. Maar zijn hele termijn in New York was frustrerend en zijn optreden was middelmatig. / p>

Een van de weinige lichtpuntjes was een overwinning zonder succes op de Cleveland Indians op 4 september 1993 midden in een strakke wimpelrace. De no-hitter katapulteerde Abbott weer in de nationale schijnwerpers en nogmaals gericht op de unieke prestaties van een honkbalspeler die presteert, en die uitzonderlijk goed presteert, met één hand.

Maar iets meer dan een week na zijn niet-hit juweeltje, gaf Yankees-eigenaar George Steinbrenner Abbott publiekelijk hij deed het werk, waarbij hij zelfs de moed van de werper in twijfel trok. Steinbrenners uitbarsting, met zijn team slechts anderhalve wedstrijd van de eerste plaats, leek het hart uit de club te halen, en ze strompelden naar huis naar een tweede plaats, zeven wedstrijden achter Toronto Abbott eindigde met een record van 11 w ins tegen 14 verliezen.

Abbotts tweede seizoen in New York begon even turbulent als het eerste. Voordat de voorjaarstraining zelfs maar begon, gaf “The Boss” de matige prestatie van Abbott in 1993 de schuld van zijn liefdadigheidswerk en frequente bezoeken aan gehandicapte kinderen. “Jim Abbott moet 100 procent van zijn aandacht besteden aan honkbal!” Eiste Steinbrenner.3 Abbott, die was geselecteerd voor de prestigieuze “Free Spirit Award” voor zijn werk met kinderen, was stomverbaasd en merkte dat hij zijn liefdadigheidsinspanningen moest verdedigen. Een andere confrontatie deed zich voor toen de Yankees een nieuwe handschoen voor hem uitvonden. met een flap die zijn grip op de bal moest verbergen voor het zicht van de tegenstander van het eerste honk. De theorie was dat Abbott zijn worpen kantelde omdat hij niet uit zijn handschoen kon gooien zoals andere werpers. Jim deed warming-up met de nieuwe handschoen voor zijn tweede start van het seizoen, maar hij kon zich niet op zijn gemak voelen met het nieuwe apparaat en weigerde het in een spel te gebruiken.

Het seizoen 1994 eindigde half augustus toen de spelers verder gingen staking. Abbotts laatste telling voor het verkorte seizoen was negen overwinningen en acht verliespartijen. Op 23 december besloten de Yankees om geen bod uit te brengen voor het seizoen 1995 en werd hij een free agent. Er werd van hem verwacht dat hij tekende bij de Angels, die zojuist Marcel Lachemann genoemd, Jims f enthousiaste pitching coach, als hun manager. Maar de Chicago White Sox kwamen met een beter bod.

Abbott gooide respectabel in Chicago, maar de Sox wisselden hem uit aan de Angels toen ze vroegtijdig uit de race van de Central Division stopten. De Angels, die midden in de race van de Western Division zaten, verwelkomden Jim met open armen. Hij won vijf wedstrijden en verloor er vier voor Californië, maar de ploeg kwam een wedstrijd tekort in hun zoektocht naar de divisietitel. Voor beide teams samen was zijn gewonnen-verloren record 11-8 en hij noteerde een gemiddelde van 3.70 punten, een aanzienlijke verbetering ten opzichte van zijn prestaties in New York.

Voor het seizoen 1996 tekende Jim een nieuwe drie- jaar deal met de Angels en rapporteerde aan de voorjaarstraining voor een groot seizoen. Maar hij plaatste een jammerlijk 2-18 gewonnen-verloren record, vergezeld van een verschrikkelijk verdiende run-gemiddelde van 7,48. Zelfs een tussenseizoenreis naar Vancouver, de eerste minor league-actie uit zijn carrière, hielp niet. Zijn slechte prestatie zette zich de volgende lente voort en de Angels lieten hem vrij en at de laatste twee jaar van zijn contract van $ 7,8 miljoen.

Toen hij 29 was, ging Jim Abbott naar huis om tijd door te brengen met zijn vrouw. en nieuwe dochtertje, en besteed meer tijd aan zijn vele liefdadigheidsactiviteiten.

Nadat hij het hele seizoen 1997 had uitgezien, probeerde Abbott een comeback te maken met de White Sox. Hij werkte zich terug als werper in het Sox-systeem voor Hickory, Winston-Salem, Birmingham en Calgary voordat hij aan het einde van het seizoen naar Chicago moest komen. Met de White Sox won hij alle vijf zijn starts en in het laagseizoen ontving hij de Tony Conigliaro Award, die jaarlijks wordt uitgereikt aan de speler die het beste obstakels overwint en door tegenslagen blijft gedijen.

Het wonder De comeback zou echter niet doorgaan.De White Sox waren er niet zeker van dat Abbotts heropleving echt was en tekenden hem niet opnieuw aan voor het seizoen 1999. Hij tekende bij de Milwaukee Brewers, maar werd in juli vrijgelaten met een 2-8 gewonnen-verloren punt en 6,91 verdiende run-gemiddelde. Hij zorgde echter voor een aantal laatste heldendaden. Aangezien Milwaukee in de National League zat waar de designated hitter niet in dienst is, kreeg Abbott de kans om te slaan, en op 15 juni 1999 sloeg hij een line drive uit met een line drive van een eenhandige slagman in de grote competities in meer dan 50 jaar sinds eenarmige outfielder Pete Gray in 1945 voor de St. Louis Browns speelde.

Onmiddellijk na zijn vrijlating door Milwaukee kondigde Jim zijn afscheid van honkbal aan. Hij heeft nu twee kinderen en woont in Californië. Hij is een veelgevraagd motiverende spreker en is nog steeds nauw betrokken bij goede doelen voor kinderen. Hij is verbonden met Amigos de los Ninos, een Californische organisatie die groepen helpt die voor kinderen zorgen, is tweemaal uitgeroepen tot March of Dimes Athlete of the Year en ontving de Free Spirit Award van het Freedom Forum voor zijn liefdadigheidswerk. Hij is nog steeds erg betrokken bij de doelen van gehandicapte kinderen en blijft optreden voor verschillende liefdadigheidsorganisaties. In 2004 werd hij opgenomen in de Michigan Sports Hall of Fame.

Wat is er gebeurd met de veelbelovende carrière van Jim Abbott? Hoe kon een werper die in 1993 werd beschouwd als de beste speler van een linkshandige in de competitie, zes jaar later op 31-jarige leeftijd doorkomen? De meest populaire verklaring is dat de oppositie zijn pitch kon lezen omdat hij de bal niet met zijn handschoen kon afschermen. Evenzo konden honklopers profiteren omdat hij zijn pickoff-beweging naar het eerste honk niet kon verbergen. Andere experts stonden erop dat hij uit de competitie was gestoten.

Abbott weigerde echter de schuld te geven aan zijn handicap. Hij beweerde dat het probleem was dat zijn fastball vrij vroeg in zijn carrière snelheid begon te verliezen en dat het een te grote aanpassing was om van kracht naar finesse te gaan. In zijn vroege jaren naderde zijn fastball consequent 95 mph, maar tegen het einde van zijn carrière bereikte hij een top van 85 tot 90 mph.

Voor zijn Major League-carrière won Jim Abbott 87 wedstrijden en verloor 108 met een 4.25 verdiende run-gemiddelde. Toch had hij net zoveel impact als elke speler die het spel speelde, en gaf hij hernieuwde hoop aan duizenden met een handicap. Hij schatte ooit dat hij tijdens elke road-serie van zijn carrière minstens één geplande ontmoeting had met een gehandicapt kind.

“Door mijn ervaringen bij elkaar opgeteld, heb ik het gevoel dat ik een carrière in de Hall of Fame heb gehad , “Zei Abbott toen hij zijn pensionering aankondigde.

Laatst herzien: 18 januari 2017

Dit artikel is een bewerking van een profiel van Jim Abbott in Rick Swaine,” Beating the Breaks: Major League Ballplayers Who Overwing Disabilities ”(McFarland & Co., 2004). Een bijgewerkte versie verscheen ook in “Overcoming Adversity: The Tony Conigliaro Award” (SABR, 2017), onder redactie van Bill Nowlin en Clayton Trutor.

Bronnen

Boeken

Bernotas, Bob, Nothing to Prove: the Jim Abbott Story (New York: Kodansha American, 1995).

Gutman, Bill, Jim Abbott Star Pitcher (New York: Gray Castle Press, Inc., 1992).

Online

CBS Sportsline, 31 maart 1997, “Veteran Lefthander Jim Abbott Released by Angels.” cbs.sportsline.com/mlb, (onbekende toegangsdatum)

Seguine, Jim, “Jim Abbott keert terug naar honkbal.” Michigan Today, Summer 1999, umich.edu/~newsinfo/MT/99/Sum99/mtl0j99, (6-9-2002)

Rolfe, John, “Jim Dandy”, turnerlearning.com/efts/ bball / jimdandy.htm, (6-9-2002)

“Jim Abbott: Career Notes”, espn.go.com/mlb/profiles/notes/4038.html, (02-10-2002) )

Sprekersplatform: met de beste keynotesprekers, speak.com/speakers/jimabbott.html, (10/3/06)

Opmerkingen