Tiber-rivier

Tiber-rivier, Italiaanse Fiume Tevere, historische rivier van Europa en de op een na langste Italiaanse rivier na de Po, stijgend op de helling van Monte Fumaiolo, een belangrijke top van de Appennino Tosco-Emiliano. Het is 252 mijl (405 km) lang. De Tiber kronkelt in het algemeen in zuidelijke richting door een reeks schilderachtige kloven en brede valleien, stroomt door de stad Rome en komt uit in de Tyrreense Zee van de Middellandse Zee nabij Ostia Antica. De belangrijkste zijrivieren zijn de Chiascio, Nestore, Paglia, Nera en Aniene. Onder Rome vertakt de Tiber zich in een delta, met als hoofdkanaal de Fiumara, met de Fiumicino als een vertakking aan de noordkant. Sommige oude schrijvers beweren dat het oorspronkelijk bekend stond als Albula – een verwijzing naar de witheid van zijn wateren – maar het werd omgedoopt tot Tiberis naar Tiberinus, een koning van Alba Longa (een gebied in het midden van Lago Albano, ten zuiden van Rome) die verdronken was in het.

Hoewel de Romeinen enige moeite gedaan om de benedenloop van de rivier te beheersen, verhinderde hun onwetendheid over hydraulische principes de ontwikkeling van adequate bescherming tegen overstromingen. Pas in de moderne tijd stroomt de Tiber door Rome tussen hoge stenen dijken. Hoewel de rivier in diepte varieert tussen 7 en 20 voet, zijn er aanwijzingen dat de navigatie stroomopwaarts naar de Val Tiberina al in de 5e eeuw voor Christus belangrijk was voor de graanhandel. Later werd de verzending van bouwsteen en ook van hout belangrijk. In zijn hoogtepunt werd Klassiek Rome voorzien van groenten die werden verbouwd in de tuinen van villas aan de rivier.

Het belang van de lagere Tiber werd voor het eerst erkend in de 3e eeuw voor Christus, toen Ostia tijdens de Punische oorlogen een marinebasis werd. handelscentrum voor de import van mediterrane tarwe, olie en wijn. Opeenvolgende pogingen om Ostia, aan de Fiumara, en de haven van de keizers Claudius en Trajanus, aan de Fiumicino, te behouden, werden verslagen door het proces van verzanding en door de afzetting van zandbanken bij de riviermondingen. In latere eeuwen probeerden verschillende pausen de navigatie op de lagere Tiber te verbeteren, en in 1692, 1703 en 1744 werden in Rome havens gebouwd. De scheepvaart en handel op de lagere Tiber bloeiden weer op tussen de late 18e en midden 19e eeuw, toen er verder werd gebaggerd op de benedenloop. Het slibben ging echter zo hard door dat de Tiber binnen een eeuw alleen in Rome bevaarbaar was. De Tiber-delta was sinds de Romeinse tijd ongeveer twee mijl zeewaarts opgeschoven.