USS Alabama (BB-60) (Polski)

Budownictwo i operacje atlantyckieEdytuj

Stępkę dla Alabamy położono 1 lutego 1940 roku w Norfolk Navy Yard. Został zwodowany 16 lutego 1942 roku; Żuraw statek nr 1 (ex-Kearsarge) pomagał przy montażu ciężkiego opancerzenia i uzbrojenia okrętu. Został oddany do służby zaledwie sześć miesięcy później, 16 sierpnia. Następnie rozpoczęto prace wykończeniowe, a 11 listopada rozpoczął próbę kontrolną rejsu po zatoce Chesapeake, po czym rozpoczął wstępne szkolenie w celu przygotowania załogi statku do służby w czasie wojny, najpierw z Casco Bay w stanie Maine. W dniu 11 stycznia 1943 r. Alabama wrócił do Chesapeake Bay na dalsze szkolenie przed przeniesieniem się do Norfolk. Następnie został przydzielony do grupy zadaniowej (TG) 22.2 i odesłany z powrotem do Casco Bay 13 lutego na szkolenie taktyczne.

Pierwsze rozmieszczenie w Alabamie nastąpiło w kwietniu z tymczasowym przydziałem do British Home Fleet w celu wzmocnienia alianckie siły morskie dostępne do eskortowania konwojów arktycznych do Związku Radzieckiego. W tym czasie Brytyjczycy wysłali kilka okrętów wojennych na Morze Śródziemne, aby wesprzeć aliancką inwazję na Sycylię, pozbawiając siły niezbędne do odparcia niemieckiej siły morskiej w Norwegii, najbardziej znaczący pancernik Tirpitz. W związku z tym Alabama i jej siostrzany statek Południowa Dakota wyruszyły 2 kwietnia jako część Task Force (TF) 22. Osłonięte przez pięć niszczycieli, dwa pancerniki przypłynęły na Orkady za pośrednictwem Little Placentia Sound i Naval Station Argentia, Nowa Fundlandia, przybyła do głównej brytyjskiej bazy marynarki wojennej w Scapa Flow 19 maja. Tam zostali zorganizowani jako TF 61, Home Fleet, a statki rozpoczęły gruntowne szkolenie w celu zaznajomienia się z amerykańskimi shi. ps z ich brytyjskimi odpowiednikami do wspólnych operacji. TF 61 był dowodzony przez kontradmirała Olafa M. Hustvedta; przez następne trzy miesiące często operowali pancernikami HMS Anson i Duke of York.

Alabama, Dakota Południowa i kilka jednostek brytyjskich prowadziło operację wzmocnienia wyspy Spitzbergen na Arktyce Ocean na początku czerwca. W następnym miesiącu Alabama wzięła udział w Operation Governor, demonstracji mającej na celu odwrócenie uwagi Niemców podczas inwazji na Sycylię. Alianci mieli również nadzieję, że zwabią Tirpitza, aby ją zatopił, ale Niemcy nie zwrócili uwagi na statki i pozostali w porcie. W dniu 1 sierpnia Alabama i Południowa Dakota zostały odłączone, aby powrócić do Stanów Zjednoczonych; natychmiast opuścili i przybyli do Norfolk 9 sierpnia, gdzie Alabama przeszła remont w ramach przygotowań do operacji przeciwko siłom japońskim na Pacyfiku. Alabama wyszedł ze stoczni 20 sierpnia i rozpoczął rejs na Pacyfik przez Kanał Panamski, którym przepłynął 25 sierpnia. Dotarła do Efate na Nowych Hebrydach 14 września.

Pacific OperationsEdit

Kampania na Wyspach Gilberta i MarshallaEdit

Po przybyciu na południowy Pacyfik Alabama rozpoczął obszerny program szkoleniowy, który trwał półtora miesiąca, aby przygotować pancernik do działania z grupą zadaniową szybkich lotniskowców. Następnie popłynął na Fidżi 7 listopada, po czym cztery dni później wypłynął, aby wesprzeć kampanię Wysp Gilberta i Marshalla, która rozpoczęła się inwazją na Tarawę 20 listopada. Alabama eskortowała lotniskowce, gdy uderzały one w japońskie lotniska na pobliskich wyspach Marshallów, aby zneutralizować ich zdolność do zakłócania lądowania. Następnie wspierała lądowanie na Betio na atolu Tarawa w dniu 20 listopada, a następnie lądowanie na Makin. Alabama dwukrotnie walczyła z japońskimi samolotami, które zbliżyły się do floty w nocy 26 listopada.

Alabama i pięć innych szybkich pancerników zbombardowało 8 grudnia Nauru, którego Japończycy używali jako źródła fosforanów. Niszczyciel Boyd, trafiony ostrzałem japońskiej artylerii, zbliżył się do Alabamy i przetransportował do pancernika trzech rannych. Następnie statki eskortowały lotniskowce Bunker Hill i Monterey z powrotem do Efate, do którego dotarły 12 grudnia. Alabama wystartował 5 stycznia 1944 do Pearl Harbor, gdzie przybył 12 stycznia w celu konserwacji, która obejmowała wymianę jednego z jej śmigieł. Przybył do Funafuti na Wyspach Ellice 21 stycznia, gdzie dołączył do floty podczas kolejnej operacji w kampanii. Został przydzielony do grupy zadaniowej (TG) 58.2, która 25 stycznia wyruszyła w celu rozpoczęcia operacji Flintlock, inwazji na Kwajalein. Alabama w Południowej Dakocie i pancernik North Carolina ostrzelały wyspę Roi-Namur w dniach 29 i 30 stycznia, celując w pozycje obronne, lotniska i inne obiekty.Przez pozostałą część kampanii patrolował na północ od Kwajalein, aby strzec się przed możliwym japońskim kontratakiem, który się nie zmaterializował.

W ciągu następnych dwóch miesięcy grupa zadaniowa szybkich przewoźników rozpoczęła serię nalotów na zajętych przez Japończyków wyspach na środkowym Pacyfiku, aby przygotować się do następnej dużej ofensywy. Okręty TG 58.2 wyruszyły 12 lutego, aby wziąć udział w operacji Hailstone, głównym nalocie na wyspę Truk, która była głównym miejscem postoju japońskiej floty na środkowym Pacyfiku. Alabama eskortowała lotniskowce, które uderzyły na wyspę w dniach 16–17 lutego, zadając ciężkie uszkodzenia siłom japońskim i tamtejszej infrastrukturze. Następnie flota kontynuowała naloty na japońskie bazy na Saipanie, Tinian i Guamie. Podczas japońskiego ataku powietrznego na flotę 21 lutego, 5-calowa wieża Alabamy nr 9 przypadkowo ostrzelała stanowisko nr 5, zabijając pięciu i raniąc jedenastu ludzi. Tego dnia Alabama wzięła udział w zamiataniu na południowy wschód Saipan w celu wyszukania japońskich statków, które mogłyby znajdować się w okolicy. Nie znajdując żadnego, flota popłynęła do Majuro, aby uzupełnić paliwo i amunicję. Tam służył jako okręt flagowy wiceadmirała Marca Mitschera, dowódcy zadania szybkiego lotniskowca Force, od 3 do 8 marca.

Alabama i reszta floty opuścił Majuro 22 marca, aby zaatakować następny zestaw celów: Palau, Yap, Ulithi i Woleai w Caroline Wyspy. W tym czasie Alabama została przeniesiona do TG 58.3 jako część ekranu dla lotniskowca Yorktown. W drodze na Karoliny statki zostały zaatakowane z grupy japońskich samolotów w nocy 29 marca i Alabama zestrzelił jeden z nich i asystował przy drugim. Następnego dnia lotniskowce rozpoczęły naloty, a Alabama stała obok, atakując japońskie samoloty podczas ataku na flotę. Pomogła odpędzić samotny japoński samolot późnym wieczorem, zanim zdążył zaatakować. Następnie flota wróciła do Majuro w celu uzupełnienia przed odlotem 13 kwietnia; Alabama eskortowała teraz weterana lotniskowca Enterprise do serii ataków wzdłuż wybrzeża zachodniej Nowej Gwinei w celu wsparcia operacji armii w kampanii Nowej Gwinei. W ostatniej akcji serii nalotów flota wróciła do Karolin, aby zaatakować Pohnpei, który Alabama i pięć innych pancerników zbombardowały 1 maja. Następnie grupa wróciła ponownie do Eniwetok 4 maja, aby rozpocząć przygotowania do inwazji na Marianach.

Kampania na Marianach i PalauEdytuj

Alabama wyruszył na rejs z resztą TF 58 na początku czerwca, teraz jako część TG 58.7; flota przybyła poza pierwotny cel, Saipan, do 12 czerwca. Następnego dnia Alabama wzięła udział w przygotowawczym bombardowaniu wyspy, mającym na celu osłabienie japońskiej obrony, aby trałowcy mogli zacząć oczyszczać podejścia do lądowiska. Strzelcy Alabamy nie byli tak doświadczeni w bombardowaniu brzegów, jak inne wyspecjalizowane statki bombardujące, a jej strzelanie nie było szczególnie skuteczne. Następnie osłoniła lotniskowce, gdy uderzały w japońskie pozycje wokół wyspy, a wojska lądowe wylądowały na wyspie 15 czerwca. Lądowanie było naruszeniem wewnętrznego obwodu obronnego Japonii, co skłoniło japońską flotę do wysłania dużego kontrataku z 1. Flotą Mobilną, główną siłą uderzeniową lotniskowców.

Japońska flota przybyła 19 czerwca , co prowadzi do bitwy na Morzu Filipińskim. Alabama był pierwszym statkiem, który odebrał nadchodzące japońskie samoloty na swoim radarze, oddalonym o 141 mil morskich (261 km; 162 mil) o godzinie 10:06. Pancernik Iowa szybko potwierdził raport, a 40 minut później nad flotą przybył japoński samolot. W sumie siedem fal uderzyło w amerykańską flotę, choć tylko trzy z nich uderzyły w TG 58,7. Spośród nich Alabama była w stanie zaangażować japońskie samoloty w dwóch atakach. Podczas jednego z ataków para samolotów przebiła się przez bojowe patrole powietrzne i zaatakowała Dakotę Południową, a Alabama była jednym ze statków, które do nich ostrzeliwały. Około godziny po tym ataku dwa bombowce torpedowe ponownie próbowały zaatakować Dakotę Południową, ale Alabama pomogła je odpędzić gradem ognia przeciwlotniczego. Podczas tego ostatniego ataku, pojedynczy bombowiec nurkujący był w stanie wykorzystać odwrócenie uwagi strzelców od bombowców torpedowych, aby zbliżyć się do Alabamy, ale mimo to pilot chybił ze swoimi bombami i nie spowodował żadnych uszkodzeń. Wiceadmirał Willis A. Lee, dowódca TG 58.7, pochwalił operatorów radarów z Alabamy za szybkie wykrycie japońskich samolotów, co pozwoliło amerykańskim lotniskowcom na wystrzelenie myśliwców z wystarczającą ilością czasu, aby przechwycić atakujących z dala od floty.

Alabama pozostała na stacji, eskortując przewoźników podczas nalotów na Saipan, Guam, Tinian i Rota przez całą kampanię. Następnie został odłączony od floty do Eniwetok w Marshalls w celu okresowej konserwacji. Następnie okręt stał się okrętem flagowym kontradmirała Edwarda Hansona, dowódcy Dywizji Pancerników (BatDiv) 9 i opuścił wyspę 14 lipca w towarzystwie Bunker Hill. Kolejny etap kampanii, inwazja na Guam, rozpoczęła się 21 lipca, a Alabama pełniła rolę eskorty lotniskowca podczas operacji tam przez następne trzy tygodnie. W dniu 11 sierpnia opuścił Eniwetok, by powrócić do Eniwetoku, po czym 30 sierpnia rozpoczął kolejny atak, nazwany kryptonimem Operacja Pat II; składało się to z serii lądowań na Pelelieu, Ulithi i Yap. W tym czasie grupa zadaniowa szybkich lotniskowców została przeniesiona z Piątej Floty do Trzeciej Floty i odpowiednio zmieniona na TF 38, więc Alabama była teraz częścią TG 38.3. Eskortowała lotniskowców, gdy przeprowadzali serię strajków na wyspy od 6 do 8 września, aby przygotować się do desantu desantowego.

Kampania na FilipinachEdytuj

Po strajkach na Karolinach, grupa operacyjna szybkich przewoźników opuściła ten obszar, aby rozpocząć pierwsze naloty na Filipiny, a pierwsze uderzenia miały miejsce od 12 do 14 września. . Samoloty lotniskowców uderzyły w japońskie bazy na wyspach Cebu, Leyte, Bohol i Negros. Kolejna seria strajków, skoncentrowana wokół stolicy Manili, miała miejsce 21 i 22 września oraz 24 września na środkowych Filipinach. Alabama powrócił do Saipanu 28 września, po czym 1 października udał się do Ulithi, które było obecnie głównym miejscem postoju floty amerykańskiej. Pięć dni później grupa operacyjna szybkich lotniskowców wyruszyła, aby rozpocząć główny nalot na Formozę (Tajwan) i inne wyspy, aby zneutralizować tamtejsze lotniska przed inwazją na Filipiny. Alabama nadal eskortowała lotniskowce w ramach TG 38.3, zapewniając ciężkie wsparcie przeciwlotnicze. 14 października flota skierowała się na południe, aby rozpocząć naloty na Luzon na Filipinach i Alabamie, które starły się z samolotami, które próbowały zaatakować flotę. Strzelcy statku twierdzili, że zniszczyli trzy japońskie samoloty i uszkodzili inny.

Bitwa pod Leyte GulfEdit

Alabama obsługiwana lądowanie w Leyte w dniu 15 października przed powrotem na ekran lotniskowca w celu eskortowania ich do kolejnej serii nalotów na wyspy na Filipinach w dniu 21 października, które zostały już przeniesione do TG 38.4. Lądowanie na Leyte doprowadziło do uruchomienia operacji Shō-Gō 1, planowana riposta japońskiej marynarki wojennej na lądowanie aliantów na Filipinach. Plan był skomplikowaną operacją z trzema oddzielnymi flotami: 1. Mobilną Flotą, teraz oznaczoną jako Północne pod wiceadmirał Jisaburō Ozawa, Centrum pod wiceadmirał Takeo Kurita i Południowe Siły pod wiceadmirał Shōji Nishimura. Lotniskowce Ozawy, które zostały już wyczerpane w większości samolotów, miały służyć jako przynęta dla pancerników Kurita i Nishimura, które miały wykorzystać to odwrócenie uwagi do bezpośredniego ataku na flotę inwazyjną.

Statki Kurity zostały wykryte w Cieśninie San Bernardino w dniu 24 października, a podczas bitwy na Morzu Sibuyan, amerykański lotniskowiec zatopił potężny pancernik Musashi, powodując tymczasowe odwrócenie kursu Kurity. To przekonało admirała Williama F. Halseya, dowódcę Trzeciej Floty, do wysłania grupy zadaniowej szybkich lotniskowców do zniszczenia 1. Floty Mobilnej, która została wówczas wykryta. Alabama płynęła na północ z lotniskowcami, a po drodze Halsey założył TF 34, składający się z Alabamy i pięciu innych szybkich pancerników, siedmiu krążowników i osiemnastu niszczycieli, dowodzonych przez wiceadmirała Willisa Lee. TF 34 został ustawiony przed lotniskowcami, służąc jako ich ekran. Rankiem 25 października Mitscher rozpoczął swój pierwszy atak na Siły Północne, rozpoczynając bitwę u wybrzeży Przylądka Engaño; w ciągu sześciu nalotów na flotę japońską Amerykanie zatopili wszystkie cztery lotniskowce i uszkodzili dwa stare pancerniki, które przerobiono na lotniskowce hybrydowe. Nieznany Halseyowi i Mitscherowi Kurita wznowił podejście przez Cieśninę San Bernardino późnym wieczorem 24 października i wpłynął do Zatoki Leyte następnego ranka. Podczas gdy Mitscher był zajęty wabikiem Siły Północnej, Kurita ruszyła, by zaatakować flotę inwazyjną; w bitwie pod Samar został zatrzymany przez grupę lotniskowców eskortowych, niszczycieli i eskort niszczycieli, TU 77.4.3, znanej jako Taffy 3. Gorączkowe wezwanie pomocy później tego ranka doprowadziło Halseya do odłączenia pancerników Lee do głowy na południe i interweniować.

Jednak Halsey czekała ponad godzinę po otrzymaniu rozkazów od admirała Chestera W.Nimitz, dowódca amerykańskiej Floty Pacyfiku, aby odłączyć TF 34; w tym czasie wciąż lecąc na północ, opóźnienie dodało dwie godziny do podróży pancerników „na południe. Potrzeba zatankowania niszczycieli dodatkowo spowolniła postęp TF 34” na południe. Silny opór ze strony Taffy 3 wprawił pancerniki i krążowniki Kurita w chaos i doprowadził go do przerwania ataku, zanim Alabama i reszta TF 34 mogły przybyć. Halsey odłączył Iowa i New Jersey jako TG 34,5, by ścigać Kuritę przez Cieśninę San Bernardino podczas gdy Lee poprowadził resztę swoich statków dalej na południowy zachód, aby spróbować odciąć mu ucieczkę, ale obie grupy przybyły za późno. Historyk HP Wilmott spekulował, że Halsey natychmiast odłączył TF 34 i nie opóźniał pancerników przez tankowanie niszczycieli, statki mogły z łatwością dotarli do cieśniny przed Siłami Centrum i ze względu na wyraźną przewagę ich głównych dział kierowanych radarem zniszczyli okręty Kurity.

Późniejsze operacjeEdytuj

Nie udało się przechwytując wycofującą się flotę japońską, Alabama i reszta TF 34 wrócili na swoje pozycje, kontrolując przewoźników. 30 października flota wycofała się do Ulithi w celu uzupełnienia amunicji i paliwa. 3 listopada flota wyruszyła na kolejną serię nalotów na japońskie lotniska i inne obiekty na Luzonie, podczas przygotowań do kolejnego lądowania na wyspie Mindoro na zachodnich Filipinach. W ciągu następnych kilku tygodni Alabama podróżowała z lotniskowcami, chroniąc je przed japońskimi samolotami, podczas gdy lotniskowce uderzały w cele na Luzonie i Visayach w środkowych Filipinach. Flota powróciła do Ulithi ponownie 24 listopada i do początku grudnia Alabama była zajęta rutynową konserwacją i ćwiczeniami szkoleniowymi z innymi statkami floty. W tym okresie flota została zreorganizowana i Alabama została przydzielona do TG 38.1. Flota ponownie wyruszyła 10 grudnia w celu wykonania kolejnych ataków na Luzon, które trwały od 14 do 16 grudnia; lotniskowce zgromadziły tak wiele samolotów, że mogliby utrzymywać japońskie lotniska nieustannie tłumione, aby nie przeszkadzały im w przepływie floty inwazyjnej Mindoro.

W dniu 17 grudnia flota wycofała się, aby uzupełnić paliwo na morzu, ale późno tego dnia Typhoon Cobra przetoczył się przez ten obszar, niszcząc flotę. Warunki sztormowe – Alabama odnotowała podmuchy wiatru dochodzące do 83 węzłów (154 km / h; 96 mil / h) i wzburzone morze, które spowodowało, że statek przetoczył się do trzydziestu stopni – zatopiło trzy niszczyciele i spowodowało poważne uszkodzenia kilku innych statków, chociaż Alabama wyłoniła się z niewielkimi uszkodzeniami nadbudówki i oba jej zimorodki uległy zniszczeniu. Flota wróciła do Ulithi 24 grudnia, a Alabama została odłączona do remontu w Stoczni Marynarki Wojennej Puget Sound. Do suchego doku wpłynął tam 18 stycznia 1945 r. Do pracy, która trwała do 25 lutego, kiedy to wypłynął z suchego doku do dalszych napraw, które zakończono 17 marca. Następnie statek rozpoczął serię prób morskich i ćwiczeń szkoleniowych wzdłuż wybrzeża Kalifornii, po czym 4 kwietnia wyruszył do Pearl Harbor. Przybyła tam 10 kwietnia, spędziła tydzień na dodatkowych ćwiczeniach szkoleniowych, a następnie udała się do Ulithi, docierając tam 28 kwietnia.

Operacje poza Japonią i koniec wojnyEdit

W Ulithi, Alabama ponownie dołączył do grupy zadaniowej szybkich lotniskowców, która w tym momencie powróciła do Piątej Floty. Grupa zadaniowa szybkich lotniskowców ruszyła 9 maja w celu wsparcia sił walczących w bitwie o Okinawę, które zeszły na brzeg 1 kwietnia. Japończycy zgromadzili znaczne rezerwy samolotów na ataki kamikadze przeciwko flocie inwazyjnej. Podczas jednego z takich ataków 14 maja, około 120 mil na południowy wschód od japońskiej wyspy Kiusiu, Alabama zestrzelił dwa japońskie samoloty i pomógł zniszczyć dwa inne, ale jeden kamikadze przebił obronę przeciwlotniczą floty i zaatakował Enterprise Operacje u wybrzeży Okinawy trwały przez następne dwa tygodnie, a 4–5 czerwca flota została trafiona kolejnym tajfunem i Alabama – część TG 38.1 w tym czasie – ponownie doznała jedynie powierzchownych uszkodzeń, chociaż wiele innych statków w grupie zostało poważnie uszkodzona. Flota wznowiła swoje normalne działania, wspierając walkę na Okinawie w dniu 7 czerwca, w tym naloty na japońskie lotniska na Kiusiu następnego dnia, które wspierała Alabama. W eskorcie pięciu niszczycieli 9 czerwca, Alabama, Indiana i Massachusetts gotowano na parze, aby ostrzelać japońskie obiekty na wyspie Minami Daito Jima; powtórzyli atak następnego dnia. Następnie flota wróciła do Zatoki Leyte, aby przygotowywać się do serii ataków na Japońskie Wyspy Macierzyste.

Trzecia Flota odzyskała kontrolę nad flotą przewoźników podczas tych operacji, które rozpoczęły się 1 lipca, kiedy flota wyruszyła z Zatoki Leyte.Przewoźnicy przeprowadzili zakrojone na szeroką skalę ataki na różne cele wojskowe i przemysłowe w całej Japonii, szczególnie koncentrując się na obszarze wokół Tokio. W nocy z 17 na 18 lipca Alabama, cztery inne amerykańskie pancerniki, brytyjski pancernik HMS King George V i dwa krążowniki zbombardowały sześć obiektów przemysłowych na północny wschód od Tokio. 9 sierpnia Alabama ostrzelała cele w Kamaishi w towarzystwie dwóch pancerników oraz sześciu amerykańskich i brytyjskich krążowników. Tego samego dnia Alabama przeniosła oddział medyczny do niszczyciela Ault, który zabrał ich do niszczyciela Borie, który został trafiony przez kamikadze i potrzebował pomocy medycznej. Kiedy 15 sierpnia otrzymała wiadomość o kapitulacji Japonii, Alabama nadal znajdowała się na morzu u wybrzeży Japonii. Dała marynarzy i marines początkowym siłom okupacyjnym i pływała z lotniskowcami, gdy używali swoich samolotów do poszukiwania obozów jenieckich.

5 września Alabama wpłynęła do Zatoki Tokijskiej, gdzie – wylądowali członkowie załogi, którzy zeszli na brzeg. Pozostał tam do 20 września, kiedy wyruszył na Okinawę, gdzie zabrał 700 mężczyzn, w większości Seabees, aby przetransportować ich z powrotem do Stanów Zjednoczonych w ramach operacji Magic Carpet. Statek przybył do San Francisco 15 października i pozostał tam na obchody Dnia Marynarki Wojennej, które odbyły się tam 27 października, gdzie gościł około 9 000 gości. Dwa dni później popłynęła do San Pedro w Kalifornii, gdzie leżała do 27 lutego 1946 roku, kiedy wyruszyła do remontu w Puget Sound, aby przygotować ją do dezaktywacji.

Statek rezerwowy i muzealnyEdytuj

Zbudowany

1964 dla muzeum

Nr referencyjny NRHP

Ważne daty

Dodano do NRHP

14 stycznia 1986

Wyznaczony NHL

14 stycznia 1986

Został wycofany ze służby 9 stycznia 1947 w Stacji Marynarki Wojennej w Seattle i przydzielony do Floty Rezerwy Pacyfiku stacjonującej w Bremerton w stanie Waszyngton. Plany zostały sporządzone w okresie, gdy był w rezerwie, aby zmodernizować Alabamę i inne okręty jej klasy, gdyby były potrzebne do przyszłej aktywnej służby. W marcu 1954 r. Zaproponowano program wyposażenia czterech okrętów w dodatkowe baterie składające się z dziesięciu podwójnych 3-calowych (76 mm) dział, ale z tego planu nic nie wyszło. Kolejny plan przekształcenia okrętu w pancernik z pociskami kierowanymi powstał w latach 1956–1957, ale koszt przebudowy okazał się zaporowy. Miałby usunąć wszystkie trzy wieże głównej baterii i zastąpić podwójną wyrzutnią rakiet RIM-8 Talos z przodu, dwie wyrzutnie rakiet RIM-24 Tartar na rufie, broń przeciw okrętom podwodnym i wyposażenie do obsługi helikopterów. Koszt projektu wyniósł 120 milionów dolarów.

1 czerwca 1962 roku Alabama została wykreślona z rejestru statków marynarki wojennej w celu jej zbycia; gdy statek miał zostać rozbity, stan Alabama uchwalił ustawę o utworzeniu „Komisji Pancerników USS Alabama”, mającej na celu zachowanie pancernika jako statku muzealnego. Gubernator George Wallace podpisał ustawę 12 września 1963 r., A komisja przystąpiła do zbierania funduszy na zakup statku; ostatecznie zebrano około 800 000 dolarów, z czego jedna ósma pochodziła od dzieci w stanie, a reszta pochodziła głównie z darowizn korporacyjnych.

16 czerwca 1964 roku marynarka wojenna przyznała okręt swojemu stanowi że Marynarka Wojenna zachowa możliwość przywrócenia statku do służby w przypadku sytuacji awaryjnej. Alabama została oficjalnie przekazana 7 lipca podczas ceremonii w Seattle, a następnie została odholowana do Mobile w stanie Alabama w celu przywrócenia jej jako muzeum przez Kanał Panamski. W drodze do kanału jeden z holowników przypadkowo zatonął. Jej śruby zostały usunięte na czas podróży, aby uniknąć uszkodzeń. Lotniskowiec Lexington, weteran grupy zadaniowej szybkiego lotniskowca i wciąż w służbie, eskortował statek podczas holowania go przez Zatokę Meksykańską. Alabama przybył do Mobile 14 września po przepłynięciu około 5600 mil morskich (10400 km; 6400 mil), najdłuższym holowaniu statku, który nie był aktywnym okrętem wojennym. Kanał w Mobile Bay do jej stałego miejsca postoju nie został jeszcze ukończony i na zakończenie prac pogłębiarskich musiała czekać do końca miesiąca. Po zacumowaniu statku w swojej przystani rozpoczęto prace nad przygotowaniem statku do zwiedzania, w tym piaskowanie pomalowanych powierzchni, nałożenie podkładu, a następnie ponowne pomalowanie całego statku. Muzeum zostało otwarte 9 stycznia 1965 roku.

We wczesnych latach 80-tych, kiedy marynarka wojenna reaktywowała cztery pancerniki klasy Iowa, części z Alabamy i innych zachowanych pancerników, w tym Massachusetts i Północnej Karoliny, zostały zniszczone w celu przywrócenia Iowas do służby. Większość materiału usuniętego ze statków stanowiły komponenty maszynowni, które nie były już dostępne w zapasach Marynarki Wojennej. Okręt został ogłoszony Narodowym Zabytkiem Historycznym w 1986 roku. akcja rozgrywa się w kilku filmach, w tym Under Siege z 1992 roku i USS Indianapolis: Men of Courage w 2016 roku.

Na początku 2000 roku muzeum zebrało fundusze na dokończenie poważnych napraw w Alabamie, w tym usunięcie 2,7 miliona galonów skażonej wody paliwem ze statku. Wiązało się to ze wzniesieniem koferdamu wokół statku i wypompowaniem go do sucha, co pozwoliło również pracownikom na naprawę kadłuba statku. W tym samym czasie okręt podwodny USS Drum, kolejny element muzeum, został przeniesiony z wody na wystawę na lądzie, aby można było naprawić jego kadłub. Alabama została zniszczona przez huragan Katrina we wrześniu 2005 roku, zabierając wodę i przechodząc do portu; naprawy zostały wykonane przez firmę Volkert, Inc.