Tyber

Tyber, włoska Fiume Tevere, historyczna rzeka Europy i druga co do długości włoska rzeka po Padu, wznosząca się na zboczu Monte Fumaiolo, głównego szczytu Apennino Tosco-Emiliano. Ma długość 405 km. Skręcając w zasadzie w kierunku południowym przez szereg malowniczych wąwozów i szerokich dolin, Tyber przepływa przez miasto Rzym i wpada do Morza Tyrreńskiego w pobliżu Ostia Antica. Jej główne dopływy to Chiascio, Nestore, Paglia, Nera i Aniene. Poniżej Rzymu Tyber rozgałęzia się w deltę, której głównym kanałem jest Fiumara, a Fiumicino funkcjonuje jako gałąź rozdzielcza po stronie północnej. Niektórzy starożytni pisarze twierdzą, że pierwotnie był znany jako Albula – odniesienie do bieli jego wód – ale został przemianowany na Tiberis po Tiberinusie, królu Alba Longa (obszar skupiony na Lago Albano, na południe od Rzymu), który utonął w it.

Chociaż Rzymianie podjęli pewne wysiłki w celu opanowania dolnego biegu rzeki, nieznajomość zasad hydraulicznych uniemożliwiła wypracowanie odpowiedniej ochrony przed powodzią. Dopiero w czasach nowożytnych Tyber przepływał przez Rzym między wysokimi kamiennymi wałami. Chociaż głębokość rzeki waha się od 7 do 20 stóp, istnieją dowody na to, że żegluga w górę rzeki do Val Tiberina miała znaczenie dla handlu zbożem już w V wieku pne. Później duże znaczenie zyskał transport kamienia budowlanego, a także drewna. W swoim zenicie klasyczny Rzym zaopatrywano w warzywa uprawiane w ogrodach willi nad rzeką.

Po raz pierwszy zauważono znaczenie dolnego Tybru w III wieku pne, kiedy Ostia została bazą morską podczas wojen punickich. centrum handlowe importu śródziemnomorskiej pszenicy, oliwy i wina. Kolejne próby utrzymania Ostii na rzece Fiumara i portu cesarzy Klaudiusza i Trajana na Fiumicino zostały pokonane przez procesy zamulania i osadzania mielizn przy ujściach rzek. W późniejszych stuleciach kilku papieży próbowało poprawić żeglugę na dolnym Tybrze, aw latach 1692, 1703 i 1744 w Rzymie zbudowano porty. Żegluga i handel na dolnym Tybrze rozkwitły ponownie między przełom XVIII i połowy XIX wieku, kiedy to dalsze pogłębianie odbyło się na dolnym biegu. Jednak zamulanie trwało z takim uporem, że w ciągu kolejnego stulecia po Tybrze można było żeglować tylko w samym Rzymie. W międzyczasie delta Tybru posunęła się około dwóch mil w kierunku morza od czasów rzymskich.