Een vergeten geschiedenis van hoe de Amerikaanse regering Amerika scheidde

In 1933 met een woningtekort, begon de federale overheid een programma dat expliciet was ontworpen om de woningvoorraad van Amerika te vergroten – en te scheiden -. Auteur Richard Rothstein zegt dat de huisvestingsprogrammas begonnen onder de Nieuwe De deal kwam neer op een “door de staat gesponsord systeem van segregatie”.

De inspanningen van de regering waren “in de eerste plaats bedoeld om huisvesting te bieden aan blanke gezinnen uit de middenklasse en de lagere middenklasse”, zegt hij. . Afro-Amerikanen en andere mensen van kleur werden weggelaten uit de nieuwe gemeenschappen in de voorsteden – en in plaats daarvan geduwd in stedelijke woningbouwprojecten.

Rothsteins nieuwe boek, The Color of Law, onderzoekt de lokale, provinciale en federale huisvestingsbeleid dat segregatie verplichtte. Hij merkt op dat de Federal Housing Administration, die in 1934 werd opgericht, de segregatie-inspanningen bevorderde door te weigeren hypotheken te verzekeren in en nabij Afrikaans-Amerikaanse buurten – een beleid dat bekend staat als redlining. de FHA subsidieerde bouwers die hele onderverdelingen voor blanken massaal produceerden – met de eis dat geen van de huizen aan Afro-Amerikanen zou worden verkocht.

Rothstein zegt dat dit decennia-oude huisvestingsbeleid een blijvend effect heeft gehad over de Amerikaanse samenleving. “De segregatie van onze grootstedelijke gebieden leidt vandaag … tot stagnerende ongelijkheid, omdat gezinnen veel minder in staat zijn om opwaarts mobiel te zijn wanneer ze” wonen in gesegregeerde buurten waar kansen ontbreken “, zegt hij zegt. “Als we meer gelijkheid willen in deze samenleving, als we de vijandigheid tussen de politie en jonge Afro-Amerikaanse mannen willen verminderen, moeten we stappen ondernemen om te desegregeren.”

Hoogtepunten van het interview

Over hoe de Federal Housing Administration discriminatie rechtvaardigde

De rechtvaardiging van de Federal Housing Administration was dat als Afro-Amerikanen huizen in deze buitenwijken kochten, of zelfs als ze huizen in de buurt van deze buitenwijken kochten, de eigendomswaarden van de huizen die ze verzekerden, de witte huizen die ze verzekerden, En daarom zouden hun leningen in gevaar komen.

Er was geen basis voor deze claim van de kant van de Federal Housing Administration. In feite, toen Afro-Amerikanen probeerden huizen te kopen in volledig blanke buurten of in overwegend blanke buurten stegen de waarde van onroerend goed omdat Afro-Amerikanen meer bereid waren meer te betalen voor eigendommen dan blanken, simpelweg omdat hun woningaanbod zo beperkt was en ze zo veel minder keuzes hadden. Dus de grondgedachte die de Federal Housing Administration gebruikte was nooit gebaseerd op enige vorm van onderzoek. Het was nooit gebaseerd op een realiteit.

Over hoe federale agentschappen redlining Afro-Amerikanen scheiden

De term “redlining” … komt van de ontwikkeling door de New Deal, door de federale overheid, van kaarten van elk grootstedelijk gebied in het land. En die kaarten kregen een kleurcode door eerst de Home Owners Loan Corp. en vervolgens de Federal Housing Administration en vervolgens aangenomen door de Veterans Administration, en deze kleurcodes waren ontworpen om aan te geven waar het veilig was om hypotheken te verzekeren. En overal waar Afro-Amerikanen woonden, overal waar Afro-Amerikanen in de buurt woonden, werden rood gekleurd om aan taxateurs aan te geven dat deze buurten te riskant waren om hypotheken te verzekeren.

Over de FHA-handleiding die expliciet het segregationistische beleid uiteenzette

Het stond in iets dat de Underwriting Manual van de Federal Housing Administration werd genoemd, waarin stond dat “onverenigbare raciale groepen niet mogen leven in dezelfde gemeenschappen”. Dit betekent dat leningen aan Afro-Amerikanen niet konden worden verzekerd.

In één ontwikkeling …in Detroit … de FHA zou tijdens de Tweede Wereldoorlog niet doorgaan met deze ontwikkeling, tenzij de ontwikkelaar een 1,8 meter hoge muur bouwde, een betonnen muur, die zijn ontwikkeling scheidde van een nabijgelegen Afrikaans-Amerikaanse wijk om ervoor te zorgen dat er geen Afro-Amerikanen zouden zelfs die buurt kunnen binnenlopen.

De Underwriting Manual van de Federal Housing Administration adviseerde dat snelwegen een goede manier zijn om Afro-Amerikaanse buurten te scheiden van blanke buurten. Dit was dus geen kwestie van de wet, het was een kwestie van overheidsregulering, maar het was ook niet “verborgen, dus er kan niet worden beweerd dat dit een soort” de facto “-situatie was. Regelgeving die in de wet is geschreven en gepubliceerd … in de Underwriting Manual is zowel de jure ongrondwettige uitdrukking van overheidsbeleid als iets dat in de wet is geschreven.

Over de langetermijneffecten van het zijn van Afro-Amerikanen Het is verboden om huizen in buitenwijken te kopen en eigen vermogen op te bouwen.

Vandaag de dag is het Afrikaans-Amerikaanse inkomen gemiddeld ongeveer 60 procent van het gemiddelde blanke inkomen. Maar Afrikaans-Amerikaanse rijkdom is ongeveer 5 procent van de blanke rijkdom. De meeste gezinnen uit de middenklasse in dit land halen hun vermogen uit het eigen vermogen dat ze in hun huizen hebben. Dus dit enorme verschil tussen een inkomensratio van 60 procent en een vermogensratio van 5 procent is bijna volledig toe te schrijven aan het federale huisvestingsbeleid dat in de 20e eeuw is geïmplementeerd.

Afro-Amerikaanse gezinnen die geen huizen in de buitenwijken mochten kopen in de jaren 40 en 50 en zelfs tot in de 60, door de Federale Huisvestingsadministratie, kreeg niets van de waardering van de gelijkheid die blanken wonnen. Dus … de ontwikkeling van Daly City ten zuiden van San Francisco of Levittown of een van de andere daartussenin door het hele land, die huizen in de late jaren 1940 en 1950 werden verkocht voor ongeveer twee keer het nationale gemiddelde inkomen. Ze waren betaalbaar voor arbeidersgezinnen met een FHA- of VA-hypotheek. Afro-Amerikanen konden die huizen evengoed betalen als blanken, maar ze mochten ze niet kopen. Tegenwoordig verkopen die huizen voor $ 300.000, $ 400.000 minimaal, zes, acht keer het nationale gemiddelde inkomen. …

Dus in 1968 hebben we de Fair Housing Act aangenomen die in feite zei: “Oké, Afro-Amerikanen, je bent nu vrij om huizen te kopen in Daly City of Levittown” … maar het is een loze belofte, omdat die huizen niet langer betaalbaar zijn voor de families die ze zich hadden kunnen veroorloven toen blanken in die buitenwijken kochten en het eigen vermogen en de rijkdom verwierven die daaruit voortvloeide.

De blanken gezinnen stuurden hun kinderen naar de universiteit met hun eigen vermogen, ze waren in staat om op oudere leeftijd voor hun ouders te zorgen en waren niet afhankelijk van hun kinderen. Ze kunnen rijkdom aan hun kinderen nalaten. Geen van deze voordelen kwam ten goede aan Afro-Amerikanen, die voor het grootste deel geen huizen mochten kopen in die buitenwijken.

Over hoe huisvestingsprojecten evolueerden van voor blanke gezinnen uit de midden- en middenklasse naar overwegend zwart en arm zijn

Volkshuisvesting begon in dit land voor burgers tijdens de New Deal en het was een poging om een woningtekort aan te pakken; het was geen welzijnsprogramma voor arme mensen. Tijdens de depressie was er geen woningbouw. Middenklasse gezinnen, arbeidersgezinnen verloren hun huis tijdens de depressie toen ze werkloos werden en dus waren er veel werkloze middenklasse , blanke gezinnen uit de arbeidersklasse en dit was het kiesdistrict waar de federale regering het meest in geïnteresseerd was. En dus begon de federale regering een programma voor het bouwen van volkshuisvesting voor blanken, alleen in steden in het hele land. Het liberale instinct van sommige regeringsfunctionarissen van Roosevelt leidde ze bouwden ook enkele projecten voor Afro-Amerikanen, maar het waren altijd aparte projecten; ze waren niet geïntegreerd. …

De blanke projecten hadden een groot aantal vacatures, de zwarte projecten hadden lange wachtlijsten. Uiteindelijk werd het zo opvallend dat de volkshuisvestingsautoriteiten in de federale overheid de blank-aangewezen projecten openstelden voor Afro-Amerikanen, en ze vulden zich met Afro-Amerikanen. Tegelijkertijd verliet de industrie de steden, werden Afro-Amerikanen in die gebieden armer, werden de projecten projecten voor arme mensen, niet voor mensen uit de arbeidersklasse. Ze werden gesubsidieerd, ze waren niet eerder gesubsidieerd. … En zo werden het verticale sloppenwijken die we gingen associëren met volkshuisvesting. …

De vacatures in de blanke projecten zijn voornamelijk ontstaan door het Federal Housing Administration-programma om Amerika voorstedelijk te maken, en de Federal Housing Administration subsidieerde bouwers van massaproductie om onderverdelingen te creëren die alleen wit waren en ze subsidieerden de gezinnen die in de blanke woningbouwprojecten woonden, evenals blanken die elders in de centrale stad om uit de centrale steden naar deze witte buitenwijken te verhuizen.Het was dus de Federal Housing Administration die de volkshuisvesting van blanke gezinnen ontvolkte, terwijl de volkshuisvestingsautoriteiten de verantwoordelijkheid kregen om Afro-Amerikanen te huisvesten die steeds te arm waren om de volledige huurprijs te betalen.

Radioproducenten Sam Briger en Thea Chaloner en webproducenten Bridget Bentz en Molly Seavy-Nesper droegen bij aan dit verhaal.