Łagodzenie ilościowe (QE) ma miejsce, gdy bank centralny kupuje długoterminowe papiery wartościowe od swoich banków członkowskich. rezerwy.
Skąd banki centralne biorą środki na zakup papierów wartościowych banków? Po prostu tworzą je z powietrza. W Stanach Zjednoczonych tylko Rezerwa Federalna ma tę wyjątkową moc. Dlatego niektórzy twierdzą, że Rezerwa Federalna drukuje pieniądze.
QE zwiększa podaż pieniądza. Obniża długoterminowe stopy procentowe, ułatwia bankom udzielanie pożyczek i pobudza wzrost gospodarczy.
QE to rozszerzenie operacji otwartego rynku Fed. Fed stosuje QE po tym, jak obniżył stopę funduszy federalnych do zera. Stopa ta jest podstawą wszystkich innych stóp krótkoterminowych. W Stanach Zjednoczonych zakupy QE są dokonywane przez dział handlowy w New York Federal Bank rezerw.
Kluczowe wnioski
- luzowanie ilościowe ma miejsce, gdy bank centralny kupuje papiery wartościowe banków członkowskich .
- Wykorzystuje kredyt, który tworzy z powietrza.
- QE zwiększa podaż pieniądza i stymuluje wzrost.
- Fed użył go do walki z finansową Kryzys.
- Ożywił QE, aby zareagować na pandemię COVID-19.
Jak działa QE
Kiedy Fed dodaje kredyt do bilansu banku, daje mu więcej, niż potrzebuje, aby spełnić wymóg rezerwy. Rezerwa to kwota, której Fed wymaga od banków, aby miały pod ręką każdej nocy, kiedy zamykają swoje księgi .
15 marca 2020 roku Fed ogłosił, że obniżył stopę rezerw obowiązkowych do zera. 26 marca 2020 r. Zrobiono to, aby zachęcić banki do pożyczenia wszystkich swoich środków podczas pandemii COVID-19.
Przed ogłoszeniem banki z ponad 1,216 USD miliardów na rachunkach transakcyjnych netto musiało przechowywać 10% depozytów w rezerwie. Mogli przechowywać je w skarbcach swoich banków lub w lokalnym banku Rezerwy Federalnej.
Bank pożycza wszelkie depozyty powyżej swojego Pożyczki te są następnie deponowane w innych bankach. Zatrzymują tylko 10% rezerw, a resztę pożyczają. W ten sposób 1 bilion dolarów kredytu Fed może stać się 10 bilionami dolarów wzrostu gospodarczego.
Dodanie kredytu do rezerw banków zwiększa podaż pieniądza. Rozwój podaży pieniądza pozwala na spadek stóp procentowych.
Inne sposoby QE Stymuluje gospodarkę
Ilościowe poluzowanie gospodarki stymuluje gospodarkę na trzy inne sposoby.
QE utrzymuje niskie zyski z obligacji
Federalne aukcje dużych ilości papierów skarbowych, aby zapłacić za ekspansywną politykę fiskalną. Kiedy Fed kupuje papiery skarbowe, zwiększa popyt, utrzymując rentowność skarbów na niskim poziomie.
Ponieważ papiery skarbowe są podstawą dla wszystkich długoterminowe stopy procentowe, luzowanie ilościowe obejmuje również samochody, meble i innych konsumentów przystępne stopy zadłużenia. To samo dotyczy obligacji korporacyjnych, dzięki czemu rozwój firm jest tańszy. Co najważniejsze, utrzymuje długoterminowe oprocentowanie kredytów hipotecznych o stałym oprocentowaniu na niskim poziomie. To jest ważne dla wspierania rynku mieszkaniowego.
QE przyciąga zagraniczne inwestycje i zwiększa eksport
Zwiększenie podaży pieniądza utrzymuje również wartość kraju ” niski poziom waluty. To sprawia, że akcje tego kraju są bardziej atrakcyjne dla zagranicznych inwestorów. To także obniża koszt eksportu.
QE może doprowadzić do inflacji
Jedynym minusem jest że luzowanie ilościowe zwiększa zaangażowanie Fed w obligacje skarbowe i inne papiery wartościowe. Na przykład przed kryzysem finansowym w 2008 r. Bilans Fed nie przekraczał 1 bln USD. Do lipca 2014 r. Liczba ta wzrosła do prawie 4,5 bln USD.
Niektórzy eksperci obawiają się, że QE może spowodować inflację, a nawet hiperinflację.
Im więcej dolarów tworzy Fed, tym mniej wartościowe istniejących dolarów. Z czasem obniża to wartość wszystkich dolarów, które następnie kupują mniej. Rezultatem jest inflacja.
Jednak inflacja nie pojawia się, dopóki gospodarka nie rozkwita . Gdy to się stanie, aktywa w księgach Fed również wzrosną. Fed nie miałby problemu ze sprzedażą. Sprzedawanie aktywów zmniejszyłoby podaż pieniądza i ostudziło inflację.
QE 2020
Ostatnie użycie QE było odpowiedzią na pandemię COVID-19. 15 marca 2020 roku Rezerwa Federalna ogłosiła, że kupi 500 miliardów dolarów w amerykańskich obligacjach skarbowych. kupują również 200 miliardów dolarów w papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką w ciągu najbliższych kilku miesięcy.
23 marca 2020 r. FOMC rozszerzył zakupy QE do nieograniczonej kwoty. Do 18 maja jego bilans urósł do 7 bilionów dolarów. Przewodniczący Fed Jerome Powell powiedział, że nie jest zaniepokojony wzrostem bilansu Fed.Inflacja nie jest problemem, a Fed jest w stanie zatrzymać jakiekolwiek aktywa, dopóki nie osiągną dojrzałości.
QE w innych krajach
Japonia była pierwszą kraju do wykorzystania QE w latach 2001-2006. Został on wznowiony w 2012 r. wraz z wyborem Shinzo Abe na stanowisko premiera. Obiecał reformy gospodarki Japonii w swoim programie „Abenomika” z trzema strzałkami.
Europejski Bank Centralny przyjął luzowanie ilościowe w styczniu 2015 r. Po siedmiu latach działań oszczędnościowych . Zgodziła się na zakup 60 mld obligacji denominowanych w euro, obniżając wartość euro i zwiększając eksport. Zwiększył te zakupy do 80 miliardów euro miesięcznie.
W grudniu 2016 roku ogłosił, że w kwietniu 2017 roku zmniejszy swoje zakupy do 60 miliardów euro miesięcznie. W grudniu 2018 roku zakończył program.
Łagodzenie ilościowe w Stanach Zjednoczonych
W 2008 roku Fed rozpoczął cztery rundy luzowania ilościowego w celu zwalczania kryzys finansowy. Trwały od grudnia 2008 do października 2014.
Fed uciekł się do luzowania ilościowego, ponieważ jego inne ekspansywne narzędzia polityki pieniężnej osiągnęły swoje granice. Stopa funduszy zasilanych i stopa dyskontowa wyniosły zero. Fed zaczął nawet płacić bankom odsetki za ich rezerwy obowiązkowe. W rezultacie luzowanie ilościowe stało się podstawowym narzędziem banku centralnego do powstrzymania kryzysu.
Łagodzenie ilościowe dodało prawie 4 biliony dolarów do podaży pieniądza i bilansu Fed. Do 2020 r. Była to największa ekspansja ze wszystkich programów stymulacyjnych w historii. Bilans Fed podwoił się z mniej niż 1 biliona dolarów w listopadzie 2008 roku do 4,4 biliona dolarów w październiku 2014 roku.
QE1: grudzień 2008 – czerwiec 2010
Na posiedzeniu Federalnego Komitetu Otwartego Rynku 25 listopada 2008 r. Fed ogłosił QE1. Kupiłby 600 miliardów dolarów długu bankowego, amerykańskich obligacji skarbowych i papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką od banków członkowskich.
Fed chciał odebrać bankom MBS subprime ” bilansów. Fed nie ponosił żadnego ryzyka, ponieważ Fannie Mae i Freddie Mac gwarantowały papiery wartościowe.
Do 24 lutego 2010 roku Fed kupił 1,25 bln USD w MBS. kupił 700 miliardów dolarów długoterminowych obligacji skarbowych, takich jak 10-letnie obligacje. Do marca 2020 r. Fed posiadał 2,3 bln USD w papierach wartościowych. Zakończył tę fazę luzowania ilościowego, ponieważ gospodarka znów rosła.
Niektórzy eksperci obawiali się, że ogromna ilość toksycznych pożyczek w jego księgach może sparaliżować Fed, podobnie jak banki.
Fed ma nieograniczone możliwości tworzenia gotówki na pokrycie wszelkich toksycznych długów. Był w stanie spłacać dług do czasu ożywienia rynku mieszkaniowego. W tym momencie te „złe” pożyczki stały się dobre . Mieli wystarczające zabezpieczenia, aby ich wesprzeć.
QE2: listopad 2010 – czerwiec 2011
3 listopada 2010 Fed ogłosił, że zwiększy zakupy za pomocą QE2. Kupiłby 600 miliardów dolarów skarbowych papierów wartościowych do końca drugiego kwartału 2011 roku. To utrzymałoby zasoby Fed na poziomie 2 bilionów dolarów.
Jego cel miało na celu utrzymanie niskich stóp procentowych, aby uczynić mieszkania bardziej przystępnymi. Chodziło również o to, aby obligacje skarbowe nie były atrakcyjne, aby zmusić inwestorów do powrotu do kredytów hipotecznych.
Niektórzy inwestorzy obawiali się, że luzowanie ilościowe spowoduje hiperinflację. zaczęli kupować skarbowe papiery wartościowe chronione przed inflacją. Inni zaczęli kupować złoto, standardowe zabezpieczenie przed inflacją. To spowodowało, że do sierpnia 2011 r. ceny złota wzrosły do rekordowego poziomu 1917,90 USD za uncję.
Operacja Twist: wrzesień 2011 – grudzień 2012
We wrześniu 2011 roku Fed rozpoczął operację Twist. Była ona podobna do QE2, z dwoma wyjątkami. Po pierwsze, gdy wygasły krótkoterminowe bony skarbowe Fed, kupił obligacje długoterminowe. Po drugie, Fed zintensyfikował zakupy MBS. Oba „zwroty akcji” miały na celu wsparcie powolnego rynku mieszkaniowego.
QE3: wrzesień 2012 – grudzień 2012
13 września 2012 r. Fed ogłosił QE3. Zgodził się kupić 40 miliardów dolarów w MBS i kontynuować Operację Twist, dodając łącznie 85 miliardów dolarów płynności miesięcznie. Fed zrobił trzy inne rzeczy, których nigdy wcześniej nie robił:
- Ogłosił, że utrzyma stopę funduszy federalnych na poziomie zerowym do 2015 roku.
- Powiedział będzie kupował papiery wartościowe do czasu „znacznej poprawy” miejsc pracy.
- Działanie mające na celu ożywienie gospodarki, a nie tylko uniknięcie spadku.
QE4: styczeń 2013 – październik 2014
W grudniu 2012 roku Fed ogłosił QE4, ostatecznie kończąc QE3. Zamierzał kupić łącznie 85 miliardów dolarów w długoterminowych obligacjach skarbowych i MBS. Zakończył Operację Twist, zamiast po prostu rolować rachunki krótkoterminowe. Wyjaśniła swój kierunek, obiecując dalsze kupowanie papierów wartościowych do czasu spełnienia jednego z dwóch warunków: albo bezrobocie spadnie poniżej 6,5%, albo inflacja wzrośnie powyżej 2,5%.
Niektóre Eksperci uznali QE4 za rozszerzenie QE3.Inni nazywają to „QE Infinity”, ponieważ nie miało określonej daty zakończenia. QE4 pozwalało na tańsze pożyczki, niższe oprocentowanie mieszkań i zdewaluowany dolar.
Koniec QE 2008-2014
18 grudnia 2013 r. FOMC ogłosił, że zacznie ograniczać zakupy, ponieważ jego trzy cele ekonomiczne zostały osiągnięte.
- Stopa bezrobocia wyniosła 7%.
- Wzrost produktu krajowego brutto wyniósł od 2% do 3%.
- Stopa inflacji bazowej nie przekroczyła 2%.
FOMC utrzymywałby stopę funduszy federalnych i stopę dyskontową w przedziale od zera do jednej czwartej punktu do 2015 r. i poniżej 2% do 2016 r.
29 października 2014 roku FOMC ogłosił, że dokonał ostatecznego zakupu. Posiadane przez nią papiery wartościowe podwoiły się z 2,1 bln USD do 4,5 bln USD. Będzie nadal zastępował te papiery wartościowe w miarę ich pojawiania się, aby utrzymać swoje zasoby na tych poziomach.
14 czerwca 2017 roku FOMC ogłosił, w jaki sposób zacznie zmniejszać swoje Udziały QE. Umożliwiłoby to zapadalność obligacji skarbowych o wartości 6 miliardów dolarów każdego miesiąca bez ich wymiany. Każdego następnego miesiąca pozwoliłoby to na zapadalność kolejnych 6 miliardów dolarów, aż do przejścia na emeryturę 30 miliardów dolarów miesięcznie. Fed zastosowałby podobny proces w przypadku papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką. Będzie przechodzić na emeryturę o dodatkowe 4 miliardy dolarów miesięcznie, aż osiągnie plateau w wysokości 20 miliardów dolarów miesięcznie. Zaczął zmniejszać swoje zasoby w październiku 2017 r.
Ilościowe Łagodzenie pracy
QE osiągnęło niektóre ze swoich celów, całkowicie przegapiło inne i stworzyło kilka baniek aktywów. Po pierwsze, usunął toksyczne kredyty hipoteczne typu subprime z bilansów banków, przywracając zaufanie, a co za tym idzie, operacje bankowe. Po drugie, pomógł ustabilizować gospodarkę USA, zapewniając fundusze i pewność siebie potrzebną do wyjścia z recesji.
Po trzecie, utrzymywał stopy procentowe na wystarczająco niskim poziomie, aby ożywić rynek mieszkaniowy. Dlatego QE1 okazał się sukcesem. Obniżył stopy procentowe o prawie pełny punkt procentowy. Stawki spadły z 6,33% w listopadzie 2011 r. Do 5,23% w marcu 2010 r. W przypadku 30-letniego kredytu hipotecznego o stałym oprocentowaniu.
Zamiast inflacja, QE stworzyło serię baniek aktywów.
Po czwarte, pobudziło wzrost gospodarczy, chociaż prawdopodobnie nie tak bardzo, jak chciałby tego Fed. Nie osiągnął celu Fed, jakim było udostępnienie większej ilości kredytów. Dał pieniądze bankom, ale banki siedziały na funduszach zamiast je pożyczać. Banki wykorzystały te fundusze do potrojenia cen akcji poprzez dywidendy i odkup akcji. Rok 2009 był dla nich najbardziej dochodowym rokiem w historii.
Duże banki również skonsolidowały swoje udziały. Obecnie sześć największych banków w USA posiada aktywa przekraczające 10 bilionów dolarów.
QE nie spowodowało powszechnej inflacji, jak wielu się obawiało. Gdyby banki pożyczały z pieniędzy, firmy zwiększyłyby liczbę operacji i zatrudniłyby więcej pracowników. To napędzałoby popyt, podnosząc ceny. Ponieważ tak się nie stało, miernik inflacji Fed, bazowy wskaźnik cen konsumpcyjnych, pozostał poniżej wskaźnika Fed. s Cel 2%.