Naczynia biodrowe
Wspólne tętnice biodrowe zapewniają pierwotny dopływ krwi do kończyn dolnych. Każda tętnica dzieli się na tętnice biodrowe zewnętrzne i wewnętrzne. Naczynia te biegną równolegle do swoich żylnych odpowiedników, wewnętrznych i zewnętrznych żył biodrowych, które łączą się tworząc żyłę główną dolną. Szczególnie narażona na uraz jest tętnica biodrowa zewnętrzna, która biegnie ukośnie po mięśniu lędźwiowym. Uszkodzenia mogą wystąpić podczas endoprotezoplastyki stawu biodrowego podczas dostępu do panewki, podczas umieszczania śrub w przednim kwadrancie lub, częściej, w wyniku nieprawidłowego umieszczenia przednich retraktorów panewki. Nadmierne rozwiercanie przyśrodkowe może również zagrozić zewnętrznym naczyniom biodrowym, szczególnie podczas zabiegów rewizyjnych panewki. Jeśli dojdzie do uszkodzenia jatrogennego, dostęp do tętnicy biodrowej zewnętrznej i żyły biodrowej jest najłatwiejszy przez dojście biodrowo-pachwinowe.
Naczynia zasłonowe wyrastają z naczyń biodrowych wewnętrznych. Przechodzą przez czworoboczną powierzchnię miednicy do górnej części otworu zasłonowego i wychodzą z kanału zasłonowego. Tętnica zasłonowa dzieli się na gałąź przednią, która zaopatruje zewnętrzną część zasłaniającą i przylegającą do niej kość, oraz gałąź tylną, która zaopatruje tkankę miękką dołu panewki. Nerw zasłonowy naśladuje przebieg i podział naczyń zasłonowych. Odpowiada za czuciowe unerwienie skórne przyśrodkowej części uda oraz motoryczne unerwienie mięśni przywodziciela. Powyżej tych struktur nerwowo-naczyniowych znajduje się odbita część otrzewnej ciemieniowej i mięsień zasłaniający wewnętrzny. Struktury te są dość spójne i są mocno zakotwiczone przez membranę zasłaniającą, gdy przechodzą przez otwór zasłony. Czasami nieprawidłowe naczynie może przechodzić przez brzeg miednicy, który łączy zewnętrzne naczynia biodrowe i naczynia zasłaniające. Chociaż naczynia zasłonowe są zwykle bezpieczne podczas artroskopowego dostępu do stawu biodrowego, błędne przejścia kaniuli artroskopowej skierowanej inferomedycznie mogą być potencjalnie uszkodzone. Podobnie, istnieje niewielkie ryzyko dla naczyń zasłonowych i nerwu podczas otwartych podejść do pierwotnej endoprotezoplastyki stawu biodrowego, ale nadal należy zachować ostrożność w okolicy więzadła poprzecznego panewki, ponieważ może dojść do uszkodzenia dystalnych gałęzi naczyń zasłonowych. Ponadto umieszczenie śruby przednio-dolnej lub nadmierna trakcja na bliższej części kości udowej podczas przedniego dostępu do stawu biodrowego może być również potencjalnie szkodliwa.
Tętnica udowa wspólna jest pierwszą odnogą tętnicy biodrowej zewnętrznej i przechodzi przez tylko przednio przyśrodkowa do torebki biodrowej, gdy przemieszcza się dystalnie. Istnieje duże ryzyko uszkodzenia zarówno podczas artroskopowego, jak i otwartego dostępu przedniego do stawu biodrowego. W rzeczywistości tradycyjny przedni artroskopowy wrota znajduje się około 3,5 cm od wiązki nerwowo-naczyniowej kości udowej (Tabela 2-2). Podczas całkowitej alloplastyki stawu biodrowego (THA) uraz naczynia udowego i porażenie nerwu udowego opisywano jako wynikające z nieprawidłowego umieszczenia retraktorów, które może wystąpić przy wszystkich dostępach do stawu biodrowego. Jednakże, ponieważ tętnica jest dużą, dość powierzchowną, a zatem łatwo wyczuwalną strukturą naczyniową, jej dokładne położenie powinno być rutynowo identyfikowane, a tym samym łatwe do uniknięcia.
Tętnica głęboka udowa, znana również jako głęboka tętnica udowa, to pierwsza gałąź wspólnej tętnicy udowej. Przenika do tyłu między mięśniem mięśnia piersiowego, przywodziciela długiego i krótkiego przywodziciela, leżąc za tętnicą udową i żyłą po przyśrodkowej stronie kości udowej. Tętnica udowa profundus femoris powoduje powstanie tętnicy okalającej bocznej udowej w 90% przypadków, a tętnicy okalającej udowej przyśrodkowej tylko w 30%. Urazy głębokiej kości udowej i jej odgałęzień opisywano podczas endoprotezoplastyki stawu biodrowego, ale są one dość nietypowe. Kiedy się pojawiają, zwykle jest to wynikiem umieszczenia głębokich retraktorów do przodu lub podczas wyciskania cementu w tym regionie.
Górne naczynia pośladkowe to odgałęzienia tętnicy biodrowej wewnętrznej (tj. Odgałęzienia tylne). Naczynia wraz z nerwem pośladkowym przechodzą przez tylną kolumnę panewki, wychodząc przez nacięcie kulszowe. Wyłaniają się wyżej niż gruszkowate, a następnie kończą się w mięśniach pośladkowych medius i pośladków minimus. Naczynia pośladkowe dolne i naczynia sromowe wewnętrzne są również odgałęzieniami tętnicy biodrowej wewnętrznej (czyli przednimi odgałęzieniami). Wychodzą gorsze i środkowe do piriformis. Dolne naczynia pośladkowe przechodzą przez dolną część większego otworu kulszowego. Wewnętrzne naczynia sromowe wychodzą z większego nacięcia kulszowego, a następnie ponownie wchodzą do miednicy przez mniejsze nacięcie kulszowe. Błędne tylne umieszczenie śruby może spowodować przerwanie tych struktur.Badanie palpacyjne nacięcia kulszowego i tylnej kolumny może pomóc zapobiec umieszczeniu dumnych śrub i dodatkowo zmniejszyć ryzyko urazu. Jednak metody artroskopowe w strefach bezpiecznych, opisane przez Byrda i współpracowników, stanowią bardzo małe ryzyko dla tych struktur nerwowo-naczyniowych.
Cztery zestawy tętnic są odpowiedzialne za dopływ krwi tętniczej do głowy kości udowej: 1) tętnica okalająca; 2) tętnicy okalającej bocznej; 3) tętnica szpikowa od trzonu kości udowej; oraz 4) tętnica więzadła łokciowego. Ostatni z nich zapewnia minimalny, jeśli w ogóle, udział w naczyniowej integralności głowy kości udowej, chociaż naczynie pozostaje drożne u około 20% dorosłej populacji. Dokładny udział tętnicy rdzeniowej w głowie kości udowej jest nieznany, ale uważa się, że odgrywa on również stosunkowo niewielką rolę w unaczynieniu.
Dlatego naczynie, które dostarcza większość dopływu tętniczego do głowa jest tętnicą okalającą udową przyśrodkową, przy różnym udziale tętnicy udowej okalającej bocznej. Naczynia te rozgałęziają się u podstawy szyjki kości udowej, a następnie wznoszą się w kierunku głowy kości udowej przez tylno-boczne i tylno-dolne fałdy siatkówkowe maziówkowe (ryc. 2-4, A i B). Uważa się, że przerwanie na tym poziomie (np. Przez złamanie szyjki kości udowej) stwarza największe ryzyko jałowej martwicy. Boczne fałdy maziowe, które zawierają końcowe odgałęzienia tętnicy okalającej przyśrodkowej kości udowej, mogą również ulec uszkodzeniu w wyniku agresywnego rozcięcia artroskopowego (ryc. 2-5) lub dostępu otwartego. Dlatego powinny być rutynowo identyfikowane i chronione podczas artroskopii przedziału obwodowego oraz podczas operacji stawu biodrowego z zachowaniem otwartego stawu.