Wojna totalna

ŚredniowieczeEdit

Książka Cengage Advantage Books: World History, napisana przez naukowców z Uniwersytetu Wschodniego Michigan, twierdzi, że chociaż wojna totalna jest tradycyjnie związana z dwoma globalnymi wojny XX wieku … wydaje się, że przypadki wojny totalnej są starsze niż XX wiek ”. Piszą:

Jako naród-agresor, starożytni Mongołowie, nie mniej niż współcześni naziści, prowadzili totalną wojnę z wrogiem, organizując wszystkie dostępne zasoby, w tym personel wojskowy, pracownicy niebędący bojownikami, wywiad, transport, pieniądze i prowiant.

XVIII i XIX wiekEdytuj

Ameryka PółnocnaEdytuj

Ekspedycja Sullivan z 1779 roku uważana jest za jeden z pierwszych współczesnych przykładów wojny totalnej. Gdy siły rdzennych Amerykanów i lojalistów zabijały zwierzęta hodowlane i paliły budynki na odległych obszarach (gdzie zniszczenia były mocno odczuwalne), George Washington poradził Sullivanowi, aby dążył do „całkowitego zniszczenia i dewastacji ich osad oraz schwytania tylu więźniów w każdym wieku i płci, ilu możliwy”. Ekspedycja zdewastowała „14 miast i najbardziej kwitnące uprawy kukurydzy” w Nowym Jorku, ale pomimo zniszczeń na dużą skalę nie udało się wypędzić rdzennych Amerykanów z lądu.

EuropeEdit

W w swojej książce The First Total War: Napoleons Europe and the Birth of Warfare as We Know it, David A Bell, profesor historii Francji na Uniwersytecie Princeton twierdzi, że francuskie wojny o rewolucję wprowadziły do Europy kontynentalnej niektóre z pierwszych koncepcji totalnego Twierdzi, że nowa republika została zagrożona przez potężną koalicję narodów europejskich i wykorzystała zasoby całego narodu w bezprecedensowym wysiłku wojennym, który obejmował levée en masse (masowy pobór). Do 23 sierpnia 1793 r. Siły francuskiego frontu wzrosły do około 800 000, w sumie 1,5 miliona we wszystkich służbach – po raz pierwszy w historii Zachodu zmobilizowano armię przekraczającą milion:

Od tego momentu, aż do czasu, kiedy jego wrogowie zostaną wypędzeni z ziemi Republiki, wszyscy Francuzi są w ciągłej rekwizycji na usługi armii. Młodzi mężczyźni będą walczyć; żonaci mężczyźni wykuwają broń i środki transportu; kobiety będą robić namioty i ubrania oraz służyć w szpitalach; dzieci zamienią stare strzępy w płótno; starzy ludzie udadzą się na publiczne place, aby wzbudzić odwagę wojowników i głosić nienawiść do królów i jedność Republiki.

Podczas kampanii rosyjskiej 1812 roku Rosjanie wycofywali się niszcząc infrastrukturę i rolnictwo, aby skutecznie utrudniać Francuzom i pozbawić ich odpowiednich zapasów. W kampanii 1813 r. Siły alianckie w samym tylko niemieckim teatrze liczyły prawie milion, podczas gdy dwa lata później w Stu dniach francuski dekret wezwał do całkowitej mobilizacji około 2,5 miliona ludzi (choć co najwyżej jedną piątą z nich zarządzali czas porażki Francuzów pod Waterloo). Podczas przedłużającej się wojny półwyspowej od 1808 do 1814 około 300 000 żołnierzy francuskich było trwale okupowanych przez, oprócz kilkuset tysięcy hiszpańskich, portugalskich i brytyjskich stałych bywalców, olbrzymie i długotrwałe powstanie partyzanckie – ostatecznie liczba zgonów Francuzów wyniosła 300 000 w wojnie na Półwyspie. sam.

20th centuryEdit

World War IEdit

PropagandaEdit

Jeden z cechą wojny totalnej w Wielkiej Brytanii było wykorzystanie rządowych plakatów propagandowych, aby skierować całą uwagę na wojnę na froncie wewnętrznym. Plakaty miały wpłynąć na opinię publiczną o tym, co jeść i jakie zajęcia wykonywać, a także zmienić nastawienie poparcia do wysiłku wojennego. Nawet Music Hall była wykorzystywana jako propaganda, a pieśni propagandowe miały na celu rekrutację.

Po porażce bitwy pod Neuve Chapelle, wielkiej brytyjskiej ofensywy w marcu 1915 r., Brytyjski naczelny marszałek polny John French za brak postępów obwiniał niewystarczające i kiepskiej jakości pociski artyleryjskie. Doprowadziło to do kryzysu Shell Crisis w 1915 r., Który obalił zarówno rząd liberalny, jak i premierę H. H. Asquitha. Utworzył nowy rząd koalicyjny zdominowany przez liberałów i mianował Davida Lloyda Georgea ministrem uzbrojenia.Było to uznanie, że cała gospodarka musiałaby być nastawiona na wojnę, gdyby alianci mieli zwyciężyć na froncie zachodnim.

Carl Schmitt, zwolennik nazistowskich Niemiec, napisał, że wojna totalna oznacza „totalną politykę”. „… Autorytarna polityka wewnętrzna, która narzuciła bezpośrednią kontrolę prasy i gospodarki. Zdaniem Schmitta państwo totalne, które w pełni kieruje mobilizacją wszystkich zasobów społecznych i ekonomicznych na wojnę, poprzedza wojnę totalną. Uczeni uważają, że zalążki tej koncepcji państwa totalnego istniały już w niemieckim państwie I wojny światowej, który sprawował pełną kontrolę nad prasą i innymi aspektami życia gospodarczego i społecznego, zgodnie z deklaracją ideologii państwowej znanej jako „Idee 1914 r.”.

RationingEdit

Gdy młodzi mężczyźni opuszczali gospodarstwa na front, krajowa produkcja żywności w Wielkiej Brytanii i Niemczech spadła, w Wielkiej Brytanii odpowiedzią było sprowadzenie większej ilości żywności, co nastąpiło pomimo wprowadzenia przez Niemcy nieograniczonej wojny podwodnej, oraz wprowadzenie racjonowania żywności. Blokada niemieckich portów Royal Navy ts uniemożliwił Niemcom import żywności i przyspieszył niemiecką kapitulację, wywołując kryzys żywnościowy w Niemczech.

Niemal cała Europa i europejskie imperia kolonialne zmobilizowały się do prowadzenia I wojny światowej. Bułgaria posunęła się do tego, że zmobilizowała jedną czwartą swojej populacji, czyli 800 000 ludzi, co stanowi większą część swojej populacji niż jakikolwiek inny kraj podczas wojny.

Wojna światowa IIEdit

Druga wojna światowa była kwintesencją totalnej wojny nowoczesności. Poziom narodowej mobilizacji zasobów po wszystkich stronach konfliktu, walcząca przestrzeń bojowa, skala armii, marynarki wojennej i sił powietrznych podniesionych w wyniku poboru, aktywne ataki na niewalczących (i niewalczących mienia), ogólne lekceważenie szkód ubocznych, a nieograniczone cele walczących stron oznaczały wojnę totalną na bezprecedensową i niezrównaną, wielokontynentalną skalę.

Shōwa JapanEdit

W pierwszej części ery Shōwa, Rząd Cesarskiej Japonii podjął szereg działań mających na celu promowanie całkowitego wysiłku wojennego przeciwko Chinom i mocarstwom Zachodu oraz zwiększenie produkcji przemysłowej. Wśród nich był National Spiritual Mobilization Movement i Imperial Rule Assistance Association.

Krajowa ustawa o mobilizacji zawierała pięćdziesiąt klauzul, które przewidywały kontrolę rządu nad organizacjami cywilnymi (w tym związkami zawodowymi), nacjonalizację branż strategicznych, ceny kontroluje i racjonuje oraz znacjonalizuje media informacyjne. Prawo dawało rządowi uprawnienia do wykorzystywania nieograniczonych budżetów do subsydiowania produkcji wojennej i rekompensowania producentom strat spowodowanych mobilizacją w czasie wojny. W osiemnastu z pięćdziesięciu artykułów nakreślono kary dla naruszających.

Aby ulepszyć swoją produkcję, Shōwa Japan wykorzystała miliony niewolników i zmusiła ponad 18 milionów ludzi w Azji Wschodniej do pracy przymusowej.

United KingdomEdit

Przed wybuchem drugiej wojny światowej Wielka Brytania korzystała z doświadczeń z pierwszej wojny światowej, aby przygotować ustawodawstwo, które umożliwiłoby natychmiastową mobilizację gospodarki do wojny w przypadku wybuchu przyszłych działań wojennych.

Wprowadzono racjonowanie większości towarów i usług, nie tylko dla konsumentów, ale także dla producentów. Oznaczało to, że fabryki wytwarzające produkty nieistotne dla działań wojennych miały narzucone bardziej odpowiednie zadania. Wszystkie sztuczne oświetlenie podlegało prawnym wyłączeniom.

Nie tylko mężczyźni byli wcielani do sił zbrojnych od początku wojny (coś, co wydarzyło się dopiero w połowie I wojny światowej), ale kobiety były również rekrutowane jako Land Girls, aby pomagać rolnikom, a Bevin Boys byli rekrutowani do pracy w kopalniach węgla.

Spodziewano się ogromnych ofiar bombardowań, więc dzieci ewakuowano masowo z Londynu i innych miast na wieś w celu przymusowego zakwaterowania w gospodarstwach domowych. W dłuższej perspektywie była to jedna z najgłębszych i najtrwalszych konsekwencji społecznych całej wojny dla Wielkiej Brytanii. Dzieje się tak, ponieważ pomieszał dzieci z dorosłymi z innych klas. Klasy średnie i wyższe nie tylko zapoznały się z nędzą miejską, jakiej doświadczały dzieci z klasy robotniczej ze slumsów, ale także miały okazję zobaczyć zwierzęta i wieś, często po raz pierwszy, i doświadczyć życia na wsi.

Wykorzystanie analizy statystycznej przez dziedzinę nauki, która stała się znana jako badania operacyjne, w celu wpływania na taktykę wojskową, było odejściem od wszystkiego, co wcześniej podejmowano. Było to bardzo potężne narzędzie, ale jeszcze bardziej odczłowieczało wojnę, szczególnie gdy sugerowało strategie, które były sprzeczne z intuicją. Przykłady, w których analiza statystyczna miała bezpośredni wpływ na taktykę, obejmują prace wykonane przez zespół Patricka Blacketta nad optymalnym rozmiarem i prędkością konwojów oraz wprowadzenie strumieni bombowców przez Królewskie Siły Powietrzne w celu przeciwdziałania obronie nocnych myśliwców na linii Kammhuber.

GermanyEdit

W przeciwieństwie do tego Niemcy rozpoczęły wojnę pod koncepcją Blitzkriegu. Oficjalnie nie zaakceptowały tego był w stanie wojny totalnej aż do przemówienia Josepha Goebbelsa „Sportpalast” z 18 lutego 1943 r. – w którym tłum usłyszał „Totaler Krieg – Kürzester Krieg” („Total War – Shortest War”).

Goebbels i Hitler rozmawiali w marcu 1942 roku o pomyśle Goebbelsa, aby umieścić cały front wewnętrzny na płaszczyźnie wojennej. Hitler wydawał się akceptować tę koncepcję, ale nie podjął żadnych działań. Goebbels miał poparcie ministra uzbrojenia Alberta Speera, ministra gospodarki Walthera Funk i Roberta Leya, szefa Niemieckiego Frontu Pracy, i naciskali na Hitlera w październiku 1942 r., aby podjąć działania, ale Hitler, choć na pozór się zgadzał, nadal się wahał. Wreszcie, po wakacjach w 1942 r., Hitler wysłał swojego potężnego osobistego sekretarza, Martina Bormanna, aby omówić tę kwestię z Goebbelsem i Hansem Lammersem, szefem W rezultacie Bormann polecił Goebbelsowi przygotować projekt niezbędnego dekretu, który ma zostać podpisany w styczniu 1943 r. Hitler podpisał dekret 13 stycznia, prawie rok po tym, jak Goebbels po raz pierwszy omówił z nim tę koncepcję. W dekrecie powołano komitet sterujący składający się z Bormanna, Lammersa i generała Wilhelma Keitela do nadzorowania wysiłków, z doradcami Goebbelsa i Speera; Goebbels spodziewał się być jednym z triumwiratu. Hitler trzymał się z daleka od tego projektu i to Goebbels i Hermann Göring wygłosili przemówienie radiowe „wojny totalnej” w Sportspalast w następnym miesiącu, w 10. rocznicę „przejęcia władzy” przez nazistów.

Zaangażowanie w doktrynę krótkiej wojny było dla Niemców ciągłą przeszkodą; ani plany, ani stan umysłu nie były dostosowane do idei długiej wojny aż do niepowodzenia operacji Barbarossa. Bitwa pod Moskwą zmusiła Speera jako ministra ds. Uzbrojenia do nacjonalizacji niemieckiej produkcji wojennej i wyeliminowania najgorszych nieefektywności.

Pod kierownictwem Speera nastąpił trzykrotny wzrost produkcji uzbrojenia, który osiągnął swój szczyt dopiero pod koniec 1944 roku. to podczas szkód spowodowanych przez rosnącą strategiczną ofensywę bombowców alianckich, wskazuje na stopień niedostatecznej mobilizacji przemysłu we wcześniejszych latach. To dlatego, że niemiecka gospodarka przez większość wojny była znacznie słabo zmobilizowana, dzięki czemu była odporna na ataki powietrzne. Konsumpcja cywilna była wysoka we wczesnych latach wojny, a zapasy zarówno w przemyśle, jak i u konsumentów były wysokie. Pomogło to złagodzić gospodarkę przed skutkami bombardowań.

Maszyny i maszyny były obfite i nie w pełni wykorzystywane w ten sposób stosunkowo łatwo było zastąpić nieużywane lub częściowo używane maszyny te, które zostały zniszczone. Zagraniczna siła robocza, zarówno niewolnicza, jak i siła robocza z krajów sąsiednich, które przystąpiły do paktu antykominternowskiego z Niemcami, była wykorzystywana do powiększania niemieckiej siły roboczej, która znajdowała się pod presja poborowa do Wehrmachtu (Siły Zbrojne).

Związek RadzieckiEdit

Związek Radziecki (ZSRR) był gospodarką nakazową, która miała już system ekonomiczny i prawny pozwalający na przekierowanie gospodarki i społeczeństwa do walki Wojna. Transport fabryk i całych sił roboczych na wschód od Uralu, gdy Niemcy posuwali się przez ZSRR w 1941 r., był imponującym wyczynem planowania. Tylko te fabryki, które były przydatne do produkcji wojennej, zostały przeniesione ze względu na całkowite zaangażowanie radzieckie rząd.

Front wschodni Europejskiego Teatru II wojny światowej obejmował konflikt w Europie Środkowej i Wschodniej od 22 czerwca 1941 r. do 9 maja 1945 r. Był to największy teatr wojny w historii. wielu żołnierzy, sprzętu i ofiar i był znany z bezprecedensowej okrucieństwa, zniszczenia i ogromnej liczby ofiar śmiertelnych (s ofiar II wojny światowej). W walkach wzięły udział miliony żołnierzy niemieckich, węgierskich, rumuńskich i radzieckich na szerokim froncie o długości setek kilometrów. Był to zdecydowanie najbardziej śmiercionośny pojedynczy teatr drugiej wojny światowej. Obecnie uczeni uważają, że w czasie wojny zginęło co najwyżej 27 milionów obywateli radzieckich, w tym co najmniej 8,7 miliona żołnierzy, którzy polegli w bitwie z wojskami Hitlera lub zginęli w obozach jenieckich. Miliony cywilów zmarło z głodu, wystawienia, okrucieństw i masakr. Oś straciła ponad 5 milionów żołnierzy na wschodzie, a także wiele tysięcy cywilów.

Podczas bitwy pod Stalingradem nowo zbudowane czołgi T-34 zostały wypędzone z fabryki – nie pomalowane z powodu braku farby. piętro prosto na przód. Symbolizowało to zaangażowanie ZSRR w II wojnę światową i zademonstrowało totalną politykę wojenną rządu.

Stany ZjednoczoneEdit

Stany Zjednoczone przeszły bezprecedensowa mobilizacja zasobów narodowych na II wojnę światową. Warunki w Stanach Zjednoczonych nie były tak napięte jak w Wielkiej Brytanii ani tak desperackie, jak w Związku Radzieckim, ale Stany Zjednoczone znacznie ograniczyły prawie wszystkie nieistotne działania w swoim pro II wojny światowej i przekierowanie prawie wszystkich dostępnych zasobów narodowych na konflikt, w tym osiągnięcie punktu malejących zwrotów pod koniec 1944 r., kiedy armia amerykańska nie była w stanie znaleźć więcej mężczyzn w odpowiednim wieku wojskowym do powołania do służby. / p>

Stratedzy armii amerykańskiej przyglądali się za granicą burzom zbliżającym się na horyzoncie w Europie i Azji i już w połowie lat trzydziestych XX wieku zaczęli spokojnie tworzyć plany awaryjne; Zaprojektowano i przygotowano nową broń i platformy broni. Po wybuchu wojny w Europie i trwającej agresji w Azji działania zostały znacznie zintensyfikowane. Upadek Francji i agresja powietrznodesantowa skierowana na Wielką Brytanię zaniepokoiły Amerykanów, którzy mieli bliskie stosunki z oboma narodami, i ustanowiono pobór pokojowy wraz z programami Lend-Lease na pomoc Brytyjczykom, a potajemna pomoc została przekazana Chińczykom.

Amerykańska opinia publiczna nadal była jednak przeciwna zaangażowaniu w problemy Europy i Azji. W 1941 roku Związek Radziecki stał się ostatnim krajem, który został najechany, a Stany Zjednoczone również udzieliły jej pomocy. Amerykańskie okręty zaczęły bronić konwojów z pomocą dla państw sprzymierzonych przed atakami okrętów podwodnych i wprowadzono całkowite embargo handlowe przeciwko Cesarstwu Japonii, aby odmówić jego wojsku surowców, fabryk i sił zbrojnych niezbędnych do kontynuowania działań ofensywnych w Chinach.

Pod koniec 1941 roku zdominowany przez armię japoński rząd podjął decyzję o przejęciu sił zbrojnych strategicznych zasobów Azji Południowo-Wschodniej i Indonezji, ponieważ mocarstwa zachodnie nie dały Japonii tych dóbr w drodze wymiany handlowej. ataki na siły amerykańskie i brytyjskie w Hongkongu, na Filipinach, Malajach i amerykańskiej bazie morskiej i okrętach wojennych w Pearl Harbor. W odpowiedzi na te ataki, Zjednoczone Królestwo i Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę Cesarstwu Japonii następnego dnia. Nazistowskie Niemcy wypowiedziały wojna ze Stanami Zjednoczonymi kilka dni później, wraz z faszystowskimi Włochami; Stany Zjednoczone zostały w pełni zaangażowane w drugą wojnę światową.

Gdy Stany Zjednoczone zaczęły przygotowywać się do wielkiej wojny, informacje i propozycje Wysiłki gandy zostały uruchomione. Cywile (w tym dzieci) byli zachęcani do udziału w zbiórkach tłuszczu, smarów i złomu. Wiele fabryk produkujących zbędne towary przezbrajane do produkcji wojennej. Niespotykane dotąd poziomy produktywności przemysłowej zostały osiągnięte podczas wojny; Wielotysięczne statki konwojowe były rutynowo budowane w ciągu półtora miesiąca, a czołgi wylano z dawnych fabryk samochodów. W ciągu kilku lat w USAW momencie przystąpienia do drugiej wojny światowej prawie każdy mężczyzna w wieku od 18 do 30 lat nadający się do służby został wcielony do wojska „na czas trwania” konfliktu, a bezprecedensowa liczba kobiet podjęła pracę, którą wcześniej zajmowali. Surowe systemy racjonowania podstawowych artykułów konsumpcyjnych zostały wprowadzone w celu przekierowania zdolności produkcyjnych do potrzeb wojennych.

Wcześniej nietknięte części narodu zmobilizowały się do działań wojennych. Naukowcy stali się technokratami; wytwórcy domów stali się wytwórcami bomb (ogromna liczba kobiet pracowała w przemyśle ciężkim podczas wojny); przywódcy związkowi i biznesmeni stali się dowódcami ogromnych armii produkcyjnych. Wielkie społeczności naukowe w Stanach Zjednoczonych zmobilizowały się jak nigdy dotąd, a matematycy, lekarze, inżynierowie i chemicy zwrócili się ku czekającym ich problemom.

Do końca wojny wiele osiągnięć zostały stworzone w medycynie, fizyce, inżynierii i innych naukach. Nawet fizycy teoretyczni, których teorie nie miały (w tamtym czasie) zastosowań militarnych, zostali wysłani daleko na zachodnie pustynie do pracy w Narodowym Laboratorium Los Alamos na Projekcie Manhattan, którego kulminacją była próba nuklearna Trinity i zmieniła bieg historii.

W czasie wojny Stany Zjednoczone straciły 407 316 żołnierzy, ale udało im się uniknąć rozległych szkód poniesionych przez cywilów i infrastruktura przemysłowa, na którą cierpieli inni uczestnicy. Stany Zjednoczone pojawiły się po wojnie jako jedno z dwóch supermocarstw.

Bezwarunkowa kapitulacjaEdytuj

Po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej Franklin D. Roosevelt oświadczył na konferencji w Casablance pozostałym aliantom i prasie, że bezwarunkowa kapitulacja była celem wojny przeciwko mocarstwom Osi Niemiec, Włoch i Japonii. Przed tą deklaracją poszczególne reżimy państw Osi mogły wynegocjować zawieszenie broni podobne do tego, które miało miejsce pod koniec I wojny światowej, a następnie warunkową kapitulację, gdy uznały, że wojna została przegrana.

Bezwarunkowa Zrzeczenie się głównych mocarstw Osi spowodowało problem prawny podczas powojennych Procesów Norymberskich, ponieważ procesy wydawały się być sprzeczne z Artykułami 63 i 64 Konwencji Genewskiej z 1929 r. Zazwyczaj, jeśli takie procesy odbywałyby się auspicjami własnego systemu prawnego pokonanego mocarstwa, jak to miało miejsce w przypadku niektórych pomniejszych mocarstw Osi, na przykład w rumuńskich trybunałach ludowych po drugiej wojnie światowej. Aby temu zapobiec, alianci argumentowali, że główni zbrodniarze wojenni zostali pojmani po zakończeniu wojny, więc nie byli jeńcami wojennymi, a Konwencje Genewskie ich nie obejmowały. Ponadto upadek reżimów państw Osi stworzył prawny warunek całkowitej klęski (debellatio), więc postanowienia Konwencji haskiej z 1907 roku dotyczące okupacji wojskowej nie miały zastosowania.