Co to jest ustawa taryfowa Smoot-Hawley?
Smoot-Hawley Tariff Act z 1930 r. podniósł cła importowe w USA w celu ochrony amerykańskich rolników i innych gałęzi przemysłu przed zagraniczną konkurencją. Akt ten jest obecnie powszechnie obwiniany za pogorszenie dotkliwości Wielkiego Kryzysu w Stanach Zjednoczonych i na całym świecie.
Prawo to, formalnie zwane ustawą taryfową Stanów Zjednoczonych z 1930 r., Jest powszechnie określane jako taryfa Smoot-Hawley lub taryfa Hawley-Smoot. Została sponsorowana przez senatora Reeda Owena Smoota (R-Utah) i przedstawiciela Willisa Chatmana Hawleya (R-Ore.).
Zrozumieć ustawę taryfową Smoota-Hawleya
Ustawa taryfowa Smoota-Hawleya, uchwalona w czerwcu 1930 roku, dodała około 20% do Stanów Zjednoczonych „i tak już wysokich ceł importowych na zagraniczne produkty rolne i towary przemysłowe. Ustawa przyjęta w 1922 roku, ustawa Fordney-McCumber, podniósł średni podatek importowy od towarów zagranicznych do około 40%.
Kluczowe wnioski
- Ustawa Smoota-Hawleya podniosła cła na zagraniczny import do USA o około 20%.
- Co najmniej 25 krajów zareagowało podwyższeniem własnych ceł na towary amerykańskie.
- Globalny handel gwałtownie spadł, przyczyniając się do na złe skutki Wielkiego Kryzysu.
Początkowo ustawa Smoot-Hawley miała na celu zwiększenie ochrony amerykańskich rolników, którzy walczyli, aby konkurować z importem produktów rolnych z zagranicy, zwłaszcza z ue lina. Wkrótce lobbyści innych sektorów amerykańskiego przemysłu zaczęli domagać się podobnej ochrony swoich produktów.
Efekt Wielkiej Krachu 29
Pierwsze wysiłki przegłosowanie ustawy nie powiodło się, co zostało powstrzymane przez umiarkowanych republikanów senackich na początku 1929 r. Jednak wraz z krachem giełdowym w 1929 r. wzrosły apele o protekcjonistyczne i izolacjonistyczne nastroje. przepłynął przez Izbę Reprezentantów z głosami od 222 do 153.
Prezydent Herbert Hoover podpisał ustawę 17 czerwca 1930 r., pomimo powszechnego sprzeciwu, który obejmował petycję podpisany przez ponad 1000 ekonomistów wzywających go do zawetowania.
Oficjalna witryna Senatu Stanów Zjednoczonych nazywa Smoot-Hawleya „jednym z najbardziej katastrofalnych aktów w historii Kongresu. ”
Hoover optymistycznie zauważył, że zgodnie z ustawą miał uprawnienia do zwiększania lub zmniejszania specyfikacji c taryfy aż o 50%, co pozwala mu „przyspieszyć szybkie i skuteczne działania, jeśli pojawią się skargi”.
Globalna reakcja
, prawie natychmiast. Podwyżki ceł w Smoot-Hawley nadwyrężyły gospodarki krajów już dotkniętych Wielkim Kryzysem i kosztami odbudowy po I wojnie światowej.
Jednym ze znaczących przegranych w wojnach handlowych był Niemcy, które już walczyły o spłatę reparacji wojennych Stanom Zjednoczonym i innym narodom, które wyszły zwycięsko z wojny.
Jako zdobywca nagrody Nobla MIT ekonomista Paul A. Samuelson zauważył w swoim powszechnie używanym podręczniku Ekonomia: „Cynicy byli zachwyceni widokiem kraju próbującego ściągać długi z zagranicy i jednocześnie odcinającego się od importu towarów, które same mogłyby zapewnić spłatę tych długów. „
66%
Wielkość handlu międzynarodowego spadła na całym świecie w latach 1929–1934, częściowo z powodu Smoot- Hawley Tariff Act z 1930 roku.
Wkrótce 25 krajów podjęło odwet, podnosząc własne cła. W rezultacie handel międzynarodowy drastycznie spadł, co doprowadziło do światowego spadku o 66% w latach 1929-1934. Zarówno eksport, jak i import Stanów Zjednoczonych znacznie spadły.
Zmiana kierunku
W wyborach w 1932 roku prezydent Hoover został pokonany przez Franklina D. Roosevelta, a Smoot i Hawley stracili miejsca w Kongresie. Obejmując urząd prezydent Roosevelt zaczął pracować nad obniżeniem ceł.
Kongres uchwalił ustawę o wzajemnych umowach handlowych w 1934 roku. Ustawa ta przekazała Białemu Domowi uprawnienia w zakresie polityki taryfowej. upoważniając prezydenta do negocjacji z zagranicznymi głowami państw w sprawie niższych ceł na obu końcach.
W ciągu następnych dziesięcioleci Stany Zjednoczone stale wspierały handel międzynarodowy, przyjmując wiodącą rolę w Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), Północnoamerykańska umowa o wolnym handlu (NAFTA) oraz Światowa Organizacja Handlu (WTO).
Do dziś ekonomiści różnią się stopień, w jakim ustawa Smoota-Hawleya pogorszyła Wielki Kryzys. Niektórzy twierdzą, że jego wpływ był minimalny, ponieważ handel międzynarodowy stanowił wówczas stosunkowo niewielką część gospodarki USA.
Ale nikt nie wydaje się sądzić, że to dobry pomysł. Oficjalne Stany ZjednoczoneWitryna Senatu określa Smoot-Hawleya jako „jeden z najbardziej katastrofalnych czynów w historii Kongresu”.