Teoria oszukania

Co to jest teoria oszukania?

Ekonomia „podstępna” lub „teoria płynąca” mówi, że ulgi podatkowe i korzyści dla korporacji i bogatych spłyną na wszystkich innych. Przemawia za zwolnieniami podatkowymi od dochodów i zysków kapitałowych lub innymi finansami korzyści dla dużych firm, inwestorów i przedsiębiorców w zakresie stymulowania wzrostu gospodarczego. Argument opiera się na dwóch założeniach: wszyscy członkowie społeczeństwa odnoszą korzyści ze wzrostu, a wzrost najprawdopodobniej pochodzi od osób posiadających zasoby i umiejętności potrzebne do zwiększenia produkcji.

Zrozumienie teorii oszukiwania

Ekonomia podstępna jest polityczna, a nie naukowa. Chociaż jest to powszechnie kojarzone z ekonomią po stronie podaży, nie ma jednej kompleksowej polityki gospodarczej określanej jako ekonomia płynąca. Każdą politykę można uznać za „płynącą w dół”, jeśli są spełnione następujące warunki: Po pierwsze, główny mechanizm tej polityki nieproporcjonalnie przyniesie korzyści zamożnym przedsiębiorstwom i osobom fizycznym w krótkim okresie. Po drugie, polityka ma na celu podniesienie standardu życia wszystkich osób w na dłuższą metę.

Pierwsza wzmianka o ekonomii płynącej w dół pochodzi od amerykańskiego komika i komentatora Will Rogersa, który użył go do kpiącego opisu wysiłków prezydenta Herberta Hoovera w zakresie stymulacji podczas Wielkiego Kryzysu . Niedawno przeciwnicy prezydenta Ronalda Reagana używali tego terminu, aby zaatakować jego obniżki podatków dochodowych.

Ekonomia podupadająca ma wiele form. , obniżki podatków dla korporacji i osób o wysokich dochodach zachęciłyby firmy i bogatych do zwiększania produkcji i tworzenia lepszych miejsc pracy. Teoretycy popytu wierzą w subsydia i taryfy, dzięki czemu zamożni potrzebują ochrony, aby nadal płacić swoim pracownikom lub aise.

Kroki do oszukania teorii

Teoria spływu zaczyna się od obniżenia podatku dochodowego od osób prawnych, a także luźniejszej regulacji. Ponadto zamożni podatnicy mogą otrzymać obniżkę podatków, co oznacza, że górne przedziały dochodów zostaną obniżone. W rezultacie więcej pieniędzy pozostaje w sektorze prywatnym, co prowadzi do inwestycji biznesowych, takich jak zakup nowych fabryk, modernizacja technologii i wyposażenia, a także zatrudnianie większej liczby pracowników. Nowe technologie zwiększają produktywność i wzrost gospodarczy.

Osoby zamożne wydają więcej ze względu na dodatkowe pieniądze, co tworzy popyt na towary w gospodarce i ostatecznie pobudza wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy. Pracownicy również wydają i inwestują więcej, powodując wzrost w branżach takich jak budownictwo mieszkaniowe, motoryzacja, dobra konsumpcyjne i handel detaliczny. Pracownicy ostatecznie odnoszą korzyści z ekonomii płynącej w dół, w miarę wzrostu ich poziomu życia. A ponieważ ludzie zatrzymują więcej swoich pieniędzy (przy niższych stawkach podatkowych), są „zachęcani do pracy i inwestowania.

W wyniku powszechnego wzrostu gospodarczego rząd w większym dochodzie podatkowym – do tego stopnia, że dodatkowy dochód wystarczy na pokrycie pierwotnych obniżek podatków dla bogatych i korporacji.

Trickle-Down i Laffer Curve

Amerykański ekonomista Arthur Laffer, doradca administracji Reagana, opracował analizę typu krzywej dzwonowej, która wykreśliła zależność między zmianami oficjalnej stawki podatkowej rządu a faktycznymi wpływami z podatków. Znana jest ona jako krzywa Laffera.

Nieliniowy kształt krzywej Laffera sugerował, że podatki mogą być zbyt niskie lub zbyt uciążliwe, aby zapewnić maksymalny dochód; innymi słowy, stawka podatku dochodowego w wysokości 0% i dochód 100% każda stawka podatku generuje 0 USD wpływów dla rządu. Przy 0% nie można pobrać żadnego podatku, a przy 100% nie ma zachęty do generowania dochodu. To powinno oznaczać, że T konkretne obniżki stawek podatkowych zwiększyłyby całkowite wpływy, zachęcając do większego dochodu podlegającego opodatkowaniu.

Pomysł Laffera, że obniżki podatków mogą pobudzić wzrost, a dochody podatkowe szybko nazwano „spadkiem”. W latach 1980–1988 najwyższa krańcowa stawka podatkowa w Stanach Zjednoczonych spadła z 70% do 28%. W latach 1981-1989 całkowite wpływy federalne wzrosły z 599 miliardów dolarów do 991 miliardów dolarów. Wyniki empirycznie potwierdziły jedno z założeń krzywej Laffera. Jednak ani nie pokazuje, ani nie udowadnia korelacji między obniżeniem najwyższych stawek podatkowych a korzyściami ekonomicznymi dla osób o niskich i średnich dochodach.

Krytyka teorii oszukiwania

Polityka oszukiwania zazwyczaj zwiększa bogactwo i korzyści nielicznym już zamożnym. Chociaż teoretycy spływający w dół argumentują, że wkładanie większej ilości pieniędzy w ręce bogatych i korporacji promuje wydatki i kapitalizm wolnorynkowy, o ironio, robi to dzięki interwencji rządu. Pojawiają się pytania, na przykład, które branże otrzymują dotacje, a które nie? I ile wzrostu można bezpośrednio przypisać polityce spływającej w dół?

Krytycy argumentują, że dodatkowe korzyści bogaci mogą zniekształcić strukturę gospodarczą. Osoby o niższych dochodach nie otrzymują obniżki podatków, co dodatkowo zwiększa nierówności dochodów w kraju. Wielu ekonomistów uważa, że obniżenie podatków dla biednych i pracujących rodzin ma większe znaczenie dla gospodarki, ponieważ „wydadzą pieniądze, ponieważ potrzebują dodatkowego dochodu. Obniżka podatku dla korporacji może przejść do wykupu akcji, podczas gdy bogaci zarabiający mogą zaoszczędzić dodatkowy dochód zamiast go wydawać. Ani też nie sprzyja wzrostowi gospodarczemu, argumentują krytycy.

Krytycy zaświadczają również, że żadnego wzrostu gospodarczego, który jest „generowany”, nie można powiązać z kroplówką. Wiele czynników napędza wzrost, w tym polityka pieniężna Federal Reserve Bank, np. obniżanie stóp procentowych, dzięki czemu pożyczki są tańsze. Ponadto handel i eksport, czyli sprzedaż firm amerykańskich firmom zagranicznym, a także bezpośrednie inwestycje zagraniczne korporacji i inwestorów za granicą, również mają wpływ na gospodarkę.

Real -Światowy przykład

Wielu Republikanów używa teorii spływających w dół, aby kierować swoją polityką. Ale nadal jest to bardzo intensywnie dyskutowane nawet dzisiaj. Prezydent Donald Trump w dniu 22 grudnia 2017 r. Podpisał ustawę o cięciach podatkowych i zatrudnieniu. Ustawa obniżyła nieznacznie stawki podatku od osób fizycznych, ale także zwolnienia osobiste. Jednak obniżki podatków osobistych wygasną w 2025 roku i powrócą do starych, wyższych stawek.

Z drugiej strony korporacje otrzymały stałą obniżkę podatków do 21% Ustawa podwoiła również zwolnienie z podatku od nieruchomości, co oznacza, że podatek nie zaczął obowiązywać do ponad 11,18 mln USD za rok podatkowy 2018, pierwszy rok po zatwierdzeniu ustawy. Od tego czasu kwota ta rośnie każdego roku, a w latach 2020 i 2021 kwoty wynoszą odpowiednio 11,58 mln USD i 11,7 mln USD.

Krytycy planu twierdzą, że 1% z najlepszych otrzyma większa obniżka podatków w porównaniu z osobami o niższych dochodach. Inni krytycy twierdzą, że wzrost gospodarczy wynikający z propozycji nie zrównoważyłby utraty dochodów z tytułu cięć. Jednak zwolennicy twierdzą, że ustawa doprowadzi do zwiększenia inwestycji biznesowych, wydatków konsumenckich i stabilności gospodarczej przez kilka następnych lat. Jedno jest pewne, debata na temat skuteczności teorii ekonomicznych płynących w dół będzie trwała przez wiele lat.