Stwardnienie rozsiane to stan charakteryzujący się obszarami uszkodzeń (zmian chorobowych) w mózgu i rdzeniu kręgowym 
. Uszkodzenia te są związane ze zniszczeniem powłoki chroniącej nerwy i sprzyjającej skutecznej transmisji impulsów nerwowych (otoczka mielinowa ) i uszkodzeniem komórek nerwowych. Stwardnienie rozsiane jest uważane za chorobę autoimmunologiczną; zaburzenia autoimmunologiczne pojawiają się, gdy układ odpornościowy działa nieprawidłowo i atakuje własne tkanki i narządy organizmu, w tym przypadku tkanki układu nerwowego.
Stwardnienie rozsiane zwykle rozpoczyna się we wczesnej dorosłości, między 20 a 40 rokiem życia. objawy są bardzo zróżnicowane, a osoby dotknięte chorobą mogą odczuwać jeden lub więcej skutków uszkodzenia układu nerwowego. Stwardnienie rozsiane często powoduje zaburzenia czucia w kończynach, w tym uczucie kłucia lub mrowienia (parestezje), drętwienie, ból i swędzenie. U niektórych osób występuje objaw Lhermittea , które jest wrażeniem przypominającym wstrząs elektryczny, który przebiega w dół pleców i do kończyn. To uczucie występuje zwykle, gdy głowa jest pochylona do przodu. Problemy z kontrolą mięśni są częste u osób ze stwardnieniem rozsianym. Osoby dotknięte chorobą mogą mieć drżenie, sztywność mięśni (spastyczność), przesadne odruchy (hiperrefleksja), osłabienie lub częściowe porażenie mięśni kończyn, trudności w chodzeniu lub słaba kontrola nad pęcherzem. Stwardnienie rozsiane wiąże się również z problemami ze wzrokiem, takimi jak niewyraźne lub podwójne widzenie lub częściowa lub całkowita utrata wzroku. Infekcje, które powodują gorączkę, mogą nasilać objawy.
Istnieje kilka postaci stwardnienia rozsianego: SM rzutowo-remisyjna, wtórnie postępująca, pierwotnie postępująca i postępująca nawracająca postać SM. Najczęstszą jest postać rzutowo-remisyjna, która dotyka około 80 procent osób ze stwardnieniem rozsianym. Osoby z tą postacią schorzenia mają okresy, podczas których występują objawy, zwane atakami klinicznymi, po których następują okresy bez objawów (remisja). Wyzwalacze ataków klinicznych i remisji nie są znane. Po około 10 latach nawracająco-ustępujące SM zwykle przekształca się w inną postać zaburzenia zwaną wtórnie postępującą postacią SM. W tej postaci nie ma remisji, a objawy choroby stale się pogarszają.
Pierwotną postępującą postacią SM jest następna najczęściej występująca postać, dotykająca około 10 do 20 procent osób ze stwardnieniem rozsianym. Ta postać charakteryzuje się stałymi objawami, które pogarszają się w czasie, bez klinicznych ataków lub remisji. Pierwotnie postępujące SM zwykle rozpoczyna się później niż inne formy, około 40 roku życia.
Postępujące, nawracające SM jest rzadką postacią stwardnienia rozsianego, które początkowo wygląda jak pierwotnie postępujące SM, ze stałymi objawami. Jednak osoby z postępującym nawracającym SM również doświadczają ataków klinicznych o cięższych objawach.