Rycerze Pracy (KOL), pierwsza ważna krajowa organizacja związkowa w Stanach Zjednoczonych, założona w 1869 roku. Nazwana Szlachetnym Zakonem Rycerzy Partii Pracy przez jej pierwszego przywódcę, Uriaha Smitha Stephensa, powstała jako tajna organizacja mająca na celu ochronę swoich członków przed odwetem pracodawców. Tajemnica również wzbudziła emocje organizacji.
Pierwotna platforma organizacji była częściowo ideologiczna. Opierając się na przekonaniu o jedności interesów wszystkich grup producenckich – sklepikarzy i rolników, a także robotników – zaproponowała system spółdzielni robotniczych, aby zastąpić kapitalizm. Po wyborze Terencea V. Powderlyego na wielkiego rzemieślnika organizacji narodowej w 1879 roku grupa porzuciła tajemnicę i mistyczne pułapki i wykreśliła słowo szlachetny z tytułu. Ponieważ Powderly nie chciał inicjować strajków ani wykorzystywać innych form presji ekonomicznej, aby osiągnąć cele związku, skuteczna kontrola nad organizacją została przeniesiona na przywódców regionalnych. Liczba członków Rycerzy wzrosła po strajku kolejowym w 1877 r., Osiągając szczyt 700 000 w 1886 r. W tym czasie Rycerze byli dominującą organizacją robotniczą w Stanach Zjednoczonych.
Wpływ KOL gwałtownie spadł po 1886 roku – roku naznaczonym 1600 uderzeniami (niektóre z nich były brutalne) i śmiertelnymi Haymarket Riot w Chicago. Wynikający z tego sprzeciw wobec związkowców, wraz z niezadowoleniem wielu członków KOL, doprowadził do upadku związku i sprzyjał utworzeniu Amerykańskiej Federacji Pracy (AFL) w grudniu 1886 r. AFL skupiła się na zdobywaniu korzyści ekonomicznych dla swoich członków poprzez negocjacje zbiorowe. . Jako federacja reprezentowała kilka krajowych związków rzemieślniczych, z których każdy zachował niezależną działalność. Natomiast Rycerze reprezentowali zarówno rzemieślników, jak i robotników niewykwalifikowanych w jednym związku narodowym.