Rutherford B. Hayes (Polski)

Rutherford B. Hayes (1822–1893), 19. prezydent Stanów Zjednoczonych, wygrał kontrowersyjne i zaciekle sporne wybory z Samuelem Tildenem. Wycofał wojska z państw Odbudowy, aby przywrócić lokalną kontrolę i dobrą wolę, decyzję, którą wielu postrzegało jako zdradę Afroamerykanów na Południu. Odbył jedną kadencję, jak obiecał w swoim przemówieniu inauguracyjnym.

Dzieciństwo i edukacja

Rutherford Birchard Hayes urodził się 4 października 1822 roku w Delaware w stanie Ohio w Sophii Birchard Hayes (1792-1866). Jego ojciec, Rutherford Hayes Jr. (1787–1822), był rolnikiem, który zmarł na krótko przed narodzinami syna. Młody Hayes, znany jako „Rud”, i jego siostra Fanny (1820-56) wychowali się w Lower Sandusky (później nazywanej Fremont) w Ohio, przez matkę i wuja Sardisa Bircharda (1801-74), odnoszącego sukcesy biznesmena.

Hayes kształcił się w szkołach w Delaware i Norwalk w stanie Ohio oraz Middletown w stanie Connecticut. W 1842 roku ukończył jako najlepszy w swojej klasie Kenyon College w Gambier w stanie Ohio. Trzy lata później, w 1845 roku, ukończył prawo na Uniwersytecie Harvarda.

Kariera prawnicza i służba wojskowa

Po ukończeniu Harvardu Hayes został przyjęty do adwokatury w Ohio i rozpoczął praktykę prawniczą w Lower Sandusky. że w Cincinnati są większe możliwości, Hayes przeniósł się tam w 1849 r. i ostatecznie rozwinął skuteczną praktykę prawniczą. Przeciwnik niewolnictwa, stał się również aktywny w nowo powstałej Partii Republikańskiej, która została zorganizowana w latach 50. XIX wieku w celu przeciwstawienia się ekspansji Terytoria Stanów Zjednoczonych.

W 1852 roku Hayes poślubił Lucy Ware Webb (1831-1889), absolwentka Wesleyan Women’s College w Cincinnati (byłaby pierwszą żoną prezydenta, która ukończyła college). Para urodziła ośmioro dzieci, z których pięcioro dożyło dorosłości. W 1858 r. Rada Miejska Cincinnati wyznaczyła obiecującego Rutherforda Hayesa na stanowisko miejskiego radcy prawnego. W następnym roku został ponownie wybrany na to stanowisko, co pomogło wzmocnić jego publiczny profil w całym Ohio.

Krótko po wybuchu wojny secesyjnej w 1861 roku Hayes zapisał się do walki o Unię. Został majorem 23. pułku Ohio i został poważnie ranny podczas bitwy pod South Mountain w Maryland. Pod koniec wojny Hayes został awansowany do stopnia generała majora breveta.

Wczesna kariera polityczna

W 1864 roku, kiedy Hayes wciąż był na polu bitwy, broniąc północy, Partia Republikańska w Cincinnati nominowała go do Kongresu. Przyjął nominację, ale odmówił udziału w kampanii. W liście do swojego przyjaciela, sekretarza stanu z Ohio, Williama Henryego Smitha (1833–96), Hayes wyjaśnił: „Oficer zdolny do pełnienia obowiązków, który w czasie obecnego kryzysu zrezygnowałby ze stanowiska elektoratu i objął stanowisko w Kongresie”. Hayes opuścił armię po zakończeniu wojny w 1865 roku, aw grudniu tego roku, po wygranych wyborach, zasiadł w Izbie Reprezentantów USA.

Hayes został ponownie wybrany na stanowisko kongresowe w 1866, ale zrezygnował w 1867 r., Aby kandydować na gubernatora Ohio. Wygrał wyścig i został ponownie wybrany w 1869. Pod koniec swojej drugiej kadencji jako gubernator w 1872 chciał całkowicie wycofać się z polityki, ale Partia Republikańska Ohio miał inne plany. Partia nominowała Hayesa do kandydowania do Kongresu w 1872 r., wyścig, który przegrał. W tym momencie Hayes i jego rosnąca rodzina przeprowadzili się z Cincinnati z powrotem do Fremont, gdzie rozpoczął karierę prawniczą. Hayes praktykował prawo przez trzy lata zanim ponownie otrzymał nominację na gubernatora swojej partii.

Hayes został wybrany gubernatorem po raz trzeci w 1875 roku na platformie skupiającej się na zdobywaniu praw głosu dla Czarnych i planach gospodarczych wzywających do silnej waluty opartej na złocie .

Kontrowersyjne wybory prezydenckie

A Na narodowej konwencji republikańskiej w 1876 r. partia została podzielona między jedną frakcję, która popierała trzecią kadencję prezydenta Ulyssesa S. Granta (1822-85) i inną frakcję, która poparła nominację przewodniczącego Izby Reprezentantów Jamesa G. Blainea (1830 -93) z Maine. Jako kandydat kompromisowy Hayes zdobył nominację partii w siódmym głosowaniu. Jego reputacja jako uczciwości, lojalności i otwartości pozwoliła odejść od zarzutów niewłaściwego zachowania w administracji Granta.

W wyborach prezydenckich w 1876 roku między Hayesem a demokratą Samuelem J. Tildenem, gubernatorem Nowego Jorku, Tilden wygrał w głosowaniu powszechnym około 250 000 głosów. Jednak partie Demokratyczna i Republikańska na Florydzie, Luizjanie i Południowej Karolinie wysłały swoje własne sprzeczne wyniki głosowania do Waszyngtonu. Ponieważ istniały dwa zestawy wyników z każdego stanu – przy czym każda partia deklarowała swojego własnego kandydata na zwycięzcę – Kongres wyznaczył 15-osobową komisję w celu wyłonienia zwycięzcy głosów wyborczych każdego stanu.

Komisja, która miała republikańską większość, zdecydowała się przyznać sporne głosy wyborcze Hayesowi. Południowi Demokraci zgodzili się poprzeć decyzję o odwołaniu przez Republikanów oddziałów federalnych wspierających Odbudowę. Za namową południowych demokratów republikanie zgodzili się również wyznaczyć co najmniej jednego południowca do gabinetu Hayesa. Kiedy komisja przegłosowała przyznanie Hayesowi wszystkich spornych głosów wyborczych, podliczył 185 głosów wyborczych do 184 Tildena. Hayes został ogłoszony zwycięzcą 2 marca 1877 r. Prezydencki przysięgę odbył podczas prywatnej ceremonii w Białym Domu, Następny dzień; publiczna inauguracja nastąpiła 5 marca. Północni Demokraci, niezadowoleni z wyniku, oświadczyli, że Hayes ukradł wybory.

CZYTAJ WIĘCEJ: Jak skutecznie zakończyła się rekonstrukcja wyborów w 1876 roku

W Biały Dom: 1877–1881

Jako prezydent Hayes zakończył Odbudowę w ciągu pierwszego roku urzędowania, wycofując wojska federalne ze stanów znajdujących się pod okupacją. Udostępnił dolary federalne na poprawę infrastruktury na południu i mianował południowców na wpływowe stanowiska na wysokich stanowiskach rządowych. Chociaż te działania zadowalały Południowych Demokratów, zantagonizowali także niektórych członków własnej partii Hayesa.

Republikanie, którzy sprzeciwiali się kandydaturze Hayesa na zjeździe partii, byli jeszcze bardziej sfrustrowani planami prezydenta dotyczącymi reformy służby cywilnej, który koncentrował się na zniesieniu patronatu na rzecz powoływania urzędników państwowych w oparciu o kompetencje. Hayes kłócił się z amerykańskim senatorem Roscoe Conklingiem (1829-88) z Nowego Jorku, który zakwestionował wezwanie Hayesa do rezygnacji dwóch czołowych biurokratów w nowojorskiej komorze celnej, w tym przyszłego 21. prezydenta USA, Chestera Arthura (1829-86), który był wówczas kolekcjonerem Portu w Nowym Jorku. Hayes wezwał do rezygnacji Arthura w symbolicznej próbie zniweczenia politycznego patronatu Conklinga. Oprócz polityki partyjnej Hayes doświadczył trudności politycznych, które pojawiły się poza Waszyngtonem. Z powodu spowolnienia gospodarczego po wojnie secesyjnej, zachodnie i południowe stany dążyły do wzmocnienia dolara. Chcieli to zrobić na mocy ustawy Bland-Allison (1878), sponsorowanej przez przedstawiciela Richarda P. Blanda (1835-99) z Missouri i przedstawiciela Williama B. Allisona (1829-1908) z Iowa. Ustawa umożliwiła rządowi federalnemu wznowienie bicia srebrnych monet, które wstrzymano pięć lat wcześniej. Ponieważ inflacja była głównym zmartwieniem, Hayes i inni, którzy popierali standard złota dla krajowej waluty, sprzeciwili się tej metodzie. Jednak Bland-Allison odrzucił weto Hayesa.

Hayes odmówił ubiegania się o urząd prezydenta po raz drugi i wycofał się z polityki po zakończeniu jego kadencji w Gabinecie Owalnym w 1881 roku. Jego następcą został James Garfield (1831-1881), który został zamordowany zaledwie sześć miesięcy po zakończeniu kadencji.

Lata po prezydencie

Po opuszczeniu Białego Domu Hayes i jego żona Lucy wrócili do swojej posiadłości, Spiegel Grove z Fremont w stanie Ohio i były prezydent poświęcił się między innymi kwestiom edukacyjnym i reformie więziennictwa.

Oprócz pełnienia funkcji powiernika trzech uniwersytetów – Ohio Wesleyan, Western Reserve i Ohio State – Hayes został także pierwszym prezesem zarządu John F. Slater Education Fund for Freedmen w 1882 roku. Slater Fund był funduszem w wysokości 1 miliona dolarów na zapewnienie chrześcijańskiej edukacji czarnoskórym z Południa. Wśród znaczących odbiorców funduszu był socjolog i działacz na rzecz praw obywatelskich W. E. B. Du Bois (1868-1963). W 1883 Hayes został pierwszym prezesem nowo zreorganizowanego Krajowego Stowarzyszenia Reformy Więziennictwa. Przez prawie 10 lat podróżował po całym kraju, rozmawiając na tematy związane z reformami politycznymi.

W styczniu 1893 roku, podczas pracy w Cleveland, Hayes zachorował. Były prezydent wysłał swojego syna Webba C.Hayesa (1856-1934), aby odprowadził go z powrotem do domu do Fremont, gdzie zmarł na niewydolność serca w wieku 70 lat 17 stycznia, trzy i pół roku po śmierci jego żona.

Po śmierci Hayesa Webb założył bibliotekę prezydencką na nazwisko swojego ojca w Spiegel Grove, ustanawiając precedens dla budowy i oddania do użytku bibliotek prezydenckich po kadencji.

Uzyskaj dostęp do setek godzin historycznych filmów wideo, bez reklam, dzięki HISTORY Vault. Rozpocznij bezpłatny okres próbny już dziś.

GALERIE ZDJĘĆ