1. Arthur Schopenhauer, Sztuka kontrowersji i inne dokumenty pośmiertne przeł. T. Bailey Saunders (Londyn: Swan Sonnenschein, 1896), 36.↩
2. Pod koniec XVII wieku John Locke po raz pierwszy użył tego wyrażenia, aby opisać jeden z czterech rodzajów powszechnie używanych „urządzeń wytwarzających zgodę” ”:
” Ktokolwiek popiera swoje dogmaty takimi autorytetami, myśli, że powinien w ten sposób poprzeć sprawę i jest gotów nadać jej zuchwałość każdemu, kto się wyróżni przeciwko nim. Myślę, że można to nazwać argumentum ad verecundiam. ”
John Locke, An Essay Concerning Human Knowledge, (London: Printed for G. and J. Offor et al. , 1819), 253.
Tak więc Locke użył tego terminu, aby opisać proces akceptacji ekspertyzy osądu wybitnego autorytetu bez dalszego badania na podstawie skromności lub szacunku dla doświadczenie i uczenie się autorytetu. Dla niego argumentum ad verecundiam jest techniką perswazyjną, dzięki której można onieśmielać używając autorytetu bez zajmowania się powodami lub dowodami istotnymi dla dochodzenia.
W połowie XIX wieku Schopenhauer pisze:
”Ci, którzy są tak gorliwi i chętni do rozstrzygania debatowanych kwestii przez powoływanie się na władze… spotkają się z atakiem, podnosząc swoje autorytety jako sposób na jego zawstydzenie – argumentum ad verecundiam, a następnie wołać, że wygrali bitwę ”.
Arthur Schopenhauer, The Art of Literature, tłum. T. Bailey Saunders (Londyn: Swan Sonnenschien & Company, 1891) 69.
Podsumowując, Charles Hamblin stwierdza: „Historycznie rzecz biorąc, argument z autorytetu był wymieniany na listach ważnych form argumentacji tak często, jak na listach błędów”. Charles Hamblin, Fallacies (London: Methuen Publishing, Ltd., 1970), 43.↩
3.Schopenhauer, Art of Controversy, 37.↩
3 „. Benedetto Croce Philosophy of the Practical: Economic and Ethic 1913 (1913; repr., Biblo & Tannen Publishers, 1969), 69-70.
Błąd jest przedstawiony w tych teksty (między innymi):
Daniel Sommer Robinson, Ilustracje metod rozumowania: A Source Book in Logic and Scientific Method (New York: D. Appleton, 1927), 46.
Alburey Castell, Introduction to the Study of Argument and Proof (New York: Macmillan, 1935), 52.
Charles H. Patterson, Principles of Correct Thinking (Minneapolis, MN: Burgess, 1936), 85.
WH Werkmeister, An Introduction to Critical Thinking (Lincoln, NB: Johnsen, 1948), 60.
Richard E. Young, Alton L. Becker i Kenneth L. Pike, Retoryka: odkrycie i zmiana (Harcourt, Brace & World, 1970), 261.
Nancy D. Simco i Gene G. James El ementary Logic (Wadsworth, 1983), 265.
Howard Kahane, Logic and Contemporary Rhetoric (Wadsworth, 1980), 49.
John Eric Nolt, Informal Logic: Possible Worlds and Imagination (McGraw Hill, 1984), 276.
S. Morris Engel, The Study of Philosophy (Collegiate Press, 1987), 132.
Irving M. Copi i Keith Burgess-Jackson, Informal Logic (Wadsworth, 1992), str. 136.
Douglas Walton, Apel do popularnej opinii (Filadelfia: Pennyslvania State University Press, 2010), 45.
Irving M. Copi, Carl Cohen, Victor Rodych, Wprowadzenie do logiki 15 wyd. (Routledge, 1018), 140.↩
4. Autorytet dowodzenia omawia Jean Goodwin, „Forms of Authority and the Real Ad Verecundiam”, Argumentation Vol. 12 (1998), 267-280. ↩
5. Luke Howard, Seven Lectures on Meteorology (Cambridge: Cambridge University Press, 2011), 95.↩
5a. „Kluczowe pytania” Douglasa Waltona dotyczące możliwości pokonania ad verecundiam są silniejsze niż te zalecane tutaj. Zobacz Douglas Walton, Legal Argumentation and Evidence (University Park, Pensylwania: Pennsylvania State University Press, 2002), 49-50 i Appeal to Expert Opinion (University Park, PA: Pennsylvania State University Press , 2002), 211-225.↩
6. Inni autorzy klasyfikują argumenty ad verecundiam inaczej: Hamblin woli klasyfikować argumenty z autorytetu jako argumenty „niededukcyjne”, a nie jako argumenty indukcyjne. Pisze: „oto wyraźne przypadki argumentów niededukcyjnych: argumenty indukcyjne, argumenty statystyczne lub probabilistyczne, argumenty autorytetów…” CL Hamblin Fallacies (London: Methuen & Co. Ltd .: 1970), 249-250.↩
7. Janet Raloff, „Plumbing the Archives”, Science News 181 nr 6 (24 marca 2012), 21.↩
9. Opisane w Charles Stuart Kennedy, Harry ET Thayer, Zastępca Szefa Misji w George Bush, wywiad The Association for Diplomatic Studies and Training Spraw Zagranicznych Projekt Historii Mówionej Biblioteka Kongresu (19 listopada 1990), 39.↩
10. Thomas Sowell, „A Historic Catastrophe” Index Journal 97 nr 148 (23 lipca 2015 r.), 6A.↩
11. Kathleen Parker, „Prude or Prudent?” Indeks-Journal 94 nr.4 (5 maja 2013), 11A.↩
12. Bentham pisze:
„on waga lub wpływ przywiązanie do władzy… zależy od:
(1) stopnia względnej i odpowiedniej inteligencji danej osoby;
(2) stopnia względnego prawdopodobieństwa ta sama osoba;
(3) bliskość lub oddalenie między przedmiotem jego opinii a kwestią będącą przedmiotem sprawy; oraz
(4) wierność medium, za pośrednictwem którego taka domniemana opinia zostały przekazane, łącznie z poprawnością i kompletnością. ”
Jeremy Bentham, Handbook of Political Fallacies, red. HA Larrabee (Nowy Jork: Thomas Y. Crowell Company, 1971), 17-18.↩
13. Winans i Utterback zwracają uwagę, że argumentacja autorytetu jest przydatna, gdy strony są poza wiedzą strony spornej i istnieje porozumienie co do odpowiednich Kwalifikacje autorytetów w oczywisty sposób zależą od „reputacji osoby kompetentnej intelektualnie ence ”i„ reputacja za prawdziwość ”. James A. Winans i William E. Utterback, Argumentation (New York: The Century Company, 1930), 157-171. W tym artykule autorzy ci podążają za bardziej subiektywną interpretacją przedstawioną po raz pierwszy przez ostatniego osiemnastowiecznego logika Isaaca Wattsa, który pisze:
„Kiedy argument jest wyprowadzany” d z sentymentów jakichś mądrych, wielkich lub dobrych ludzi, których autorytet szanujemy i nie śmiemy się temu sprzeciwiać, nazywa się to Argumentum ad Verecundiam jako Adres do naszej skromności ”.
14. „Nauka rozwija się, testując hipotezę z dostępnymi dowodami uzyskanymi w wyniku eksperymentów i obserwacji świata przyrody. Nie opiera się na autorytecie ani opinii osób lub instytucji. W rzeczywistości motto Towarzystwa Królewskiego „Nullius in verba” można z grubsza przetłumaczyć jako „nie wierz nikomu na słowo”. Parlament Izba Gmin: Komitet Nauki i Technologii, 2011 Peer Review in Scientific Publications (Wielka Brytania: Stationery Office, 2011), 103.↩
15. Cicero, On Academic Scepticism red. Charles Brittian (Indianapolis, Indiana: Hackett Publishing Company, 2011), 38.↩
16. Curran F . Douglass, Rationality, Control, and Freedom (Londyn: Rowman & Littlefield, 2015), 97.↩
17. George Bush, „Remarks to the National Association of Evangelicals in Chicago Illinois, 3 marca 1992, ”Public Papers of the Presidents of the United States: George Bush, 1992-3 Book 2 (Washington, DC: US Government Printing Office, 1993), 368.↩
19. IM Copi, Introduction to Logic (New York: Macmillan, 1994): 135.↩
20. IM Copi, ibid, 133.↩