Plantacje w Luizjanie zmagają się z rasistowską przeszłością, oto jak niektóre ewoluują

Kiedy Jessica Smith prowadzi turystów przez słynną plantację Oak Alley Plantation w Luizjanie, zawsze pyta, dlaczego zdecydowali się odwiedzić.

Do stworzenia jej dnia wystarczy jedna osoba. Wszystko, co muszą zrobić, to zapytać o prawdziwą historię plantacji, która zbudowała 28 kolumn doryckich dużego domu, która zasadziła ścieżkę kultowych dębów, które pracowały na polach trzciny cukrowej w letnim upale.

Ale jest kilka pytań, których się boi. Na przykład, gdy odwiedzający pytają, dlaczego nie nosi spódnicy w kształcie koła, pozostałość po plantacji turystyki Old South, którą Oak Alley zlikwidowała w 2017 roku.

„Mogę wam teraz powiedzieć, że moi przodkowie nie nosili takich sukienek” – powiedział Smith.

Część impetu Smitha do praca jako przewodnik w Oak Alley miała na celu poznanie własnych przodków, którzy byli zniewoleni w Sa Francisco Plantation w Garyville, po drugiej stronie rzeki i 25 minut drogi od Oak Alley.

Jej praca jest związana z miłością i nienawiścią. Myślała o rzuceniu palenia, kiedy turyści nazywali ją „niewolnicą”, a nawet „domową czarnuchą”. Ale jej współpracownicy byli pomocni i życzliwi. I znalazła coś, co wydaje się powołaniem: upewnienie się, że odwiedzający Oak Alley zrozumieli nielakierowaną wersję historii plantacji, ciemność i przemoc, które doprowadziły do budowy i utrzymania jednego z najpiękniejszych miejsc, które Luizjana musi zobaczyć.

Oak Alley, który przyciąga turystów z całego świata, oferuje spojrzenie na ewoluującą naturę turystyki plantacyjnej, która jest podstawą Południa.

Drogi otaczające tamy po obu stronach rzeki Mississippi od St. Francisville do Destrehan są usiane plantacjami, które przyciągają tłumy turystów autobusami wycieczka z Nowego Orleanu.

I od dziesięcioleci do plantacji urs były sprzedawane w stylu „Przeminęło z wiatrem”, koncentrując się na wystawnych domach i ekstrawaganckim stylu życia Białych ludzi, którzy byli ich właścicielami, i przemilczaniu masowego zniewolenia Czarnych, które umożliwiło to wszystko.

Od czasu do czasu pojawiały się pytania o to, czy turyści z plantacji chcieli – lub zasłużyli – na coś więcej niż wspaniałe wycieczki po domach i robienie zdjęć pod omszałymi dębami.

Ale te pytania stały się bardziej uporczywe i trudniejsze do zignorowania w ostatnim czasie lat, gdy naród ogarnęły wezwania do sprawiedliwości rasowej i rozrachunku z trwającymi bliznami niewolnictwa. Wezwania do zaprzestania wykorzystywania plantacji jako tła weselnego również stały się bardziej natarczywe.

Ashley Rogers, dyrektor wykonawczy Whitney Plantation, która koncentruje się na życiu niewolników i została otwarta w 2014 roku, powiedziała, że błędem jest sądzić, że goście nie chcieli przez cały czas słyszeć o niewolnictwie. Laura Plantation była pierwszą w Luizjanie, która zagłębiała się w historie zniewolonych ludzi w 1994 roku, a jej właściciel, Sand Marmillion, powiedział, że tak długo, jak ludzie ją odwiedzają, mają pytania dotyczące niewolnictwa.

Sukces zarówno Whitney, jak i Laury pokazuje, że odwiedzający mają ochotę dowiedzieć się więcej o zniewolonych. Przed zamknięciem związanym z koronawirusem turystyka obfitowała w turystykę, obie plantacje gościły w ruchliwe dni ponad 600 odwiedzających.

„To, co codziennie widzę tutaj na ziemi, to ludzie w każdym wieku, rasy, którzy chcą się uczyć prawdę o historii naszego narodu ”- powiedziała Rogers.

Pod pewnymi względami, jak powiedziała, trudniej jest zmienić swoje dawne praktyki w Oak Alley niż zbudować coś nowego, jak to zrobiła Whitney.

Oak Alley odniósł sukces dzięki swojemu modelowi spódnic w obręcz i miętowych julepów. Ale odwiedzający również gromadzili się w nowej wersji, dopóki koronawirus nie wstrzymał turystyki. Przed pandemią pracowite dni przyciągały 1200 odwiedzających.

W 2012 roku Oak Alley zbudował na terenie posiadłości kwatery niewolników, aby wyglądały jak najbardziej wiernie historycznie, gdyż oryginały dawno już zostały zniszczone. Menedżerowie plantacji zbudowali eksponaty niewolnictwa i zlikwidowali mundury sprzed wojny wojennej. Dodali perspektywę niewolników do swoich wycieczek po wielkich domach i utrzymywali bazę danych ludzi, którzy byli tam zniewoleni. Dyrektor marketingu Hillary Loeber powiedziała, że starali się, aby nieruchomość była wierna swojej historii.

„To, co widzę tutaj na ziemi, każdego dnia, to ludzie w każdym wieku, rasy, pragnący poznać prawdę o historii naszego narodu. ”
– Ashley Rogers, dyrektor wykonawczy Whitney Plantation

Jak Oak Alley ewoluowało, inni trzymali się starego programu. Kevin Kelly, właściciel plantacji Houmas House Plantation w Darrow, odmówił udzielenia wywiadu do tej historii po tym, jak nazwał pytania reportera „fałszywymi”. Witryna internetowa Houmas House opisuje plantację jako „zatrudniającą ponad pięciuset pięćdziesięciu niewolników i bez wyjątku, najpiękniejszą posiadłość posiadaną przez jednego właściciela w Ameryce”.

W odpowiedzi na recenzentów online który nazwał Houmas House „tonem głuchym” w swoim przedstawieniu życia na plantacji, przedstawiciel Houmas House odpowiedział, że „jeśli interesuje cię niewolnictwo, inne plantacje są lepszym wyborem”.

Nottoway Plantation, poszukiwana miejsce ślubu w Białym Zamku nie poświęca ani jednego słowa w sekcji „historia” swojej witryny internetowej niewolnictwu, chociaż pracowało tam 155 niewolników. A zaledwie w zeszłym roku, po oburzeniu, państwowa plantacja Rosedown Plantation w St. Francisville usunęła znak wystawowy przedstawiający tam niewolników jako „zadbanych i szczęśliwych”.

To są różne nieporozumienia Smith powiedziała, że ciężko pracuje, aby im przeciwdziałać w Oak Alley. Nawet w złe dni pamięta tych, którzy mieli gorzej.

„Moi przodkowie, przetrwali więcej i przezwyciężyli to” – powiedziała.

Nie mogę zobacz mapę poniżej? Kliknij tutaj.

PONOWNIE WESELA

Kristen Soileau, fotograf ślubny w Baton Rouge, przez lata fotografowała pary biorące ślub na plantacjach, tosty i tańczące całą noc. Ale kilka lat temu utrzymywał się dyskomfort.

„Wybierając klientów, którzy mają śluby na plantacji, wiedziałem, że to nie ja uczestniczę w tamtejszej przemocy, ale też nie próbowałem odwrócić się od tego ”- powiedziała Soileau, która jest White.

W 2015 roku filmowiec ślubny Mary Winchell miał incydent, który spowodował, że przestała pracować na przyjęciach na plantacji. Jej obecny mąż, który jest czarny, był pomaganie w kręceniu wideo na przyjęciu, kiedy drużba powiedział mu: „Nie podoba nam się tu twój gatunek” – powiedziała. Kiedy zgłosili to młodej parze, powiedziała, że się śmiali.

Soileau postanowiła przestać fotografować wesela na plantacji i czuje się szczęśliwa, że może odmówić dochód. Inni fotografowie mogą czuć się podobnie niespokojni, ale mogą nie być w stanie pozwolić sobie na taką stratę w biznesie, powiedziała.

Winchell i Soileau powiedzieli, że widzieli innych sprzedawców ślubnych próbujących wykonać swoją pracę w plantacje służą szerszemu celowi. Niektórzy przekazują część pieniędzy, które zarabiają na ślubach plantacji, na cele charytatywne. Soileau podoba się pomysł kogoś, kto organizuje wydarzenie na plantacji i spędza chwilę ciszy, by przypomnieć sobie zgubione tam życia, lub zbiera zbiórkę na badania nad niewolnictwem.

W niektórych przypadkach plantacje zależą od dochodów zarabiają na organizowaniu wesel i innych wydarzeń, aby wesprzeć ich misję w inny sposób: pieniądze opłacają personel, wystawy, wycieczki do archiwów i dogłębne zgłębianie badań historycznych.

Debata na temat tego, czy plantacje powinny być wykorzystywane jako miejsca wydarzeń, kipiało również na poziomie krajowym. Aktorzy Blake Lively i Ryan Reynolds przeprosili na początku tego roku za zorganizowanie ślubu w 2012 roku na plantacji w Południowej Karolinie i przekazali 200 000 dolarów darowizny na rzecz NAACP. Piosenkarka Ani DiFranco, która mieszka w Nowym Orleanie, odwołała „rekolekcje dla artystów” planowane w Nottoway w 2014 roku po ostrym negatywnym nastawieniu.

Popularne serwisy ślubne The Knot and Wedding Wire również ogłosiły późno w zeszłym roku starali się upewnić, że nie promują plantacji, które romantyzują ich historię. Ale szybkie przeszukanie The Knot ujawnia miejsca ślubów na plantacjach w Luizjanie, w tym te, które nie oddają hołdu niewolnikom, takie jak Houmas House i Nottoway.

Amaya Hughes i Idara Udoka, którzy prowadzą Life of the Party Events w Nowym Orleanie, powiedzieli, że panny młode, z którymi pracują – z których wiele jest czarnych – od wielu lat mają wspólne obawy związane z małżeństwem na plantacjach. Niewielu z ich klientów wybiera plantacje.

„Masz nad sobą przeczucie – to nie do opisania, że ludzie naprawdę przez to przeszli, a my jesteśmy tutaj na uroczystości” – powiedział Hughes, czarny „Przed tym wszystkim, co działo się w mediach i wiadomościach, mieliśmy klientów z obawami. Wielu z nich po prostu nie chce świętować w miejscu, które ma tak wiele bolesnych i negatywnych rzeczy, które wydarzyły się w ich przeszłości i w naszym tle ”.

Wesela mogą być wielkim biznesem dla plantacji. Na przykład Nottoway reklamuje, że niektóre z jego największych pakietów ślubnych mogą kosztować 15 000 USD.

Oak Alley Plantation, prowadzona przez non-profit, w ostatnich latach coraz rzadziej organizuje wesela i imprezy po godzinach, po tym, jak pojawiła się w kilku filmach, a nawet w teledysku Beyoncé. Ale w pobliskiej restauracji i karczmie Oak Alley – należącej do potomków poprzedniego właściciela plantacji – nadal odbywają się wesela i nie tylko.

Tym, którzy unikają wszelkich posiadłości związanych z niewolnictwem, może być trudno powiedzieć, gdzie narysować linię. Nie każde historyczne miejsce z kwaterami niewolników lub służby na swoim terenie było plantacją.

Na przykład rasa i zakonnicy w Nowym Orleanie mają „kwatery niewolników”, podobnie jak ogrody Rip Van Winkle w Nowej Iberii. lokale, takie jak Southern Oaks w Nowym Orleanie czy White Oak w Baton Rouge, w przeszłości umieszczały słowo „plantacja” w swoich brandingach – kiedy to określenie kojarzyło się bardziej z wielkością niż kontrowersją. Ale oba zostały zbudowane w ciągu ostatniego stulecia i nigdy nie były domami dla niewolników.

„Masz nad sobą przeczucie – nie da się opisać, że ludzie naprawdę przez to przeszli, i jesteśmy tu na uroczystości. ”

– Amaya Hughes, współwłaścicielka wydarzeń z życia imprezy

Joy Banner , dyrektor ds. komunikacji w Whitney Plantation, powiedziała, że tego lata była zalewana telefonami od ludzi pytających, dlaczego wesela na plantacjach są nadal popularne i czy Whitney się z nimi nie zgadza. Banner, potomek niewolników w Whitney, sprzeciwia się im. Zaleca każdemu, kto rozważa zawarcie małżeństwa na plantacji, przeczytanie „Incydentów z życia niewolnicy”, autobiografii niewolników z 1861 roku.

Organizacja non-profit Whitney Institute zazwyczaj nie organizuje wesel, ale oferuje swoją witrynę na określone okazje, które nie wykorzystują piękna „dużego domu”. Zezwolili parom, których przodkowie byli niewolnikami w okolicy, na zawarcie małżeństwa w kościele baptystów w Antiochii na terenie plantacji. Zabytkowy kościół, znajdujący się niegdyś w Paulinie, został zbudowany przez byłych niewolników plantacji River Road Plantations, którzy rozpoczęli prace nad nim w 1868. Oni także byli gospodarzami koncertów w kościele.

Rogers powiedział, że ważne jest, aby pamiętać, że chociaż plantacje były kiedyś obozami pracy, były również miejscami ogromnej odporności i oporu, i warto to uczcić.

Na plantacji Laura w Vacherie Marmillion zgodził się, mówiąc, że plantacje powinny przypominać odwiedzającym, że duch ludzki zatriumfował pośród tak wielu nieszczęść. Zniewoleni ludzie przekazywali wiarę, tradycje, a nawet przepisy, które nadal mają znaczenie dla ich potomków – dla całego świata.Laura Plantation również nie organizuje zazwyczaj ślubów, chociaż jej tereny i ogrody były w przeszłości wykorzystywane do ślubów lub dwóch i innych wydarzeń.

Wśród nich: zjazd rodzinny zeszłego lata dla setek potomków kobieta o imieniu Clémence, która urodziła się w 1859 roku na plantacji Laura. Jej matka była nastoletnią niewolnicą kreolską. Jej ojciec był 66-letnim białym mężczyzną i należał do rodziny, która prowadziła plantację.

INVITING NUANCE

Marmillion postawiła sobie za cel zidentyfikowanie każdego, kto kiedykolwiek mieszkał na plantacji Laura, gdzie rodzice Fats Domino urodził się. Kiedy poleciała do Paryża, aby spotkać krewnych Laury Locoul, imienniczki plantacji, szlochała, widząc zdjęcie, na którym mogła natychmiast zidentyfikować się jako Lucy, niewolnica, którą badała od lat i której historia jest często opisywana podczas wycieczek.

Joseph Dunn, dyrektor ds. marketingu i public relations Laury, z przyjemnością wyjaśnia odwiedzającym swoją trudną historię i pozwala im samodzielnie oceniać postacie historyczne, zamiast mówić im, co mają myśleć. Jak wyjaśnia turystom, relacje między właścicielami niewolników a niewolnikami stały się szczególnie skomplikowane. To nie jest unikalne dla Laura Plantation, ale nie wszystkie plantacje zgromadziły – i były chętne do udostępnienia – tak wielu szczegółów dotyczących zarówno Białych, jak i Czarnych, którzy kiedyś żyli na ich posiadłościach.

Niektórzy niewolnicy byli szczególnie powiązani z codziennym życiem ich niewolników – jak Lucy, której właściciele zabrali ją ze sobą, kiedy przenieśli się do Paryża. Inni spędzili życie na polach trzciny cukrowej i zostali napiętnowani jak bydło, aby nie uciekać.

Z początku zagłębianie się w zniuansowaną historię kosztowało nas, ale Dunn i Marmillion powiedzieli, że wierzą, że otworzyło im to drzwi do ich dzisiejszego sukcesu.

„Czuliśmy, że potrzebujemy wielu miejsc żeby opowiedzieć ci puszystą historię – powiedział Marmillion.„Kłóciliśmy się z organizatorami wycieczek na temat długości naszych wycieczek, ponieważ chcieli 20-minutowych wycieczek”.

Marmillion postrzega swoje badania historii niewolników jako głęboko osobistą formę zadośćuczynienia potomkom niewolników, którzy często słyszy się, że niewiele wiadomo o ich przodkach.

Ponieważ niektóre plantacje próbowały przyciągnąć szerszą publiczność , podobnie jak Komisja Turystyczna River Parishes, która niedawno zrezygnowała ze swojego sloganu „New Orleans Plantation Country”.

Komisja ponownie oceniała tę kwestię przez lata, ale przyspieszyła zmianę w związku z tegorocznymi protestami sprawiedliwość rasowa. Niedawne badania wykazały, że hasło to było zniesmaczone zarówno dla czarnoskórych gości, jak i młodszych ludzi, którzy „nie byli zainteresowani czymś, co wydawało się pozytywnym spojrzeniem na najciemniejszy rozdział Ameryki” – powiedział dyrektor wykonawczy Buddy Boe.

„Zrobiliśmy to w trzy tygodnie, ponieważ było to takie ważne” – powiedział Boe. „Wiedzieliśmy, że nie ma lepszego czasu”.

Boe podkreślił jednak, że nie chodzi mu o mówienie właścicielom plantacji, jak powinni sprzedawać swoje nieruchomości, co powinni umieszczać na wycieczkach i czy powinni gościć wesela. Podał analogię do cukiernicy i cukru w garnku, jeden smakowany przez niewolników, drugi spocony przez ludzi, których trzymali w niewoli.

„Oboje istnieli i oboje muszą być doświadczonym – powiedział.

„Moi przodkowie, przetrwali więcej i przezwyciężyli to.”

– Jessica Smith, przewodnik po Oak Alley Plantation

W Oak Alley, przekazanie pełnego zakresu wrażeń oznaczało poprawienie długotrwałego folkloru tajemniczego francuskiego osadnika zasadził w domu kultowe 28 dębów na początku XVIII wieku – mit, który nadal jest powszechny w Internecie. Najnowsze badania plantacji wskazują, że dęby zostały przetransportowane na posiadłość, a następnie posadzone w latach 1820-1840.

Uważa się, że niewolnicy, którzy tam pracowali, sadzili je i pielęgnowali, tworząc obraz gotowy na pocztówkę, który wita dziś gości.