Nawiedzony obraz Harriet Tubman na dwudziestodolarowym rachunku
Amerykańskie pieniądze są nieładne – wyjątkowo. Konfrontuje się z tym faktem przy kantorach wymiany walut na lotniskach, gdzie zielony stos banknotów jest wymieniany na stos papierowych rysunków. Różnice w projektowaniu między dolarem a euro, dolarem i cedi ghańskim oraz dolarem i brazylijskim realem polegają na zastosowaniu koloru i tekstury oraz stylu regaliów kontrolowanych przez państwo. Japoński jen jest malarski porywający. Rumieniec szyling tanzański pokazuje domy rządowe na tle kwitnącej flory. Przeglądając te zagraniczne notatki, Amerykanin jest zdumiony plamami fioletu, pomarańczy i błękitu. Jesteśmy przyzwyczajeni tylko do zieleni – trwałego pigmentu, wrogiego zmianom chemicznym – oraz do pozbawionych uśmiechu twarzy Prezydentów i Ojców Założycieli. Oprócz dodania falujących gwiazd i pasków do pięćdziesiątki Ulyssesa S. Granta w 2004 r. I eleganckiego pióra do notki C Franklina w 2009 r. Projekty amerykańskich banknotów nie zmieniły się w ostatnim czasie.
Zobacz więcej
W 2015 roku Departament Skarbu pod przewodnictwem prezydenta Obamy ogłosił, że doda kobieta o historycznym znaczeniu dla dziesięciodolarowego banknotu, zastępująca Alexandra Hamiltona. Ale wysiłek, sformułowany jako coś w rodzaju przedsięwzięcia w edukacji feministycznej, nie został przyjęty zbyt ciepło. Dzięki musicalowi Lin-Manuela Mirandy o Hamilton zyskał nietykalną popularność. Dlaczego by nie zastąpić Andrew Jacksona – architekta przymusowego usuwania i rzezi tubylców oraz właściciela niewolników – zamiast tego na dwudziestodolarowym rachunku? Od dziesięcioleci toczyły się walki o usunięcie Jacksona; tutaj była szansa. Wspierana przez ustawodawstwo wprowadzone przez demokratycznego kongresmana Luisa Gutiérreza z Illinois, kampania Kobiety po dwudziestce przeprowadziła konkurs, w którym walczyło ze sobą piętnaście postaci kobiecych, w tym Eleanor Roosevelt, Margaret Sanger i Rosę Parks. Na zwycięzcę głosowało ponad sześćset tysięcy osób: Harriet Tubman, abolicjonistka, pielęgniarka, zwiadowca i szpieg w północnych stanach podczas wojny secesyjnej.
Projekt dwudziestodolarowego banknotu Tubman został ustalony zadebiutował w 2020 r., w stulecie prawa kobiet – białych kobiet – do głosowania, podobnie jak przeprojektowanie dziesięciodolarowego banknotu, na którym pojawiłyby się sufrażystki, w tym Susan B. Anthony i Elizabeth Cady Stanton. Ale te kobiety nie przyjdą na czas. W zeszłym miesiącu sekretarz skarbu Steven Mnuchin, powołując się na rozwój nowych funkcji zabezpieczeń, powiedział komisji kongresowej, że debiut zostanie opóźniony do 2026 r., Pozostawiając kwestię przeprojektowania przyszłej administracji. Mnuchin zaprzeczył, że względy polityczne były czynnikiem, ale obecni i byli urzędnicy Departamentu Skarbu powiedzieli Timesowi, że Mnuchin odłożył projekt ustawy, aby uniknąć możliwości wywołania zamieszania przez Trumpa, anulując wszystko razem.
Czy nie byłoby mądrzejsze ze strony Donalda Trumpa, gdyby oportunistycznie udzielił opublikowania ustawy? Na South Lawn mógł głosić, że Tubman, jak powiedział o Fredericku Douglassie, jest „przykładem kogoś, kto wykonał niesamowitą robotę i jest coraz bardziej rozpoznawany”. Niemal bez wysiłku ze swojej strony mógłby przypisać cześć naszemu Mojżeszowi. Ale łatwo sobie wyobrazić fiksację Trumpa w sprawie ustawy Tubmana, która łączy jego upodobania do ceremonii i drobiazgów. Prezydent, który kiedyś nazwał plan przeprojektowania „czystą poprawnością polityczną”, jest zagorzałym wielbicielem Andrew Jacksona. Symbole białej supremacji są najpotężniejszą walutą Trumpa. Nie mógł pozwolić, by Tubman został przyjęty jako Matka Założycielka, jako monumentalny, na jego warcie – i nie mniej, podczas kampanii reelekcyjnej. Nie mógł znieść widoku twarzy Jacksona, którą przywłaszczył sobie jej. (Trudno sobie wyobrazić Trumpa, który chciałby uwiecznić jakiekolwiek nowe podobieństwo poza swoim własnym – chociaż zgodnie z prawem, jak mu z pewnością powiedziano, na amerykańskiej walucie nie można przedstawić żadnej żywej osoby).
Faksymile dwudziestki Tubmana, opublikowane w „Timesie” w zeszły piątek, daje wyobrażenie o tym, jak daleko posunął się plan. Projektanci wybrali znajomy obraz, przedstawiający starszego Tubmana w czarnym płaszczu z prymitywnym białym kołnierzem, z siwiejącymi włosami związanymi w coś, co mogło być warkoczykami. To nie jest bezkrwawy portret męża stanu; nie wywołuje przepychu ani okoliczności, ale raczej dreszczyk moralnej pokory. Wydaje się, że Tubman lekko się uśmiecha. Jej wyraz twarzy kontrastuje z pustym spojrzeniem Jacksona, który pozostałby z tyłu nowej dwudziestki, zdegradowany, ale nie w pełni przemieszczony.Gdyby kiedyś projekt się zmaterializował, kompozycja Tubmana i Jacksona, dwóch twarzy tej samej zdenerwowanej monety, posłużyłaby jako trafny symbol amerykańskiego zwyczaju historycznej dwuznaczności. Biali zwolennicy supremacji i abolicjoniści nie mają wątpliwości, że każdy z nich przyczynił się do charakteru naszego kraju; po obu stronach projektu są „bardzo dobrzy ludzie”.
Trump nie jest jedyną osobą, która zdziwiła się pomysłem Tubmana na naszej walucie. Czy kobieta, która urodziła się jako niewolnik, powinna mieć pieniądze w pierwsze miejsce? Czy pomyślałaby, że wybicie jej podobizny to zaszczyt czy nieokrzesane ułaskawienie? Kiedy Tubman uciekł z jej plantacji w 1849 roku, opublikowane ogłoszenie oferowało nagrodę w wysokości stu dolarów za jej powrót. Wielu młodych ludzi, zwłaszcza , zdecydowaliśmy się przyjąć notatkę Tubmana jako symboliczne zadośćuczynienie; przynajmniej teraz będziemy mogli odnosić się do „Tubmanów” oprócz „Benjaminów” w tekstach piosenek. Uczona Daina Ramey Berry argumentowała w eseju Slate w 2016, że ustawa Tubmana byłaby odpowiednim hołdem, i porównała ją do przypadku królowej niani, wielkiej jamajskiej Maroon, która pokonała armie brytyjskie, aby założyć osady w Górach Błękitnych, i która pojawia się na wartym pięćset dolarów jamajskim bilecie „Tak jak przeprowadzili się Tubman i niania, tak samo dzieje się z walutą” – napisał Berry . „Przekracza granice hrabstw, stanów, a nawet granic państwowych, umożliwiając płatności i zakupy, które same w sobie mogą być aktem niezależności i samostanowienia”.
Przeszkoda ze strony administracji Trumpa nie powinna powstrzymywać nas przed przyznaniem, że jest coś niepokojącego w wyglądzie notatki Tubmana, jej popkulturowej życzliwości. że Tubman byłby pierwszym czarnoskórym, który pojawił się w walucie federalnej. Ale, jak przypomina nam Berry, czarni ludzie byli wcześniej na pieniądzach: stany Konfederacji rozpowszechniały notatki zawierające osobliwe szkice niewolników robotników trzymających narzędzia i uprawiających ziemię. numizmatyk, ale dla mnie projekt wygląda na nawiedzony, jakby formularz Tubmana nie był do końca przymocowany do strony.Nawet jeśli rachunek pewnego dnia stanie się wszechobecny w handlu, nie sądzę, aby ten brak równowagi widmowej dał się rozwiązać. przyjął tylu zmarłych prezydentów jest skazany na tępe th Witalność naszego największego bojownika o wolność.
Patrząc na projekt ustawy, przypomina mi się fotografia Tubmana, która została odkryta na początku tego roku w albumie należącym do dziewiętnastowiecznego abolicjonisty. To carte de visite – wizytówka – i przedstawia Tubmana w młodości. Jest udrapowana na krześle, ma na sobie modną sukienkę ze stanikiem zapiętym do talii i obszerną spódnicę, bogato zamiatającą podłogę. Obraz pięknie onieśmiela. Wibruje z mistyką nigdy nie przypisywaną Tubmanowi; jeśli zdołasz na chwilę rozwiać pokorny altruizm oplatający jej legendę, możesz zauważyć, że portret jest prawie seksowny. Trudno sobie wyobrazić dopasowanie chwały tego Tubmana do banknotu dolarowego. Kto odważyłby się jej dotknąć?
Zdjęcie: Benjamin F. Powelson / Courtesy Library of Congress