I wojna światowa, pierwotnie nazywana Wielką Wojną, przyniosła ponad dziewięć milionów zgonów. Oficjalnym punktem wyjścia było zabójstwo następcy tronu austro-węgierskiego, arcyksięcia Franciszka Ferdynanda Austrii. Jednak była to po prostu iskra, która rozpaliła beczułkę nadmiernie rozbudowanych armii, imperialnych napięć i złożonych sojuszy, tworząc dwie przeciwstawne siły polityczne w Europie: aliantów i państw centralnych.
Wielka wojna stała się wojną na wyczerpanie z powodu użycia wojny okopowej, w której obie strony wykopały skomplikowane okopy, przed którymi mogły się schronić ostrzał artyleryjski wroga. Rów byłby chroniony drutem kolczastym. Pomiędzy okopami rozciągała się ziemia niczyja, a wojska rozkazane z góry musiałyby się wspiąć i przejść przez znaczną przestrzeń bez ochrony przed bronią palną wroga aby dosięgnąć wrogów i zaatakować. Taka szarża zwykle pozwalałaby tylko na niewielki obszar ziemi, jeśli w ogóle, i skutkowała wieloma śmiercią. Ataki chemiczne nie zostały jeszcze zakazane; wiersz Wilfreda Owena Dulce et Decorum Est ”opisuje doświadczenie w obliczu ataku gazowego.
Mieszkając w okopach, warunki były opłakane. Choroba szerzyła się: stopa okopowa, w której żołnierze cierpieli na gangrenę i grzyby w wyniku mokrych, błotnistych warunków; Gorączka okopowa, która obejmowała zapalenie spojówek, wysypkę i bóle głowy; i okop w jamie ustnej lub ostre martwicze wrzodziejące zapalenie dziąseł. Co najmniej dwa miliony osób zginęło w okopach w wyniku chorób, zanim traktat wersalski zakończył wojnę 28 czerwca 1919 r.
W następstwie wojny wyłoniła się grupa młodych ludzi zwana „Straconym Pokoleniem”. Termin powstał z czegoś, co Gertrude Stein była świadkiem, jak właściciel garażu mówił do swojego młodego pracownika, co Hemingway później wykorzystał jako motto do swojej powieści Słońce też wschodzi (1926): „Wszyscy jesteście straconym pokoleniem”. Oskarżenie to odnosiło się do braku celu lub zapału wynikającego z przerażającego rozczarowania, jaki odczuwali ci, którzy dorastali i przeżyli wojnę, a mieli wtedy po dwudziestce i trzydziestce. Widząc bezcelową śmierć na tak wielką skalę, wielu straciło wiarę w tradycyjne wartości, takie jak odwaga, patriotyzm i męskość. Niektórzy z kolei stali się bezcelowi, lekkomyślni i skupieni na materialnym bogactwie, nie mogąc uwierzyć w abstrakcyjne ideały.
W literaturze „Lost Generation” odnosi się do grupy pisarzy i poetów, którzy byli mężczyznami i kobietami tego okresu. Wszyscy byli Amerykanami, ale kilku członków wyemigrowało do Europy. Najbardziej znanymi członkami byli Gertrude Stein, Ernest Hemingway, F. Scott Fitzgerald i T. S. Eliot.
Typowe motywy w dziełach literackich członków Lost Generation to:
Decadence – Weźmy pod uwagę wystawne przyjęcia Jamesa Gatsbyego w The Great Gatsby Fitzgeralda lub te rzucane przez bohaterów jego Tales of the Jazz Age. Przypomnij sobie bezcelowe podróże, picie i imprezy w kręgach emigrantów w „Słońce też wschodzi” i „Ruchoma uczta” Hemingwaya. W przypadku ideałów tak zniszczonych przez wojnę, dla wielu rezultatem był hedonizm. Pisarze Lost Generation ujawnili podłą naturę płytkiego, frywolnego życia młodych i niezależnie zamożnych młodych ludzi po wojnie.
Role płciowe i impotencja – W obliczu zniszczenia rycerskiego pojęcia wojny jako efektownego wezwania do młodego mężczyzny, poważny cios został zadany tradycyjnym rolom płciowym i obrazom męskości. W The Sun Also Rises narrator, Jake, jest dosłownie bezsilny w wyniku rany wojennej, a zamiast tego to jego kobieca miłość Brett odgrywa rolę mężczyzny, manipulując partnerami seksualnymi i przejmując kontrolę nad ich życiem. Pomyśl także o wierszu T. S. Eliota Pieśń miłosna J. Alfreda Prufrocka i niezdolności Prufrocka do wyznania swej miłości bezimiennemu odbiorcy.
Wyidealizowana przeszłość – Zamiast zmierzyć się z okropnościami wojny, wielu pracowało nad stworzeniem wyidealizowanego, ale nieosiągalnego obrazu przeszłości, błyszczącego obrazu, który nie ma żadnego znaczenia w rzeczywistości. Najlepszym przykładem jest idealizacja Daisy przez Gatsbyego, jego niezdolność do zobaczenia jej taką, jaką naprawdę jest, oraz końcowe wersety powieści po całej jej śmierci i rozczarowaniu:
„Gatsby wierzył w zielone światło, orgastyczną przyszłość ten rok po roku ustępuje nam. Umyka nam wtedy, ale to nie ma znaczenia – jutro będziemy biec szybciej, wyciągnąć ręce dalej … I pewnego pięknego ranka …
Więc walczyliśmy łódkami pod prąd, nieustannie unoszeni z powrotem do przeszłość ”.