BloopEdit
Spektrogram Bloop
Bloop to nazwa nadana ultra-niskiej częstotliwości i niezwykle potężnemu podwodnemu dźwiękowi wykrytemu przez Amerykańską Narodową Administrację Oceaniczną i Atmosferyczną (NOAA) w 1997 roku. Dźwięk jest zgodny z odgłosy generowane przez trzęsienia lodu w dużych górach lodowych lub duże góry lodowe drapiące dno oceanu.
AnalysisEdit
Źródło dźwięku zostało z grubsza triangulowane do odległego punktu na południowym zachodzie Oceanu Spokojnego południowego krańca Ameryki Południowej, a dźwięk ten został kilkakrotnie wykryty przez autonomiczny zestaw hydrofonów Równikowego Oceanu Spokojnego.
Masz problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc medialną.
Zgodnie z opisem NOAA „częstotliwość wzrasta gwałtownie przez około minutę i miał wystarczającą amplitudę, aby można go było usłyszeć na wielu czujnikach, w odległości ponad 5000 km (3100 mil). Dr Christopher Fox z NOAA nie wierzył, że jego pochodzenie było stworzone przez człowieka, na przykład łódź podwodna lub bomba, ani znane zdarzenia geologiczne, takie jak wulkany czy trzęsienia ziemi. Chociaż profil dźwiękowy Bloopa rzeczywiście przypomina profil żywego stworzenia, źródło było tajemnicą zarówno dlatego, że różniło się od znanych dźwięków, jak i dlatego, że było kilka razy głośniejsze niż najgłośniejsze nagrane zwierzę, płetwal błękitny.
Program NOAA Vents przypisuje Bloop dużemu trzęsieniu lodu. Liczne trzęsienia lodu mają podobne spektrogramy co Bloop, a także amplitudę niezbędną do ich wykrycia pomimo zasięgu przekraczającego 5000 km (3100 mil). Zostało to znalezione podczas śledzenia góry lodowej A53a, która rozpadła się w pobliżu South Georgia Island na początku 2008 roku. Jeśli rzeczywiście jest to źródło Bloopa, góra lodowa (e) zaangażowana w generowanie dźwięku znajdowała się najprawdopodobniej między Cieśniną Bransfield a Morzem Rossa lub prawdopodobnie w Cape Adare na Antarktydzie, znanym źródle sygnałów kriogenicznych.
JuliaEdit
Spektrogram „Julii”.
Masz problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc dla mediów.
Julia to dźwięk nagrany 1 marca 1999 roku przez U.S. National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA). NOAA twierdzi, że źródłem dźwięku była najprawdopodobniej duża góra lodowa, która osiadła na mieliźnie Antarktydy. Było na tyle głośne, że można było go usłyszeć w całym układzie autonomicznych hydrofonów Równikowego Oceanu Spokojnego, trwającego około 2 minuty i 43 sekundy. Ze względu na niepewność co do azymutu przylotu, punkt początkowy znajduje się najprawdopodobniej w pobliżu równika w Ameryce Południowej na Oceanie Spokojnym. Lokalizacja (15 ° S 98 ° W)
Slow DownEdit
Spektrogram spowolnienia
Masz problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc dla mediów.
Slow Down to dźwięk nagrany 19 maja 1997 roku na Oceanie Spokojnym równikowym przez amerykańską National Oceanic and Atmospheric Administration. Źródłem dźwięku była najprawdopodobniej duża góra lodowa, która została uziemiona.
AnalysisEdit
Nazwa została nadana, ponieważ dźwięk powoli zmniejsza częstotliwość w ciągu około siedmiu minut. Został nagrany przy użyciu autonomicznego zestawu hydrofonów. Dźwięk był odbierany kilka razy w roku od 1997 r. Jedną z hipotez dotyczących pochodzenia dźwięku jest poruszający się lód na Antarktydzie. Spektrogramy dźwięku drgań wywołanych tarciem bardzo przypominają spektrogram spowolnienia. Sugeruje to, że źródło dźwięku mogło być spowodowane tarciem dużej pokrywy lodowej poruszającej się po lądzie.
TrainEdit
Spektrogram dźwięku pociągu
Pociąg to nazwa nadana dźwiękowi nagranemu 5 marca 1997 r. w autonomicznym układzie hydrofonów na Oceanie Równikowym na Oceanie Spokojnym. Dźwięk osiąga quasi-stałą częstotliwość. Według NOAA pochodzenie dźwięku jest najprawdopodobniej generowane przez bardzo dużą górę lodową na Morzu Rossa, w pobliżu przylądka Adare.
Masz problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc dla mediów.