PrecursorsEdit
W XIV, XV i XVI wieku nastąpiło duchowe odrodzenie w Europie, w którym kwestia zbawienia stała się centralna. Stało się to znane jako reformacja katolicka. Kilku teologów nawiązało do wczesnych dni chrześcijaństwa i zakwestionowało ich duchowość. Ich debaty rozprzestrzeniły się na większość Europy Zachodniej w XV i XVI wieku, podczas gdy świeccy krytycy badali również praktyki religijne, zachowania duchownych i stanowisko doktrynalne Kościoła. Aktywnych było kilka różnych nurtów myślowych, ale idee reform i odnowy były na czele z duchowieństwem.
Reformy ogłoszone na Piątym Soborze Laterańskim (1512-1517) przyniosły tylko niewielki skutek. Niektóre stanowiska doktrynalne odbiegały od oficjalnych stanowisk Kościoła, prowadząc do zerwania Rzym i powstanie wyznań protestanckich. Mimo to konserwatywne i reformujące się partie nadal przetrwały w Kościele katolickim, nawet gdy rozprzestrzeniła się reformacja protestancka. W latach dwudziestych XVI wieku protestanci oderwali się zdecydowanie od Kościoła katolickiego. Dwa odrębne dogmatyczne stanowiska w Kościele katolickim utrwaliły się w latach sześćdziesiątych XVI wieku. Reformacja katolicka stała się znana jako kontrreformacja, zdefiniowana jako reakcja na protestantyzm, a nie jako ruch reformatorski. Historyk Henri Daniel-Rops napisał:
Termin ten, choć powszechny, wprowadza w błąd: nie można go właściwie zastosować, logicznie lub chronologicznie, do tego nagłe przebudzenie jak zaskoczonego olbrzyma, ten wspaniały wysiłek odmłodzenia i reorganizacji, który w ciągu trzydziestu lat nadał Kościołowi zupełnie nowy wygląd. … Tak zwana „kontrreformacja” nie rozpoczęła się na Soborze Trydenckim, długo po Lutrze; jego początki i pierwsze osiągnięcia były dużo wcześniejsze od sławy Wittenbergi. Podjęto ją nie w odpowiedzi na „reformatorów”, ale w posłuszeństwie wymaganiom i zasadom, które są częścią niezmiennej tradycji Kościoła i wynikają z jego najbardziej fundamentalnej lojalności.
Regularne zakony podjęły pierwsze próby reformy w XIV wieku. Bulla benedyktyńska z 1336 r. Zreformowała benedyktynów i cystersów. W 1523 r. Kamedułów pustelników z Monte Corona zostali uznani za oddzielne zgromadzenie mnichów. W 1435 r. Franciszek z Paoli założył Biednych Pustelników św. Franciszka z Asyżu, którzy zostali braćmi Minim. W 1526 roku Matteo de Bascio zaproponował zreformowanie franciszkańskiej reguły życia do jej pierwotnej czystości, dając narodziny kapucynom, uznanym przez papieża w 1619 roku. Zakon ten był dobrze znany świeckim i odgrywał ważną rolę w przepowiadaniu publicznym. Aby odpowiedzieć na nowe potrzeby ewangelizacji, duchowni utworzyli kongregacje zakonne, składając specjalne śluby, ale bez obowiązku asystowania w posługach zakonnych klasztoru. Ci duchowni regularnie nauczali, głosili kazania i spowiadali się, ale podlegali bezpośredniej władzy biskupa. i nie jest powiązany z żadną konkretną parafią lub obszarem, jak wikariusz czy kanonik.
We Włoszech pierwszym zgromadzeniem duchowieństwa regularnego byli teatyni założeni w 1524 roku przez Gaetano i kardynała Gian Caraffę. Po tym nastąpili Ojcowie Somaschi w 1528 r., Barnabici w 1530 r., Urszulanki w 1535 r., Jezuici, uznani kanonicznie w 1540 r., Klerycy Regularni Matki Bożej Lucca w 1583 r., Kamilianie w 1584 r., Ojcowie Adorno w 1584 r. 1588, a ostatecznie pijarów w 1621 r. W 1524 r. Wielu księży w Rzymie zaczęło żyć we wspólnocie skupionej wokół Filipa Neri. Oratorianie otrzymali konstytucje w 1564 r. I uznani przez papieża za zakon w 1575 r. Używali muzyki i śpiewu, aby przyciągnąć wiernych.
Zakony religijneEdit
Nowe zakony były fundamentalną częścią reform. Zakony takie jak kapucyni, karmelici bosi, augustianie bosi, augustianie wspominani, cystersi feuillanci, urszulanki, teatyny, barnabici, Kongregacja Oratorium św. Filipa Neriego, a zwłaszcza jezuici pracowali w wiejskich parafiach i dawali przykłady katolickiej odnowy.
Teatyni podjęli się powstrzymania szerzenia się herezji i przyczynili się do odrodzenia duchowieństwa. Kapucyni, odgałęzienie zakonu franciszkańskiego, wyróżniające się przepowiadaniem i troską o biednych i chorych, szybko się rozwijały. Bractwa założone przez kapucynów szczególnie interesowały się ubogimi i żyły skromnie. Członkowie zakonów aktywnych w zagranicznej ekspansji misyjnej wyrazili pogląd, że parafie wiejskie często potrzebują chrystianizacji tak samo jak poganie z Azji i obu Ameryk.
Urszulanki skupiły się na specjalnym zadaniu wychowania dziewcząt, pierwszego zakonu kobiet, które mają być oddane temu celowi.Oddanie się tradycyjnym dziełom miłosierdzia było przykładem ponownego potwierdzenia przez reformację katolicką wagi zarówno wiary, jak i uczynków oraz zbawienia dzięki łasce Bożej i odrzuceniu maksymy sola scriptura podkreślanej przez sekty protestanckie. Nie tylko sprawili, że Kościół był bardziej skuteczny, ale także potwierdzili fundamentalne założenia średniowiecznego Kościoła.
Jezuici byli najbardziej skuteczni z nowych zakonów katolickich. Spadkobierca pobożnych, spostrzegawczych i legalistycznych tradycji, jezuici zorganizowali się na zasadach wojskowych. Światowość kościoła renesansowego nie miała żadnego udziału w ich nowym porządku. Mistrzowskie Ćwiczenia Duchowe Loyoli ukazały nacisk podręczników charakterystycznych dla katolickich reformatorów przed reformacją, przypominających pobożność. Jezuici stali się kaznodziejami, spowiednikami monarchów i książąt oraz humanistycznymi wychowawcami.
Według ministra adwentystów Le Roy Froom, jezuici tacy jak Francisco Ribera i Luis De Alcasar zostali zmuszeni do uzasadnienia swojego stanowiska przez niepochlebne prorocze interpretacje i epitety używane przez protestanckich biblistów na temat papiestwa. Twierdził, że ci jezuici używali dwóch kontrinterpretacji tych samych proroctw: Futuryzm i preteryzm. Zostały one wymyślone, aby odeprzeć nauki protestanckiej reformacji i odrzucić użycie antychrysta i analogicznych proroctw z dala od papieża i ze średniowiecza. Mówi się, że Froom argumentował, że te metody pozostawiły trwały ślad w historii. Ich wysiłki są w dużej mierze przypisywane zahamowaniu protestantyzmu w Polsce, Czechach, na Węgrzech, w południowych Niemczech, we Francji nce i hiszpańska Holandia. Froom powiedział:
W Niemczech, Szwajcarii, Francji, Danii, Szwecji, Anglii i Szkocji jednocześnie padły imponujące deklaracje głosowe i Papiestwo było określonym antychrystem w proroctwach. Symbole Daniela, Pawła i Jana zostały zastosowane z ogromnym skutkiem. Setki książek i traktatów odcisnęły swoje spory na świadomości Europy. Rzeczywiście, tak bardzo zawładnęła umysłami ludzi, że Rzym z niepokojem spostrzegł, że musi skutecznie przeciwdziałać temu utożsamianiu się Antychrysta z papiestwem lub przegrać bitwę.
Jezuici poprzez swoją misyjną działalność uczestniczyli w ekspansji Kościoła w obu Amerykach i Azji. Biografia Loyoli przyczyniła się do podkreślenia pobożności ludowej, która zanikła za czasów papieży politycznych, takich jak Aleksander VI i Leon X. Po wyzdrowieniu z poważnej rany, przyrzekł, że będzie „służyć tylko Bogu i rzymskiemu papieżowi, Jego namiestnikowi na Ziemi „Nacisk na Papieża jest potwierdzeniem średniowiecznego papalizmu, podczas gdy Sobór Trydencki pokonał koncyliaryzm, wiarę, że sobory powszechne Kościoła były zbiorowo reprezentantem Boga na Ziemi, a nie Papieża. Biorąc papieża za absolutnego przywódcę, jezuici przyczynili się do powstania Kościoła kontrreformacyjnego zgodnie z linią zharmonizowaną z Rzymem.
Oddanie i mistycyzmEdit
Paolo Veronese
Olej na płótnie
169 cm × 137 cm (67 in × 54 cale)
Gallerie dell „Accademia, Wenecja, Włochy
Reformacja katolicka była nie tylko ruchem zorientowanym na politykę i politykę kościelną, ale obejmowała także główne postacie, takie jak Ignacy Loyola, Teresa z Ávila, Jan od Krzyża, Franciszek Salezy i Philip Neri, którzy dodali duchowości Kościół katolicki Teresa z Avila i Jan z Krzyża byli hiszpańskimi mistyczkami i reformatorami zakonu karmelitów, których posługa koncentrowała się na wewnętrznym nawróceniu do Chrystusa, pogłębianiu modlitwy i oddaniu się woli Bożej. Teresa otrzymała zadanie rozwijania i pisania o drodze do doskonałości w jej miłości i jedności z Chrystusem. Thomas Merton nazwał Jana od Krzyża największym ze wszystkich mistycznych teologów.
Duchowość Filippo Neri, który mieszkał w Rzymie w tym samym czasie co Ignacy, była również zorientowana praktycznie, ale całkowicie przeciwna jezuicie podejście. Powiedział Filippo: „Jeśli mam prawdziwy problem, zastanawiam się, co zrobiłby Ignacy… a potem robię dokładnie odwrotnie”. W uznaniu ich wspólnego wkładu w duchową odnowę w ramach reformacji katolickiej, Ignacy Loyola, Filippo Neri i Teresa z Ávila zostali kanonizowani tego samego dnia, 12 marca 1622 r.
Dziewica Maryja zagrała coraz bardziej centralną rolę w nabożeństwach katolickich. Zwycięstwo w bitwie pod Lepanto w 1571 r. Zostało przypisane Maryi Dziewicy i zapoczątkowało silne odrodzenie pobożności maryjnej.Podczas i po reformacji katolickiej pobożność maryjna przeżywała nieprzewidziany wzrost, obejmując ponad 500 stron pism mariologicznych w samym tylko XVII wieku. Jezuita Francisco Suárez był pierwszym teologiem, który zastosował tomistyczną metodę w teologii maryjnej. Inni znani współtwórcy duchowości maryjnej to Lawrence z Brindisi, Robert Bellarmine i Francis of Sales.
Sakrament pokuty został przekształcony z doświadczenia społecznego w doświadczenie osobiste; to znaczy od aktu wspólnoty publicznej do prywatnej spowiedzi. Odbyło się to teraz na osobności, w konfesjonale. Była to zmiana w akcentowaniu z pojednania z Kościołem na pojednanie bezpośrednio z Bogiem iz nacisku na społeczne grzechy wrogości na grzechy prywatne (zwane „tajemnymi grzechami serca”).
Barokowa sztukaEdit
Kościół katolicki był czołowym mecenasem sztuki w dużej części Europy. Celem wielu dzieł sztuki w okresie kontrreformacji, zwłaszcza w Rzymie Berniniego i we Flandrii Petera Paula Rubensa, było przywrócenie dominacji i centralnej pozycji katolicyzmu. Był to jeden z motorów stylu barokowego, który pojawił się w Europie w koniec XVI w. Na obszarach, gdzie dominował katolicyzm, architektura i malarstwo, a w mniejszym stopniu muzyka, odzwierciedlały cele kontrreformacji.
Sobór Trydencki ogłosił, że architektura, malarstwo i rzeźba odegrały rolę w głosząc teologię katolicką. Wszelkie prace, które mogłyby wzbudzić „cielesne pragnienia”, były niedopuszczalne w kościołach, podczas gdy jakiekolwiek przedstawienie cierpienia i wyraźnej agonii Chrystusa było pożądane i właściwe. W czasach, gdy niektórzy protestanccy reformatorzy niszczyli wizerunki świętych i wybielające mury, reformatorzy katoliccy potwierdzili znaczenie sztuki, szczególnie zachęcając obrazy Matki Boskiej.
Dekrety dotyczące artEdit
Michelangelo
1537–1541
Fresk
1370 cm × 1200 cm (539,3 cala × 472,4 cala)
Kaplica Sykstyńska, Watykan
Sąd Ostateczny, fresk w Kaplicy Sykstyńskiej autorstwa Michała Anioła ( 1534-1541), znalazła się pod nieustannym atakiem kontrreformacji m.in. za nagość (później zamalowaną przez kilka stuleci), nieprzedstawiającą Chrystusa siedzącego lub brodatego, a także pogańską postać Charona. Malarstwo włoskie po 1520 r., z godnym uwagi Wyjątkiem była sztuka Wenecji, która rozwinęła się w manieryzm, wysoce wyrafinowany styl dążący do efektu, który zaniepokoił wielu duchownych jako pozbawiony atrakcyjności dla mas ludności. Naciski Kościoła na powstrzymanie wyobrażeń religijnych wpłynęły na sztukę od lat trzydziestych XVI wieku i zaowocowały dekretami ostatniej sesji Soboru Trydenckiego w 1563 r., Zawierającymi krótkie i raczej nieopisane fragmenty dotyczące obrazów religijnych, które miały mieć duży wpływ na rozwój sztuki katolickiej. Poprzednie rady katolickie rzadko odczuwały potrzebę wypowiadania się w tych sprawach, w przeciwieństwie do soborów prawosławnych, które często orzekały w sprawie określonych typów obrazów.
Dekret potwierdził tradycyjną doktrynę, że obrazy przedstawiają tylko przedstawioną osobę i że oddano im cześć osobie, a nie wizerunkowi, a ponadto pouczono, że:
… każdy przesąd zostanie usunięty … wszelka lubieżność być unikanym; w taki sposób, aby figury nie były malowane ani ozdabiane pięknem pobudzającym do pożądania … nie widać niczego, co jest nieporządne, niewłaściwe lub zagmatwane, nic, co jest bluźniercze, nic nieprzyzwoitego, widząc, że świętość jest domem I aby te rzeczy były wierniej przestrzegane, święty Synod postanawia, że nikomu nie wolno umieszczać ani zmuszać do umieszczania żadnego niezwykłego obrazu w jakimkolwiek miejscu lub w kościele, niezależnie od tego, z wyjątkiem tego obrazu. zostały zatwierdzone przez biskupa …
Dziesięć lat po dekrecie Paolo Veronese został wezwany przez Święte Oficjum, aby wyjaśnić, dlaczego jego Ostatnia Wieczerza, ogromne płótno do refektarza klasztoru, zawarte słowami Świętego Oficjum: „błazny, pijani Niemcy, krasnoludy i inne tego typu bzdury” oraz ekstrawaganckie kostiumy i dekoracje, w tak naprawdę fantastycznej wersji weneckiego patrycjusza uczta. Veronese powiedziano, że musi zmienić swój obraz w ciągu trzech miesięcy. Po prostu zmienił tytuł na Święto w domu Lewiego, wciąż epizod z Ewangelii, ale mniej doktrynalnie centralny i nic więcej nie zostało powiedziane.
Liczba takich dekoracyjnych zabiegów na tematy religijne gwałtownie spadła, podobnie jak „niestosownie lub niejasno zaaranżowane” dzieła manierystyczne, jak liczba książek, zwłaszcza autorstwa flamandzkiego teologa Molanusa, Karola Borromeo i kardynała Gabriele Paleottiego, i instrukcje miejscowych biskupów wzmocniły dekrety, często wchodząc w najdrobniejsze szczegóły tego, co jest do przyjęcia. Wiele tradycyjnych ikonografii uznawanych bez odpowiednich podstaw biblijnych było w rezultacie zabronionych, podobnie jak jakiekolwiek włączanie klasycznych pogańskich elementów do sztuki religijnej i prawie cała nagość, w tym nagość małego Jezusa.
Według wielkiego mediewisty Émilea Mâle, była to „śmierć sztuki średniowiecznej”, ale zbladła w porównaniu z ikonoklasmem obecnym w niektórych kręgach protestanckich i nie dotyczyła malarstwa świeckiego. Niektórzy malarze i rzeźbiarze kontrreformacji to Tycjan, Tintoretto, Federico Barocci, Scipione Pulzone, El Greco, Peter Paul Rubens, Guido Reni, Anthony van Dyck, Bernini, Zurbarán, Rembrandt i Bartolomé Esteban Murillo.
Muzyka kościelnaEdit
Reformy przed Soborem TrydenckimEdit
Uważa się, że Sobór Trydencki jest szczytem wpływu kontrreformacji na muzykę kościelną w XVI wieku. Jednak sobór Wypowiedzi na temat muzyki nie były pierwszą próbą reformy. Kościół katolicki wypowiadał się przeciwko domniemanemu nadużyciu muzyki używanej podczas Mszy, zanim Sobór Trydencki zwołał się kiedykolwiek w celu omówienia muzyki w 1562 roku. zrozumiałość tekstu w wykonaniu psalmodii w 1492 r. Delegaci na soborze byli tylko ogniwem w długim łańcuchu duchowieństwa kościelnego, który naciskał na reformę liturgii muzycznej, sięgając aż do 1322 r.
Prawdopodobnie najbardziej radykalne posunięcie reformy nastąpiło pod koniec 1562 r., kiedy poinstruowani przez legatów Egidio Foscarari (biskup Modeny) i Gabriele Paleotti (arcybiskup Bolonii) rozpoczęli prace nad reformą zakonów i ich praktyk związanych z liturgią. Reformy przepisane klasztorom zakonnic, które obejmowały zaniechanie używania organów, zakaz wykonywania profesjonalnych muzyków i zakaz śpiewu polifonicznego, były znacznie surowsze niż jakiekolwiek edykty soborowe, a nawet te, które można znaleźć w legendzie Palestriny.
Wezwanie do reformy wielu przedstawicieli Kościoła była popularna w XV i XVI wieku technika kompozytorska wykorzystująca materiał muzyczny, a nawet teksty towarzyszące z innych kompozycji, takich jak motety, madrygały i pieśni. śpiewanie różnych tekstów w różnych językach sprawiało, że którykolwiek z tekstów był trudny do odróżnienia od mieszanki słów i nut. Parodia zawierałaby wtedy melodie (zwykle linię tenorową) i słowa z pieśni, które mogły być i często były na zmysłowym Na muzyczną liturgię Kościoła w coraz większym stopniu wpływały świeckie melodie i style. Sobór paryski zebrany w 1528 roku oraz Sobór Trydencki tworzyły próby przywrócenia poczucia świętości środowisku kościelnemu i temu, co było właściwe dla Mszy. Rady po prostu odpowiadały na problemy ich dnia.
Reformy podczas 22. sesjiEdit
Sobór Trydencki spotykał się sporadycznie od 13 grudnia 1545 r. Do 4 grudnia 1563 r., Aby zreformować wiele części Kościoła katolickiego. 22. sesja soboru, która zebrała się w 1562 r., Zajmowała się muzyką kościelną w kanonie 8 w części „Nadużycia w ofierze Mszy” podczas posiedzenia soboru 10 września 1562 r.
Kanon 8 jest często cytowany jako dekret Soboru Trydenckiego o muzyce kościelnej ale to jest rażące niezrozumienie kanonu; był to tylko proponowany dekret.W rzeczywistości delegaci na soborze nigdy oficjalnie nie zaakceptowali kanonu 8 w jego popularnej formie, ale biskupi Granady, Coimbry i Segowii nalegali, aby długie oświadczenie o muzyce zostało osłabione, a wielu innych prałatów soboru entuzjastycznie dołączyło. Jedynymi ograniczeniami faktycznie nałożonymi przez 22. sesję było trzymanie świeckich elementów z dala od muzyki, co w sposób dorozumiany dopuszczało polifonię. Kwestia zrozumiałości tekstu nie znalazła miejsca w końcowych edyktach 22. sesji, ale pojawiła się tylko w debatach wstępnych. 22. sesja zakazała jedynie mieszania „lubieżnych” i „bluźnierczych” rzeczy z muzyką, ale Paleotti w swoich aktach przywiązuje równą wagę do kwestii zrozumiałości.
Pomysł, który Rada wezwała do usunięcia cała polifonia Kościoła jest szeroko rozpowszechniona, ale nie ma żadnego dokumentu potwierdzającego to twierdzenie. Możliwe jednak, że niektórzy Ojcowie zaproponowali taki środek. Cesarz Ferdynand I, święty cesarz rzymski, został uznany za „zbawiciela muzyki kościelnej”, ponieważ powiedział, że polifonii nie należy wypierać z Kościoła. Ale Ferdynand był najprawdopodobniej panikarzem i odczytał Radzie możliwość całkowitego zakazu polifonii. Sobór Trydencki nie skupił się na stylu muzycznym, ale na postawach uwielbienia i szacunku podczas Mszy.
Savior-LegendEdit
Kryzysy związane z polifonią i zrozumiałością tekstu oraz Groźba całkowitego usunięcia polifonii, która miała pochodzić od rady, ma bardzo dramatyczną legendę o rozwiązaniu. Legenda głosi, że Giovanni Pierluigi da Palestrina (ok. 1525 / 26–1594), muzyk kościelny i chórmistrz w Rzymie, napisał Mszę dla delegatów soboru, aby pokazać, że polifoniczna kompozycja może ustawić tekst w taki sposób, że słowa można było wyraźnie zrozumieć, co nadal było przyjemne dla ucha. Missa Papae Marcelli Palestriny (Msza za papieża Marcellusa) została odprawiona przed soborem i spotkała się z tak gościnnym przyjęciem wśród delegatów, że całkowicie zmienili zdanie i pozwolili, by polifonia pozostała w użyciu w muzycznej liturgii. Dlatego Palestrina powstała nazwany „zbawicielem polifonii kościelnej”. Legenda ta, choć bezpodstawna, od dawna jest ostoją historii muzyki. Mit zbawiciela po raz pierwszy rozpowszechnił relacja Aggazzari i Banchieri w 1609 r., którzy powiedzieli, że papież Marcellus próbował zastąpić cała polifonia z prostym śpiewem. „Missa Papae Marcelli” Palestriny została jednak w 1564 r., po 22. sesji, wykonana dla Papieża, podczas gdy rozważano reformę Chóru Sykstyńskiego.
Msza papieża Marcellusa Krótko mówiąc, nie był ważny w swoim czasie i nie pomógł ocalić polifonii Kościoła. Niezaprzeczalne jest to, że pomimo jakichkolwiek solidnych dowodów jego wpływu podczas Soboru Trydenckiego lub po nim, żadna postać nie jest bardziej kompetentna do reprezentowania sprawy polifonii we Mszy niż Palestrina. Papież Pius IV, słysząc muzykę Palestriny, uczynił z Palestriny, według Papal Brief, wzór dla przyszłych pokoleń katolickich kompozytorów muzyki sakralnej.
Reformy po Soborze Trydenckim
Johann Michael Rottmayr (1729): Wiara katolicka pokonuje protestanckie herezje; część fresku wewnątrz Karlskirche w Wiedniu
Podobnie jak jego współczesna Palestrina, flamandzki kompozytor Jacobus de Kerle (1531 / 32–1591) również został uznany za podającego model kompozycji na Sobór Trydencki. Jego czteroczęściowa kompozycja Preces, oznacza „oficjalny punkt zwrotny kontrreformacji” sa cappella ideał. Kerle był jedynym znanym kompozytorem Holandii, który działał zgodnie z radą. Inny muzyczny gigant na równi z Palestriną, Orlando di Lasso (1530 / 32–1594) był ważną postacią w historii muzyki, choć mniej purystą niż Palestrina. Wyraził współczucie dla obaw Rady, ale nadal okazywał przychylność „Parady chanson Masses”.
Pomimo braku edyktów soboru dotyczących polifonii i przejrzystości tekstu, reformy, które nastąpiły po 22. sesji uzupełniono luki pozostawione przez sobór w obszarach stylistycznych. Na 24. sesji Rada upoważniła „Synody prowincjonalne” do ustalenia przepisów dotyczących muzyki kościelnej. Decyzja o pozostawieniu praktycznego zastosowania i kwestii stylistycznych miejscowym przywódcom kościelnym była ważna dla kształtowania przyszłości katolickiej muzyki kościelnej. Wówczas to lokalni przywódcy kościelni i muzycy kościelni znaleźli właściwe zastosowanie do dekretów soboru.
Choć pierwotnie teologiczne i ukierunkowane na postawy muzyków, Dekrety soboru zaczęły być traktowane przez muzyków kościelnych jako oświadczenie o właściwych stylach muzycznych.Zrozumienie to najprawdopodobniej rozprzestrzeniło się wśród muzyków, którzy starali się wprowadzić w życie deklaracje soboru, ale nie przeczytali oficjalnych oświadczeń trydenckich. Na muzyków kościelnych prawdopodobnie wpłynęło polecenie swoich kościelnych patronów. kompozycje nie wymagają odpowiednio podstawy muzycznej rady, ale duchową i religijną podstawę ich sztuki.
Kardynał Arcybiskup Mediolanu, Karol Boromeusz, był bardzo ważną postacią w reformowaniu muzyki kościelnej po Soborze Trent. Chociaż Boromeusz był pomocnikiem papieża w Rzymie i nie mógł przebywać w Mediolanie, gorliwie nalegał na szybkie wprowadzenie w życie dekretów soboru w Mediolanie. Boromeusz utrzymywał kontakty listowe ze swoim kościołem w Milian i gorąco zachęcał tamtejszych przywódców do wprowadzenia reform pochodzących z Soboru Trydenckiego. W jednym ze swoich listów do swojego wikariusza w diecezji mediolańskiej, Nicolo Ormaneto z Werony, Boromeusz zlecił mistrzowi kaplicy Vincenzo Ruffo (1508–1587) napisanie Mszy, która uczyniłaby słowa tak łatwymi do zrozumienia, jak to tylko możliwe. Borromeo zasugerował również, że gdyby Don Nicola, kompozytor o bardziej chromatycznym stylu, był w Mediolanie, również mógłby skomponować Mszę, którą można porównać dla przejrzystości tekstu. Borromeo prawdopodobnie był zaangażowany lub słyszał o pytaniach dotyczących przejrzystości tekstu z powodu jego prośby do Ruffo.
Ruffo poważnie potraktował zlecenie Borromeo i postanowił komponować w stylu, który przedstawiał tekst tak, aby wszystkie słowa były być zrozumiałe, a znaczenie tekstowe było najważniejszą częścią kompozycji. Jego podejście polegało na poruszaniu wszystkimi głosami w sposób homorytmiczny, bez skomplikowanych rytmów i bardzo konserwatywnym stosowaniu dysonansu. Podejście Ruffo było z pewnością sukcesem dla przejrzystości tekstu i prostota, ale jeśli jego muzyka była bardzo czysta teoretycznie, nie odniosła artystycznego sukcesu, pomimo prób Ruffo, aby zainteresować monotonną czteroczęściową fakturą. spostrzegana troska o zrozumiałość. Tak więc wiara w mocne edykty soboru dotyczące zrozumiałości tekstu stała się cechą charakterystyczną rozwoju sakralnej muzyki kościelnej.
Sobór Tren przyniosło inne zmiany w muzyce: przede wszystkim rozwój Missa brevis, Lauda i „Spiritual Madrigal” (Madrigali Spirituali). Ponadto liczne sekwencje były w większości zabronione w Mszale Piusa V z 1570 r. Pozostałe sekwencje to Victimae paschali laudes na Wielkanoc, Veni Sancte Spiritus na Pięćdziesiątnicę, Lauda Sion Salvatorem na Boże Ciało i Dies Irae za zaduszkę i za Msze św. Martwy.
Kolejną reformą po Soborze Trydenckim było opublikowanie Brewiarza rzymskiego z 1568 roku.
KalendarzeEdytuj
Więcej obchodów świąt i podobnych wydarzeń wywołało potrzeba dokładnego śledzenia tych wydarzeń w diecezjach. Ale był problem z dokładnością kalendarza: w XVI wieku kalendarz juliański był prawie dziesięć dni niezgodny z porami roku i ciałami niebieskimi. Wśród astronomów, którzy zostali poproszeni o pracę nad problemem reformy kalendarza, był kanonik we Fromborku (Frauenburg) Mikołaj Kopernik. W dedykacji dla De revolutionibus orbium coelestium (1543) Kopernik wspomniał o reformie kalendarza zaproponowanej przez V Sobór Laterański (1512–1517). Jak wyjaśnia, właściwy pomiar długości roku był niezbędną podstawą reformy kalendarza. W efekcie jego praca polegająca na zastąpieniu systemu ptolemejskiego modelem heliocentrycznym była częściowo spowodowana potrzebą reformy kalendarza.
Rzeczywisty nowy kalendarz musiał poczekać do kalendarza gregoriańskiego w 1582 roku. publikacja De revolutionibus przeszła ze stosunkowo niewielkim komentarzem: niewiele więcej niż matematyczna wygoda, która uprościła odniesienia astronomiczne w celu uzyskania dokładniejszego kalendarza. Fizyczne dowody sugerujące, że teoria Kopernika dotycząca ruchu ziemi była dosłownie prawdziwa, promowały pozorną herezję przeciwko ówczesnej myśli religijnej. W rezultacie, podczas afery Galileusza, Galileo Galilei został umieszczony w areszcie domowym, służył w Rzymie, Sienie, Arcetri i Florencji za publikację pism, o których mówi się, że są „gwałtownie podejrzani o heretyckość”. Jego przeciwnicy potępili teorię heliocentryczną i tymczasowo zakazali jej nauczania w 1633 r. Podobnie Academia Secretorum Naturae w Neapolu została zamknięta w 1578 r. W wyniku sprzeciwu kleryków heliocentrycy wyemigrowali z obszarów katolickich na tereny protestanckie, niektórzy tworząc Krąg Melanchtonów. / p>