Jak pokonać IRS: Możliwość zwolnienia podatków w przypadku upadłości
Daniel C. Fleming, Esq.
Z kilkoma wyjątkami Kodeks upadłościowy przestrzega odwiecznej zasady, że w życiu pewna jest tylko śmierć i podatki. Nie jest tak łatwo pokonać IRS, ponieważ Kodeks upadłościowy znacznie ogranicza zdolność dłużnika do spłaty podatków w przypadku upadłości. Specjalista ds. Upadłości musi dokładnie zrozumieć Kodeks upadłościowy, aby wiedzieć, kiedy można pokonać IRS, a kiedy nie. Punktem wyjścia powinno być zrozumienie, kiedy zezwala się na zwolnienie z podatku.
Pokonanie IRS w sądzie upadłościowym może czasami przypominać poproszenie San Diego Padres o pokonanie New York Yankees. IRS ma bardzo niskie przeszkody do pokonania, aby utrzymać dług podatkowy. Po pierwsze, IRS musi wykazać, że podatek jest tego rodzaju, że nie może zostać pobrany. Rodzaj podatku, data naliczenia podatku, data jego zapłaty, czy jest to podatek, czy kara oraz inne czynniki mają znaczenie. Po drugie, IRS musi to udowodnić jedynie przez przewagę dowodów, którymi są prawnicy, którzy mówią „może mam rację, a może się mylę”. IRS musi również wykazać, że roszczenie dotyczy podatku lub kary podatkowej. Kodeks upadłościowy nie definiuje, co to jest „podatek” i tylko dlatego, że Kongres lub lokalny ustawodawca nazwał go podatkiem, niekoniecznie oznacza, że jest to podatek.
I. Podatki priorytetowe i okresowe: zasada „odczekaj trzy lata po złożeniu zeznania lub 240 dni po dokonaniu oceny”.
Kodeks upadłościowy nadaje niektórym rodzajom podatków priorytetowy status dystrybucji. Są to tak zwane podatki priorytetowe. i nie podlegają umorzeniu. Ponadto podatki w przypadku nieumyślnej upadłości między datą złożenia wniosku a powołaniem powiernika lub nakazem ulgi są również niepodlegające umorzeniu. Podatki priorytetowe to podatki, które najczęściej nie są odprowadzane. Zrozumienie niuansów pomiędzy podatkami, które są priorytetowe, a które nie, pomoże Ci pokonać IRS.
Kodeks upadłościowy ma siedem kategorii podatków, które są priorytetowe. Żaden z nich nie podlega umorzeniu. W takich przypadkach nie pokonasz IRS. Ale tam, gdzie wyjątki od zwolnienia są ograniczone w czasie, będziesz musiał poczekać wymagany czas. Jeśli nie ma limitu czasu, musisz wymyślić, jak go zapłacić. Siedem kategorie to:
A. Inco ja Podatki, w przypadku których minęło więcej niż trzy lata od złożenia zeznania lub minęło ponad 240 dni od naliczenia podatku. Aby pokonać IRS w podatku dochodowym, musisz odczekać trzy lata od złożenia zeznania lub 240 dni po naliczeniu podatku, w zależności od tego, co nastąpi później, aby spłacić zobowiązanie podatkowe.
Jeden dłużnik nie powiadomił California Franchise Tax Board o raporcie agenta podatkowego IRS w ciągu 90 dni. Było to wymagane przez prawo podatkowe Kalifornii. W rezultacie czas stanu Kalifornia na oszacowanie niedoboru podatkowego wydłużył się z sześciu miesięcy do czterech lat. Podatki były nadal należycie naliczane, gdy dłużnik ogłosił upadłość, więc uznano je za niepodlegające umorzeniu.
B. Podatki od nieruchomości należne ponad rok temu. W wielu miejscach podatki od nieruchomości są zastawami na nieruchomościach, więc chociaż możesz osobiście spłacać swoje podatki od nieruchomości, które są starsze niż jeden rok, nadal możesz być zmuszony do spłaty zastawów, jeśli chcesz zachować nieruchomość.
C. Fundusz powierniczy lub podatki u źródła. Po prostu im zapłać. Nie pokonasz IRS w przypadku tego rodzaju podatków.
D. Podatki od zatrudnienia, w przypadku których zwrot należny był ponad trzy lata temu. Aby pokonać IRS, będziesz musiał poczekać trzy lata przed ogłoszeniem upadłości. Należy jednak pamiętać, że podatki od zatrudnienia, które nie podlegają spłacie, to podatki od zatrudnienia od odszkodowań wypłaconych dłużnikowi. Jedna para dłużników była właścicielami firmy, która była winna podatki od bezrobocia. Chociaż za te podatki odpowiadała przede wszystkim firma, oni sami byli odpowiedzialni, więc oni również byli odpowiedzialni za te podatki. Jednak przepisy Kodeksu upadłościowego ograniczają pierwszeństwo i brak możliwości umorzenia do podatków od odszkodowania uzyskanego od dłużnika. Ponieważ pracownicy firmy zarabiali na pensji od firmy, a nie od dłużników, dłużnicy mogli spłacać podatek od bezrobocia.
E. Podatek akcyzowy, w przypadku którego zwrot należny był ponad trzy lata temu lub zdarzenia miały miejsce ponad trzy lata temu. Kolejne trzy lata niespokojnego czekania przed ogłoszeniem upadłości. Jeden z dłużników był kierowcą ciężarówki, więc zgodnie z prawem stanu Oregon ponosił podatki od przewoźników samochodowych. Sąd uznał, że te podatki są podatkami akcyzowymi, ponieważ były pobierane w celu publicznym, a nie dla jakiejś indywidualnej korzyści dla płatnika. W rezultacie podatki nie podlegały umorzeniu.
F.Opłaty celne, jeśli towar został wprowadzony do kraju ponad rok temu, chyba że celnicy badają przesyłkę, aby oszacować cło lub nie mają wystarczających informacji, aby ocenić lub sklasyfikować przesyłkę, w takim przypadku termin wynosi cztery lata. Dlatego jeśli celnik zatrzyma Twoją przesyłkę, musisz poczekać cztery lata. W przeciwnym razie musisz czekać tylko rok.
G. Kary związane z podatkami priorytetowymi. Jeśli nie uniknąłeś innych rodzajów podatków priorytetowych, to również utkniesz z karami za nie zapłacenie ich w terminie.
II. Zwroty złożone z opóźnieniem lub niewypełnione: Zasada „Pamiętaj, aby zawsze składać zwroty na czas”
Nie będziesz w stanie spłacić podatków, jeśli nie złożyłeś zwrotu lub złożyłeś go późno, mniej niż dwa lata przed ogłoszeniem upadłości Jeśli jednak minęły więcej niż dwa lata od złożenia zeznania, mimo że było późno, a podatek w innym przypadku nie jest podatkiem priorytetowym, możesz spłacić podatek i pokonać IRS.
Jeden sąd stwierdził, że brak wiedzy o podatku nie jest usprawiedliwieniem dla niezłożenia zeznania (wydaje się, że ignorancja jest tylko usprawiedliwieniem dla IRS!). Dłużnik nie wiedział, że istnieją podatki od zakładów lub że takie podatki wymagały zwrotów, więc nie złożył żadnych. Był bukmacherem, a IRS powiedział mu, że istnieje podatek od działalności związanej z zakładami. IRS osiągnął trifectę u tego bukmachera, szacując 1,5 miliona dolarów podatków plus kary i odsetki. Po ogłoszeniu upadłości dłużnik zwrócił się do sądu o umorzenie podatków. Ponieważ nie złożył żadnych zwrotów, dług nie był wymagalny.
Zastępstwo za deklarację przygotowaną przez IRS nie liczy się jako deklaracja złożona przez dłużnika, chyba że jest podpisana przez dłużnika. W takim przypadku podatek nie zostałby pobrany. Jeden dłużnik nie składał zeznań podatkowych przez trzy kolejne lata. IRS przygotował „substytuty zwrotów” na te lata, co jest dozwolone, ale dłużnik nie zgodził się na nie i też ich nie podpisał. Po ogłoszeniu upadłości podatki nie zostały umorzone. Sąd zauważył że przygotowany substytut deklaracji musi zostać podpisany przez podatnika, zanim będzie mógł zostać zaakceptowany jako zeznanie złożone przez podatnika.
Deklarację podatkową uważa się za złożoną, gdy otrzyma ją IRS. Zwykle jest to data wysłania Otrzymuje je urząd, podobnie jak IRS, agencja federalna. Jednak jeden dłużnik zdecydował się złożyć wniosek prywatną firmą kurierską w poniedziałek. Dwa lata minus dwa dni później ogłosił upadłość. Dłużnik argumentował, że od tej daty dokładnie dwa lata przed ogłoszeniem upadłości wypadła sobota, ten sobotni termin powinien zostać przesunięty na następny poniedziałek. W ten sposób mógłby powiedzieć, że jego zeznanie nastąpiło dwa lata przed upadłością i zwolnieniem z podatków. Sąd nie kupił tego argumentu i będzie nie dokonał korekty. Mógł pokonać IRS, gdyby czekał kolejne dwa dni przed złożeniem wniosku. Morał z tej historii wydaje się być taki, że jeśli chcesz pokonać IRS, powinieneś wysłać pocztę.
Ani IRS, ani dłużnik nie mogą manipulować dwuletnim okresem. IRS ani żaden organ podatkowy nie może przekształcić podlegającego umorzeniu podatku na niepodlegające umorzeniu roszczenie podatkowe, żądając kolejnych poprawionych deklaracji dotyczących tych samych informacji. Po złożeniu przez dłużnika oświadczenia w odpowiednim czasie, w którym ujawniono wszystkie dochody, zeznanie zostało złożone zgodnie z Kodeksem upadłościowym. Prawo stanu Georgia wymagało od jednego dłużnika złożenia poprawionego zeznania podatkowego w przypadku zmiany federalnego zobowiązania podatkowego podatnika. Ten dłużnik nie złożył poprawionego zeznania przed ogłoszeniem upadłości. Stan Georgia argumentował, że podatek nie podlega zwolnieniu, ponieważ nie złożono poprawionego zeznania. Sąd stwierdził, że złożone przez dłużnika zeznanie wstępne uważa się za złożone, nawet jeśli wymagane są kolejne lub zmienione zeznania, które dotyczą tych samych podstawowych informacji. W przeciwnym razie IRS mógłby sprawić, że większość podatków nie podlegałaby umorzeniu, wymagając kolejnych zwrotów.
Podobnie, dłużnik nie może wykorzystywać kolejnych zgłoszeń upadłości do zamiany niepodlegającego spłacie podatku na podlegający umorzeniu. Okres dwóch lat zostanie przedłużony o czas, w którym automatyczne wstrzymanie obowiązywało w każdej sprawie upadłości wniesionej przez dłużnika lub przeciwko dłużnikowi, która została zakończona. Para dłużników, mąż i żona, złożyli pozew na podstawie Rozdziału 7 29 miesięcy po złożeniu zeznań podatkowych. Ponieważ jest to ponad dwa lata, dłużnicy argumentowali, że podatek został umorzony. Wcześniej jednak, zaledwie miesiąc po złożeniu zeznań podatkowych, dłużnicy złożyli wcześniejszy wniosek na podstawie Rozdziału 13. Chociaż petycja na podstawie rozdziału 13 została oddalona zaledwie cztery miesiące później, dwuletni okres obowiązywał zarówno za okres automatycznego pobytu, jak i za sześć miesięcy nakazanych przez kodeks skarbowy.
III.Fałszywe zwroty i umyślne próby unikania podatków: zasada „Upewnij się, że zawsze składasz zeznania na czas”, część II oraz zasada „Bądź uczciwy w sprawach podatkowych”, znana również jako zasada „rób wszystko powyżej tablicy z wyjątkiem pisania Czek, chyba że możesz sobie na to pozwolić, w którym przypadku powinieneś wypisać czek ”Zasada
Kodeks upadłościowy uniemożliwia zwolnienie podatku, jeśli dłużnik złożył fałszywe zeznanie lub umyślnie próbował uniknąć podatku. fałszywe zeznanie lub umyślna próba uchylenia się od podatku powoduje, że podatek nie podlega spłacie bez względu na jego wiek. Zwrot jest fałszywy, jeśli dłużnik wie, że zeznanie jest fałszywe, zamierza uniknąć płacenia podatków i nie płaci podatków . IRS obciążył jednego dłużnika, agenta ubezpieczeniowego, znacznym zaniżeniem jego dochodów. Niemniej jednak był w stanie spłacić większość swoich podatków, ponieważ IRS nie wywiązał się ze swojego ciężaru dowodu. IRS musiał ustalić, z przewagą dowody, rzeczywiste celowe wykroczenie ze strony dłużnik. W typowo biurokratyczny sposób IRS nieumyślnie zniszczył większość odpowiednich dokumentów. Sąd uznał pozostałe dowody za niejednoznaczne i nie mógł stwierdzić, że dłużnik celowo dokonywał nielegalnych potrąceń lub wiedział, że jego zeznania były fałszywe. W rezultacie większość zobowiązań podatkowych można było umorzyć i pokonał IRS.
Fałszywe zwroty. Sądy stosują test oszustwa cywilnego, który jest stosowany w federalnych sprawach podatkowych, aby określić, czy zwrot jest fałszywy. Nie jest wymagane wykazywanie „złego motywu lub złowrogiego celu”. Aby ustalić, czy zwrot był oszukańczy (są to „odznaki oszustwa”), sądy rozważają, czy wystąpiły duże zaniżenia dochodów dokonywanych konsekwentnie ewidencje, niezłożenie zeznań podatkowych, nieprawdopodobne lub niekonsekwentne zachowanie podatnika, ukrywanie majątku, brak współpracy z organami oraz bezprawny charakter działalności przynoszącej dochód. IRS ustalił, że jeden dłużnik zaniżał swoje dochody o 365 237,29 USD w 1980 r. I 209 606,00 USD w 1981 r. Dochód ten pochodził ze sprzedaży fenyloacetonu, nielegalnej substancji używanej do produkcji metamfetaminy, znanej również jako speed. Sąd uznał, że dłużnik ten wykazywał duże rozbieżności w zgłoszonych dochodach i że dochód ten pochodzi z nielegalnej działalności. W rzeczywistości dłużnik zgłosił nielegalne dochody w wysokości 9 000 dolarów. To wyraźnie pokazało, że wiedział, że musi zgłosić dochód. Po wniesieniu aktu oskarżenia w sprawie narkotyków dłużnik uciekł z kraju. Sąd odebrał to jako niechęć do współpracy z władzami. Dłużnik przyznał się również do posiadania kont bankowych za granicą, co sąd zinterpretował jako ukrycie majątku. Biorąc pod uwagę wagę dowodów, sąd stwierdził wyraźny zamiar złożenia fałszywego zwrotu.
Rozmyślne uchylanie się od płacenia podatków. Podejmowana przez dłużnika próba uniknięcia lub pokonywania poboru, zapłaty lub naliczenia podatku spowoduje, że podatek nie będzie podlegał spłacie. Czynniki, które sądy wezmą pod uwagę, szukając świadomej próby uniknięcia podatku, obejmują: (1) umyślne ukrycie majątku; (2) oszukańcze przelewy; (3) prowadzenie spraw biznesowych w sposób utrudniający śledzenie lub pobieranie dochodu; (4) znaczące zaniżenia dochodów; (5) powtarzające się niezłożenie deklaracji lub zwykle spóźnione wnioski w następstwie wcześniejszego przestrzegania i żądań rządowych; (6) brak współpracy z organami podatkowymi; (7) składanie fałszywych formularzy; (8) oświadczenia wskazujące na zamiar unikania podatków; (9) wyroki skazujące za uchylanie się od płacenia podatków; (10) niemożność wyjaśnienia potrąceń i obliczenia dochodu; (11) udział w działaniach „protestu podatkowego”; (12) niezapłacenie podatków pomimo zdolności i prowadząc wystawny styl życia; oraz (13) nieprawdopodobne lub niekonsekwentne zachowanie po stronie dłużnika. Czynniki wskazujące, że brak zapłaty podatek nie był umyślny, obejmował terminowe składanie dokładnych deklaracji i współpracę z organem podatkowym. Brak płatności sam w sobie nie jest jednak dowodem na umyślne uchylanie się od podatku. Wymagane jest coś więcej.
Jeden dłużnik, który nie złożył wniosku zeznania podatkowe i nie płacił podatków uważały, że bieda jest dobrą obroną. Jego wymówką było to, że nie miał pieniędzy na zapłacenie podatków, a także kar i odsetek. Twierdził, że nie zrobił nic pozytywnego, aby uniknąć podatków Jednakże sąd uznał, że „umyślne” oznacza to samo, co „dobrowolne, świadome i zamierzone”. Obejmowało to zarówno zaniechanie, jak i popełnienie przez niego prowizji. Sąd zauważył również, że dłużnik miał możliwość składania zeznań i płacenia podatków, więc jego podatki nie podlegały umorzeniu.
Czy dłużnik świadomie próbował uchylanie się od podatku ustala się biorąc pod uwagę wszystkie istotne fakty.Fakt, że dłużnik nie miał pieniędzy, jest nieistotny, ponieważ może on przynajmniej złożyć zeznanie, jeśli nie zapłacić podatków.Jeden z dłużników późno składał zeznania podatkowe, chociaż wiedział, że jest do tego zobowiązany i przyznał, że zaniżał swoje dochody. Wpłacał również swoje wypłaty na konto bankowe dziewczyny. Sąd znalazł więc wiele dowodów nie tylko na głupotę, ale także na umyślną próbę uniknięcia płacenia podatków, więc ten dłużnik przegrał na rzecz IRS.
Sądy patrzą na umyślne uchylanie się od uchylania się w sprawach dotyczących zwolnienia z podatku tak, jak patrzą na federalne sprawy o oszustwa podatkowe w sprawach cywilnych i stosują ten sam test. Oznacza to, że dowód umyślnego uchylania się od płacenia podatków wymaga jedynie wykazania, że niezapłacenie lub niedopłacenie podatku było „dobrowolne, świadome i zamierzone”. Jeden dłużnik zawsze składał zeznania podatkowe i zawsze płacił podatki w terminie, aż do jednego roku, kiedy jego dochody wzrosły dramatycznie, podobnie jak jego styl życia. W tym roku myślał, że może pokonać IRS i nie składał deklaracji i nie płacił podatków. . Zorganizował nawet, aby jego pracodawca uczynił go niezależnym wykonawcą. W ten sposób uniknął potrącania podatków u źródła z wypłaty. Sąd orzekł, że dłużnik celowo nie złożył deklaracji i nie zapłacił podatków, gdy miał zdolność finansową do zapłacenia. Sąd uznał również, że dłużnik wiedział, że musi złożyć zeznanie i wiedział, że musi zapłacić podatki, zwłaszcza gdy miał pieniądze, i że to wystarczyło, aby stwierdzić, że dłużnik dobrowolnie i celowo uchylił się od zapłaty podatków. Aby wykazać umyślność, rząd musi tylko wykazać, że dłużnik dobrowolnie i umyślnie tego nie zrobił. Rząd nie musi wykazywać działania potwierdzającego ze strony dłużnika, aby zwyciężyć; „zawinione zaniedbanie” jest dość.
Jednak inny dłużnik był w stanie pokonać IRS i spłacić zobowiązanie podatkowe, mimo że celowo nie zapłacił podatków. Złożył prawidłowo zeznania, ale wykorzystał swoje dochody na spłatę długów osobistych i biznesowych zamiast podatków. Chociaż miał pieniądze na opłacenie podatków, nie miał dość, by spłacić wszystkie swoje długi. Sąd uznał, że niezapłacenie podatków przez dłużnika nie jest funkcją nieuczciwości, ale raczej funkcją braku wystarczającej ilości pieniędzy. Sąd orzekł, że świadome niezapłacenie podatków przez dłużnika samo w sobie nie było świadomą próbą uchylenia się od podatku. W przeciwnym razie, gdyby sąd postąpił zgodnie z argumentami IRS, prawie żaden dłużnik będący w stanie upadłości nigdy nie spłaci podatku, ponieważ wszyscy oni umyślnie nie zapłacili. Tym samym ten dłużnik został zwolniony z podatku.
Jedna para dłużników konsekwentnie unikała podatków, ale ostatecznie nie była w stanie pokonać IRS. Dali swoje pieniądze i ziemię swoim dzieciom. Stworzyli korporacje, które posiadały ich dzieci, ale nadal kontrolowały. Spłacili innych wierzycieli, nie płacąc podatków. Obniżyli własne pensje, aby mniej pieniędzy było dostępnych dla IRS. Sąd przyjrzał się sumie działań dłużników i stwierdził, że dłużnicy najwyraźniej próbowali uniknąć płacenia podatków oraz że próby te były dobrowolne, świadome i celowe.
Inna para miała długą historię z IRS przed ogłoszeniem upadłości i nie pobiła IRS również po ogłoszeniu upadłości. Dłużnicy zaniżali swoje dochody w latach 1974–1979, a następnie nie składali żadnych zwrotów w latach 1980–1983. W 1975 r. Przenieśli cały swój majątek do trustu i próbowali przenieść cały swój dochód do trustu. Jednak sąd podatkowy orzekł, że dochód ten nadal podlega opodatkowaniu jako osoby fizyczne. Następnie urząd skarbowy przyjrzał się wypłatom z firmy dłużnika, a następnie jego składkom na ubezpieczenie społeczne za dobrobyt należący do trustu. Dłużnicy nigdy dobrowolnie nie płacili podatków. Sąd zauważył, że chociaż sam brak płatności nie wystarczył, aby odmówić zwolnienia, brak zapłaty był częścią tego, co sąd wziąłby pod uwagę przy ustalaniu, czy dłużnik świadomie próbował uniknąć podatków lub je pokonać. Brak zapłaty musiałby być połączony z niezłożeniem deklaracji podatkowych lub środkami mającymi na celu ukrycie aktywów lub dochodu, aby podatek nie podlegał umorzeniu. Sąd stwierdził, że dłużnicy ci wyszli daleko poza zwykłe niepłacenie podatków.
Był również dłużnik, który próbował argumentować, że próby ukrycia majątku nie były próbami unikania lub pokonywania podatków, tak aby nie podlegały one umorzeniu. On też ostatecznie przegrał z IRS. Sąd zinterpretował kodeks upadłościowy w taki sposób, aby obejmował ukrywanie majątku. Sąd upadłościowy uznał, że dłużnik świadomie próbował ukryć swoje udziały w swoim mieszkaniu i zorganizowanej przez siebie korporacji. Oba te aktywa były na nazwisko jego żony. Dłużnik zapłacił co najmniej 60 000 dolarów z ceny zakupu mieszkania w wysokości 106 000 dolarów i zeznał, że mieszkanie to nie jest prezentem dla jego żony. Ponadto przekazał majątek żonie dopiero dwa lata później, mniej więcej wtedy, gdy dokonywano obliczeń podatkowych.Wspomniana korporacja zajmowała się odzyskiwaniem ropy naftowej, co było ekspertyzą dłużnika, a nie jego żony, mimo że miała być właścicielem przedsiębiorstwa. Chociaż żona zeznała, że do prowadzenia firmy nie jest potrzebna ekspertyza, sąd jej nie uwierzył. Dłużnik odegrał kluczową rolę w założeniu firmy i wykonał większość pracy, ale dłużnik nie posiadał akcji i nie otrzymał zapłaty za swoje usługi. W rezultacie sąd stwierdził, że dłużnik działał umyślnie w celu ukrycia majątku w celu uniknięcia lub pokonania podatków.
Inna para dłużników, chirurg i jego żona, często nie składali zeznań podatkowych, nie płacili podatków i próbowali ukryć dochody i aktywa. Okazało się, że była to umyślna próba uniknięcia lub pokonania podatków. Dłużnicy nie składali zeznań podatkowych przez osiem lat i nie płacili w tym czasie żadnych podatków. IRS stwierdził, że dłużnicy wydali w tym czasie dużo pieniędzy i że zdeponowali jeszcze więcej pieniędzy na swoich własnych kontach bankowych oraz na rachunkach organizacji charytatywnej. Fakty te wskazywały na uzyskiwanie dochodu bez składania deklaracji podatkowych. W przypadku upadłości sądy orzekły, że dłużnicy świadomie próbowali uchylić się i pokonać swoje zobowiązania podatkowe. W rezultacie IRS pokonał ich, a nie odwrotnie.
Inny dłużnik złożył fałszywe oświadczenia o pobraniu podatku W-4, aby jego pracodawcy nie zatrzymywali żadnych pieniędzy z jego wypłat. Ta taktyka również nie wystarczyła, aby pokonać IRS. Nie składał deklaracji podatkowych na czas i nie płacił podatków. Sąd uznał, że uchylanie się od zobowiązania podatkowego różni się od uchylania się od zapłaty podatku. Uchylanie się od zapłaty podatku podlegało umorzeniu, ponieważ dłużnik uznał zobowiązanie, ale po prostu nie mógł go zapłacić. To jest rodzaj uczciwego dłużnika, któremu ma pomóc kodeks upadłościowy. Uchylanie się od zobowiązania podatkowego nie podlegało umorzeniu ze względu na środek nieuczciwości. System upadłościowy nie sprzyja tego rodzaju zachowaniom. Sąd uznał, że połączenie zachowania dłużnika doprowadziło do umyślnego uchylenia się od zobowiązania podatkowego, niepodlegającego umorzeniu na podstawie Kodeksu upadłościowego.
Jeszcze inny dłużnik twierdził, że protestuje przeciwko podatkom. Wszyscy wiemy, że protestujący przeciwko podatkom nigdy nie pokonali IRS. Nie składał żadnych zwrotów i nie płacił podatków, mimo że miał dochód. Słyszał o grupie demonstrantów podatkowych i uczestniczył w ich spotkaniach, aby dowiedzieć się, jak nie płacić podatków. Protestujący podatkowi przekazali mu formularze dokumentów, których używał w celu uniknięcia podatków. Sąd uznał, że dłużnik wiedział, że musi płacić podatki i składać zeznania podatkowe. Sąd uznał, że dłużnik dobrowolnie i umyślnie naruszył te obowiązki i uznał zobowiązanie podatkowe za niezbywalne.
IV. Kary podatkowe: Zasada „odczekać trzy lata, aby pozbyć się kar”
Możesz pokonać IRS i zwolnić z kar podatkowych w dwóch przypadkach. Albo kary dotyczą podatków podlegających umorzeniu, albo zdarzeń, które spowodowały kary nastąpiły ponad trzy lata przed ogłoszeniem upadłości.
Większość sądów zajmujących się tą kwestią orzekła, że kara podatkowa w związku ze zdarzeniem, które nastąpiło ponad trzy lata przed upadłością, podlega umorzeniu, nawet jeśli dotyczy Podatek nie podlegający spłacie Jedna para dłużników nie była w stanie pobić IRS w tym zakresie, mieli zobowiązania podatkowe nie podlegające umorzeniu, a sąd orzekł, że odsetki i kary od tych nie podlegających spłacie zobowiązań podatkowych również nie podlegają umorzeniu.
Inna para dłużników nie złożyła deklaracji podatku dochodowego, a IRS oszacował podatki, kary i odsetki. Pięć lat później ogłosili upadłość na podstawie rozdziału 7. Sąd orzekł, że skoro kary zostały nałożone w odniesieniu do transakcja lub zdarzenie, które miało miejsce ponad trzy lata przed złożeniem petycji, kary podlegały umorzeniu. Oni także pokonali IRS w karach.
W jeszcze innym przypadku IRS ustalił, że podstawowe podatki nie podlegały umorzeniu z powodu oszustwa dłużnika. Kary związane z tymi podatkami zostały jednak przeanalizowane osobno. Ponieważ przedmiotowe kary spełniały kryteria, kary podlegały umorzeniu i IRS ponownie przegrał.
W jeszcze innym przypadku, chociaż dłużnik ogłosił upadłość w 1992 r., chodziło o podatki za lata 1982–1987. Stwierdzono, że podatki nie podlegały umorzeniu, ale kary podlegały umorzeniu ze względu na sposób opracowano przepisy Kodeksu upadłościowego, mimo że stworzyło to anomalię w wykonywaniu kar bez odprowadzania podatków i odsetek.
V. Długi zaciągnięte na opłacenie podatków federalnych: zasada „Nie pożyczaj pieniędzy na spłatę podatków z jednego źródła”
Kodeks upadłościowy nie zezwala na spłatę długu, który zaciągnąłeś w celu zapłacić podatek federalny, który byłby niepodlegający umorzeniu, gdybyś nadal był mu winien po ogłoszeniu upadłości.Polityka leżąca u podstaw tego przepisu polega na zachęcaniu ludzi do pożyczania pieniędzy dłużnikom, aby mogli płacić podatki, nawet jeśli płatność wymaga pożyczki lub użycia karty kredytowej. Jednak, jak zauważył jeden z komentatorów: „w praktyce może się okazać, że trudno będzie prześledzić… wpływy z pożyczki jako zapłatę podatków”. Wydaje się więc, że biorąc pod uwagę trudności z bezpośrednim pokonaniem IRS, powinieneś zapłacić IRS i spróbować spłacić długi, których nie spłaciłeś, ponieważ zapłaciłeś IRS.
VI. Odsetki od Non- Roszczenia podatkowe podlegające umorzeniu:
Zasada „Utkniesz z odsetkami”
Nie będziesz w stanie spłacić odsetek, jeśli powiązane podatki są podatkami niepodlegającymi umorzeniu. Na przykład jeden dłużnik miał niepodlegające umorzeniu zobowiązania podatkowe, ale kwestionował możliwość umorzenia odsetek od tych zobowiązań. Sąd zgodził się z większością innych sądów, które orzekały w tej sprawie i uznał, że odsetki nie podlegają umorzeniu.
Odsetki naliczone przed ogłoszeniem upadłości z tytułu niepodlegającego umorzeniu podatku również nie podlegają umorzeniu. Jeden z dłużników na mocy rozdziału 13 przewidywał pierwszeństwo spłaty zobowiązań podatkowych przed złożeniem wniosku, ale nie przewidywał odsetek od tych zobowiązań podatkowych przed złożeniem wniosku. Zgodnie z Kodeksem upadłościowym odsetki są integralną częścią dopuszczalnej wierzytelności, więc odsetki mają taki sam priorytet jak faktyczny podatek. Odsetki mają zatem status priorytetowy i nie podlegają umorzeniu. Inny sąd zastosował to samo rozumowanie w sprawie z rozdziału 7.
VII. Ograniczone zastosowanie sekcji 523 (a) w Rozdziale 13 Sprawy: Zasada „Rozdział 13 nie jest takim złym pomysłem, chyba że masz podatki priorytetowe”
Zgodnie z Rozdziałem 13 Kodeksu upadłościowego, tylko niektóre wyjątki od zwolnienia mają zastosowanie do sprawy na podstawie rozdziału 13, pod warunkiem że dłużnik dokona wszystkich płatności w przypadku sprawy na podstawie rozdziału 13 oraz że dłużnik dokona wszystkich płatności przewidzianych w planie na podstawie rozdziału 13. Skutkuje to większym umorzeniem dłużnika. Żadne z obowiązujących odnotowane wyjątki dotyczą podatków, tak więc wszystkie podatki byłyby pobierane po zakończeniu wszystkich płatności w ramach planu, a rozdział 13 wymaga, aby wszystkie roszczenia pierwszeństwa zostały zapłacone w całości zgodnie z planem. W rezultacie wszystkie podatki mające pierwszeństwo będą musiały zostać zapłacone w całości zgodnie z planem na mocy rozdziału 13 przed udzieleniem absolutorium. Jednak inne wyjątki od absolutorium, które zostały omówione wcześniej, z wyjątkiem podatków priorytetowych, niekoniecznie muszą być zapłacone w całości w celu uzyskania absolutorium.
Dlatego w przypadkach określonych w rozdziale 13 podatki podlegają zwolnieniu, nawet jeśli nie zostały zapłacone w całości, chyba że podatki mieszczą się w jednym z priorytetów. We wcześniejszym zgłoszeniu na podstawie Rozdziału 7 stwierdzono, że jeden dłużnik świadomie próbował uchylać się od zobowiązań podatkowych, więc zobowiązanie podatkowe uznano za niepodlegające umorzeniu. Później złożył sprawę na podstawie rozdziału 13. Zgodnie z rozdziałem 13 tylko kilka określonych rodzajów długów nie podlega umorzeniu. Nie ma wśród nich podatków związanych z uchylaniem się od płacenia podatków. Tym samym dłużnikowi przysługiwało umorzenie po dokonaniu wszystkich płatności w ramach planu z rozdziału 13 i był w stanie pokonać IRS.
VIII. Ograniczone zastosowanie wyjątków dotyczących absolutorium w przypadkach z rozdziału 11: Zasada „Nie jest ci naprawdę lepiej w rozdziale 11”
Wyjątki od zwolnienia mają ograniczone zastosowanie w przypadkach z rozdziału 11. Chociaż rozdział 11 generalnie usuwa wszystkie zadłużenia po potwierdzeniu planu reorganizacji, rozdział 11 wyraźnie stosuje wyjątki od umorzenia indywidualnych dłużników w przypadkach z rozdziału 11, nawet jeśli plan zostanie potwierdzony.
Jeden indywidualny dłużnik z rozdziału 11 został oceniony na braki podatkowe po ogłoszeniu upadłości sprawa została już rozpoczęta. Sąd uzasadnił, że indywidualny dłużnik na mocy rozdziału 11 nie może zostać zwolniony z długów wymienionych w Kodeksie upadłościowym, w tym z podatków, którym przyznano status pierwszeństwa. Jak wspomniano wcześniej, podatki priorytetowe obejmują podatki, które nie są obliczane, ale nadal podlegają z dnia złożenia petycji. W związku z tym dłużnik nie został zwolniony z obowiązku podatkowego. Obecność w Rozdziale 11 nie pomogła mu pokonać IRS.
To samo nie dotyczy korporacji zjadł lub był dłużnikiem spółki. W przypadku korporacji i spółek osobowych wyjątki od absolutorium w ogóle nie mają zastosowania. Aby potwierdzić plan na mocy rozdziału 11, dłużnik na mocy rozdziału 11 musi spłacić wierzytelności priorytetowe, w tym pierwszeństwo podatkowe. Pierwszeństwo podatkowe musi być zapłacone w ciągu sześciu lat. Dłużnik na mocy rozdziału 11 niekoniecznie musi płacić podatki nieuprzywilejowane lub inne wierzytelności, aby spełnić minimalne wymogi prawne dotyczące potwierdzenia, chociaż strony mogą uzgodnić różne traktowanie takich roszczeń w praktyce. W związku z tym dłużnicy korporacyjni i spółki osobowej z rozdziału 11 mogą spłacać te same roszczenia, które dłużnik może zaspokoić na podstawie rozdziału 13, bez konieczności dokonywania pełnej spłaty. Obejmuje to wszystkie wyjątki od absolutorium, które zostały omówione wcześniej, z wyjątkiem podatków priorytetowych.