Pisanie tabulatur (lub tabulatorów) jest szeroko stosowane w instrumentach smyczkowych. I nie mogło być inaczej, w końcu jego odczytanie jest dość proste i praktyczne, co zobaczymy poniżej. Pokażemy tutaj zakładkę gitara, ponieważ jest to pismo używane tutaj na stronie. Tabulatory innych instrumentów smyczkowych działają na tej samej zasadzie.

Pisanie tabulatorem składa się z 6 linijek reprezentujących 6 luźnych strun gitary. Kolejność ciągów na karcie, od góry do dołu, jest następująca:

Najgrubsza i najniższa struna (niskie E) znajduje się na dole, a najcieńsza i najwyższa (wysokie E) na górze. Pozostałe struny kierują się tą samą logiką, którą prezentuje instrument.

Na górze każdej struny umieszczona jest cyfra reprezentująca próg gitary, który należy nacisnąć. Zobacz poniżej:

W tym Na przykład, powinieneś nacisnąć trzeci próg struny A lewą ręką i grać na tej strunie prawą ręką. Kiedy inne numery pojawiają się w kolejności, musisz zagrać jedną nutę po drugiej. Obserwuj:

W takim przypadku powinieneś zagrać na piątym progu D struna, następnie 7. próg struny D, następnie piąty próg struny G i tak dalej. Uwaga: cyfra zero reprezentuje luźny ciąg (bez naciskania żadnych progów), na przykład:

Tutaj struna B powinna być zagrana luzem. Kiedy liczby pojawiają się jeden na drugim, oznacza to, że należy je zagrać w tym samym czasie. Zobacz poniższy przykład:

W takim przypadku należy nacisnąć wszystkie te progi na swoich strunach i graj na nich w tym samym czasie. Zwróć uwagę, że w ten sposób reprezentujemy akordy. Jeśli w tym momencie linia wydaje się pusta, nie należy jej odtwarzać.

Bardzo dobrze, to jest pisanie tabulatorów. Widzisz jakie to proste? W zakładce, oprócz pokazania, co powinieneś zagrać, możemy również pokazać techniki używane do zagrania każdej nuty.

Poniżej znajdują się najpopularniejsze techniki i symbole.

Młot- on

Technika ta polega na wbijaniu struny w odpowiedni próg lewą ręką, bez pomocy prawej ręki (tą, która gra nutę, jest tylko lewa ręka). Może być reprezentowany przez literę h obok liczby, która wskazuje prog, który ma być grany, lub przez linię łączącą jedną nutę z drugą:

Pull-off

Polega na przesunięciu palca lewej ręki w dół po strunie, która była wciśnięty, aby grać na tej strunie bez pomocy prawej ręki. Spójrz na poniższy przykład (zapis jest identyczny z oznaczeniem hammer-on):

W tym przypadku palec, który naciskał na 5 progu struny A, powinien przesunąć się w dół (pionowo), tak aby zagrany został trzeci próg. Zwróć uwagę, że ten palec lewej ręki pełni tę funkcję, że grałby na prawej ręce, grając na piątej strunie, gdy wciskany był trzeci próg.

Można również przedstawić pull-off literą p. Ta technika jest przeciwieństwem metody Hammer-on.

Te dwie techniki są często używane razem i nazywane są „legato”. Na przykład:

Bend

Polega na unoszeniu lub opuszczaniu struny palcami lewej ręki w celu dotarcia do dźwięku progów przed wciśniętym progiem. Kiedy Bend osiąga dźwięk jednego progu do przodu, nazywa się to półgięciem. Kiedy osiąga dźwięk dwóch progów do przodu, nazywa się to całym krokiem Bend lub Full Bend . Wyższe nuty można również osiągnąć. Im wyżej podniesiona jest struna, tym wyższy staje się dźwięk, to znaczy można osiągnąć więcej kroków do przodu. Jego notacja to strzałka, która mówi, ile kroków należy osiągnąć:

W tym przykładzie zagięcie powinno mieć połowę -krok. Gdy chcesz podnieść strunę, a następnie powrócić do pozycji wyjściowej (wygięcie do tyłu) , zapis jest następujący:

Slajd

Polega na przesuwaniu palca lewej ręki w poziomie, przechodzeniu od jednego progu do drugiego, przesuwaniu palca przez progi instrumentu, aż do osiągnięcia celu. Jego zapisem jest myślnik:

W tym przykładzie należy nacisnąć / grać 5 progu na trzeciej strunie, a następnie przesuń palec do 9 progu tej struny (pozwalając, aby struna zabrzmiała w całym procesie).

Vibrato

Polega na wibracjach palca po naciśnięciu i zagraniu struny oraz określonym progu. Oscylację tę uzyskuje się przez „potrząsanie” palcem, tak jakbyś wykonywał wiele bardzo krótkich zakrętów szybko w górę iw dół. Jej zapis jest lekką falą po naciśnięciu nuty:

Stukanie

Polega na wbijaniu struny w pewien próg prawą ręką zamiast lewej. Jest to ta sama technika, którą widzieliśmy dla legatos (Hammer-on and Pull-off), wykonywany tylko prawą ręką zamiast lewej ręki. Gitarzysta Eddie Van Hallen rozpowszechnił tę technikę w latach osiemdziesiątych XX wieku. Istnieją jednak zapisy dotyczące stosowania tej techniki dużo wcześniej, nawet wcześniej Urodził się Van Hallen, więc nie można go uważać za „wynalazcę” Tappingu. Faktem jest, że po nim technika ta została szeroko rozpowszechniona i włączona do solówek tysięcy gitarzystów i basistów.

Stukanie jest reprezentowane przez literę „T”, wskazującą, który próg i struna należy nacisnąć następującą techniką:

Ogólnie stukanie jest używane w połączeniu z Hammer-on i pull-offs na lewą rękę, pozwalające na „spacer” po podstrunnicy instrumentu przy użyciu technik legato obiema rękami, jak podczas gry na pianinie. Dlatego ta technika jest również znana jako Dwuręczna.

Inne techniki

Istnieją dziesiątki mniej popularnych technik, które nie są standaryzowane. Autor zakładki musi w tym przypadku wskazać znaczenie notacji gdzieś na zakładce, aby uniknąć nieporozumień.

Zalecamy, aby każdy muzyk nauczył się również nut, ponieważ tabulatura nie informuje o uderzeniach i rytmy związane z piosenką. Chociaż na karcie jest również notacja czasów, ale jest ona mniej popularna.

Więc nie ograniczaj się do zakładki i przeczytaj także nasz artykuł, który wyraźnie uczy cię nut, chyba że jesteś początkujący w muzyce. W takim przypadku zalecamy, abyś poświęcił więcej czasu na ćwiczenie klawisza i studiowanie muzyki, aż poczujesz się komfortowo z nutami na gryfie instrumentu. W ten sposób, kiedy nauczysz się nut, proces będzie znacznie bardziej produktywny i szybszy.

Polecane artykuły:

• Nuty gitarowe
• Co to jest timbre
• Wprowadzenie do bluesa
• Jak nazywać akordy
• Teoria muzyki w formacie PDF

Powrót do: Upraszczanie teorii