XVIII-wieczna ilustracja rękopisu prozy Eddy przedstawiająca Hermóðra na Sleipnir (po lewej ), Baldr (prawy górny) i Hel (prawy dolny). Szczegóły obejmują między innymi „głód” dania Helu i nóż „głód”.
„Heimdallr desires Iðunn” s return from the Underworld ”(1881) autorstwa Carla Emila Doeplera.
Seo HellEdit
Staroangielska Ewangelia Nikodema, zachowana w dwóch rękopisach z XI wieku, zawiera kobiecą postać określaną jako piekło Seo, która latając z Szatanem każe mu opuścić swoje mieszkanie (staroangielski ut of mynre onwunge). Odnosząc się do Seo Hell w staroangielskiej Ewangelii Nikodema, Michael Bell stwierdza, że „jej żywa personifikacja w dramatycznie doskonałej scenie sugeruje, że jej płeć jest czymś więcej niż gramatycznie, i zachęca do porównania ze staronordycką boginią podziemia Hel i Frau Holle z niemieckiego folkloru , nie wspominając o boginiach świata podziemnego w innych kulturach ”, ale dodaje, że„ możliwość, że te rodzaje są jedynie gramatyczne, jest wzmocniona przez fakt, że staronordycka wersja Nikodema, prawdopodobnie przetłumaczona pod wpływem języka angielskiego, uosabia piekło w neutralności (staronordycki þat helvíti). ”
Bartholomeus saga postolaEdit
Staronordycka Bartholomeus saga postola, opis życia świętego Bartłomieja z XIII wieku, wspomina o„ królowej Helu ”. W tej opowieści diabeł ukrywa się w pogańskim bożku i związany duchowymi mocami Bartłomieja, by przyznać się do siebie i wyznać, diabeł odnosi się do Jezusa jako tego, który „wypowiedział wojnę naszej królowej Helu” (staronordycki heriaði a Hel drottning vara). „Królowej Helu” nie wspomniano nigdzie indziej w sadze.
Michael Bell mówi, że chociaż Hel „na pierwszy rzut oka może wydawać się identyczny ze znaną pogańską boginią z nordyckiego podziemia” jako opisana w 34 rozdziale Gylfaginninga, „w połączonym świetle staroangielskiej i staronordyckiej wersji Nikodema rzuca zupełnie inny cień”, a w Bartholomeus saga postola „jest wyraźnie królową chrześcijan, a nie pogan, podziemia. ”
Pochodzenie i rozwójEdytuj
Jacob Grimm wysunął teorię, że Hel (którego nazywa tu Halja, teoretyczną proto-germańską formą tego terminu) jest zasadniczo„ obrazem chciwe, nieodnawiające się bóstwo żeńskie „i że” im wyżej możemy wniknąć w nasze starożytności, tym mniej piekielna i bardziej boska może pojawić się Halja. Szczególnie silną gwarancją tego jest jej pokrewieństwo z indyjską Bhavani, która podróżuje i kąpie się jak Nerthus i Holda, ale jest również nazywana Kali lub Mahakali, wielka czarna bogini. W podziemiach ma osądzać dusze. To biuro, podobna nazwa i czarny odcień sprawiają, że jest niezmiernie podobna do Halji. A Halja jest jedną z najstarszych i najpowszechniejszych koncepcji naszego pogaństwa ”.
Grimm teoretyzuje, że Helhest, trójnogi koń, który wędruje po okolicy„ jako zwiastun dżumy i zarazy ”w duńskim folklorze, był pierwotnie wierzchowcem bogini Helu, a na tym rumaku Hel wędrował po krainie „zbierając należnych jej zmarłych”. Ponadto Grimm mówi, że kiedyś do Helu przypisywano wagon, którym Hel jeździł. Grimm mówi, że Hel jest przykładem „półbogini”; „takiej, której nie można pokazać, że jest żoną lub córką boga, i która jest zależna od wyższych bóstw” i że „półboginie” stoją wyżej niż „półbogowie” w mitologii germańskiej.
Hilda Ellis Davidson (1948) twierdzi, że Hel „jako bogini” w zachowanych źródłach wydaje się należeć do gatunku personifikacji literackiej, że słowo hel jest generalnie „używane po prostu do oznaczenia śmierci lub grobu” i że słowo to często pojawia się jako odpowiednik angielskiego „śmierć , „co Davidson stwierdza”, naturalnie nadaje się do personifikacji przez poetów. ”Davidson wyjaśnia, że„ czy ta personifikacja była pierwotnie oparta na wierze w boginię śmierci o imieniu Hel, to inna kwestia ”, ale nie wierzy, że ocalały źródła podają jakiekolwiek powody, aby tak sądzić. Davidson dodaje, że z drugiej strony w źródłach mitologii nordyckiej można znaleźć różne inne przykłady „pewnych nadprzyrodzonych kobiet” związanych ze śmiercią, które „wydają się być ściśle związane ze światem śmierci i zostały przedstawione jako witanie martwych wojowników „i że przedstawienie Helu” jako bogini „w Gylfaginning” może im coś zawdzięczać.
W późniejszej pracy (1998) Davidson stwierdza, że opis Helu w rozdziale 33 Gylfaginninga „prawie nie sugeruje bogini.”Davidson dodaje, że” ale to nie jest wrażenie, jakie daje relacja z podróży Hermoda do Helu później w Gylfaginning (49) „i zwraca uwagę, że tutaj Hel” z autorytetem jako władca podziemi „i ze swojego królestwa” dary są wysyłane z powrotem do Frigg i Fulli przez żonę Baldera, Nannę, jak z przyjaznego królestwa. ”Davidson zakłada, że Snorri mógł„ wcześniej zmienić boginię śmierci w postać alegoryczną, tak jak uczynił Hel, podziemny świat cieni miejsce, „dokąd idą niegodziwi ludzie”, jak chrześcijańskie piekło (Gylfaginning 3). ”Davidson kontynuuje:
Z drugiej strony bogini śmierć, która reprezentuje okropności rzezi i rozkładu, jest czymś dobrze znanym gdzie indziej; postać Kali w Indiach jest tego znakomitym przykładem. Podobnie jak Hel Snorriego, ona przeraża wyglądem, czarną lub ciemną, zazwyczaj naga, ozdobiona odcięte głowy lub ramiona lub zwłoki dzieci, usta umazane krwią. Nawiedza pole bitwy lub miejsce kremacji i kuca na zwłokach. Mimo wszystko jest „odbiorcą żarliwego oddania niezliczonych wielbicieli, którzy podchodzą do niej jak do matki”.
Davidson porównuje dalej do wczesnych świadectw Irlandzkie boginie Badb (Davidson wskazuje na opis Badb z The Destruction of Da Chocas Hostel, w którym Badb ma na sobie ciemny płaszcz, ma duże usta, jest ciemna i ma siwe włosy opadające na ramiona lub, alternatywnie, , „jako czerwona postać na skraju brodu, myjąca rydwan króla skazanego na śmierć”) i Morrígan. Davidson konkluduje, że w tych przykładach „mamy do czynienia z gwałtowną destrukcyjną stroną śmierci, z silną kładzie nacisk na jego okropności fizyczne, więc być może nie powinniśmy zakładać, że makabryczna postać Helu jest całkowicie literackim wynalazkiem Snorriego.
John Lindow stwierdza, że większość szczegółów dotyczących Helu jako postaci nie można znaleźć poza pismami Snorriego w Gylfaginning i mówi, że kiedy starsza poezja skaldów „mówi, że ludzie są” w „zamiast„ z ”Hel, wyraźnie mamy do czynienia z miejscem, a nie osobą, i zakłada się, że jest to starsza koncepcja”, że rzeczownik i miejsce Hel prawdopodobnie pierwotnie oznaczały po prostu „grób”, a „personifikacja przyszedł później. „Rysuje również paralelę między wygnaniem uosobionego Helu do podziemi a związaniem Fenrira jako część powracającego tematu związanego potwora, gdzie wróg bogów jest związany, ale skazany na uwolnienie się na Ragnarok . Rudolf Simek wysuwa teorię, że postać Helu jest „prawdopodobnie bardzo późnym uosobieniem podziemnego Helu” i mówi, że „pierwsze pisma święte wykorzystujące boginię Hel znajdują się pod koniec X i XI wieku”. Simek stwierdza, że alegoryczny opis domu Helskiego w Gylfaginning „wyraźnie wpisuje się w tradycję chrześcijańską”, a „w ogóle nic nie przemawia za wiarą w Hel w czasach przedchrześcijańskich”. Jednak Simek również przytacza Hel jako jedną z trzech postaci występujących razem w okresie migracji B-brakteaty.