Gibbons przeciwko Ogden, (1824), sprawa Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych ustanawiająca zasadę, zgodnie z którą państwa nie mogą w drodze aktów prawnych ingerować w uprawnienia Kongresu do regulowania handlu. Stan Nowy Jork zgodził się w 1798 roku przyznać Robertowi Fultonowi i jego poplecznikowi, Robertowi R. Livingstonowi, monopol na żeglugę parowcem na wodach stanowych, jeśli opracują parowiec zdolny do podróżowania 4 mil (6,4 km) na godzinę w górę rzeki Hudson . Fulton i Livingston spełnili warunek przyznania dotacji w 1807 r. Następnie Aaron Ogden zakupił od Fulton i Livingston prawa do obsługi parowców między Nowym Jorkiem a New Jersey. W 1819 roku Ogden pozwał Thomasa Gibbonsa, który obsługiwał parowce na tych samych wodach bez upoważnienia Fultona i Livingstona. Ogden wygrał w 1820 roku w New York Court of Chancery.
Gibbons odwołał się do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych, twierdząc, że jest chroniony warunkami federalnej licencji na prowadzenie handlu przybrzeżnego. Jego sprawę wytoczył przed Sądem Najwyższym Daniel Webster, czołowy prawnik tamtej epoki, aw opinii napisanej przez sędziego głównego Johna Marshalla, Sąd Najwyższy orzekł na korzyść Gibbonsa. Decyzja ta była ważnym krokiem w interpretacji klauzuli handlowej Konstytucji i uwolniła wszelką nawigację od kontroli monopolisty. Demontaż monopoli nawigacyjnych, w szczególności w Nowym Jorku i Luizjanie, ułatwił zasiedlenie amerykańskiego Zachodu.