Mead studiował w Oberlin College i Harvard University. W latach 1891–94 był wykładowcą filozofii i psychologii na Uniwersytecie Michigan. W 1894 r. Udał się na Uniwersytet w Chicago, gdzie pozostał aż do śmierci.
Głównym wkładem Meada w psychologię społeczną była próba pokazania, jak ludzka jaźń powstaje w procesie interakcji społecznych. Uważał, że język mówiony odegrał kluczową rolę w tym rozwoju. Poprzez język dziecko może przyjąć rolę innych osób i kierować swoim zachowaniem pod kątem wpływu, jaki jego rozważane zachowanie będzie miało na innych. Dlatego podejście psychologiczne Meada było behawiorystyczne.
W filozofii Mead był jednym z głównych myślicieli wśród amerykańskich pragmatyków. Podobnie jak wielu jego współczesnych, był pod silnym wpływem teorii względności i doktryny pojawienia się. Jego filozofię można nazwać obiektywnym relatywizmem. Podobnie jak niektóre przedmioty są jadalne, ale tylko w odniesieniu do układu pokarmowego, tak Mead myślał o doświadczeniu, życiu, świadomości, osobowości i wartości jako obiektywnych właściwościach natury, które pojawiają się tylko w określonych zestawach warunków (a zatem są do nich zależne) . John Dewey przyznał, że jest bardzo wdzięczny filozofii Meada.
Mead nigdy nie opublikował swojej pracy. Po jego śmierci uczniowie zredagowali cztery tomy z nagrań stenograficznych i notatek z jego wykładów oraz z niepublikowanych prac: The Philosophy of the Present (1932); Umysł, jaźń i społeczeństwo (1934); Ruchy myśli w XIX wieku (1936); oraz The Philosophy of the Act (1938).