Funkcjonalizm strukturalny

Auguste ComteEdit

Auguste Comte, „Ojciec pozytywizmu”, wskazał na potrzebę utrzymać jedność społeczeństwa, ponieważ wiele tradycji zanikało. Był pierwszą osobą, która wymyśliła termin socjologia. Comte sugeruje, że socjologia jest wytworem trzystopniowego rozwoju:

1. Etap teologiczny: od początku historii ludzkości do końca europejskiego średniowiecza ludzie przyjmowali religijny pogląd wyrażany przez społeczeństwo Wola Boża. W stanie teologicznym umysł ludzki, poszukując zasadniczej natury bytów, pierwszych i ostatecznych przyczyn (pochodzenia i celu) wszystkich skutków – w skrócie, wiedzy absolutnej – zakłada, że wszystkie zjawiska są wytwarzane przez natychmiastowe działanie istot nadprzyrodzonych.
2. Etap metafizyczny: ludzie zaczęli postrzegać społeczeństwo jako system naturalny w przeciwieństwie do nadprzyrodzonego. Zaczęło się od oświecenia i idei Hobbesa, Lockea i Rousseau. Postrzeganie społeczeństwa odzwierciedlało wady egoistycznej natury ludzkiej, a nie doskonałości Boga.
3. Etap pozytywny lub naukowy: opis społeczeństwa poprzez zastosowanie podejścia naukowego, które czerpie z pracy naukowców.

Herbert SpencerEdit

Herbert Spencer (1820–1903 ) był brytyjskim filozofem znanym z zastosowania teorii doboru naturalnego do społeczeństwa. Był pod wieloma względami pierwszym prawdziwym socjologicznym funkcjonalistą. W rzeczywistości, chociaż Durkheim jest powszechnie uważany za najważniejszego funkcjonalistę wśród teoretyków pozytywistycznych, wiadomo, że większość jego analiz pochodzi z lektury prac Spencera, zwłaszcza jego Principles of Sociology (1874–96). Opisując społeczeństwo, Spencer nawiązuje do do analogii ludzkiego ciała. Tak jak strukturalne części ludzkiego ciała – szkielet, mięśnie i różne narządy wewnętrzne – działają niezależnie, pomagając przetrwać całemu organizmowi, tak struktury społeczne współpracują ze sobą, aby zachować społeczeństwo.

Podczas gdy czytanie ogromnych tomów Spencera może być żmudne (długie fragmenty wyjaśniające analogię organiczną, w odniesieniu do komórek, prostych organizmów, zwierząt, ludzi i społeczeństwa), istnieje kilka ważnych spostrzeżeń, które po cichu wpłynęły na wielu współczesnych teoretyków, w tym Talcott Parsons we wczesnej pracy The Structure of Social Action (1937). Antropologia kulturowa również konsekwentnie posługuje się funkcjonalizmem.

Ten model ewolucyjny, w przeciwieństwie do większości XIX-wiecznych teorii ewolucyjnych, jest cykliczny, zaczynając od różnicowania i narastającej komplikacji organicznego lub „superorganicznego” (termin Spencera oznacza system społeczny), po którym następuje zmienny stan równowagi i nierównowagi (lub stan dostosowania i przystosowania), a wreszcie etap dezintegracji lub rozpadu. Zgodnie z zasadami populacyjnymi Thomasa Malthusa Spencer doszedł do wniosku, że społeczeństwo nieustannie zmaga się presje selekcyjne (wewnętrzne i zewnętrzne), które zmuszają go do dostosowania swojej wewnętrznej struktury poprzez różnicowanie.

Jednak każde rozwiązanie powoduje nowy zestaw presji selekcyjnych, które zagrażają żywotności społeczeństwa. Spencer nie był deterministą w poczucie, że nigdy nie powiedział, że

1. Presja selekcyjna będzie odczuwalna z czasem, aby je zmienić;
2. Będą odczuwalne i na które zareagują; lub
3. Rozwiązania zawsze będą pracy.

W rzeczywistości był pod wieloma względami socjologiem politycznym i zdawał sobie sprawę, że stopień scentralizowanej i skonsolidowanej władzy w danym państwie może wpłynąć na jego zdolność do adaptacji lub ją zniszczyć. Innymi słowy, zauważył, że ogólna tendencja do centralizacji władzy prowadzi do stagnacji i ostatecznie do presji na decentralizację.

Dokładniej, Spencer rozpoznał trzy potrzeby funkcjonalne lub przesłanki, które powodują presję selekcyjną: są one regulacyjne. , operacyjny (produkcyjny) i dystrybucyjny. Twierdził, że wszystkie społeczeństwa muszą rozwiązać problemy kontroli i koordynacji, produkcji dóbr, usług i idei, a wreszcie znaleźć sposoby dystrybucji tych zasobów.

Początkowo w społecznościach plemiennych te trzy potrzeby są nierozłączne, a system pokrewieństwa jest dominującą strukturą, która je spełnia. Jak zauważyło wielu uczonych, wszystkie instytucje są podporządkowane organizacji pokrewieństwa, ale wraz ze wzrostem liczby ludności (zarówno pod względem liczebności, jak i gęstości) pojawiają się problemy z wyżywieniem jednostek, tworzeniem nowych form organizacji – rozważ wyłaniający się podział pracy —Koordynowanie i kontrolowanie różnych zróżnicowanych jednostek społecznych oraz rozwijanie systemów dystrybucji zasobów.

Rozwiązaniem, według Spencera, jest zróżnicowanie struktur w celu spełnienia bardziej wyspecjalizowanych funkcji; w ten sposób wyłania się wódz lub „wielki człowiek”, a wkrótce po nim grupa poruczników, a później królów i administratorów. Strukturalne części społeczeństwa (np.rodziny, praca) funkcjonują współzależnie, pomagając funkcjonować społeczeństwu. Dlatego struktury społeczne współpracują ze sobą, aby zachować społeczeństwo.

Talcott ParsonsEdit

Talcott Parsons zaczął pisać w latach trzydziestych XX wieku i wniósł wkład do socjologii i nauk politycznych , antropologia i psychologia. Funkcjonalizm strukturalny i Parsons otrzymały wiele krytyki. Wielu krytyków zwróciło uwagę Parsonsa na „niedocenianie walki politycznej i monetarnej, podstaw przemian społecznych i ogólnie„ manipulacyjnego ”zachowania, nieuregulowanego jakością i standardami. Strukturalny funkcjonalizm i duża część prac Parsonsa wydają się być niewystarczające w swoich definicjach dotyczących powiązań między zachowaniem zinstytucjonalizowanym i niezinstytucjonalizowanym oraz procedur, za pomocą których zachodzi instytucjonalizacja.

Parsons był pod silnym wpływem Durkheima i Maxa Webera, syntetyzując większość swojej pracy w swojej teorii działania, którą oparł na koncepcji systemowo-teoretycznej i metodologicznej zasadzie dobrowolności. Utrzymywał, że „system społeczny składa się z działań jednostek”. Jego punktem wyjścia jest zatem interakcja między dwiema osobami, które stoją przed różnymi wyborami dotyczącymi tego, jak mogą się zachować, wyborami, na które wpływa i ogranicza szereg czynników fizycznych i społecznych.

Parsons ustalił, że każda jednostka ma oczekiwania co do działania i reakcji drugiej osoby na swoje własne zachowanie i że te oczekiwania (jeśli się powiodą) będą „wyprowadzone” z przyjętych norm i wartości społeczeństwa, w którym żyją. Jak podkreślił sam Parsons, w kontekście ogólnym nigdy nie istniałoby idealne „dopasowanie” między zachowaniami i normami, więc taka relacja nigdy nie jest pełna ani „idealna”.

Normy społeczne zawsze były problematyczne dla Parsonsa, który nigdy nie twierdził (jak często się ), że normy społeczne były ogólnie akceptowane i uzgadniane, jeśli to uniemożliwiłoby jakieś uniwersalne prawo. To, czy normy społeczne zostały zaakceptowane, czy nie, było dla Parsonsa po prostu kwestią historyczną.

Ponieważ zachowania są powtarzane w większej liczbie interakcji, i te oczekiwania są zakorzenione lub zinstytucjonalizowane, powstaje rola. Parsons definiuje „rolę” jako normalnie regulowane uczestnictwo „osoby w konkretnym procesie interakcji społecznej z określonymi, konkretnymi partnerami ról”. Chociaż teoretycznie każda osoba może pełnić dowolną rolę, oczekuje się od niej przestrzegania norm regulujących charakter roli, którą spełnia.

Ponadto jedna osoba może pełnić wiele różnych ról jednocześnie. czas. W pewnym sensie jednostkę można postrzegać jako „kompozycję” ról, które pełni. Z pewnością dzisiaj, gdy poproszono ich o opisanie siebie, większość ludzi odpowiedziałaby, odnosząc się do swoich ról społecznych.

Parsons później rozwinął ideę ról w zbiorowości ról, które uzupełniają się wzajemnie w wypełnianiu funkcji dla społeczeństwa. Niektóre role są związane w instytucjach i strukturach społecznych (ekonomicznych, edukacyjnych, prawnych, a nawet opartych na płci). Są one funkcjonalne w tym sensie, że pomagają społeczeństwu w funkcjonowaniu i zaspokajaniu jego potrzeb funkcjonalnych, tak aby społeczeństwo funkcjonowało sprawnie.

Wbrew panującemu mitowi, Parsons nigdy nie mówił o społeczeństwie, w którym nie było konfliktu ani jakiegoś rodzaju „doskonała” równowaga Kulturowy system wartości społeczeństwa w typowym przypadku nigdy nie był całkowicie zintegrowany, nigdy statyczny i przez większość czasu, jak w przypadku społeczeństwa amerykańskiego, znajdował się w złożonym stanie transformacji w stosunku do historycznego punktu Osiągnięcie „doskonałej” równowagi nie było żadną poważną teoretyczną kwestią w analizie systemów społecznych Parsonsa, w rzeczywistości najbardziej dynamiczne społeczeństwa miały ogólnie systemy kulturowe z istotnymi wewnętrznymi napięciami, takimi jak Stany Zjednoczone i Indie. Napięcia te były źródłem ich siły według Parsonsa, a nie odwrotnie. Parsons nigdy nie myślał o instytucjonalizacji systemu i poziomie napięć (napięć, konfliktów) w systemie jako przeciwnych siłach per se.

Kluczowymi procesami Parsonsa dla reprodukcji systemu są socjalizacja i kontrola społeczna. Socjalizacja jest ważna, ponieważ jest mechanizmem przenoszenia przyjętych norm i wartości społecznych na jednostki w ramach systemu. Parsons nigdy nie mówił o „doskonałej socjalizacji” – w każdym społeczeństwie socjalizacja była tylko częściowa i „niekompletna” z integralnego punktu widzenia.

Parsons stwierdza, że „ten punkt … jest niezależny od sensu, w jakim jednostka jest konkretnie autonomiczna lub twórcza, a nie „bierna” czy „dostosowująca się”, gdyż indywidualność i kreatywność są w znacznym stopniu zjawiskiem instytucjonalizacji oczekiwań ”; są zbudowane kulturowo.

Socjalizacja jest wspierana przez pozytywne i negatywne sankcjonowanie zachowań ról, które spełniają lub nie spełniają tych oczekiwań.Kara mogłaby być nieformalna, jak chichot lub plotka, lub bardziej sformalizowana, za pośrednictwem instytucji takich jak więzienia i domy psychiatryczne. Gdyby te dwa procesy były doskonałe, społeczeństwo stałoby się statyczne i niezmienne, ale w rzeczywistości jest mało prawdopodobne, aby to nastąpiło na długo.

Parsons zdaje sobie z tego sprawę, stwierdzając, że traktuje „strukturę systemu jako problematyczną i podmiotową do zmiany ”oraz że jego koncepcja tendencji do równowagi„ nie implikuje empirycznej dominacji stabilności nad zmianą ”. Uważa jednak, że zmiany te zachodzą w stosunkowo płynny sposób.

Jednostki w interakcji ze zmieniającymi się sytuacjami dostosowują się poprzez proces „negocjacji ról”. Po ustaleniu ról tworzą normy, które kierują dalszym działaniem, a tym samym są zinstytucjonalizowane, tworząc stabilność w interakcjach społecznych. Tam, gdzie proces adaptacji nie może się dostosować z powodu gwałtownych wstrząsów lub natychmiastowej radykalnej zmiany, następuje strukturalny rozkład i albo powstają nowe struktury (lub w związku z tym nowy system), albo społeczeństwo umiera. Ten model zmiany społecznej został opisany jako „ruchoma równowaga” i podkreśla pragnienie porządku społecznego.

Davis i MooreEdit

Kingsley Davis i Wilbert E. Moore (1945) podali argument za rozwarstwieniem społecznym opartym na idei „konieczności funkcjonalnej” (znanej również jako hipoteza Davisa-Moorea). Twierdzą, że najtrudniejsze zawody w każdym społeczeństwie przynoszą najwyższe dochody, aby zmotywować jednostki do pełnienia ról wymaganych przez podział pracy. Tak więc nierówność służy stabilności społecznej.

Argument ten został skrytykowany jako błędny z wielu różnych punktów widzenia: argument jest taki, że zarówno jednostki, które najbardziej zasługują, są najwyżej nagradzane, jak i system nierównych nagrody są konieczne, w przeciwnym razie żadna jednostka nie osiągnęłaby potrzebnych do funkcjonowania społeczeństwa. Problem w tym, że te nagrody mają być oparte na obiektywnych zasługach, a nie na subiektywnych „motywacjach”. Argument ten nie wyjaśnia też jasno, dlaczego niektóre stanowiska są warte więcej niż inne, nawet jeśli przynoszą korzyści większej liczbie osób w społeczeństwie, np. Nauczyciele w porównaniu ze sportowcami i gwiazdami filmowymi. Krytycy sugerowali, że nierówności strukturalne (odziedziczone bogactwo, siła rodziny itp.) Są same w sobie przyczyną indywidualnych sukcesów lub porażek, a nie ich konsekwencją.

Robert MertonEdit

Robert K Merton dokonał ważnych zmian w myśli funkcjonalistycznej. Zasadniczo zgadzał się z „teorią Parsonsa”, ale przyznał, że teorię Parsonsa można zakwestionować, wierząc, że jest zbyt uogólniona. Merton miał tendencję do kładzenia nacisku na teorię średniego zasięgu, a nie na wielką teorię, co oznacza, że był w stanie poradzić sobie konkretnie z niektórymi ograniczeniami w myśleniu Parsonsa. trzy główne ograniczenia: jedność funkcjonalna, uniwersalny funkcjonalizm i nieodzowność. Opracował także koncepcję dewiacji i dokonał rozróżnienia między jawnymi i ukrytymi funkcjami. Funkcje manifestacyjne odnosiły się do rozpoznanych i zamierzonych konsekwencji dowolnego wzorca społecznego. Funkcje ukryte odnosiły się do nierozpoznanych i niezamierzonych konsekwencje jakiegokolwiek wzorca społecznego.

Merton skrytykował jedność funkcjonalną, mówiąc, że nie wszystkie części nowoczesnego złożonego społeczeństwa działają na rzecz funkcjonalnej jedności społeczeństwa. W konsekwencji istnieje dysfunkcja społeczna określana jako dowolny wzorzec społeczny, mogą zakłócać funkcjonowanie społeczeństwa. Niektóre instytucje i struktury mogą pełnić inne funkcje, a inne mają y nawet być ogólnie dysfunkcjonalne lub funkcjonować dla niektórych, podczas gdy dla innych są dysfunkcyjne. Dzieje się tak, ponieważ nie wszystkie struktury są funkcjonalne dla całego społeczeństwa. Niektóre praktyki są funkcjonalne tylko dla dominującej osoby lub grupy. Istnieją dwa typy funkcji, które Merton omawia „funkcje manifestacyjne”, w których wzorzec społeczny może wywołać rozpoznane i zamierzone konsekwencje. Oczywistą funkcją edukacji jest przygotowanie do kariery zawodowej poprzez uzyskiwanie dobrych ocen, ukończenie studiów i znalezienie dobrej pracy. Drugim typem funkcji są „funkcje ukryte”, w których wzorzec społeczny powoduje nierozpoznane lub niezamierzone konsekwencje. Do ukrytych funkcji edukacji należą poznawanie nowych ludzi, zajęcia pozalekcyjne, wycieczki szkolne. Innym rodzajem funkcji społecznej jest „dysfunkcja społeczna”, czyli wszelkie niepożądane konsekwencje zakłócające funkcjonowanie społeczeństwa. Do społecznej dysfunkcji edukacji zalicza się brak dobrych ocen, pracę. Merton stwierdza, że rozpoznając i badając dysfunkcjonalne aspekty społeczeństwa, możemy wyjaśnić rozwój i trwałość alternatyw. Tak więc, jak twierdzi Holmwood, „Merton wyraźnie uznał władzę i konflikt za centralne kwestie do badań w ramach paradygmatu funkcjonalistycznego.”

Merton zauważył również, że mogą istnieć funkcjonalne alternatywy dla instytucji i struktur pełniących obecnie funkcje społeczne. Oznacza to, że obecnie istniejące instytucje nie są niezbędne dla społeczeństwa. Merton stwierdza:„ tak samo element może mieć wiele funkcji, więc ta sama funkcja może być różnie spełniana przez elementy alternatywne. „To pojęcie alternatyw funkcjonalnych jest ważne, ponieważ zmniejsza tendencję funkcjonalizmu do sugerowania akceptacji status quo.

Merton” Teoria dewiacji wywodzi się z idei anomii Durkheima. Ma ona kluczowe znaczenie w wyjaśnianiu, w jaki sposób mogą zachodzić zmiany wewnętrzne w systemie. Dla Mertona anomia oznacza brak ciągłości między celami kulturowymi a akceptowanymi metodami ich osiągnięcia.

Merton uważa, że jest 5 sytuacji, z którymi musi się zmierzyć aktor.

• Zgodność pojawia się, gdy jednostka ma środki i pragnie osiągnąć cele kulturowe, które zostały w niej uspołecznione.
• Innowacja o c ma miejsce, gdy jednostka dąży do osiągnięcia przyjętych celów kulturowych, ale wybiera to w sposób nowatorski lub niedopuszczalny.
• Rytualizm ma miejsce, gdy jednostka kontynuuje wykonywanie czynności zgodnie z zaleceniami społeczeństwa, ale traci osiągnięcie celów.
• Retreatism to odrzucenie zarówno środków, jak i celów społeczeństwa.
• Rebelia jest połączeniem odrzucenia społecznych celów i środków oraz zastąpienia innych celów i środków.

Można zatem zauważyć, że zmiana może nastąpić wewnętrznie w społeczeństwie poprzez innowacje lub bunt. Prawdą jest, że społeczeństwo będzie próbowało kontrolować te osoby i zanegować zmiany, ale gdy innowacje lub bunt nabiorą rozpędu, społeczeństwo ostatecznie dostosuje się lub stanie w obliczu rozpadu.

Almond i PowellEdit

W latach 70. politolodzy Gabriel Almond i Bingham Powell wprowadzili strukturalno-funkcjonalistyczne podejście do porównywania systemów politycznych. Argumentowali, że aby zrozumieć system polityczny, konieczne jest zrozumienie nie tylko jego instytucji (lub struktur), ale także ich funkcji. Podkreślali również, że te instytucje, aby zostały właściwie zrozumiane, muszą zostać umieszczone w znaczącym i dynamicznym kontekście historycznym.

Idea ta kontrastowała z dominującymi podejściami w dziedzinie polityki porównawczej – państwo-społeczeństwo teoria i teoria zależności. Byli to potomkowie teorii systemowej Davida Eastona w stosunkach międzynarodowych, mechanistycznego poglądu, który postrzegał wszystkie systemy polityczne jako zasadniczo takie same, podlegające tym samym prawom „bodźca i reakcji” – lub nakładów i wyników – nie zwracając uwagi na unikalne cechy. Podejście strukturalno-funkcjonalne opiera się na przekonaniu, że system polityczny składa się z kilku kluczowych elementów, w tym grup interesu, partii politycznych i gałęzi rządowych.

Oprócz struktur, Almond i Powell pokazał, że system polityczny składa się z różnych funkcji, z których najważniejszą jest socjalizacja polityczna, rekrutacja i komunikacja: socjalizacja odnosi się do sposobu, w jaki społeczeństwa przekazują swoje wartości i przekonania następnym pokoleniom, a w kategoriach politycznych opisuje proces, w którym społeczeństwo wpaja cnoty obywatelskie lub nawyki efektywnego obywatelstwa; rekrutacja oznacza proces, w którym system polityczny wzbudza zainteresowanie, angażuje ment i udział obywateli; a komunikacja odnosi się do sposobu, w jaki system rozpowszechnia swoje wartości i informacje.