Filozofia grecka

Starożytna filozofia grecka to system myślowy, opracowany po raz pierwszy w VI wieku pne, który powstał dzięki skupieniu się na pierwszej przyczynie obserwowalnych zjawisk. Przed opracowaniem tego systemu przez Talesa z Miletu (l. Ok. 585 pne) świat był rozumiany przez starożytnych Greków jako stworzony przez bogów. Nie zaprzeczając istnieniu bogów, Tales zasugerował, że Pierwszą Przyczyną istnienia jest woda. Ta sugestia nie wywołała sprzeciwu wobec oskarżeń o bezbożność, ponieważ woda, jako życiodajny czynnik otaczający ziemię, była już związana z bogami przez religię grecką.

Naśladowcy Talesa, Anaksymander (lc 610 – c 546 pne) i Anaksymenes (lc 546 pne) kontynuowali studia i badania natury rzeczywistości, ale zaproponowali różne elementy jako Pierwszą Przyczynę. Ci trzej ludzie zapoczątkowali ścieżkę dociekań znaną jako filozofia starożytnej Grecji, która została rozwinięta przez tzw. – nazywani filozofami przedsokratejskimi, definiowanymi jako ci, którzy zajmowali się spekulacjami filozoficznymi i rozwojem różnych szkół myślenia od Talesa do czasów Sokratesa z Aten (l. 470 / 469-399 pne), którzy według swojemu najsłynniejszemu uczniowi Platonowi (l. 428 / 427-348 / 347 pne), poszerzył zakres filozofii, aby zająć się nie tylko Pierwszą Przyczyną, ale także moralnym i etycznym zobowiązaniem jednostki do samodoskonalenia się i dobro większej społeczności . Praca Platona zainspirowała jego ucznia Arystotelesa ze Stagiry (l. 384-322 pne) do założenia własnej szkoły z własną wizją opartą na, ale znacznie różniącą się od własnej Platona.

Arystoteles został później wychowawcą Aleksandra Wielkiego (l. 356-323 pne), który podczas podboju Persji rozpowszechnił koncepcje filozofii greckiej na Wschodzie z regionów współczesnej dzień Turcji przez Irak i Iran, przez Rosję, aż do Indii iz powrotem w kierunku Egiptu, gdzie wpłynie to na rozwój szkoły myślenia znanej jako neoplatonizm, sformułowanej przez filozofa Plotyna (lc 202-274 n.e.), którego rozwinięta na podstawie Platona wizja Boskiego Umysłu i wyższej rzeczywistości, która informuje obserwowalny świat, wpłynęłaby na wizję Pawła Apostoła (lc 5-64 ne) w jego zrozumieniu i interpretacji misji i znaczenia Jezusa Chrystusa, kładąc podstawa rozwoju chrześcijaństwa.

Dzieła Arystotelesa, które miały być źródłem informacji zarówno dla chrześcijaństwa, jak i Platona, odegrałyby również kluczową rolę w formułowaniu myśli islamskiej po ustanowieniu islamu w VII wiek n.e. oraz teologi koncepcje judaizmu. W dzisiejszych czasach filozofia grecka jest podstawową formą systemów wierzeń, wartości kulturowych i kodeksów prawnych na całym świecie, ponieważ w dużym stopniu przyczyniła się do ich rozwoju.

Religia starożytnej Grecji

Religia starożytnej Grecji utrzymywała, że obserwowalny świat i wszystko w nim zostało stworzone przez nieśmiertelnych bogów, którzy osobiście zainteresowali się życiem ludzi, aby ich prowadzić i chronić; w zamian ludzkość podziękowała swoim dobroczyńcom poprzez uwielbienie i uwielbienie, które ostatecznie zostały zinstytucjonalizowane poprzez świątynie, duchowieństwo i rytuały. Grecki pisarz Hezjod (l. VIII wiek pne) skodyfikował ten system wierzeń w swojej pracy Teogonia, a grecki poeta Homer (l. VIII wiek pne) zilustrował go w pełni w swojej Iliadzie i Odysei.

Ludzie byli stworzone, podobnie jak wszystkie rośliny i zwierzęta, przez bogów Olimpu, którzy regulowali pory roku i byli rozumiani jako Pierwsza przyczyna istnienia. Historie, obecnie znane jako mitologia grecka, rozwinęły się w celu wyjaśnienia różnych aspektów życia oraz tego, jak należy rozumieć i czcić bogów, a zatem w tym klimacie kulturowym nie było intelektualnej ani duchowej motywacji do poszukiwania Pierwszej Przyczyny, ponieważ było to już dobrze ustalone i zdefiniowane.

Pochodzenie filozofii greckiej

Tales z Miletu był kulturową aberracją, ponieważ zamiast zaakceptować teologiczną kulturę definicji Pierwszej Przyczyny, szukał własnej w rozsądnym badaniu świata przyrody, pracując od tego, co mógł obserwować wstecz, do tego, co spowodowało jej powstanie. Pytanie postawili jednak później filozofowie, historycy i socjolodzy. , jak h Przyjechaliśmy, aby rozpocząć dochodzenie.Współcześni uczeni w żadnym wypadku nie zgadzają się co do odpowiedzi na to pytanie i, ogólnie rzecz biorąc, mają dwa poglądy:

• Thales jest oryginalnym myślicielem, który opracował nowatorski sposób dociekań.
• Tales rozwinął swoją filozofię ze źródeł babilońskich i egipskich.

Egipt miał ugruntowane stosunki handlowe z miastami Mezopotamii, w tym oczywiście Babilonem za czasów Talesa, i zarówno Mezopotamczycy, jak i Egipcjanie wierzyli, że woda jest podstawowym elementem egzystencji. Babilońska historia stworzenia (z Enuma Elish, ok. 1750 pne w formie pisemnej) opowiada historię bogini Tiamat (co oznacza morze) i jej klęsę przez bóg Marduk, który następnie tworzy świat z jej szczątków. Egipska historia stworzenia również przedstawia wodę jako pierwotny element chaosu, z którego wyłania się ziemia, bóg Atum przejmuje kontrolę i ustala porządek, ostatecznie doprowadzając do powstania drugiego bogowie, zwierzęta i ludzie.

Od dawna ustalono, że starożytna filozofia grecka ma swój początek w greckich koloniach Ionii na wybrzeżu Azji Mniejszej, jako że pierwsi trzej filozofowie przedsokratejscy wywodzili się z jońskiego Miletu, a szkoła Milesian jest pierwszą grecką szkołą filozoficzną. Standardowe wyjaśnienie, w jaki sposób Tales po raz pierwszy pojmował swoją filozofię, było pierwszym przytoczonym powyżej. Jednak druga teoria ma w rzeczywistości więcej sensu, ponieważ żadna szkoła myślenia nie rozwija się w próżni i nie ma nic w kulturze greckiej VI wieku pne, co sugerowałoby, że doceniano lub zachęcano do intelektualnego badania przyczyn obserwowalnych zjawisk. / p>

Uczony GGM James zauważa, że wielu późniejszych filozofów, od Pitagorasa po Platona, studiowało podobno w Egipcie i po części rozwinęło tam swoje filozofie. Sugeruje, że Tales mógł również studiować w Egipcie i ustanowić tę praktykę jako tradycję, którą podążali inni. Chociaż z pewnością tak może być, nie ma dokumentacji, która ostatecznie to uzasadnia, chociaż wiadomo, że Thales studiował w Babilonie. Z pewnością podczas studiów tam zetknął się z filozofią mezopotamską, a także egipską, i to najprawdopodobniej było źródłem jego inspiracji.

Pre-Socratic Philosophers

Być może najpierw rozwinął swoją wizję Rozsądne, empiryczne badanie natury rzeczywistości, Thales zapoczątkował ruch intelektualny, który zainspirował innych do zrobienia tego samego. Filozofowie ci są znani jako przedsokratejscy, ponieważ byli przed Sokratesem, a według sformułowania uczonego Forresta E. Bairda, główni filozofowie przedsokratejscy byli:

Pierwsi trzej byli skupieni na Pierwszej Przyczynie do istnienia. Tales twierdził, że to woda, ale Anaksymander odrzucił to na rzecz wyższej koncepcji apeironu – „nieograniczonego, bezgranicznego, nieskończonego lub nieokreślonego” (Baird, 10) – która była wieczną siłą twórczą. Anaksymenes twierdził, że Pierwszą jest powietrze. Z tego samego powodu Thales wybrał wodę: czuł, że jest to element, który jest najbardziej podstawowym składnikiem wszystkich innych w różnych formach.

Pitagoras odrzucił definicję Pierwszej Przyczyny, który twierdził, że liczba jest prawdą. Liczby nie mają początku ani końca, podobnie jak świat ani dusza człowieka. Nieśmiertelna dusza człowieka przechodzi przez wiele wcieleń, zdobywając mądrość i chociaż Pitagoras sugeruje, że ostatecznie łączy się z duszą wyższą (Bogiem), to jak zdefiniował tę nadduszę jest niejasne. Ksenofanes odpowiada na to twierdzeniem, że istnieje tylko jeden Bóg, który jest Pierwszej Przyczyny, a także władcą świata. Odrzucił antropomorficzną wizję bogów olimpijskich na rzecz monoteistycznej wizji Boga jako Czystego Ducha.

Jego młodszy współczesny Heraklit odrzucił ten pogląd i zastąpił „Boga” słowem „Zmiana”. Dla Heraklita życie było zmiennością – zmiana była samą definicją „życia” – i wszystko to powstały i zostały przekazane po prostu dzięki naturze istnienia.

Parmenides połączył te dwa poglądy w swojej Eleatycznej Szkole Myślenia, która nauczała Monizmu, przekonania, że cała obserwowalna rzeczywistość jest jednym substancja niepoddana obróbce i niezniszczalna.Myśl Parmenidesa „została opracowana przez jego ucznia Zenona z Elei, który stworzył serię logicznych paradoksów udowadniających, że wielość jest iluzją zmysłów, a rzeczywistość jest w rzeczywistości jednolita.

Empedokles połączył filozofie swojego poprzednika z jego własne, twierdząc, że cztery żywioły powstały w wyniku walki przez zderzające się ze sobą siły przyrody, ale podtrzymywała je miłość, którą określił jako twórczą i regenerującą siłę. Anaksagoras przyjął ten pomysł i rozwinął swoją koncepcję tego, co podobne, a nie podobne, i „nasion”. Nic nie może powstać z tego, co nie jest, i wszystko składa się z cząstek („nasion”), które tworzą tę konkretną rzecz.

Jego teoria „nasienia” wpłynęłaby na rozwój koncepcji atomu Leucippusa i jego ucznia Demokryta, którzy, patrząc na podstawowe „ziarno” wszystkich rzeczy, twierdzili, że cały wszechświat składa się z „ un-cutables ”znane jako atamos. Teoria atomowa zainspirowała Leucippusa w jego teorii fatalizmu, ponieważ tak jak atomy stanowiły obserwowalny świat, tak ich rozpad i reformacja kierowały losem człowieka.

Dzieła tych filozofów (i wielu innych niewymienionych tutaj) sprzyjały rozwojowi zawodu sofisty – wysoko wykształconych intelektualistów, którzy przez price, poinstruował grecką młodzież płci męskiej z wyższych sfer w zakresie tych różnych filozofii, jako część ich celu, jakim jest nauczenie sztuki umiejętności przekonywania do wygrywania argumentów. Procesy sądowe były powszechne w starożytnej Grecji, zwłaszcza w Atenach, a umiejętności oferowane przez sofistów były wysoko cenione. Tak jak wcześniejsi filozofowie argumentowali przeciwko temu, co uznawano za „powszechną wiedzę”, tak sofiści nauczali środków, za pomocą których można „sprawić, że to, co gorsze, wydaje się lepszą przyczyną” w każdym sporze.

Wśród najbardziej znanych wśród tych nauczycieli byli Protagoras, Gorgias i Critias. Protagoras jest najbardziej znany z twierdzenia, że „człowiek jest miarą wszystkiego”, wszystko zależy od indywidualnego doświadczenia i interpretacji. Gorgias nauczał, że to, co ludzie nazywają „wiedzą”, jest tylko opinią, a rzeczywista wiedza jest niezrozumiała. Critias, wczesny zwolennik Sokratesa, jest najbardziej znany ze swojego argumentu, że religia została stworzona przez silnych i sprytnych ludzi, aby kontrolować słabych i łatwowiernych.

Sokrates, Platon, & Szkoły Sokratesa

Niektórzy uważają Sokratesa za swego rodzaju sofistę, ale takiego, który nauczał swobodnie, nie oczekując nagrody. Sam Sokrates nic nie napisał, a wszystko, co wiadomo o jego filozofii, pochodzi od jego dwóch uczniów Platona i Ksenofonta (l. 430 – ok. 354 pne) oraz form, jakie jego filozofia przyjęła w późniejszych szkołach filozoficznych założonych przez innych jego następców, takich jak Antystenes. Aten (lc 445-365 pne), Arystyp z Cyreny (lc 435-356 pne) i innych.

Sokrates „skupiał się na poprawie indywidualnego charakteru, który określił jako„ duszę ” , aby wieść cnotliwe życie. Jego centralna wizja jest podsumowana w przypisywanym mu przez Platona twierdzeniu, że „niezbadane życie nie jest warte przeżycia” (Apologia 38b) i dlatego nie należy po prostu powtarzać tego, czego się nauczyliśmy od innych, ale zamiast tego zbadać, czego wierzy się – iw jaki sposób przekonania wpływają na zachowanie – aby naprawdę poznać siebie i zachowywać się sprawiedliwie. Jego główne nauki zawarte są w czterech dialogach Platona, zwykle publikowanych pod tytułem Ostatnie dni Sokratesa – Eutyfro, Przeprosiny, Krito i Fajdo – które opowiadają o jego oskarżeniu Ateńczyków o bezbożność i zepsucie młodzieży, jego proces, czas więzienia i egzekucja.

Plato ” inne dialogi – z których prawie wszystkie przedstawiają Sokratesa jako główną postać – mogą, ale nie muszą, odzwierciedlać „rzeczywistą myśl Sokratesa”. Nawet współcześni Platonowi twierdzili, że „Sokrates”, który pojawił się w jego dialogach, nie był podobny do nauczyciela, którego znali. Antystenes założył szkołę cyników, która skupiała się na prostocie życia – na zachowaniu jako na charakterze – i zaprzeczaniu jakimkolwiek luksusom jako podstawowym założeniu, podczas gdy Arystippus założył cyrenajską szkołę hedonizmu, w której luksus i przyjemność były najwyższymi celami, jakie można było osiągnąć. dążyć do. Obaj ci ludzie byli studentami Sokratesa, tak jak Platon, ale ich filozofie mają niewiele wspólnego z jego filozofią.

Niezależnie od tego, czego mógł nauczać historyczny Sokrates, filozofia, którą przypisuje mu Platon, jest oparta na koncepcja wiecznego królestwa prawdy (królestwa form), którego obserwowalna rzeczywistość jest tylko odbiciem.Pojęcia prawdy, dobra, piękna i innych istnieją w tej sferze, a to, co ludzie nazywają prawdziwymi, dobrymi lub pięknymi, jest jedynie próbą zdefiniowania, a nie samych rzeczy. Platon twierdził, że rozumienie ludzi było zaciemnione i ograniczone przez akceptację „prawdziwego kłamstwa” (znanego również jako kłamstwo w duszy), co spowodowało, że błędnie wierzyli w najważniejsze aspekty ludzkiego życia. Aby uwolnić siebie od tego kłamstwa, należało rozpoznać istnienie wyższej sfery i dostosować do niej swoje zrozumienie poprzez dążenie do mądrości.

Arystoteles & Plotinus

Być może Platon celowo przypisał Sokratesowi swoje własne idee filozoficzne, aby uniknąć tego samego losu, co jego nauczyciel. Sokrates został skazany za bezbożność i stracony w 399 pne, rozpraszając swoich wyznawców. Sam Platon udał się do Egiptu i odwiedził wiele innych miejsc, zanim wrócił do Aten, aby założyć swoją Akademię i zacząć pisać swoje dialogi. Wśród jego najsłynniejszych uczniów w nowej szkole był Arystoteles, syn Mikołaja ze Stagiry w pobliżu granicy z Macedonią.

Arystoteles odrzucił teorię form Platona i skupił się na teleologicznym podejściu do badań filozoficznych, w których pierwsze przyczyny Arystoteles twierdzi, że nie można próbować zrozumieć, jak drzewo wyrasta z nasion, kontemplując jego „drzewko”, ale patrząc na samo drzewo, obserwując, jak rośnie, co stanowi nasiono, co gleba wydaje się najlepsza dla jej wzrostu. W ten sam sposób nie można zrozumieć człowieczeństwa, zastanawiając się, kim „powinien” być człowiek, ale rozpoznając, kim się jest i jak indywidualny człowiek mógłby się poprawić.

Arystoteles uważał, że głównym celem ludzkiego życia jest szczęście. Ludzie byli nieszczęśliwi, ponieważ mylili materialne bogactwo, pozycję lub relacje – z których wszystkie były nietrwałe – z trwałą, wewnętrzną satysfakcję, którą kultywowano poprzez rozwijanie się ate („osobistej doskonałości”), która pozwalała doświadczyć eudajmonii („posiadać dobrego ducha”). Osiągnąwszy eudajmonię, nie można jej stracić, a wtedy można jasno widzieć, aby pomóc innym w osiągnięciu tego samego stanu. Uważał, że Pierwsza Przyczyna była siłą, którą zdefiniował jako Pierwotną Siłę – która wprawiła wszystko w ruch – ale później które były w ruchu, pozostawały w ruchu. Troska o pierwszą przyczynę nie była dla niego tak ważna, jak zrozumienie, jak działa obserwowalny świat i jak najlepiej w nim żyć.

Arystoteles został wychowawcą Aleksandra Wielkiego, który następnie rozpowszechnił swoją filozofię, a także filozofię swoich poprzedników na całym świecie Bliskiego Wschodu, aż po Indie, podczas gdy w tym samym czasie Arystoteles założył własną szkołę, Liceum, w Atenach i tam uczył uczniów. Badał praktycznie każdą dziedzinę i dyscyplinę ludzkiej wiedzy przez resztę swojego życia i był znany po prostu jako Mistrz przez późniejszych pisarzy.

Jednak nie każdy z tych późniejszych myślicieli całkowicie przypisywał jego filozofii i wśród nich był Plotyn, który przyjął to, co najlepsze z idealizmu Platona i teleologicznego podejścia Arystotelesa i połączył je w filozofii znanej jako neoplatonizm, która zawierała również elementy mistycyzmu indyjskiego, egipskiego i perskiego. W tej filozofii istnieje Ostateczna Prawda – tak wielka, że nie może jej pojąć ludzki umysł – która nigdy nie została stworzona, nigdy nie może zostać zniszczona ani nawet nie może być nazwana; Plotyn nazwał to nous, co tłumaczy się jako Boski Umysł.

Celem życia jest obudzenie duszy do świadomości Boskiego Umysłu, a następnie odpowiednie życie. To, co ludzie nazywają „złem”, jest spowodowane przywiązaniem do nietrwałych rzeczy tego świata i iluzjami, które ludzie myślą, że czynią ich szczęśliwymi; prawdziwe „dobro” to uznanie nietrwałej i ostatecznie niezadowalającej natury świata materialnego oraz skupienie się na Boski Umysł, z którego pochodzi wszelka dobroć w życiu.

Wniosek

Plotyn odpowiada na pytanie Talesa dotyczące Pierwszej Przyczyny, udzielając odpowiedzi, od której próbował się oddalić, boskości. bogowie starożytnej Grecji, nous było wierzeniem, którego nie można było udowodnić, można było o tym wiedzieć tylko dzięki obserwowalnym zjawiskom, interpretowanym zgodnie z własnym przekonaniem. Plotinus „nalegał na realność nous był wspierany przez jego niezadowolenie z jakiejkolwiek innej odpowiedzi. Aby cokolwiek na świecie było prawdą, musi istnieć źródło Prawdy, a jeśli wszystko jest związane z jednostką, jak Protagoras twierdził, że nie ma czegoś takiego jak Prawda, istnieje tylko opinia. Plotyn, podobnie jak Platon, odrzucił pogląd Protagorasa i ustanowił Boski Umysł jako źródło nie tylko prawdy, ale całego życia i samej świadomości.

Jego myśl neoplatońska wpłynęła na rozwój chrześcijańskiej wizji św. Pawła. Chrześcijański bóg był rozumiany przez Pawła w bardzo podobny sposób jak Plotinus „nous, tylko jako indywidualne bóstwo o odrębnym charakterze, a nie jako mglisty Boski Umysł. Dzieła Arystotelesa, które zostały przetłumaczone i były lepiej znane w Bliskim Wschód wpłynął na rozwój teologii islamskiej, podczas gdy uczeni żydowscy czerpali z Platona, Arystotelesa i Plotyna, tworząc własne.

Starożytna grecka filozofia również wpłynęła na wartości kulturowe na całym świecie, nie tylko początkowo poprzez podbojów Aleksandra Wielkiego, ale poprzez jego rozpowszechnianie przez późniejszych pisarzy. Kody prawne i świeckie koncepcje moralności do dnia dzisiejszego wywodzą się z filozofii Greków i nawet ci, którzy nigdy nie czytali dzieł ani jednego starożytnego greckiego filozofa, byli pod ich wpływem w mniejszym lub większym stopniu. Od wstępnych badań Talesa w sprawie pierwszych przyczyn po zawiłą metafizykę Plotyna, starożytna filozofia grecka znalazła podziwiającą publiczność poszukującą tych samych odpowiedzi na zadawane przez nią pytania, a gdy się rozprzestrzeniała, zapewniła kulturowe podstawy cywilizacji zachodniej.