Encyklopedia wizualna rosyjskich tatuaży więziennych

Wiemy, że jesteś zajęty. Prawdopodobnie nie miałeś czasu na przeczytanie każdego artykułu, który opublikowaliśmy na VICE.com, więc ponownie zawiera niektóre z naszych starych ulubionych. Ten pierwotnie opublikowany 15 października 2014 r.

W więzieniach i więzieniach na całym świecie tatuaże mogą stać się istotną częścią munduru więźnia, nie tylko oznaczając przestępstwo, za które biorą udział, ale także służący jako sposób komunikowania się z innymi. Na przykład w Rosji sztylet w szyi sugeruje, że więzień zamordował kogoś w więzieniu i jest dostępny do wykonywania uderzeń dla innych – co oznacza, że jeśli zobaczysz tego faceta idącego w kierunku twojej celi, gdy wszyscy strażnicy znikną, powinieneś uciekaj.

Arkady Bronnikov, uważany za czołowego rosyjskiego eksperta w dziedzinie ikonografii tatuaży, opublikował niedawno kolekcję około 180 zdjęć przestępców zamkniętych w radzieckich instytutach karnych. Pliki rosyjskiej kryminalnej policji tatuażu, opublikowane przez FUEL, to prawdopodobnie największy jak dotąd zbiór zdjęć tatuaży więziennych, liczący 256 stron.

Skontaktowałem się z Damonem Murrayem, współzałożycielem FUEL, aby porozmawiać o książce.

VICE: Dlaczego chciałeś wydać tę książkę?
Damon Murray: W FUEL publikowaliśmy wcześniej serię Russian Criminal Tattoo Encyclopaedia, a także Rysunki z Gułagu i Sowietów- więc istnieje oczywisty wzór. Książki te były oparte na rysunkach Danziga Baldaeva, strażnika więziennego, który udokumentował zjawisko rosyjskiego tatuażu kryminalnego w trakcie swojej kariery.

Podczas badania Sowietów natknęliśmy się na artykuł o emerytowany policjant Arkady Bronnikov. Starszy specjalista medycyny sądowej w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych ZSRR przez ponad 30 lat, do jego obowiązków należały wizyty w zakładach karnych na Uralu i Syberii. To właśnie wtedy – od połowy lat sześćdziesiątych do połowy osiemdziesiątych – przeprowadzał wywiady, fotografował i zbierał informacje o skazanych i ich tatuażach, tworząc jedno z najbardziej obszernych archiwów do tej pory.

Wiedzieliśmy, że ta kolekcja wyjątkowy materiał stanowiłby fascynującą książkę i byłby doskonałym dodatkiem do naszych poprzednich publikacji. Porusza ten sam temat, ale w bardziej bezpośredni sposób.

Jak długo zajęło Ci zebranie zdjęć?
Odwiedziłem pana Bronnikowa w jego domu na Uralu w Rosji. Wcześniej omawialiśmy możliwość zrobienia książki, a on bardzo uprzejmie zgodził się omówić ze mną materiał i szczegółowo omówić zawiłości tego tematu. Po kilku dniach stało się jasne, że jest wystarczająco dużo materiałów i informacji, książka, która sama w sobie była znacząca. Następnie zabrałem zdjęcia z powrotem do Londynu, aby je zeskanować.

Czy masz jakieś informacje o więźniach, którzy zostali sfotografowani?
Oprócz małej części w na samym początku książki, która odtwarza szereg faktycznych akt policyjnych, wszystkie informacje zebrane na temat przestępców są zbierane poprzez czytanie tatuaży na ich ciałach. włamanie.

Każde zdjęcie ma szczegółowy opis wyjaśniający, w jaki sposób poszczególne tatuaże odnoszą się do określonych przestępstw – na przykład naga kobieta spalona na krzyżu symbolizuje wyrok skazujący za zabójstwo kobiety. Liczba logów t ogień pod ofiarą oznacza liczbę lat wyroku.

Jakiego sprzętu używali do tatuowania się?
Większość tatuaży została wykonana w prymitywny, bolesny sposób . Proces może zająć kilka lat, ale pojedynczą małą figurkę można utworzyć w ciągu czterech do sześciu godzin nieprzerwanej pracy. Wybranym narzędziem jest dostosowana golarka elektryczna, do której więźniowie przyczepiają igły i ampułkę z płynnym barwnikiem.

Sztylet w szyi wskazuje, że przestępca zamordował kogoś w więzieniu i jest dostępny do wynajęcia przy kolejnych hitach. Krople krwi mogą oznaczać liczbę popełnionych morderstw.

Gdzie znajdują barwnik?
Do pigmentu używana jest spalona guma zmieszana z moczem. Ze względów zdrowotnych najlepiej jest użyć moczu osoby wykonującej tatuaż. Ponieważ tatuowanie jest zabronione przez władze, praktyka jest zepchnięta pod ziemię i zwykle wykonywana w niehigienicznych warunkach. Może to łatwo spowodować poważne komplikacje, w tym gangrenę i tężec . Ale najczęstszym problemem jest zapalenie węzłów chłonnych – zapalenie węzłów chłonnych z towarzyszącą gorączką i dreszczami.

Ale czy mimo to to robią?
W większości przypadków więźniowie, z którymi rozmawiał Bronnikow, twierdzili, że tatuaże zaczęli robić dopiero po popełnieniu przestępstwa. Ponieważ ich przekonania rosną, a warunki odbywania kary zaostrzają się, tatuaże się mnożą. Na przykład w więzieniach o minimalnym poziomie bezpieczeństwa od 65 do 75 procent skazanych ma tatuaże; liczba ta wzrasta do 80 procent w więzieniach o średnim poziomie bezpieczeństwa i od 95 do 98 procent w obiektach o zaostrzonym rygorze. W ośrodku korekcyjnym dla kobiet w pobliżu regionu Perm – około 700 mil na północny wschód od Moskwy – Bronnikow znaleziono tylko 201 z 962 tatuaży, ale aż 40 procent zostało wytatuowanych w więzieniu o zaostrzonym rygorze.

Jak regułą jest, że przywódcy kryminalni nie mają dużej liczby tatuaży – tylko parę siedmioramiennych lub ośmioramiennych gwiazd na obojczykach. Ponadto tatuaże są zarezerwowane dla elementu przestępczego, więc nie można ich znaleźć wśród więźniów odbywających wyroki za przestępstwa polityczne.

Jeden z wielu więźniów, którzy zarazili się kiłą, AIDS lub tężcem podczas wykonywania tatuażu w niehigienicznych warunkach.

Jakie są Twoje osobiste poglądy na temat kultura więziennych tatuaży?
Cóż, to niezwykłe – nigdzie indziej tatuaże nie wyrażają tak wyjątkowego i zdefiniowanego języka. Każdy obraz ma znaczenie; tatuaż może być dosłownie sprawą życia lub śmierci jego właściciela.

Kiedy jakikolwiek nowy skazany wchodzi do celi, pyta go: „Czy trzymasz się swoich tatuaży?” Jeśli nie może odpowiedzieć lub jeśli słowo dotrze innym skazanym, że ma na sobie „fałszywy” tatuaż – wtedy dostanie kawałek szkła lub cegłę i zostanie poproszony o jej usunięcie lub poniesie konsekwencje. To może być ciężkie pobicie, gwałt, a nawet śmierć.

To z tego powodu tatuaże stały się najbardziej szanowaną i przerażającą rzeczą w społeczeństwie więziennym. O wiele więcej niż tylko osobiste, niosą ze sobą ciężar znaczenia i są niezatartym prawem w społeczeństwie wykraczającym poza konwencjonalne prawo.

Gwiazdy na ramionach tego więźnia wskazują, że jest on „autorytetem przestępczym”, podczas gdy medale są nagrodami, które reprezentują nieposłuszeństwo wobec sowieckiego reżimu. Oczy na brzuchu sugerują, że jest gejem (penis tworzy „nos” na twarzy).

Widziałeś wiele więziennych tatuaży. Co było najbardziej wspólne?
Istnieje wiele wspólnych tematów i idei. Niektóre z najczęstszych obrazów są religijne: Madonna z Dzieciątkiem, rosyjskie kościoły, krzyże, tego typu rzeczy. Jednak w kontekście sowieckiego systemu więziennictwa – lub „ strefa, „jak to się nazywa” – te obrazy mają absolutnie nie ma nic wspólnego z wierzeniami religijnymi; ich prawdziwe znaczenie jest zakorzenione w więzieniu i tradycji kryminalnej. Wynikają z chęci pokazania się jako wyrzutek, ktoś, kto został źle zrozumiany i jest skazany na cierpienie.

Madonna z Dzieciątkiem jest jednym z najpopularniejszych tatuaży noszonych przez przestępców i może mieć wiele znaczeń. Może symbolizować lojalność wobec klanu przestępczego, może oznaczać, że noszący wierzy, że matka Boża odpędzi zło, może wskazywać, że noszący był w systemie więziennym i za kratami od najmłodszych lat…

W strefie kościół lub klasztor jest interpretowany jako znak złodzieja, a liczba kopuł na kościele oznacza liczbę skazań. Krzyż jest zwykle wytatuowany na najważniejszej części ciała: klatce piersiowej. Ma to na celu pokazanie przywiązania do tradycji złodziei i stać się dowodem na to, że jego ciało nie jest skażone zdradą – że jest „czysty” przed innymi złodziejami. Wszystkie krzyże wskazują, że nosiciel należy do kasty złodziei.

Jaki był pierwotny cel archiwizacji tych zdjęć?
Przedstawiony w książce zbiór Bronnikowa jest szczególnie interesujący, ponieważ jego cel był czysto funkcjonalny. Zdjęcia zostały wykonane na użytek policji, aby lepiej zrozumieć język tych zdjęć tatuaże i aby pomóc w identyfikacji przestępców w terenie.

Fotograf uwzględnił jedynie nagranie ciała w celach praktycznych. Ponieważ „nie przeszkadza im artyzm, zdjęcia przedstawiają bezbłędną reprezentację społeczeństwa przestępczego, nieumyślnie pomijając swoją ludzką stronę, a zamiast tego po prostu zawierając dowody ich charakteru: agresywność, wrażliwość, melancholię i zarozumiałość. Ich ciała mają nieoficjalną historię. nie tylko przez tatuaże, ale także przez blizny i brakujące cyfry.

Wystawa fotografii z kolekcji Arkadego Bronnikowa odbędzie się w galerii Grimaldi Gavin przy 27 Albemarle Street w Londynie od 17 października do 21 listopada.