Elizabeth Cady Stanton była abolicjonistką, działaczką na rzecz praw człowieka i jedną z pierwszych liderów ruchu na rzecz praw kobiet. Pochodziła z uprzywilejowanego środowiska i już w młodym wieku postanowiła walczyć o równe prawa dla kobiet. Stanton ściśle współpracowała z Susan B. Anthony – podobno była mózgiem jego talentu – przez ponad 50 lat, aby zdobyć prawo wyborcze kobiet. Mimo to jej aktywizm nie był pozbawiony kontrowersji, co utrzymywało Stanton na marginesie ruchu praw wyborczych dla kobiet w późniejszym życiu, chociaż jej wysiłki pomogły w ostatecznym uchwaleniu 19. poprawki, która dała wszystkim obywatelom prawo do głosowania.
Wczesne życie Elizabeth Cady Stanton
Elizabeth urodziła się 12 listopada 1815 roku w Johnstown w stanie Nowy Jork, jako syn Daniela Cady i Margaret Livingston.
Ojciec Elżbiety był właścicielem niewolników, wybitnym prawnikiem, kongresmanem i sędzią, który we wczesnych latach życia wystawił swoją córkę na studiowanie prawa i innych tak zwanych męskich dziedzin. To zdemaskowanie wywołało pożar w Elizabeth, aby naprawić prawa niesprawiedliwe dla kobiet.
Kiedy Elizabeth ukończyła Johnstown Academy w wieku 16 lat, kobiety nie mogły zapisać się na studia, więc zamiast tego udała się do Troy Female Seminary. Tam doświadczyła głoszenia piekielnego ognia i potępienia do takiego stopnia, że doznała załamania.
To doświadczenie pozostawiło jej negatywny pogląd na zorganizowaną religię, która towarzyszyła jej przez resztę życia.
Małżeństwo i macierzyństwo
W 1839 roku Elżbieta przebywała w Peterboro w stanie Nowy Jork ze swoim kuzynem Gerritem Smithem – który później wspierał nalot Johna Browna na arsenał w Harpers Ferry w Zachodniej Wirginii – i został wprowadzony w ruch abolicjonistyczny. Tam poznała Henryego Brewstera Stantona, dziennikarza i abolicjonistę, który zgłosił się na ochotnika do American Anti-Slavery Society.
Elizabeth poślubiła Henryego w 1840 roku, ale zrywając z wieloletnią tradycją, nalegała na słowo „posłuszny” być usuniętą z jej ślubów.
Para spędziła miesiąc miodowy w Londynie i uczestniczyła w Światowej delegacji Anti-Slavery jako przedstawiciele American Anti-Slavery Society, jednak konwencja odmówiła uznania Stanton ani innych delegatek.
Po powrocie do domu Henry studiował prawo u ojca Elizabeth i został adwokatem. Para mieszkała przez kilka lat w Bostonie w stanie Massachusetts, gdzie Elizabeth usłyszała spostrzeżenia wybitnych abolicjonistów. W 1848 r. mieli trzech synów i przeniósł się do Seneca Falls w stanie Nowy Jork.
Deklaracja uczuć
Stanton urodziła sześcioro dzieci w latach 1842-1859 i miała łącznie siedmioro dzieci: Harriet Stanton Blach, Daniel Cady Stanton, Robert Livingston Stanton, Theodore Stanton, Henry Brews ter Stanton, Jr., Margaret Livingston Stanton Lawrence i Gerrit Smith Stanton. W tym czasie pozostawała aktywna w walce o prawa kobiet, chociaż zajęty macierzyństwem często ograniczał jej krucjatę do działań zakulisowych.
Następnie, w 1848 roku, Stanton pomogła zorganizować First Womens Rights Konwencja – często nazywana Konwencją Seneca Falls – z Lucretią Mott, Jane Hunt, Mary Ann MClintock i Martha Coffin Wright.
Stanton pomógł napisać Deklarację uczuć, dokument wzorowany na Deklaracji Niepodległości, który określił, jakie powinny być prawa amerykańskich kobiet i porównał walkę o prawa kobiet do walki Ojców Założycieli o niezależność od Brytyjczyków.
Deklaracja sentymentów zawierała przykłady tego, jak mężczyźni uciskali kobiety, takie jak:
- uniemożliwianie im posiadania ziemi lub zarabiania
- uniemożliwianie im głosowania
- zmuszanie ich do podporządkowania się prawom stworzonym bez ich reprezentacji
- udzielanie mężczyznom uprawnień w postępowaniach i decyzjach o rozwodzie i opiece nad dzieckiem s
- uniemożliwianie im zdobycia wyższego wykształcenia
- uniemożliwianie im udziału w większości publicznych spraw kościelnych
- poddawanie ich innym kodeksom moralnym niż mężczyźni
- dążenie do uczynienia ich zależnymi i uległymi wobec mężczyzn
Stanton przeczytał Deklarację sentymentów na zjeździe, a proponowane kobiety otrzymały między innymi prawo głosu. Dokument podpisało sześćdziesiąt osiem kobiet i 32 mężczyzn – w tym wybitny abolicjonista Frederick Douglass – ale wielu wycofało się później, gdy zostało ono poddane publicznej kontroli.
Susan B. Anthony i Elizabeth Cady Stanton
Ziarna aktywizmu zostały zasiane w Stanton i wkrótce została poproszona o zabranie głosu na innych konwencjach praw kobiet.
W 1851 roku poznała feministyczną kwakierkę i reformatkę społeczną Susan B. Anthony. Dwie kobiety nie mogły bardziej się od siebie różnić, a mimo to szybko się zaprzyjaźniły i współdziałały na rzecz ruchu wstrzemięźliwości, a następnie ruchu wyborczego i praw kobiet.
Jako zapracowana gospodyni domowa i matka, Stanton miała znacznie mniej czasu niż niezamężny Anthony na podróżowanie po obwodzie wykładowym, więc zamiast tego prowadziła badania i wykorzystywała swój porywający talent do tworzenia literatury na temat praw kobiet i większości przemówień Anthonyego . Obie kobiety skupiły się na prawach wyborczych kobiet, ale Stanton naciskała również na równouprawnienie kobiet w ogóle.
Jej przemówienie do legislatury Nowego Jorku z 1854 r. Pomogło zabezpieczyć reformy wprowadzone w 1860 r., Które umożliwiły kobietom wspólną opiekę nad nimi swoich dzieci po rozwodzie, mają własny majątek i uczestniczą w transakcjach biznesowych.
Podziały ruchu wyborczego kobiet
Kiedy wybuchła wojna domowa, Stanton i Anthony utworzyli Lojalną Ligę Kobiet, aby zachęcić Kongres, aby uchwalić 13. poprawkę znoszącą niewolnictwo.
W 1866 roku lobbowali przeciwko czternastej i piętnastej poprawce, przyznając czarnym mężczyznom prawo do głosowania, ponieważ poprawki nie dawały prawa głosu również kobietom . Wielu ich przyjaciół-abolicjonistów nie zgadzało się jednak z ich stanowiskiem i uważało, że prawo wyborcze dla czarnych mężczyzn jest najwyższym priorytetem.
Pod koniec lat 60. XIX wieku Stanton zaczął opowiadać się za środkami, które kobiety mogłyby podjąć, aby uniknąć zajścia w ciążę. , Jej poparcie dla bardziej liberalnego rozwodu l aws, samostanowienie reprodukcyjne i większa wolność seksualna kobiet sprawiły, że Stanton stał się nieco zmarginalizowanym głosem wśród reformatorek.
Wkrótce w ruchu praw wyborczych powstał rozłam. Stanton i Anthony poczuli się oszukani i założyli w 1869 roku National Woman Suffrage Association, które skupiało się na wysiłkach wyborczych kobiet na szczeblu krajowym. Kilka miesięcy później niektórzy z ich byłych rówieśników, którzy byli abolicjonistami, utworzyli American Woman Suffrage Association, które skupiło się na prawach wyborczych kobiet na poziomie stanowym.
Do 1890 roku Anthonyemu udało się połączyć te dwa stowarzyszenia w National American Woman Suffrage Stowarzyszenie (NAWSA) ze Stantonem na czele. Do 1896 roku cztery stany zapewniły prawo wyborcze kobietom.
Późniejsze lata Stantona
We wczesnych latach osiemdziesiątych XIX wieku Stanton jest współautorem pierwszych trzech tomów Historii wyborów kobiet z Matildą Joslyn Gage i Susan B. Anthony. W 1895 roku wraz z komitetem kobiet opublikowała Biblię kobiety, aby zwrócić uwagę na stronniczość Biblii wobec kobiet i zakwestionować jej stanowisko, że kobiety powinny być posłuszne mężczyznom.
Kobieca Biblia stała się bestsellerem, ale wielu kolegów Stantona z NAWSA było niezadowolonych z lekceważącej książki i formalnie ją potępiło.
Chociaż Stanton stracił trochę wiarygodności, nic nie mogło uciszyć jej pasja do sprawy praw kobiet. Pomimo pogarszającego się stanu zdrowia nadal walczyła o prawa wyborcze kobiet i walczyła o kobiety pozbawione praw wyborczych. Opublikowała swoją autobiografię, Osiemdziesiąt lat i więcej, w 1898 roku.
Dziedzictwo Elizabeth Cady Stanton
Stanton zmarła 26 października 1902 roku na niewydolność serca. Co prawda chciała, aby po jej śmierci jej mózg został przekazany nauce, aby obalić twierdzenia, że masa mózgów mężczyzn czyni ich mądrzejszymi od kobiet. Jednak jej dzieci nie spełniły jej życzenia.
Chociaż nigdy w życiu nie uzyskała prawa do głosowania, Stanton pozostawiła po sobie legion feministycznych krzyżowców, którzy nosili jej pochodnię i zapewniali jej dziesięciolecia walka nie poszła na marne.
Prawie dwie dekady po jej śmierci wizja Stanton w końcu spełniła się wraz z uchwaleniem 19. Poprawki 18 sierpnia 1920 r., która gwarantowała Amerykanom prawo do głosowania.
Źródła
Przemówienie do Legislature of New York, 1854. National Park Service.
Deklaracja sentymentów. National Park Service.
Biografia Elizabeth Cady Stanton. Biografia.
Elizabeth Cady Stanton. Internetowa encyklopedia filozofii.
Elizabeth Cady Stanton. National Park Service.
Stanton, Elizabeth Cady. Projekt historii pomocy społecznej bibliotek VCU.
Biografia Susan B. Anthony i Elizabeth Cady Stanton. PBS.