Eldorado (po hiszpańsku: „The Gilded One”), również wymawiane jako El Dorado, pierwotnie legendarny władca indyjskiego miasta w pobliżu Bogoty, który, jak sądzono, pokrywał jego nagie ciało złotym pyłem podczas festiwali, a następnie zanurzali się w jeziorze Guatavita, aby zmyć kurz po ceremoniach; jego poddani wrzucali do jeziora klejnoty i złote przedmioty. Hiszpańscy konkwistadorzy słyszeli tę opowieść przed 1530 r. w mieście o nazwie Omagua. W 1538 roku Hiszpanie z Karaibów i Peru oraz Niemcy z Wenezueli zebrali się na wyżynach Bogoty w poszukiwaniu „pozłacanego człowieka”. Nie znaleziono po nim żadnego śladu, ale obszar ten pozostawał pod panowaniem hiszpańskim.
Podczas poszukiwań w dolinach Orinoko i Amazonki, Eldorado zaczęło oznaczać cały bajeczny kraj złota, z legendarnymi miastami Manoa Omagua. W tej wyprawie Gonzalo Pizarro przekroczył Andy z Quito (1539), Francisco de Orellana popłynął w dół Napo i Amazonki (1541–42), a Gonzalo Jiménez de Quesada wyruszył na wschód od Bogoty (1569–72). Sir Walter Raleigh szukał Manoa na nizinach Orinoko (1595), podczas gdy Hiszpanie szukali pobliskiej Omagui. W 1603 r. Portugalski Pêro Coelho de Sousa badał na północ od Pernambuco, a złote miasto Eldorado było przez lata pokazywane na mapach Brazylii i Guianas.
Eldorado było tylko jednym z wielu mitycznych regionów wielkich bogactwa – między innymi Cíbola, Quivira, Miasto Cezarów i Otro Méjico. Poszukiwanie ich doprowadziło do szybkiej eksploracji i podboju większości Ameryk przez Hiszpanów i nie tylko. Od tego czasu Eldorado zaczęło oznaczać każde miejsce, w którym można szybko i łatwo zdobyć bogactwo. Nazwę nadano miastom w Ameryce Łacińskiej i Stanach Zjednoczonych oraz hrabstwu Kalifornii. Historia ta jest często wspominana w literaturze, np. W Raju utraconym Miltona i Kandydacie Voltairea.