Efekt Stroopa
Charlotte Ruhl, opublikowano 1 grudnia 2020 r.
Wiadomości do domu
- W psychologii: efekt Stroopa to opóźnienie w czasie reakcji pomiędzy automatycznym i kontrolowanym przetwarzaniem informacji, w którym nazwy słów przeszkadzają w określeniu koloru tuszu używanego do wydrukowania słów.
- Test Stroopa wymaga osoby, aby wyświetlić listę słów wydrukowanych w innym kolorze niż znaczenie tego słowa. Zadaniem uczestników jest jak najszybsze nazywanie koloru słowa, a nie samego słowa.
- Na przykład, gdy pojawia się słowo „zielony” zapisane czerwonym atramentem, łatwiej jest nazwać słowo, które jest pisane, w przeciwieństwie do kolorowego tuszu, którym jest napisane.
- Czytanie, bardziej zaawansowany automatyczny proces, ma pewien priorytet nad nazywaniem kolorów, co wymaga wyższych wymagań poznawczych.
- Odkąd psycholog John Ridley Stroop po raz pierwszy opracował ten paradygmat w 1935 roku, zadanie Stroopa zostało od tego czasu zmodyfikowane, aby pomóc zrozumieć dodatkowe mechanizmy mózgu i rozszerzone, aby pomóc w uszkodzeniach mózgu i badaniach psychopatologicznych. ul>
Spis treści
- Definicja
- Pierwszy eksperyment końcowy
- Jak efekt stroop działa
- Dodatkowe badania
- Inne zastosowania i wersje
Efekt Stroopa odnosi się do opóźnienia między czasami reakcji n bodźce przystające i niezgodne (MacLeod, 1991). Zgodność lub zgodność występuje, gdy znaczenie słowa i kolor czcionki są takie same. Na przykład, jeśli słowo „zielony” jest wydrukowane w kolorze zielonym. Niezgodne bodźce są dokładnie odwrotne. Oznacza to, że znaczenie słowa i kolor, w jakim jest napisane, nie pokrywają się. Na przykład słowo „zielony ”Może być wydrukowany czerwonym atramentem.
Zadanie Stroopa prosi osoby o nazwanie koloru słowa, zamiast czytania samego słowa.
Opóźnienie w czasie reakcji pokazuje, że znacznie trudniej jest nazwać kolor słowa, gdy samo słowo pisze inny kolor (niezgodne bodźce) niż nazywanie koloru słowa, gdy samo słowo pisze ten sam kolor (przystające bodźce).
Pierwszy eksperyment Stroopa
Efekt Stroopa został po raz pierwszy opublikowany w 1935 roku przez amerykańskiego psychologa Johna Ridleya Stroop, chociaż odkrycia tego zjawiska sięgają XIX wieku (Stroop, 1935).
Cele
Opierając się na poprzednich badaniach, Stroop miał dwa główne cele w swoim przełomowym artykule:
- Aby zbadać, jak niezgodność między kolorem słowa a jego zawartością wpłynie na możliwość nazwania koloru.
- Aby zmierzyć, jaki efekt praktyka reagowania na bodźce kolorystyczne w obecność sprzecznych bodźców słownych wpłynęłaby na reakcję czas jonizacji.
Metoda
Aby empirycznie zbadać te dwa główne cele, Stroop przeprowadził trzy różne eksperymenty:
1) Eksperyment 1:
Uczestnicy (70 studentów) mieli za zadanie odczytać słowo na głos, niezależnie od jego koloru. Innymi słowy, uczestnicy muszą przeczytać na głos słowo „zielony”, nawet jeśli jest napisane innym kolorem.
2) Eksperyment 2:
Drugi eksperyment był przeciwieństwem pierwszego. Uczestnicy (100 studentów) zostali najpierw poproszeni o podanie koloru poszczególnych kwadratów (zamiast koloru słów) jako mechanizmu treningowego do wykonania kolejnego zadania, a następnie uczestnicy musieli podać kolor słowa, niezależnie od jego znaczenia – przeciwieństwo procedury eksperymentu 1.
3) Eksperyment 3:
W trzecim i ostatnim eksperymencie zintegrowano wszystkie wspomniane wcześniej testy z populacją studentów 32 uczestników.
Zmienna niezależna (IV) była zgodnością nazwy i koloru czcionki.
Konguent (nazwa słowa i kolor czcionki są takie same)
Niedopasowany (nazwa słowa i kolor czcionki są różne)
Zmienną zależną (DV) był czas reakcji (ms) przy zgłaszaniu kolor litery.
Wyniki
Po przeprowadzeniu trzech eksperymentów Stroop wyciągnął dwa główne wnioski:
- Interferencja sprzecznych bodźców słownych w czasie nazywanie kolorów spowodowało wydłużenie o 47,0 sekund lub 74,3 procent normalnego czasu nazywania kolorów drukowanych w samych kwadratach.
- Interferencja sprzecznych bodźców kolorystycznych w czasie czytania słów spowodowała wzrost tylko o 2,3 sekundy lub 5.6 procent w stosunku do normalnego czasu czytania tych samych słów wydrukowanych na czarno.
Wniosek
Te testy pokazują rozbieżność w szybkości nazywania kolorów i odczytywania nazw kolory, co można wytłumaczyć różnicą w treningu tych dwóch czynności.
Słowo bodziec jest powiązane z określoną reakcją „do czytania”, podczas gdy bodziec koloru jest powiązany z różnymi reakcjami: „ podziwiać, „nazywać” itp.
Zaobserwowane wyniki mogą odzwierciedlać fakt, że ludzie mają większe doświadczenie w świadomym czytaniu słów niż świadomym oznaczaniu kolorów, co ilustruje różnicę w mechanizmach kontrolujących te dwa procesy.
Jak działa efekt Stroop
Jak działa efekt Stroop
Dlaczego występuje efekt Stroop? mózg musi robić wiele rzeczy – przechowywać wspomnienia, spać, myśleć itp. – więc dlaczego nie możemy mu powiedzieć, aby zrobił coś tak prostego, jak nazywanie koloru? w bardzo młodym wieku?
Badacze przeanalizowali to pytanie i opracowali wiele różnych teorii, które starają się wyjaśnić występowanie efektu Stroopa (Sahinoglu & Dogan, 2016).
Teoria szybkości przetwarzania:
Teoria szybkości przetwarzania:
Teoria szybkości przetwarzania twierdzi, że ludzie potrafią czytać słowa znacznie szybciej niż potrafią nazwać kolory (tj. przetwarzanie tekstu jest znacznie szybsze niż przetwarzanie kolorów).
Kiedy patrzymy na niezgodne bodźce (na przykład słowo „zielony” wydrukowane na czerwono), nasz mózg najpierw odczytuje to słowo, co znacznie utrudnia nazwanie koloru.
W rezultacie pojawia się opóźnienie podczas próby nazwać kolor, ponieważ nie było to pierwszym odruchem naszego mózgu (McMahon, 2013).
Teoria uwagi selektywnej:
Teoria uwagi selektywnej:
Teoria uwagi selektywnej utrzymuje, że rozpoznawanie kolorów w porównaniu z t o czytanie słów wymaga większej uwagi.
Z tego powodu mózg musi poświęcić więcej uwagi podczas próby nazwania koloru, co sprawia, że proces ten trwa nieco dłużej (McMahon, 2013).
Automatyczność:
Automatyczność:
Ta teoria twierdzi, że rozpoznawanie kolorów nie jest procesem automatycznym, a zatem podczas wykonywania tego można się wahać działanie.
Automatyczne przetwarzanie to procesy w umyśle, które są stosunkowo szybkie i wymagają niewielkich zasobów poznawczych. Ten typ przetwarzania informacji zwykle występuje poza świadomą świadomością i jest powszechny podczas wykonywania znanych i wysoce praktykowanych zadań.
Jednak mózg jest w stanie automatycznie zrozumieć znaczenie słowa w wyniku zwyczajowego czytania (wróć do wstępnych badań Stroopa z 1935 roku – ta teoria wyjaśnia, dlaczego chciał przetestować wpływ praktyki na umiejętność nazywania kolorów).
Badacze wspierający tej teorii zakłada, że automatyczne czytanie nie wymaga kontrolowanej uwagi, ale nadal wykorzystuje wystarczającą ilość zasobów uwagi mózgu, aby zmniejszyć ilość pozostałą do przetwarzania kolorów (Monahan, 2001).
W pewnym sensie jest to analogiczne do pojedynkowe tryby myślenia mózgu – „System 1” i „System 2” Podczas gdy pierwszy jest bardziej automatyczny i instynktowny, drugi jest wolniejszy i bardziej kontrolowany (Kahneman, 2011).
Jest to podobne do efektu Stroopa, w którym widzimy bardziej automatyczny proces próbujący dominować nad bardziej rozważny. Zakłócenia pojawiają się, gdy próbujemy użyć Systemu 2, aby zastąpić System 1, powodując w ten sposób opóźnienie w czasie reakcji.
Równoległe przetwarzanie rozproszone:
Równoległe przetwarzanie rozproszone:
Czwarta i ostatnia teoria sugeruje, że kiedy mózg wykonuje różne zadania, powstają unikalne ścieżki. Niektóre z tych ścieżek, takie jak czytanie słów, są silniejsze niż inne, na przykład nazywanie kolorów (Cohen i in., 1990).
Zatem interferencja nie jest kwestią szybkości przetwarzania, uwagi lub automatyzacja, ale raczej walka między silniejszymi i słabszymi ścieżkami neuronowymi.
Dodatkowe badania
Dodatkowe badania
John Ridley Stroop pomógł położyć fundamenty dla wielu przyszłych badań w tej dziedzinie.
W wielu badaniach próbowano zidentyfikować określone regiony mózgu odpowiedzialne za to zjawisko, identyfikując dwa kluczowe obszary: przednią część kory zakrętu obręczy (ACC) i grzbietowo-boczną kora przedczołowa (DLFPC ).
Zarówno skany MRI, jak i fMRI wykazują aktywność w ACC i DLPFC podczas wykonywania testu Stroopa lub powiązanych zadań (Milham i in., 2003).
DLPFC wspomaga pamięć i wykonawczym, a jego rolą podczas zadania jest aktywacja percepcji kolorów i hamowanie kodowania słów.ACC jest odpowiedzialny za wybór odpowiedniej odpowiedzi i właściwe przydzielenie zasobów uwagi (Banich i in., 2000).
Niezliczone badania, które wielokrotnie testują Stroop Efekt ujawnia kilka kluczowych powtarzających się ustaleń (van Maanen i in., 2009):
- Interferencja semantyczna: nazywanie koloru atramentu neutralnych bodźców ( gdzie kolor jest pokazany tylko w blokach, a nie jako słowo pisane) jest szybsze niż bodźce niezgodne (gdzie słowo różni się od wydrukowanego koloru).
- Semantyczne ułatwienie: nazywanie atramentu przystających bodźców (gdzie słowo i jego wydrukowany kolor są zgodne) jest szybsze niż w przypadku bodźców neutralnych.
- Asynchronia Stroopa: poprzednie dwa ustalenia znikają, gdy czytanie słowa, a nie nazywanie koloru, jest zadaniem do wykonania – popierając twierdzenie że czytanie słów jest dużo bardziej automatyczne niż nazywanie kolorów.
Inne eksperymenty nieco zmodyfikowały ed oryginalnego paradygmatu testu Stroopa, aby dostarczyć dodatkowych wyników.
Jedno z badań wykazało, że uczestnicy wolniej nazywali kolor słów emocji niż neutralnych ( Larsen i in., 2006).
W innym eksperymencie zbadano różnice między uczestnikami z lękiem napadowym i OCD. Nawet używając słów groźby jako bodźca, odkryli, że nie ma różnicy między zespołem lęku napadowego, OCD i zdolnością neutralnych uczestników do przetwarzania kolorów (Kampman i in., 2002).
W trzecim eksperymencie badano zależność między czasem trwania a przetwarzaniem liczbowym, zamiast przetwarzania słów i kolorów.
Uczestnikom pokazano dwie serie kropek z rzędu i zapytano albo (1), która seria zawierała więcej punktów, albo (2) która seria trwała dłużej od pojawienie się od pierwszej do ostatniej kropki serii.
Niezgodność pojawiła się, gdy na ekranie przez dłuższy czas pokazywało się mniej kropek, a przystająca seria została oznaczona serią z większą liczbą punktów, która trwała dłużej.
Naukowcy odkryli, że wskazówki numeryczne zakłócały przetwarzanie czasu trwania. Oznacza to, że gdy przez dłuższy czas było wyświetlanych mniej kropek, uczestnikom trudniej było zorientować się, który zestaw kropek pojawił się na ekranie dłużej (Dormal i in., 2006).
różnica między przetwarzaniem liczebności i czasu trwania. Razem te eksperymenty ilustrują nie tylko wszystkie drzwi do badań, które otworzyły pierwsze prace Stroopa, ale także rzuciły światło na wszystkie skomplikowane skojarzenia przetwarzania, które występują w naszych mózgach.
Inne zastosowania i wersje
Inne zastosowania i wersje
Zadaniem Stroopa jest pomiar zakłóceń występujących w mózgu. Początkowy paradygmat został od tego czasu przyjęty na kilka różnych sposobów do pomiaru innych form interferencji (takich jak czas trwania i liczebność, jak wspomniano wcześniej).
Dodatkowe różnice mierzą interferencję między przetwarzaniem obrazu i tekstu, przetwarzaniem kierunku i tekstu, przetwarzaniem cyfr i liczb oraz identyfikacją liter centralnych i peryferyjnych (MacLeod, 2015 ). Poniższy rysunek przedstawia ilustracje tych czterech odmian:
zadanie Stroopa jest również wykorzystywane jako mechanizm pomiaru selektywnej uwagi, szybkości przetwarzania i elastyczności poznawczej (Howieson i in., 2004).
Ponadto zadanie Stroopa zostało wykorzystywane do badania populacji z uszkodzeniem mózgu lub zaburzeniami psychicznymi, takimi jak demencja, depresja lub ADHD (Lansbergen i in., 2007; Spreen & Strauss, 1998).
W przypadku osób z depresją emocjonalne zadanie Stroopa (w którym negatywne słowa, takie jak „smutek”, „przemoc” i „ból”, są używane w połączeniu z bardziej neutralnymi słowami, takimi jak „zegar”, „drzwi” i „but”).
Badania pokazują, że osoby, które zmagają się z depresją, częściej wypowiadają kolor negatywnego słowa wolniej niż neutralnego (Frings i in., 2010).
Wszechstronność modelu zadań Stroopa gm nadaje się do użytku w wielu różnych dziedzinach psychologii. To, co kiedyś było testem, który tylko badał związek między przetwarzaniem słów i kolorów, zostało rozszerzone w celu zbadania dodatkowych zakłóceń w przetwarzaniu i wniesienia wkładu w dziedziny psychopatologii i uszkodzenia mózgu.
Rozwój zadania Stroopa nie dostarcza jedynie nowatorskich informacji na temat sposobów, w jakie działają nasze mechanizmy mózgowe, ale także rzuca światło na moc psychologii do rozszerzania i rozwijania przeszłych metod badawczych, w miarę jak wciąż odkrywamy coraz więcej o sobie.
O autorze
Charlotte Ruhl jest członkiem Class of 2022 na Uniwersytecie Harvarda. Studiuje psychologię z nieletnią na studiach afroamerykańskich.Na kampusie Charlotte pracuje w laboratorium badań niejawnego poznania społecznego, jest redaktorką studiów prawniczych i gra w softball.
Odniesienia w stylu APA
Dormal, V., Seron, X., & Pesenti, M. (2006). Interferencja liczebności i czasu trwania: eksperyment Stroopa. Acta psychologica, 121 (2), 109-124.
Howieson, D. B., Lezak, M. D., & Loring, D. W. (2004). Orientacja i uwaga. Ocena neuropsychologiczna, 365-367.
Kahneman, D. (2011). Myślenie, szybko i wolno. Macmillan.
Larsen, R. J., Mercer, K. A., & Balota, D. A. (2006). Leksykalna charakterystyka słów używanych w emocjonalnych eksperymentach Stroopa. Emotion, 6 (1), 62.
MacLeod, C. M. (1991). Pół wieku badań nad efektem Stroopa: przegląd integracyjny. Biuletyn psychologiczny, 109 (2), 163.
MacLeod, C. M. (2015). Efekt stroopa. Encyklopedia nauki o kolorze i technologii.
McMahon, M. (2013). Co to jest efekt Stroopa. Pobrano 11 listopada.
Sahinoglu B, Dogan G. (2016). Potencjały związane z wydarzeniami i efekt Stroopa. Eurasian J Med, 48 (1), 53-57.
Stroop, J. R. (1935). Badania interferencji w szeregowych reakcjach werbalnych. Journal of experimental psychology, 18 (6), 643.
Strona główna | O | Indeks A-Z | Polityka prywatności | Skontaktuj się z nami
Ta praca jest objęta licencją Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 Unported License.
Numer rejestracyjny firmy: 10521846
zgłoś tę reklamę