Edward II, pseudonim Edward of Caernarvon (ur. 25 kwietnia 1284 w Caernarvon, Caernarvonshire, Walia – zm. Września 1327 w Berkeley, Gloucestershire, Anglia), króla Anglii od 1307 do 1327 roku. Chociaż był człowiekiem o ograniczonych możliwościach, prowadził długą, beznadziejną kampanię, aby potwierdzić swoją władzę nad potężnymi baronami.
Czwarty syn króla Edwarda I, zasiadł na tronie ojca śmierć (7 lipca 1307) i natychmiast przekazał najwyższe urzędy najwybitniejszym przeciwnikom Edwarda I. Zasłużył na nienawiść baronów, przyznając hrabstwo Kornwalii swojemu frywolnemu faworytowi (i możliwemu kochankowi), Piersowi Gavestonowi. W 1311 roku 21-osobowy komitet baronialny sporządził dokument – zwany Ordynacjami – żądający wygnania Gavestona i ograniczenia władzy króla w zakresie finansów i nominacji. Edward udawał, że ustępuje tym żądaniom; wysłał Gavestona z kraju, ale wkrótce pozwolił mu wrócić. W odwecie baronowie schwytali Gavestona i stracili go (czerwiec 1312).
Edward musiał czekać 11 lat na unieważnienie zarządzeń i pomszczenie Gavestona. W międzyczasie szkocki król Robert Bruce groził zrzuceniem angielskiej zwierzchnictwa. Edward poprowadził armię do Szkocji w 1314 roku, ale został definitywnie pokonany przez Brucea pod Bannockburn 24 czerwca. Za jednym zamachem niepodległość Szkocji została praktycznie zabezpieczona, a Edward został zdany na łaskę grupy baronów, na czele której stał jego kuzyn Thomas z Lancaster, który w 1315 roku stał się prawdziwym panem Anglii. Niemniej jednak Lancaster okazał się niekompetentny; do 1318 roku grupa umiarkowanych baronów pod wodzą Aymera de Valence, hrabiego Pembroke, przyjęła rolę arbitrów między Lancasterem a Edwardem. W tym momencie Edward znalazł dwóch nowych faworytów – Hugh le Despenser oraz jego syna i imiennika. Kiedy król poparł terytorialne ambicje młodszego Despensera w Walii, Lancaster wygnał obu Despenserów. Następnie Edward chwycił za broń w ich imieniu. Jego przeciwnicy pokłócili się między sobą, a on pokonał i schwytał Lancaster w Boroughbridge w Yorkshire w marcu 1322 roku. Wkrótce potem stracił Lancastera.
W końcu wolny od władzy królewskiej Edward unieważnił rozporządzenia. Jednak jego poleganie na Despenserach szybko wywołało urazę jego królowej, Izabeli. Podczas misji dyplomatycznej w Paryżu w 1325 roku została kochanką Rogera Mortimera, wygnanego baronialnego przeciwnika Edwarda. We wrześniu 1326 roku para najechała Anglię, rozstrzelała Despenserów i obaliła Edwarda na rzecz jego syna, który został koronowany (styczeń 1327) na króla Edwarda III. Edward II został uwięziony i według tradycji zmarł we wrześniu 1327 roku, prawdopodobnie w wyniku przemocy. Jednak w pierwszej dekadzie XXI wieku niektórzy historycy sugerowali, że śmierć Edwarda została zainscenizowana i prawdopodobnie przetrwał do 1330 roku.