Co to jest długi ogon?
Długi ogon to strategia biznesowa, która pozwala firmom osiągać znaczne zyski dzięki sprzedaży niewielkiej ilości trudnych do znalezienia produktów wielu klientom, zamiast sprzedawać tylko duże ilości ograniczonej liczby popularnych artykułów. Termin ten został po raz pierwszy ukuty w 2004 roku przez Chrisa Andersona, który argumentował, że produkty o niskim popycie lub o małej wielkości sprzedaży mogą łącznie stanowić udział w rynku, który konkuruje lub przekracza stosunkowo niewiele obecnych bestsellerów i hitów, ale tylko wtedy, gdy sklep lub kanał dystrybucji jest duży wystarczy.
Long tail może również odnosić się do rodzaju zobowiązań w branży ubezpieczeniowej lub do ryzyka tail w portfelach inwestycyjnych. Ta definicja dotyczy wykorzystania terminu w strategii biznesowej.
Zrozumienie strategii długiego ogona
Chris Anderson jest brytyjsko-amerykańskim pisarzem i redaktorem, przede wszystkim znany ze swojej pracy w Wired Magazine. W 2004 roku Anderson ukuł frazę „długi ogon” po tym, jak opisał koncepcję w Wired Magazine, gdzie był redaktorem naczelnym. W 2006 roku Anderson napisał również książkę zatytułowaną „The Long Tail: Why the Future of Business Is Selling Less of More”.
Koncepcja long tail dotyczy mniej popularnych towarów, które są na niższy popyt. Anderson twierdzi, że te towary mogą w rzeczywistości zwiększyć rentowność, ponieważ konsumenci oddalają się od głównych rynków. Teorię tę potwierdza rosnąca liczba rynków internetowych, które łagodzą konkurencję o miejsce na półkach i pozwalają na niewymierną liczbę produktów sprzedawane, szczególnie przez Internet.
Badania Andersona pokazują, że ogólny popyt na te mniej popularne towary, jako całościowa całość, może konkurować z popytem na towary głównego nurtu. Podczas gdy produkty głównego nurtu osiągają większy liczba odsłon wiodącymi kanałami dystrybucji i powierzchnią półkową, ich początkowe koszty są wysokie, co wpływa na ich rentowność. Dla porównania, towary z długiego ogona utrzymują się na rynku przez długi czas i nadal są sprzedawane kanałami pozarynkowymi. Te towary mają niskie koszty dystrybucji i produkcji, ale są łatwo dostępne w sprzedaży.
Najważniejsze wnioski
- Długi ogon to strategia biznesowa, która pozwala firmom osiągać znaczne zyski dzięki sprzedaży niewielkiej ilości trudnych do znalezienia produktów wielu klientom, zamiast sprzedawać tylko duże ilości ograniczonej liczby popularnych artykułów.
- Termin ten został po raz pierwszy ukuty w 2004 roku przez badacza Chrisa Andersona.
- Anderson twierdzi, że te towary mogą w rzeczywistości zwiększyć rentowność, ponieważ konsumenci odchodzą od głównych rynków.
- Strategia zakłada, że konsumenci przechodzą od zakupów masowych do zakupów bardziej niszowych lub rzemieślniczych.
Długoterminowe prawdopodobieństwo i rentowność
Długi okres dystrybucji to okres, w którym sprzedaż mniej popularnych produktów może przynieść zysk ze względu na zmniejszone koszty marketingu i dystrybucji. Ogólnie rzecz biorąc, długi ogon występuje, gdy sprzedaż dotyczy towarów, które nie są powszechnie sprzedawane. Te towary mogą przynieść zysk dzięki zmniejszeniu kosztów marketingu i dystrybucji.
Długi ogon służy również jako właściwość statystyczna, która stwierdza, że większa część populacji znajduje się w rozkład prawdopodobieństwa w przeciwieństwie do skoncentrowanego ogona, który reprezentuje wysoki poziom trafień z tradycyjnych produktów głównego nurtu, mocno zaopatrzonych w główne sklepy detaliczne.
Wykres „głowa i długi ogon” przedstawiony przez Andersona w swoich badaniach przedstawia ten kompletny wzorzec kupowania. Ogólna koncepcja sugeruje, że w XXI wieku gospodarka USA prawdopodobnie przejdzie z zakupów masowych na niszową.