Charon przedstawiony przez Michała Anioła w jego fresku Sąd Ostateczny w Kaplicy Sykstyńskiej
Charon jest często przedstawiany w sztuce starożytnej Grecji. Wazy grobowe na poddaszu z V i IV wieku pne często zdobią sceny przedstawiające zmarłego wchodzącego na pokład łodzi Charona. Na wcześniejszych takich wazach wygląda on jak szorstki, zaniedbany marynarz ateński, ubrany w czerwono-brązowy strój, trzymający swojego przewoźnika drążek w prawej ręce i lewą ręką przyjmując zmarłego. Hermes czasami pozostaje w swojej roli psychopomp. Na późniejszych wazach Charon zachowuje się bardziej „uprzejmie i wyrafinowany”.
W I wieku pne rzymski poeta Wergiliusz opisuje Charona, obsługującego jego rdzawą łódź, w trakcie epoki Eneasza zejście do zaświatów (Eneida, Księga 6), po tym, jak Sybilla Cumaean skieruje bohatera do złotej gałęzi, która pozwoli mu powrócić do świata żywych:
Tam stoi Charon, który rządzi ponurym wybrzeżem –
Ohydny bóg: w dół z jego włochatej brody
Spada długa broda, nieuczesana, nieczysta;
Jego oczy jak puste piece na ogień;
Pas, brudny od smaru, wiąże jego obsceniczny strój.
Charona opisują również inni łacińscy autorzy, wśród nich Seneca w jego tragedii Herkules Furens, gdzie w wersetach 762–777 Charon jest opisany jako starzec ubrany w obrzydliwy strój, z wymizerowanymi policzkami i zaniedbaną brodą, zaciekły przewoźnik, który prowadzi swój statek za pomocą długiej tyczki. Kiedy przewoźnik każe Heraklesowi się zatrzymać, Grek bohater wykorzystuje swoją siłę, aby przejść, obezwładniając Charona własnym kijem przewoźnika.
W drugim wieku Lucian zatrudnił Charona jako postać w swoich Dialogach Umarłych, zwłaszcza w częściach 4 i 10 ( „Hermes i Charon” oraz „Charon i Hermes”).
W Boskiej komedii Charon niechętnie zmusza grzeszników na jego łódź, uderzając ich wiosłem. (Gustave Doré, 1857).
W XIV wieku Dante Alighieri opisał Charona w swojej Boskiej komedii, czerpiąc z przedstawienia Wergiliusza w Eneidzie 6. Charon jest pierwszym nazwana mitologiczną postacią, którą Dante spotyka w podziemnym świecie, w piekle III Piekła. Dante przedstawia go jako mającego oczy ognia. W innym miejscu Charon pojawia się jako złośliwy i wychudzony starzec lub jako skrzydlaty demon z podwójnym młotem, chociaż Michał Anioł Interpretacja, pod wpływem przedstawienia Dantego w Piekle, ukazuje go z wiosłem na ramieniu, gotowego do pokonania zwlekających („batte col remo qualunque s” adagia ”, Inferno 3, werset 111). , jest powszechnie przedstawiany jako żywy szkielet w kapturze, podobnie jak Ponury Żniwiarz. Francuski artysta Gustave Dore przedstawił Charona na dwóch swoich ilustracjach do Boskiej komedii Dantego. Flamandzki malarz Joachim Patinir przedstawił Charona w swojej Przeprawie przez rzekę Styks. Hiszpański malarz Jose Benlliure y Gil wcielił się w postać Charona w swojej La Barca de Caronte.