Ceteris Paribus (Polski)

Co to jest Ceteris Paribus?

Ceteris paribus, dosłownie „utrzymywanie innych rzeczy na stałym poziomie” to łacińskie wyrażenie, które jest powszechnie tłumaczone na język angielski jako „wszystko inne jest równe”. Założenie dominujące w głównym nurcie myślenia ekonomicznego, działa jako skrócone wskazanie wpływu jednej zmiennej ekonomicznej na inną, pod warunkiem, że wszystkie inne zmienne pozostają takie same.

Zrozumieć Ceteris Paribus

W ekonomii i finansach ceteris paribus jest często używane przy argumentowaniu o przyczynie i skutku. Ekonomista mógłby powiedzieć, że podniesienie płacy minimalnej zwiększa bezrobocie, zwiększenie podaży pieniądza powoduje inflację, zmniejszenie kosztów krańcowych zwiększa zyski ekonomiczne przedsiębiorstwa lub ustanowienie przepisów regulujących wysokość czynszu w mieście powoduje spadek podaży dostępnych mieszkań. Oczywiście na te wyniki mogą mieć wpływ różne czynniki, ale stosowanie ceteris paribus pozwala wszystkim innym pozostać niezmiennym, skupiając się na wpływie tylko jednego.

Ceteris paribus założenia pomagają przekształcić dedukcyjną naukę społeczną w metodologicznie pozytywną „twardą” naukę. Tworzy wyimaginowany system reguł i warunków, na podstawie których ekonomiści mogą dążyć do określonego celu. Innymi słowy; pomaga ekonomiście ominąć ludzką naturę i problemy ograniczonej wiedzy.

Większość ekonomistów, choć nie wszyscy, polega na ceteris paribus przy tworzeniu i testowaniu modeli ekonomicznych. Mówiąc prostym językiem, oznacza to, że ekonomista może utrzymywać wszystkie zmienne w modelu jako stałe i majstrować przy nich pojedynczo. Ceteris paribus ma swoje ograniczenia, zwłaszcza gdy takie argumenty nakładają się na siebie. Niemniej jednak jest to ważny i użyteczny sposób opisu względnych tendencji na rynkach.

Zastosowanie Ceteris Paribus

Załóżmy, że chcesz wyjaśnić cenę mleko. Po chwili zastanowienia okazuje się, że na koszty mleka wpływa wiele czynników: dostępność krów, ich stan zdrowia, koszty żywienia krów, ilość użytków rolnych, koszty ewentualnych substytutów mleka, liczba dostawców mleka, poziom inflacji w gospodarce, preferencje konsumentów, transport i wiele innych zmiennych. Więc ekonomista zamiast tego stosuje ceteris paribus, które zasadniczo mówi, że jeśli wszystkie inne czynniki pozostają stałe, na przykład zmniejszenie podaży krów mlecznych powoduje wzrost ceny mleka.

Jako kolejny przykład weźmy prawa podaży i popytu. Ekonomiści twierdzą, że prawo popytu pokazuje, że ceteris paribus, więcej dóbr kupuje się po niższych cenach. Albo że jeśli popyt na dany produkt przekroczy jego podaż, ceteris paribus, ceny prawdopodobnie wzrosną.

Ceteris paribus jest rozszerzeniem modelowania naukowego. Metoda naukowa opiera się na identyfikowaniu, izolowaniu i testowaniu wpływu zmiennej niezależnej na zmienną zależną.

Historia Ceteris Paribus

Dwie główne publikacje pomogły przenieść ekonomię głównego nurtu z dedukcyjnej nauki społecznej opartej na logicznych obserwacjach i dedukcjach do empirycznie pozytywistycznej nauki przyrodniczej. Pierwszą z nich był Léon Walras „Elementy czystej ekonomii” opublikowany w 1874 roku, który wprowadził ogólną teorię równowagi. Drugim był John Maynard Keynes „Ogólna teoria zatrudnienia, odsetek i pieniędzy” opublikowana w 1936 roku, która stworzyła współczesną makroekonomię.

Chcąc być bardziej podobnym do szanowane akademicko „nauki ścisłe” fizyki i chemii, ekonomia stała się wymagająca matematyki. Jednak zmienna niepewność była głównym problemem; ekonomia nie mogła wyodrębnić kontrolowanych i niezależnych zmiennych dla równań matematycznych. Był też problem ze stosowaniem metody naukowej, który wyodrębnia określone zmienne i sprawdza ich wzajemne powiązania, aby udowodnić lub obalić hipotezę.

Ekonomia w naturalny sposób nie nadaje się do naukowego testowania hipotez.W dziedzinie epistemologii naukowcy mogą uczyć się poprzez logiczne eksperymenty myślowe, zwane także dedukcją, lub poprzez empiryczną obserwację i testowanie, zwane także pozytywizmem. Geometria jest nauką logicznie dedukcyjną. Fizyka jest nauką pozytywną empirycznie.

Niestety, ekonomia i metoda naukowa są w naturalny sposób nie do pogodzenia. Żaden ekonomista nie jest w stanie kontrolować wszystkich podmiotów gospodarczych, utrzymywać wszystkich ich działań na stałym poziomie, a następnie przeprowadzać specyficzne testy. Żaden ekonomista nie jest w stanie nawet zidentyfikować wszystkich krytycznych zmiennych w danej gospodarce. Dla każdego zdarzenia gospodarczego mogą istnieć dziesiątki lub setki potencjalnych zmiennych niezależnych.

Wpisz ceteris paribus. Ekonomiści głównego nurtu konstruują abstrakcyjne modele, w których udają, że wszystkie zmienne są stałe, z wyjątkiem tej, którą chcą przetestować. Ten styl udawania, zwany ceteris paribus, jest sednem teorii równowagi ogólnej.

Jak napisał ekonomista Milton Friedman w 1953 roku, „teorię należy oceniać na podstawie jej predykcyjnej mocy klasę zjawisk, które ma „wyjaśnić”. „Wyobrażając sobie, że wszystkie zmienne oprócz jednej są utrzymywane na stałym poziomie, ekonomiści mogą przekształcić względne dedukcyjne tendencje rynkowe w absolutnie kontrolowalne postępy matematyczne. Ludzką naturę zastępują zrównoważone równania.

Korzyści z Ceteris Paribus

Załóżmy, że ekonomista chce udowodnić, że płaca minimalna powoduje bezrobocie lub że łatwy pieniądz powoduje inflację . Nie mogliby stworzyć dwóch identycznych gospodarek testowych i wprowadzić ustawy o płacy minimalnej lub rozpocząć drukowanie banknotów dolarowych.

Więc pozytywny ekonomista, któremu powierzono testowanie ich teorii, musi stworzyć odpowiednie ramy dla metody naukowej, nawet jeśli oznacza to przyjmowanie bardzo nierealistycznych założeń. Ekonomista zakłada, że kupujący i sprzedający to raczej cenobiorcy niż decydenci.

Ekonomista zakłada również, że aktorzy mają doskonałe informacje o swoich wyborach, ponieważ wszelkie niezdecydowanie lub błędna decyzja oparta na niekompletnych informacjach tworzy lukę w modelu. Jeśli modele stworzone w ekonomii ceteris paribus wydają się dawać dokładne prognozy w świecie rzeczywistym, model uważa się za udany. Jeśli modele wydają się nie dawać dokładnych przewidywań, są korygowane.

Może to utrudnić pozytywną ekonomię; mogą zaistnieć okoliczności, które sprawią, że jeden model będzie wyglądał poprawnie jeden dzień, ale nieprawidłowy rok później. Niektórzy ekonomiści odrzucają pozytywizm i uznają dedukcję za główny mechanizm odkrywania. Większość jednak akceptuje granice założeń ceteris paribus, aby uczynić dziedzinę ekonomii bardziej podobną do chemii, a mniej do filozofii.

Krytyka Ceteris Paribus

Założenia ceteris paribus leżą u podstaw prawie wszystkich głównych modeli mikroekonomicznych i makroekonomicznych. Mimo to niektórzy krytycy ekonomii głównego nurtu wskazują, że ceteris paribus daje ekonomistom wymówkę do ominięcia prawdziwych problemów natury ludzkiej.

Ekonomiści przyznają, że te założenia są wysoce nierealistyczne, a jednak modele prowadzą do takich pojęć, jak krzywe użyteczności, elastyczność krzyżowa i monopol. Prawodawstwo antymonopolowe w rzeczywistości opiera się na doskonałych argumentach dotyczących konkurencji. Austriacka szkoła ekonomii uważa, że założenia ceteris paribus posunęły się za daleko, przekształcając ekonomię z użytecznej, logicznej nauki społecznej w serię problemów matematycznych.

Wróćmy na przykładzie podaży i popytu, jednego z ulubionych zastosowań ceteris paribus. Każdy podręcznik wprowadzający do mikroekonomii przedstawia statyczne wykresy podaży i popytu, na których ceny są podawane zarówno producentom, jak i konsumentom, to znaczy przy danej cenie konsumenci popytu i producenci podaż pewnej ilości. Jest to krok konieczny, przynajmniej w tych ramach, aby ekonomia mogła przezwyciężyć trudności w procesie odkrywania cen.

Ale ceny nie są odrębna jednostka w prawdziwym świecie producentów i konsumentów. Konsumenci i producenci sami określają ceny na podstawie tego, ile subiektywnie wyceniają dane dobro w porównaniu z ilością pieniędzy, za którą jest on sprzedawany.

Konsultant finansowy Frank Shostak napisał że te ramy podaży i popytu są „oderwane od faktów”. Dowodził, że zamiast rozwiązywać sytuacje równowagi, uczniowie powinni przede wszystkim dowiedzieć się, jak kształtują się ceny. Twierdził, że wszelkie późniejsze wnioski lub polityka publiczna wyprowadzona z tych abstrakcyjnych przedstawień graficznych są z konieczności błędne.

Podobnie jak ceny, wiele innych czynników, które wpływają na gospodarkę lub finanse, podlega ciągłym zmianom. Niezależne badania lub testy mogą pozwolić na zastosowanie zasady ceteris paribus. Ale w rzeczywistości, mając coś takiego jak giełda, nigdy nie można założyć, że „wszystkie inne rzeczy są równe.„Jest zbyt wiele czynników wpływających na ceny akcji, które mogą i stale się zmieniają; nie można wyodrębnić tylko jednego.

Ceteris Paribus kontra Mutatis Mutandis

Chociaż nieco podobne w aspektach założeń, ceteris paribus nie należy mylić z mutatis mutandis, tłumaczonym jako „po dokonaniu niezbędnych zmian”. Służy do uznania, że porównanie, takie jak porównanie dwóch zmiennych, wymaga pewnych koniecznych zmian, które są niewypowiedziane ze względu na ich oczywistość.

Natomiast ceteris paribus wyklucza wszelkie zmiany, z wyjątkiem tych, które zostały wyraźnie określone. Dokładniej mówiąc, wyrażenie mutatis mutandis jest w dużej mierze spotykane, gdy mówimy o kontrfaktach, używane jako skrót do wskazania początkowych i pochodnych zmian, które zostały wcześniej omówione lub zakłada się, że są oczywiste.

Ostateczna różnica między tymi dwoma przeciwstawnymi zasadami sprowadza się do korelacji i przyczynowości. Zasada ceteris paribus ułatwia badanie wpływu jednej zmiennej na inną. Zasada mutatis mutandis ułatwia analizę korelacji między wpływem jednej zmiennej na inną, podczas gdy inne zmienne zmieniają się do woli.