W przypadku niektórych kotów ta powszechna choroba układu oddechowego może mieć niebezpieczne konsekwencje.

Obecnie żyje ponad 80 milionów kotów w domach amerykańskich i epidemiolodzy weterynarii szacują, że 800 000 lub więcej tych zwierząt – mniej więcej jeden procent krajowej populacji kotów – cierpi na ostrą lub przewlekłą astmę. Chociaż ta choroba – najczęściej diagnozowana choroba układu oddechowego u kotów – jest nieuleczalna, naukowcy weterynarii robią postępy w zrozumieniu jej przyczyn i opracowywaniu metod jej skutecznego leczenia.

Richard Goldstein, DVM, profesor nadzwyczajny małych zwierząt medycyna w Cornell University College of Veterinary Medicine opisuje astmę jako zwężenie dróg oddechowych lub oskrzeli, dwóch wąskich rurek, które prowadzą bezpośrednio z tchawicy do płuc. Zwężenie dróg oddechowych występuje, gdy układ odpornościowy kota nadmiernie reaguje na obecność alergenu i reaguje uwalnianiem stymulantów, które powodują stan zapalny i obrzęk wrażliwej tkanki wyściełającej oskrzela oraz skurcz otaczających mięśni. Powoduje to zwężenie dróg oddechowych i powoduje trudności w oddychaniu (duszność), zwłaszcza podczas wydechu.

Czynniki ryzyka
Podczas gdy określone czynniki wywołujące astmę zwykle pozostają niezidentyfikowane, podejrzewane alergeny obejmują dym tytoniowy, zakurzony kotek śmieci; opary domowych roztworów czyszczących i aerozoli; pyłek z drzew, chwastów i traw; forma i pleśń; roztocza; dym z kominków i świec; a nawet niektóre pokarmy.

Wydaje się, że młode i stare koty mają podobne predyspozycje do astmy. Podobnie, mężczyźni i kobiety wydają się równie zagrożeni. Jak mówi dr Goldstein, genetyka może odgrywać pewną rolę, a weterynarze starają się zidentyfikować czynniki dziedziczne, które mogą sprawić, że jeden kot – lub jedna rasa – będzie bardziej podatny na astmę niż inny. Obecnie jednak rola genetyki pozostaje niejasna. „Niektórzy uważają na przykład, że stan ten może występować częściej u kotów syjamskich”, zauważa, „ale nie zostało to wykazane w dużych badaniach”. W międzyczasie, mówi dr Goldstein, można tylko śmiało powiedzieć, że koty, które zazwyczaj spędzają część lub cały czas na świeżym powietrzu, są bardziej narażone na astmę niż koty wyłącznie w domu, tylko dlatego, że są one rutynowo narażone na znacznie więcej potencjalnych alergenów.

Niepokojące wzorce
Typowy początek ataku astmy opisuje następująco: „Kot odpoczywa, nic nie robi, albo bawi się i nagle zatrzymuje się. Jego oddech staje się szybszy, a kot zaczyna próbować wciągnąć powietrze z otwartymi ustami. Jego klatka piersiowa i brzuch poruszają się nienormalnie w górę iw dół, oddech jest płytki i szybki. A jeśli będziesz uważnie słuchać, możesz wykryć świszczący oddech podczas wydechu kota.

Dr Goldstein klasyfikuje nasilenie ataków astmy w następujących czterech kategoriach: (1) łagodne (objawy występują sporadycznie – ale nie codziennie – i nie wpływają na styl życia kota); (2) umiarkowane (objawy nie występują codziennie, ale kiedy już się pojawią, to m. in bardziej dotkliwe i wyniszczające, i przeszkadzają w czynnościach kota); (3) ciężkie (codziennie występują znacznie osłabiające objawy); oraz (4) zagrażające życiu (zwężenie oskrzeli skutkuje potencjalnie śmiertelną dusznością i wynikającym z tego niedoborem tlenu, co powoduje, że normalnie różowe tkanki, takie jak usta i nos, stają się niebieskie).

„W tym momencie, „Dr Goldstein radzi”, „masz nagłą sytuację i opieka weterynaryjna jest obowiązkowa”. W rzeczywistości, jak zaznacza, należy zasięgnąć porady lekarza weterynarii na jak najwcześniejszym etapie. „Jeśli zignoruje się początkowe oznaki duszności”, podkreśla, „stan może szybko przejść do cięższego stadium. Wtedy kot może umrzeć, chyba że natychmiast zostanie udzielone natychmiastowe leczenie.

Poszukiwanie źródła
Precyzyjne wskazanie astmy jako przyczyny przewlekłego dyskomfortu oddechowego kota jest trudne, mówi dr Goldstein, ponieważ wiele innych schorzeń może odpowiadać za takie objawy, jak nawracające sapanie, kaszel i duszność. Z tego powodu standardowe podejście diagnostyczne, jak mówi, jest „wykluczające” – próbuje wykluczyć te inne schorzenia.

W związku z tym pierwszym krokiem diagnostycznym jest dokładne badanie fizykalne, podczas którego lekarz weterynarii będzie początkowo użyj stetoskopu, aby zlokalizować określone źródło świszczącego oddechu, jednocześnie próbując wykluczyć wszelkie problemy z sercem lub płucami, które mogą powodować problemy z oddychaniem. Następnie, mówi dr Goldstein, krew kota można zbadać, między innymi , czy występuje podejrzanie wysokie stężenie białych krwinek zwanych eozynofilami, które są związane z reakcją alergiczną.

Trzeci etap diagnostyczny prawdopodobnie obejmuje promieniowanie rentgenowskie. „Kot może wydawać się całkowicie normalny”, mówi Dr.Goldsteina, „ale promienie rentgenowskie mogą wykazać nadmierne napełnienie płuc, które wynika z niezdolności zwierzęcia do całkowitego wydechu. Ten stan jest znany jako pułapka powietrzna”.

Wreszcie, weterynarz może zlecić badanie kału, aby rozstrzygnąć aby wykluczyć obecność nicieni płucnych, pasożyta, który może żyć w oskrzelach kotów i powodować objawy astmy (wczesne stadia tego pasożyta można znaleźć w odchodach chorego zwierzęcia). w stanie postawić przypuszczalną diagnozę astmy.

Metody leczenia
Podobnie jak astma u ludzi, przewlekła astma kotów jest nieuleczalna, ale ogólnie dająca się leczyć. Leczenie, według dr Goldsteina, zależy od ciężkości choroby. Najczęściej polega na zastosowaniu kortykosteroidów w celu zmniejszenia zapalenia oskrzeli w połączeniu z lekiem rozszerzającym oskrzela w celu udrożnienia dróg oddechowych. W większości przypadków leki te można stosować w domu, są skuteczne zarówno terapeutycznie, jak i zapobiegawczo, i mogą być ogłoszenie podawanych na różne sposoby – doustnie w postaci tabletek, we wstrzyknięciach lub najlepiej przez inhalator.

Na przestrzeni lat kortykosteroidy i leki rozszerzające oskrzela stały się najskuteczniejszymi środkami w leczeniu astmy kotów . Jednakże zidentyfikowano szereg wad w przypadku tych leków przy podawaniu w tradycyjny sposób, to znaczy w postaci tabletek lub przez wstrzyknięcie. Na przykład częste i przedłużone leczenie kortykosteroidami u kotów wiąże się z podwyższonym ryzykiem zapalenia trzustki, cukrzycy i innych schorzeń. Zarówno pigułki, jak i zastrzyki z kortykosteroidami i lekami rozszerzającymi oskrzela są nieskuteczne, ponieważ krążą one ogólnoustrojowo, a nie atakują określone tkanki układu oddechowego zaangażowane w astmę.

W ostatnich latach dr Goldstein i inni eksperci weterynarii preferowali podawanie leki kortykosteroidowe, takie jak propionian flutykazonu (Flovent ©) i leki rozszerzające oskrzela, takie jak albuterol (Proventil ©, Ventolin ©), stosowane codziennie lub w razie potrzeby. Leki są zawarte w małych komorach zwanych „przekładkami”, wyjaśnia dr Goldstein, które pasują do maski, którą zakłada się na twarz kota z astmą na około 10 sekund. „To wystarczająco długo”, mówi, „aby kot mógł weź kilka wdechów i wdychaj jedno lub dwa zaciągnięcia się lekiem. Zaletą inhalatora jest to, że wyższy poziom leku dostaje się do płuc ”.