Vuurtoren van Alexandrië

De vuurtoren van Alexandrië werd gebouwd op het eiland Pharos buiten de havens van Alexandrië, Egypte c. 300-280 BCE, tijdens het bewind van Ptolemaeus I en II. Met een hoogte van meer dan 100 meter (330 ft) was het zo indrukwekkend dat het op de gevestigde lijst van de zeven wonderen van de antieke wereld kwam. Hoewel het nu verloren is gegaan, is de blijvende erfenis van het bouwwerk, na meer dan 1600 jaar te hebben gestaan, dat het zijn Griekse naam “Pharos” gaf aan het architecturale genre van elke toren met een licht ontworpen om zeelieden te begeleiden. Misschien beïnvloedt het de latere Arabische minaretarchitectuur en De vuurtoren, die zeker een hele reeks namaakstructuren creëerde in havens rond de Middellandse Zee, was, na de piramides van Gizeh, het hoogste gebouw ter wereld dat door mensenhanden is gebouwd.

Alexandrië

Alexandrië in Egypte werd gesticht door Alexander de Grote in 331 v.Chr., En dankzij de twee natuurlijke havens aan de Nijldelta bloeide de stad als handelshaven onder de Ptolemeïsche dynastie (305-30 v.Chr.) En gedurende de oudheid. Een kosmopolitische stad met burgers van over de hele Griekse wereld, de stad had zijn eigen gemeente en munten en werd een bekend leercentrum.

Rond 300 v.Chr. Ptolemaeus I Soter (r. 323 – 282 v.Chr.) Gaf opdracht voor de bouw van een enorme vuurtoren om schepen Alexandrië binnen te leiden en een permanente herinnering aan zijn macht en grootheid te geven. Het project werd zon 20 jaar later voltooid door zijn zoon en opvolger Ptolemaeus II (reg. 285-246 v.Chr.). De structuur droeg alleen maar bij aan de indrukwekkende lijst van dingen die te zien waren in de grote stad, waaronder het graf van Alexander, het museum (een instelling voor geleerden), de Serapeum-tempel en de prachtige bibliotheek.

De vuurtoren

Volgens verschillende oude bronnen was de vuurtoren het werk van de architect Sostratus van Cnidus, maar hij was mogelijk de financier van het project. Het bouwwerk bevond zich op het uiterste puntje van het kalkstenen eilandje van Pharos met uitzicht op de havens van Alexandrië. Deze twee natuurlijke havens waren de Grote Haven en de grillige naam Eunostos of “Haven van Fortunate Return”. Het vasteland was verbonden met het eiland Pharos door een verhoogde weg, het Heptastadion, die ongeveer 1,2 De vuurtoren, zo vernemen we door een hedendaagse schrijver genaamd Poseidippos, was bedoeld om zeelieden te begeleiden en te beschermen en was daartoe opgedragen aan twee goden, Zeus Soter (Verlosser) – wiens inwijdingsinschrijving op de toren werd gemaakt met de helft -metre hoge letters – en mogelijk Proteus, de Griekse zeegod, ook wel bekend als de “Oude man van de zee”.

De vuurtoren van Alexandrië was zeker niet het eerste hulpmiddel voor oude zeelieden, maar was waarschijnlijk de eerste monumentale. Thasos, het Noord-Egeïsche eiland, bijvoorbeeld, stond erom bekend in de archaïsche periode een toren-vuurtoren te hebben gehad, en bakens en oriëntatiepunten werden op grote schaal door steden gebruikt om zeelieden over de Middellandse Zee te helpen. Oude vuurtorens werden voornamelijk gebouwd als navigatiehulpmiddel voor waar een haven lag, in plaats van als waarschuwing voor gevaarlijke ondieptes of ondergedompelde rotsen, hoewel de Pharos, vanwege de gevaarlijke wateren van de haven van Alexandrië, beide functies vervulden.

Partnerpromotie

Ervaar Seven Wonders AR

Seven Wonders AR is een educatieve augmented reality-ervaring van onze partner Time Passport. Ontvang het gratis voor een beperkte tijd.

Strabo (ca. 64 v.Chr. – ca. 24 n.Chr.), de Griekse geograaf en reiziger deed de volgende opmerkingen op Pharos:

Dit uiteinde zelf van het eiland is een rots, aan alle kanten door de zee gewassen, met een toren erop met dezelfde naam als het eiland, bewonderenswaardig gebouwd van wit marmer, met verschillende verdiepingen stratus van Cnidus, een vriend van de koningen, richtte het op voor de veiligheid van zeelieden, zoals de inscriptie importeert. Omdat de kust aan weerszijden laag is en zonder havens, met riffen en ondieptes, was een verhoogde en opvallende markering vereist om zeevaarders die van open zee binnenkwamen, hun koers precies naar de ingang van de haven te kunnen richten. (Geografie, 17.1)

Het exacte ontwerp van de vuurtoren is helaas niet duidelijk gemaakt door oude schrijvers, met beschrijvingen die vaak vaag, verwarrend en tegenstrijdig.De meeste bronnen zijn het erover eens dat de toren wit was (waardoor hij beter zichtbaar was) en dat hij drie verdiepingen had – de laagste was rechthoekig, de middelste achthoekig en de bovenste rond. Ook (meestal) overeengekomen is de aanwezigheid van een standbeeld van Zeus Soter op de top. Latere Arabische schrijvers beschrijven een helling die langs de buitenkant van het onderste deel van de toren oprijst en een interne trap om de bovenste verdiepingen te bereiken. Moderne historici hebben gedebatteerd over de hoogte van de toren, en schattingen lopen uiteen van 100 tot 140 meter (330-460 ft), waardoor de Pharos in ieder geval het op een na hoogste architectonische bouwwerk ter wereld zou zijn geworden, na de piramides van Gizeh.

Een brand, waarschijnlijk brandend olie als hout schaars was, werd op de top van de toren bewaard om het s nachts zichtbaar te maken, maar of dit van meet af aan zo was, wordt door historici besproken, grotendeels omdat de vroegste verwijzingen naar de Pharos in de werken van oude schrijvers geen noem helemaal geen licht. Latere bronnen beschrijven de Pharos als een vuurtoren en niet alleen als een monumentale toren die alleen bij daglicht kan worden gebruikt. De vlam en verschillende andere punten met betrekking tot de vuurtoren worden genoemd in de volgende beschrijving door de Romeinse schrijver Plinius de Oude uit de eerste eeuw CE:

De kosten van zijn erectie was achthonderd talenten, zeggen ze; en, om de grootmoedigheid die koning Ptolemaeus bij deze gelegenheid toonde, niet uit het oog te verliezen, gaf hij de architect, Sostratus van Cnidos, toestemming om zijn naam op het gebouw zelf te schrijven. Het doel ervan is, bij het licht van zijn vuren s nachts, om schepen, van de naburige scholen te waarschuwen en hen de ingang van de haven te wijzen. (Natural History, 36.18)

Volgens latere Arabische bronnen was er zelfs een spiegel (vermoedelijk van gepolijst brons) om de vlam over een grotere afstand te weerkaatsen op zee. Mogelijk heeft de spiegel ook gefunctioneerd als reflector van de zon. De toren, zonder zichtbaar licht, verschijnt op Romeinse keizerlijke munten van de stad (van Domitianus tot Commodus, 81-192 CE), die duidelijk een grote toren met smalle ramen laten zien met daarop een monumentaal standbeeld en twee kleinere figuren van Triton die blaast een schelp. Deze munten laten zien dat de ingang van de toren helemaal aan de basis ligt, terwijl latere Arabische beschrijvingen deze hoger hebben. De Pharos verschenen ook in mozaïeken en sarcofagen in de oudheid, wat hun grote bekendheid bevestigde.

De zeven wonderen

Sommige van de monumenten van de antieke wereld maakten zoveel indruk op bezoekers van heinde en verre met hun schoonheid, artistieke en architectonische ambitie en enorme schaal dat hun reputatie groeide als ” must-see “(themata) bezienswaardigheden voor de oude reiziger en pelgrim. Zeven van dergelijke monumenten werden de oorspronkelijke “bucketlist” toen oude schrijvers zoals Herodotus, Callimachus van Cyrene, Antipater van Sidon en Philo van Byzantium shortlists samenstelden met de mooiste bezienswaardigheden van de antieke wereld. De vuurtoren van Alexandrië kwam op de gevestigde lijst van zeven wonderen, zij het iets later dan de andere, omdat het zon groot en uniek bouwwerk was. Het ontwerp van de toren werd gekopieerd om havens en zeelieden in de hele antieke wereld te beschermen, en het werd zo beroemd als een vuurtoren dat de term pharos sindsdien is toegepast op een dergelijke toren die bedoeld is om de scheepvaart te helpen, en het is nog steeds het woord voor een vuurtoren in vele moderne talen.

Alexandrië bleef bloeien als onderdeel van het Romeinse rijk, de op een na belangrijkste stad in de Romeinse wereld en de belangrijkste haven in het oostelijke Middellandse Zeegebied. Aardbevingen, vooral in 796 CE, 950 CE – met een gedeeltelijke ineenstorting zes jaar later – 1303 CE en 1323 CE, de vuurtoren van Alexandrië door de eeuwen heen zwaar beschadigd, maar er zijn verslagen van regelmatige reparaties en uitbreidingen. Zo werd een koepelvormige moskee toegevoegd aan het bovenste deel c. 1000 CE en een grote reconstructie vond plaats c. 1161 CE onder de Fatimiden. Sommige historici suggereren dat de toren invloed had op de Arabische minaretarchitectuur, en het is interessant om op te merken dat het Arabische woord voor minaret en vuurtoren hetzelfde is: al-Manarah.

De vuurtoren verdwijnt uit het historische record na de 14e eeuw CE, vermoedelijk uiteindelijk omvergeworpen door een nieuwe aardbeving ergens in de 1330 CE.De granieten fundering van de toren werd hergebruikt in het Qait Bey Fort, gebouwd in de 15e eeuw CE. Moderne mariene archeologie in het gebied – de zeespiegel is gestegen sinds de oudheid – heeft verschillende steenfragmenten en twee monumentale figuren van Ptolemaeus I en zijn koningin, Berenice, die wellicht ooit tot de toren en de directe omgeving behoorde.

Ten slotte, als een interessante voetnoot: de vuurtoren van Alexandrië was misschien een veel gekopieerd echt wonder, maar het was niet altijd succesvol om zeelieden te helpen zoals mariene archeologen meer dan 40 wrakken hebben ontdekt in het gebied van de oude haven van Alexandrië. Aan de andere kant, wie kan zeggen hoeveel meer rampen er zouden zijn geweest zonder de grote ghthouse om schepen veilig de haven binnen te leiden?