Talen van India

Kaart van Zuid-Azië in moedertalen.

De talen van India horen voornamelijk aan twee grote taalfamilies, Indo-Europees (waarvan de tak Indo-Arisch wordt gesproken door ongeveer 75 procent van de bevolking) en Dravidisch (gesproken door ongeveer 25 procent). Andere talen die in India worden gesproken, komen voornamelijk uit de Oostenrijks-Aziatische en Tibeto-Birmaanse taalfamilies, evenals enkele taalisolaten. De individuele moedertalen in India tellen enkele honderden, en meer dan duizend als er belangrijke dialecten bij betrokken zijn. De SIL Ethnologue bevat meer dan 400 talen voor India; 24 van deze talen worden gesproken door meer dan een miljoen moedertaalsprekers en 114 door meer dan 10.000. Drie millennia van politiek en sociaal contact hebben geleid tot wederzijdse beïnvloeding tussen de vier taalfamilies in India en Zuid-Azië. Twee contacttalen hebben een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van India: Perzisch en Engels.

Hoewel Hindi de officiële taal is van de centrale overheid in India, met Engels als voorlopige officiële subtaal, moet de individuele staat wetgevers kunnen elke regionale taal aannemen als de officiële taal van die staat. De grondwet van India erkent 23 officiële talen die in verschillende delen van het land worden gesproken, en twee officiële klassieke talen, Sanskriet en Tamil.

Officiële talen

India heeft “Officiële talen” op de staat en het centrale niveau, maar er is niet één nationale taal. Hindi is de officiële taal van de centrale overheid in India, met Engels als voorlopige officiële subtaal. Individuele staatswetgevers kunnen elke regionale taal aannemen als de officiële taal van die staat.

Artikel 346 van de Indiase grondwet erkent Hindi in het Devanāgarī-schrift als de officiële taal van de centrale overheid van India. De grondwet staat ook toe dat het gebruik van de Engelse taal voor officiële doeleinden wordt voortgezet. Artikel 345 bepaalt grondwettelijke erkenning als “Officiële talen” van de unie voor elke taal die door een staatswetgever is aangenomen als de officiële taal van die staat. Tot de eenentwintigste wijziging van de grondwet in 1967, land erkende veertien officiële regionale talen. Het Achtste Programma en het Zeventigste amendement voorzagen in de opname van Sindhi, Konkani, Manipuri en Nepali, waardoor het aantal officiële regionale talen van India werd uitgebreid tot 18. Individuele staten, waarvan de grenzen meestal op sociaal-linguïstische lijnen zijn getekend, zijn vrij om hun eigen taal te bepalen voor interne administratie en onderwijs. In 2004 verhoogde de regering het Tamil. naar de nieuw gecreëerde officiële status van “Klassieke taal”, gevolgd door Sanskriet in 2005.

De grondwet van India erkent nu 23 talen, gesproken in verschillende delen van het land. Deze bestaan uit Engels en 22 Indiase talen: Assamees, Bengaals, Bodo, Dogri, Gujarati, Hindi, Kannada, Kashmiri, Konkani, Maithili, Malayalam, Meitei, Marathi, Nepalees, Oriya, Punjabi, Sanskriet, Santhali, Sindhi, Tamil, Telugu en Urdu. Hindi is een officiële taal van de staten Uttar Pradesh, Bihar, Jharkhand, Uttaranchal, Madhya Pradesh, Rajasthan, Chattisgarh, Himachal Pradesh, Haryana en het Nationaal Hoofdstedelijk Territorium van Delhi. Tamil is een officiële taal van de Tamil Nadu, Puducherry en Andamon Nicobar-eilanden. Engels is de co-officiële taal van de Indiase Unie, en elk van de verschillende bovengenoemde staten kan ook een andere co-officiële taal hebben.

In de volgende tabel staan de 22 Indiase talen vermeld in het achtste schema vanaf mei 2007, samen met de regios waar ze worden gebruikt:

Oriya

Orissa

Hindi en Engels

de Indiase Herziening van de Grondwet verklaart Hindi in Devanagari script om de officiële taal van de Unie. Tenzij het Parlement anders beslist, het gebruik van het Engels voor officiële doeleinden was officieel gestaakt na de herziening van de Grondwet in werking trad, van 26 januari 1965. Het perspectief van de overgang aan met veel alarm in de niet-Hindi sprekende gebieden van India , waarvan de meeste waardoor het Parlement aangenomen officiële talen Act 1963, dat voorziet in de voortzetting van het gebruik van het Engels voor officiële doeleinden, samen met Hindi, ook na 1965 een poging werd gedaan in het najaar van 1964 uitdrukkelijk voorzien in de eind te maken aan de het gebruik van het Engels, maar het was een ontmoeting met protesten uit het hele land, waarvan sommige Violent gedraaid. Wijdverspreide protesten deed zich voor in de meeste staten verscheen Tamil Nadu, Kerala, West-Bengalen, Karnataka, Andhra Pradesh en Pondicherry. In gevolg van deze protesten, werd het voorstel gedaald, en de wet zelf werd gewijzigd in 1967 te bepalen dat het gebruik van het Engels zou niet worden beëindigd tot de resolutie in die zin werd aangenomen door de wetgever van elke staat die geen Hindi de meeste had genomen de officiële taal, en te paard huis van het Indiase parlement.

taal Families

de talen van India kunnen worden gegroepeerd door grote taal Families. De grootste van deze families in termen van luidsprekers en de Indo-Europese familie, voornamelijk vertegenwoordigd in de Indo-Arische Branch (goed voor zon 700 miljoen sprekers), maar ook met inbegrip van minderheidstalen verschenen in het Perzisch, Portugees of Frans en Engels gesproken de meeste Franca studenten. De tweede grootste is de Dravidische familie, goed voor zon 200 miljoen sprekers. Minor Taalkundige Families Inclusief de Mound met ongeveer negen miljoen sprekers, en Tibeto-Burman Gezinnen met ongeveer zes miljoen sprekers. Er is ook de taal-isolaat, de Nihali taal.

Geschiedenis van de talen in India

Een bazaar in Andhra Pradesh met tekenen, van links naar rechts, in Urdu, Hindi, Arabisch en Engels.

Taal Families in Zuid-Azië

de Noord-Indiase talen uit de familie Calestini geëvolueerd van oude Indo-Arische verscheen in het Sanskriet, door middel van het Midden-Indo-Arische Prakrit talen en de Apabhramsha van de Middeleeuwen. Er is geen consensus over de specifieke tijdstip waarop de moderne Noord-Indiase talen verschenen in het Hindi, Marathi, Punjabi en Bengaals ontstaan, maar 1.000 C.E. en algemeen aanvaard. De ontwikkeling van het paard taal werd beïnvloed door sociale en politieke contacten met de vreemde indringers en de sprekers van andere talen; Hindi / Urdu en nauw verwante talen sterk beïnvloed door het Perzisch en Arabisch.

De Zuid-Indiase (Dravidian) talen independant lange geschiedenis van het Sanskriet. De oorsprong van de Dravidische talen, de meest goed zeggen verdere ontwikkeling en de periode van de oproep differentiatie, zijn onduidelijk en adequate vergelijkende taalkunde onderzoek naar de Dravidische talen en ontbreekt. Onbeslist pogingen zijn ook gemaakt om de familie verbinden met de Japanse Talen, Baskisch, Koreaans, Sumerische, de Australische talen en het onbekende taal van de Indusvallei beschaving. Echter, in latere stadia, alle Dravidian talen werden zwaar beïnvloed door het Sanskriet.De belangrijkste Dravidische talen zijn Telugu, Tamil, Kannada en Malayalam.

Bengaals is ontstaan uit de oostelijke Midden-Indische talen van het Indiase subcontinent. Magadhi Prakrit, de vroegst geregistreerde gesproken taal in de regio, was in het begin van het eerste millennium CE geëvolueerd tot Ardhamagadhi (Half Magadhi). Ardhamagadhi begon, net als bij alle Prakrits in Noord-India, plaats te maken voor wat worden Apabhramsa-talen genoemd net voor de eeuwwisseling van het eerste millennium. De lokale Apabhramsa-taal van het oostelijke subcontinent, Purvi Apabhramsa of Apabhramsa Abahatta, evolueerde uiteindelijk naar regionale dialecten, die op hun beurt drie groepen vormden: de Bihari-talen, de Oriya-talen en de Bengaals-Assameese talen. Sommigen pleiten voor veel eerdere punten van divergentie, die teruggaan tot 500 G.T., maar de taal was niet statisch; verschillende variëteiten bestonden naast elkaar en auteurs schreven vaak in meerdere dialecten.

De Austroaziatische talenfamilie omvat de Santal- en Munda-talen van Oost-India, Nepal en Bangladesh, samen met de Mon-Khmer-talen die worden gesproken door de Khasi en Nicobarezen in India en in Myanmar, Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam en Zuid-China. Men neemt aan dat de austroaziatische talen op het Indiase subcontinent zijn gesproken door jager-verzamelaars die later eerst werden geassimileerd door de landbouwkundige Dravidische kolonisten en later door de Indo-Europeanen uit Centraal-Azië. De austroaziatische familie wordt verondersteld de eerste te zijn geweest die in het oude India werd gesproken. Sommigen geloven dat de familie deel uitmaakt van een Austrische superstock van talen, samen met de Austronesische taalfamilie.

Volgens Joseph Greenberg wordt gedacht dat de Andamanse talen van de Andaman-eilanden en de Nihali-taal van centraal India Indo-Pacifische talen zijn die verwant zijn aan de Papoea-talen van Nieuw-Guinea, Timor, Halmahera en New Britain. Nihali is gerelateerd aan Kusunda in centraal Nepal. De voorgestelde Indo-Pacifische relatie is echter niet tot stand gebracht via de vergelijkende methode en is door de meeste vergelijkende taalkundigen afgedaan als speculatie. Nihali en Kusunda worden gesproken door jagende mensen die in bossen leven. Beide talen hebben veel leenwoorden uit andere talen geaccepteerd, Nihali heeft leningen van Munda (Korku), Dravidische en Indische talen.

Klassieke talen van India

In 2004 is er een nieuwe taalcategorie werd opgericht bij grondwettelijk decreet, op grond waarvan talen die aan bepaalde vereisten voldeden in India de status van “klassieke taal” konden krijgen. Bij de oprichting van deze categorie kregen Tamil en, een jaar later, Sanskriet de status, en er worden meer talen overwogen voor deze classificatie. Deskundigen die zijn geraadpleegd door de regering en de Sahitya Academy of India, een literair orgaan, raadden af om officieel de status van “klassiek” toe te kennen aan welke taal dan ook.

De de regering heeft het Tamil tot een klassieke taal verklaard ondanks de bezwaren van deskundigen die het had geraadpleegd en nadat een door haar aangewezen commissie weigerde het aan te bevelen…. De ambtsdragers van de Sahitya Akademi schreven een tweede keer. In wezen herhaalden ze dat het niet de taak van de overheid was om een taal klassiek te verklaren. Het is een klassiek dwaze zet, zei een bron.

In het midden van de negentiende eeuw noemden indologen het Panijns Sanskriet klassiek Sanskriet, waarmee ze het onderscheidden van de oudere Vedische taal. Robert Caldwell, de eerste taalkundige die de Dravidische talen systematisch als gezin bestudeerde, gebruikte de term klassiek om onderscheid te maken tussen de literaire vormen van Kannada, Tamil, Telugu en Malayalam uit de diglossische omgangsvormen. In de tweede helft van de twintigste eeuw begonnen academici te suggereren dat de oude Tamil-gedichten van de Sangam-bloemlezingen ook klassiek waren in de zin dat ze deelden veel kenmerken met literatuur die algemeen als klassiek wordt aanvaard. Dit punt, voor het eerst gemaakt door Kamil Zvelebil in de jaren zeventig, is sindsdien ondersteund door een aantal andere geleerden, en de terminologie klassiek Tamil wordt algemeen gebruikt in historische literatuur om te verwijzen naar er naar teksten uit die periode. Martha Ann Selby stelt dat als klassiekheid wordt gedefinieerd met verwijzing naar leeftijd en de waarde die een literatuur heeft binnen de traditie die ze vertegenwoordigt, de Tamil-poëzie van de Sangam-bloemlezingen en de Maharashtri-gedichten van de Sattisai klassiek zijn, naast de Sanskrietliteratuur.

Schrijfsystemen

Indiase talen hebben corresponderende verschillende alfabetten. De twee belangrijkste families zijn die van de Dravidische talen en die van de Indo-Arische talen, de eerste grotendeels beperkt tot het zuiden en de laatste in het noorden. Urdu en soms Kashmiri, Sindhi en Panjabi zijn geschreven in aangepaste versies van het Arabische schrift. Behalve deze talen zijn de alfabetten van Indiase talen inheems in India.De meeste geleerden beschouwen deze Indische scripts als een verre uitloper van het Aramese alfabet, hoewel er verschillende meningen zijn.

Brahmisch schrift

Brahmisch schrift stamt af van het Brāhmī-schrift van het oude India, dat hebben een gemeenschappelijke voorouder gehad met Europese scripts. Sommige academici (zie referenties in Rastogi 1980: 88-98) zijn echter van mening dat de Vikramkhol-inscriptie afdoende bewijs is dat Brahmi een inheemse oorsprong had, waarschijnlijk uit het Indusvallei (Harappan) schrift.

Het meest prominente lid van de familie is Devanagari, die wordt gebruikt om verschillende talen van India en Nepal te schrijven, waaronder Hindi, Konkani, Marathi, Nepalees, Bhasa en Sanskriet. Andere noordelijke Brahmische scripts omvatten het Oost-Nagari-script, dat wordt gebruikt om Bengaals, Assamees, Bishnupriya Manipuri en andere Oost-Indische talen te schrijven, het Oriya-script, het Gujarāti-script, het Ranjana-script, het Prachalit-script, het Bhujimol-script en het Gurmukhi. script. De Dravidische talen van Zuid-India hebben brahmische scripts die zijn geëvolueerd waardoor ze geschikt zijn voor zuidelijke behoeften. Het vroegste bewijs voor Brahmi-script in Zuid-India komt uit Bhattiprolu in het Guntur-district van Andhra Pradesh. Bhattiprolu was in de derde eeuw G.T. een groot centrum van het boeddhisme en van waaruit het boeddhisme zich naar Oost-Azië verspreidde. Het huidige Telugu-schrift is afgeleid van het “Telugu-Kannada-schrift”, ook wel bekend als “oud Kannada-schrift”, vanwege de gelijkenis met hetzelfde. Aanvankelijk werden kleine wijzigingen aangebracht, die nu Tamil brahmi wordt genoemd en die veel minder letters heeft dan sommige andere Indische scripts, omdat het geen afzonderlijke opgezogen of stemhebbende medeklinkers heeft. Later onder invloed van Granta evolueerde vetteluthu die lijkt op het huidige malayalam-script. In de negentiende en twintigste eeuw werden nog meer wijzigingen aangebracht om gebruik te maken van druk- en schrijfbehoeften voordat we het huidige schrift hebben.

Birmees, Cambodjaans, Laotiaans, Thais, Javaans, Balinees en Tibetaans worden ook in Brahmisch geschreven. scripts, hoewel met aanzienlijke aanpassingen om aan hun fonologie te voldoen. Het Siddham-schrift (kanji: 悉 曇, moderne Japanse uitspraak: shittan) was vooral belangrijk in het boeddhisme omdat er veel soetras in zijn geschreven, en de kunst van de Siddham-kalligrafie leeft vandaag nog in Japan.

Nastaʿlīq

Chalipa-paneel, Mir Emad.

Nasta`līq (ook verengelst als Nastaleeq; نستعلیق nastaʿlīq), een van de belangrijkste genres van de islamitische kalligrafie, werd in de veertiende en vijftiende eeuw in Iran ontwikkeld. Een minder uitgebreide versie van Nastaʿlīq dient als de geprefereerde stijl voor het schrijven van Perzisch, Pashto en Urdu. Nastaʿlīq is een van de meest vloeiende kalligrafiestijlen voor het Arabische alfabet. Het heeft korte verticale lijnen zonder schreven en lange horizontale lijnen. Het is geschreven met een stuk bijgesneden riet met een punt van 5–10 mm, genaamd “qalam” (“pen” in het Arabisch), en koolstofinkt, genaamd “davat.” De punt van een qalam is meestal in het midden gespleten om inktabsorptie te vergemakkelijken.

Voorbeeld van de verhoudingsregels van Nastaʿlīq.

Na de islamitische verovering van Perzië namen Iraniërs het Perzisch-Arabische schrift en de kunst van Arabische kalligrafie over bloeide in Iran samen met andere islamitische landen. Het Mogol-rijk gebruikte Perzisch als gerechtstaal tijdens hun heerschappij over het Indiase subcontinent. Gedurende deze tijd kwam Nastaʿlīq op grote schaal in gebruik in Zuid-Azië, inclusief Pakistan, India en Bangladesh. In Pakistan werd bijna alles in het Urdu is in het script geschreven, waardoor het grootste deel van het wereldgebruik van Nastalīq daar is geconcentreerd. In Hyderābād, Lakhnau en andere steden in India met een grote Urdu-sprekende bevolking, zijn veel straatnaamborden in Nastaʿlīq geschreven. van Nastaʿlīq in Bangladesh was hetzelfde als in Pakistan tot 1971, toen Urdu ophield een officiële l taal van het land. Tegenwoordig behouden slechts enkele buurten (meestal bewoond door Bihāris) in Dhaka en Chittagong de invloed van de Perzische en Nastaʿlīq.

Romanisering

De nationale bibliotheek van de romanisering van Kolkata is de meest gebruikt transliteratieschema in woordenboeken en grammaticas van Indische talen. Dit transliteratieschema is ook bekend als Library of Congress en is bijna identiek aan een van de mogelijke ISO 15919-varianten. De onderstaande tabellen gebruiken meestal Devanagari, maar bevatten letters uit Kannada, Tamil, Malayalam en Bengali om de transliteratie van niet-Devanagari-tekens te illustreren. Het schema is een uitbreiding van het IAST-schema dat wordt gebruikt voor transliteratie van Sanskriet.

Inventarissen

De Indiase volkstelling van 1961 erkende 1.652 verschillende talen in India (inclusief talen Niet afkomstig uit) het subcontinent). De volkstelling van 1991 erkent 1.576 geclassificeerde “moedertalen”. SIL Ethnologue vermeldt 415 levende “Talen van India” (van de 6.912 wereldwijd).

Volgens de volkstelling van 1991 hebben 22 talen meer dan een miljoen moedertaalsprekers, 50 meer dan 100.000 en 114 meer dan 10.000 moedertaalsprekers. De overige talen zijn goed voor in totaal 566.000 moedertaalsprekers (op een totaal van 838 miljoen Indiërs in 1991).

De grootste taal die niet een van de 22 “talen van de 8e is) Schema “met officiële status is de Bhili-taal, met ongeveer 5,5 miljoen moedertaalsprekers (13e gerangschikt op basis van het aantal sprekers), gevolgd door Gondi (15e), Tulu (19e) en Kurukh (20e). Aan de andere kant zijn drie talen met minder dan een miljoen moedertaalsprekers om culturele of politieke redenen opgenomen in de 8e lijst: Engels (40e), Dogri (54e) en Sanskriet (67e).

Opmerkingen

• Alam, Muzaffar. De talen van de politieke islam India, 1200-1800. Muzaffar Alam. Chicago: University of Chicago Press, 2004. ISBN 0226011003
• Annamalai, E. en Sanford B. Steever (eds.). “Modern Tamil.” in de Dravidische talen. Londen: Routledge, 1998, 100-128. ISBN 0415100232
• Beames, John. Een vergelijkende grammatica van de moderne Arische talen van India te weten, Hindi, Panjabi, Sindhi, Gujarati, Marathi, Oriya en Bangali. Delhi: Munshiram Manoharlal, 1966.
• Bhatia, Tej K., en William C. Ritchie (red.). “Tweetaligheid in Zuid-Azië.” 780-807. In: Handbook of Tweetaligheid. Oxford: Blackwell Publishing, 2006. ISBN 0631227350
• Caktivēl, Cu. Tribale talen van India. Kothaloothu, Madurai District: Meena Pathippakam, 1976.
• Caldwell, Robert. Een vergelijkende grammatica van de Dravidische of Zuid-Indiase talenfamilie. (origineel 1913) herdruk ed. New Delhi: Asian Educational Services, tweede AES-herdruk 1998. ISBN 8120601173
• Campbell, George. Exemplaren van talen van India. New Delhi: Asian Educational Services, 1986.
• Boer, Steve, Richard Sproat en Michael Witzel. “De ineenstorting van de Indus-Script-scriptie: de mythe van een geletterde Harappan-beschaving.” EVJS 11 (2) (december 2004).
• Haldar, Gopal en Tista Bagchi. Talen van India. New Delhi: National Book Trust, India, 2000. ISBN 8123729367
• Ramanujan, A.K. Gedichten van liefde en oorlog uit de acht bloemlezingen en de tien lange gedichten van klassiek Tamil. UNESCO-collectie van representatieve werken. New York: Columbia University Press, 1985. ISBN 0231051069
• Rastogi, Naresh Prasad. Oorsprong van Brāhmī-script: het begin van alfabet in India. Varanasi: Chowkhamba Saraswatibhawan, 1980.
• Selby, Martha Ann. Grow long, Blessed Night: Love Poems from Classical India. New York: Oxford University Press, 2000. ISBN 019512734X
• Scharfe, Harmut. “Kharoṣṭhī en Brāhmī.” Tijdschrift van de American Oriental Society. 122 (2) (2002): 391-393.
• Stevens, John. Heilige kalligrafie van het Oosten, 3e ed. Rev. Boston: Shambala, 1995. ISBN 1570621225.
• Takahashi, Takanobu. Tamil Love poëzie en poëzie. Brills Indological Library. (Leiden: EJ Brill, 1995. ISBN 9004100423
• Trail, Ronald L. Patronen in clausule, zin en discours in geselecteerde talen van India en Nepal. Summer Institute of Linguistics publicaties in taalkunde en aanverwante vakgebieden, publicatie nr. 41.Kathmandu: University Press, Tribhuvan University, 1973. ISBN 088312047X
• Zvelebil, Kamil. Tamil Literatuur. Leiden: E.J. Brill, 1975. ISBN 9004041907

Alle links opgehaald op 17 maart 2020.

• Taal in India.
• Talen van India Ethnologue .
• Talen en scripts van India.
• Titus – Talen van India.
• {Infographic} Een nadere blik op de Indiase talen

1 Transcontinentaal land. 2 Alleen erkend door Turkije. 3 Niet volledig onafhankelijk. 4 Om historische redenen ook beschouwd als onderdeel van Europa.

Leven in India Kunst en amusement · Bioscoop · Burgerschap · Klimaat · Keuken · Cultuur · Demografie · Economie · Onderwijs · Vlag · Buitenlandse relaties · Aardrijkskunde · Overheid · Geschiedenis · Feestdagen · Talen · Recht · Geletterdheid · Militair · Politiek · Religie · Sport · Transport