Mark Twain zei: “Wees voorzichtig met het lezen van medische teksten, u kunt sterven aan een drukfout ”. Misschien had hij ook moeten waarschuwen voor verkeerde vertalingen.
Een opvallend voorbeeld van een verkeerde vertaling die een mythe is geworden, is wanneer studenten de instructie krijgen om een patiënt” negentig negen ”met gevoel voor tactiele fremitus. Het principe is dat longblaasjes gevuld met vloeistof geluid uit de grotere luchtwegen beter geleiden dan longblaasjes gevuld met lucht. Door de patiënt te laten foneren met een tweeklankgeluid, wordt laagfrequent (< 80 Hz) geluid geproduceerd, dat de trillingen van fremitus produceert. In het pre-radiografietijdperk (en pre-echografie) was dit een zeer nuttige manier om consolidatie in de long te identificeren.
Het probleem is dat negenennegentig niet goed werkt omdat negentig geen tweeklank is. Imitatie van de handeling van lichamelijk onderzoek zonder de reden te begrijpen, verklaart deze lang aanhoudende misvatting. Zoals beschreven door William Dock:
Toen onze medische voorouders in Oostenrijk of Duitsland studeerden, merkten ze op dat artsen patiënten vroegen om “neun und neunzig” te zeggen om fremitus op te roepen boven de Thorax Toen ze thuiskwamen, leerden ze hun patiënten negenennegentig te zeggen, waardoor ze letterlijk maar niet fonetisch vertaalde wat ze hadden gehoord. Dit was een ernstige fout, aangezien hun leraren de patiënten zouden hebben gevraagd om te zeggen: nein nein, als dat het geluid was dat ze wilden … Neun und neunzig wordt uitgesproken als noyn unt noynzig en het oy is wat nodig is om een tastbaar op te roepen, lage trillingen, het meest effectief overgebracht van het strottenhoofd naar de ribbenkast. “Nein, nein” en “negenennegentig” zijn hoge tonen, nutteloos om fremitus op te roepen.
(Het is zeer de moeite waard om het hele artikel te lezen voor de geschiedenis van andere longtermen die in het Engels zijn vertaald, zoals râles en bruits.)
Als u tactiele fremitus wilt opwekken, is de betere manier om de gewenste lage frequenties te produceren, door de patiënt een Engelse tweeklank te laten zeggen, zoals “boogie”, “boogie”, “speelgoed”, “jongen” of “boot” “Of als ze het lied” 99 Luftballons “kennen, kun je ze het altijd in het Duits laten zingen.