Jonathan Slaght is projectmanager voor het Rusland-programma van Wildlife Conservation Society (WCS). Julie Larsen Maher is staffotograaf voor WCS, de eerste vrouw die de functie bekleedt sinds de Society is opgericht in 1895. Naast het documenteren van haar veldbezoeken, fotografeert Maher de dieren op WCS vijf in New York gevestigde wildparken: de Bronx Zoo, Central Park Zoo, New York Aquarium, Prospect Park Zoo en Queens Zoo. auteurs hebben dit artikel bijgedragen aan WordsSideKick.coms Expert Voices: Op-Ed & Insights.
Niemand is neutraal over uilen.
Historisch gezien hebben sommige culturen deze gevederde roofdieren belasterd, en sommigen hebben ze vereerd, waardoor deze vogels een fysieke manifestatie zijn van wat mensen vrezen of bewonderen. Stil en verborgen door schaduw, worden uilen gezien als slechte voortekenen of voorbodes van de dood in delen van Afrika, het Midden-Oosten en onder sommige Indiaanse stammen. Maar het zijn ook wijsheidsfiguren in de meeste Europese culturen. De vogels zijn een heilig symbool voor hindoes, goden voor de Ainu-volkeren in Japan en heilige wezens voor de Hopi-stam in het Amerikaanse zuidwesten.
Door het verlies van habitats en door bijgeloof gedreven mishandeling is het aantal uilen over de hele wereld afgenomen, maar de vogels hebben een renaissance doorgemaakt in de populaire cultuur – een heropleving die grotendeels te danken is aan een tovenaar genaamd Harry. En bewustzijn kan leiden tot het verzachten van stigmas. Uilen zijn gewilde prijzen voor zowel vogelaars als natuurfotografen. En een innovatieve vereniging helpt sommige uilen – met name kerkuilen – om te gedijen.
Steeds meer boeren zien hun landbouwgronden als een knooppunt van symbiotische coëxistentie, een plek waar uilen en mensen kunnen leven en samenwerken. Wereldwijd, van Maleisië tot Cyprus tot de Verenigde Staten, integreren boeren kerkuilen in uitgebreide, niet-toxische programmas voor de bestrijding van knaagdieren. In deze programmas, die “geïntegreerde plaagbestrijding” worden genoemd, installeren boeren uilennestkasten in de buurt van of tussen hun gewassen en laten de uilen de rest doen. Een familie kerkuilen kan in een jaar tussen de 3.000 en 9.000 knaagdieren verwijderen, een aantrekkelijke oplossing voor boeren die zich zorgen maken over door knaagdieren veroorzaakte gewasschade en ziektes.
Hier vieren we feest enkele van de aanpassingen die uilen maken tot wat ze zijn, de kenmerken waardoor mensen van deze suggestieve vogels houden of bang zijn.
Ontworpen voor heimelijkheid
De primaire slagpennen van veel uilensoorten, zoals deze noordelijke witkopuil, hebben “gekartelde” randen die de lucht verdrijven wanneer een uil met zijn vleugels klapt. Deze aanpassing vermindert turbulentie en maakt een vliegende uil erg moeilijk te horen. (Credit: Julie Larsen Maher © WCS.)
Gebouwd om te jagen
De gezichtsschijven van veel uilensoorten, zoals deze gevlekte uilen, leiden het geluid rechtstreeks naar de oorgaten van de uil, en werken als een ingebouwde microfoonparabool. Dit hyperacute gehoor betekent dat sommige uilen in volledige duisternis kunnen jagen, alleen op basis van geluid. (Credit: © Jonathan C. Slaght, WCS Rusland.)
Vermomd door de natuur
Als vogels van de boomloze toendra en andere open plekken kunnen sneeuwuilen niet vertrouwen op vegetatieve dekking om verborgen te blijven wanneer ze wat rust willen krijgen. wit verenkleed is dus goed voor hen en stelt hen in staat om gerust te zijn, wetende dat ze bijna onzichtbaar zijn. (Credit: Julie Larsen Maher © WCS.)
Vreemde verdedigingsmechanismen
Gravende uilen, gevonden in het zuiden van de Verenigde Staten en veel van Midden- en Zuid-Amerika bezetten vaak gaten die zijn uitgegraven door prairiehonden of grondeekhoorns. Wanneer ze worden bedreigd door roofdieren, verstoppen de uilen zich in hun holen en laten ze ratelende, slangachtige geluiden horen, een effectieve strategie om verdere achtervolging af te schrikken. (Credit: Julie Larsen Maher © WCS.)
Veelgevraagd
Kerkuilen broeden gemakkelijk in nestkasten en kunnen in hoge dichtheden leven. Daarom zoeken boeren deze uilen steeds vaker op om knaagdierpopulaties op landbouwvelden onder controle te houden. (Credit: Julie Larsen Maher © WCS.)
Camouflage van de natuur
Bruin en grijs verenkleed in combinatie met zijdelingse strepen maken een rustende gestreepte uil moeilijk te herkennen. (Credit: Julie Larsen Maher © WCS.)
Achtervolgde jagers
Euraziatische oehoes, een van s werelds grootste uilen en opmerkelijk hardnekkige roofdieren, jagen een breed scala aan prooien. Records omvatten kleinere dieren zoals knaagdieren en konijnen, maar ook vogels zo groot als aalscholvers en adelaars. Deze uilen kunnen zelfs op jonge herten jagen.(Credit: Julie Larsen Maher © WCS.)
Uniek onder zijn neven
Blakistons visuilen, gevonden in Noordoost-Azië, hebben zich aangepast aan het jagen op in het water levende prooien zoals zalm. Omdat hun primaire prooi onder water leeft, hebben deze uilen geen ( en niet hebben) de gedefinieerde gezichtsschijven of stille vlucht die de meeste andere uilensoorten gemeen hebben. (Credit: © Jonathan C. Slaght, WCS Rusland.)
Elfachtig en engimatisch
De kleine boreale (of Tengmalm “s) uil is met lage dichtheden verspreid over de gordel van naaldbossen van Alaska tot Ontario, Canada en Noorwegen tot Kamchatka, Rusland. Gezien zijn geheimzinnige karakter en de moeilijk toegankelijke habitat waarin hij leeft, is dit een van de minst bestudeerde uilen van het noordelijk halfrond. (Credit: © Jonathan C. Slaght, WCS Rusland.)
Mini en mysterieus
Noordelijke zaaguilen zijn klein en geheimzinnig. Deze uilen komen veel voor, maar worden zelden gezien, omdat ze s nachts op muizen en andere kleine zoogdieren jagen. Overdag nestelen zaaguilen zich in de dichte takken van naaldbomen. De “bruin-wit-gestippelde veren van de vogels helpen om ze te camoufleren in hun rustplaatsen. (Credit: Julie Larsen Maher © WCS.)
Lees meer in de blog van Jonathan Slaght en de WCS Wild. Bekijk blogposts A Reluctant Participant, Night Owl, Fishing for a Living, and Looking for the Last of the Wild.
Volg alle deskundige stemmen onderwerpen en debatten – en maak deel uit van de discussie – op Facebook, Twitter en Google+. De geuite meningen zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijk de mening van de uitgever. Deze versie van het artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op WordsSideKick.com.