show menu

Jo Gibson, 2005

Oorspronkelijk beschreven in de jaren 80 werd de Hawkins en Kennedy-test geïnterpreteerd als een aanwijzing voor een botsing tussen de grotere tuberositas van de humerus tegen het coraco-humerale ligament, waardoor al die structuren die ingrijpen vast komen te zitten. Er is gerapporteerd als minder betrouwbaar dan de Neer impingement-test.

Test

De patiënt wordt zittend met de arm onderzocht onder een hoek van 90 ° en hun elleboog gebogen tot 90 °, ondersteund door de onderzoeker om maximale ontspanning te verzekeren. De onderzoeker stabiliseert dan proximaal aan de elleboog met zijn buitenhand en met de andere hand houdt hij juist proximaal aan de pols van de patiënt. Ze bewegen de arm dan snel in interne rotatie.

klik voor video

Positief

Pijn in de sub- acromiale ruimte

Vals positief

– Interne botsing Macdonald et al (2000)
– Bankart 25%
– SLAP 46.1%

Onderzoek

Valadie et al (kadaverstudie) beschrijven consistent contact tussen de zachte weefsels en het coraco-acromialligament en tussen het gewrichtsoppervlak van de rotatormanchet en de anterieure superior glenoidalis tijdens de Hawkin s en Kennedy-test. Edelson en Teitz (2000) onderzocht een groot aantal skeletmonsters en rapporteerde contact tussen de kleine tuberositas en de antero-superieure glenoïde in de testpositie van Hawkin en Kennedy.

Roberts et al (2002) gebruikten MRI om de veranderingen in anatomische structuren in de subacromiale ruimte te identificeren en te meten terwijl de arm van volledige rust naar 160 ° voorwaartse flexie tijdens de Hawkins en Neer botsingsmanoeuvres. Het inbrengen van de rotatormanchet leek het dichtst bij het anteroinferieure acromion te zijn, niet op volledige hoogte (positie van het Neer-teken) maar op 90 ° van de flexie (positie van het Hawkin-teken). Ze concludeerden dat hun gegevens suggereerden dat een klinisch positief Hawkin-teken is consistent met externe schouderbotsing.