Het beroemdste en meest verreikende arbeidsconflict in een periode van ernstige economische depressie en sociale onrust, de PullmanStrikebegan op 11 mei 1894, met een walk-out door Pullman Palace Car Fabrieksarbeiders na onderhandelingen over dalende lonen mislukten. Deze arbeiders vroegen om steun bij de American Railway Union (ARU), die tevergeefs pleitte voor arbitrage. Op 20 juni kondigde de ARU aan dat vanaf 26 juni haar lidmaatschap niet langer zou werken met treinen met Pullman-autos.

De boycot, hoewel gecentreerd in Chicago, verlamde het spoorwegverkeer in het hele land, totdat de federale regering kwam begin juli tussenbeide, eerst met een alomvattend bevel dat in wezen alle boycotactiviteiten verbood en vervolgens door reguliere soldaten naar Chicago en elders te sturen. Samen met de lokale autoriteiten zorgden de soldaten ervoor dat de treinen weer aan het rijden waren, maar niet zonder veel vandalisme en geweld. ARU-president Eugene Victor Debs werd gearresteerd en vervolgens gevangengezet wegens het negeren van het bevel. De boycot en de vakbond werden half juli verbroken, deels omdat de ARU niet in staat was om bredere steun van vakbondsleiders te krijgen.

Terwijl het gebruik van een bevel voor dergelijke doeleinden, bevestigd door het Hooggerechtshof in 1895, werd een tegenslag voor het unionisme, en hoewel het meeste publieke sentiment tegen de boycot was, kreeg George Pullman brede kritiek en brede sympathie van zijn arbeiders. Een federaal panel dat was aangesteld om de staking te onderzoeken, bekritiseerde scherp het paternalistische beleid van het bedrijf en de weigering om te arbitreren, waardoor de behoefte aan vakbonden en aan meer overheidsregulering in een tijdperk van grootschalige industrialisatie.

Carl Smith